pelle åström

why Lorne Bay?

Sam zadaje sobie to pytanie. Świat jest w końcu przeogromny i na pewno były do wyboru większe i bardziej cywilizowane miasta. O wiele chętniej przeniósłby się chociażby do Tokio czy Rzymu. Jego ojciec musiał jednak zawiązać firmę z kimś kto pochodził z małego miasteczka w Australii. Oddział Szwedzki odpowiadał głównie za sprawy biznesowe oraz HR, a ten Australijski poświęcony był stronie technicznej ich produktu - najlepiej rozwijającemu się systemowi ATS na rynku.
Udawało się im współpracować na odległość przez parę poprzednich lat, ale kiedy państwo Åström ubzdurało sobie, że chcą się rozstać, ojciec wymyślił sobie tę całą przeprowadzkę, aby czuć większą kontrolę nad własnym biznesem. Z dwojga złego wolałby żyć w otoczeniu ojca, bo mimo jego rzadkiego zainteresowania osobą Pelle, na pewno był łatwiejszy do zniesienia niż matka. Był jednak gotów się poświęć dla tego, aby nie dokonywać tak drastycznych i idiotycznych jego zdaniem zmian w swoim życiu. Ku jego ogromnemu zaskoczeniu, decyzja nie była pozostawiona jemu. Matka uznała, że ostatnim ratunkiem na buntowniczą naturę jej syna będzie parzące australijskie słońce i całkowite odcięcie go od wszystkiego co dawało mu poczucie pewności siebie czy bezpieczeństwa. Próbował się postawić na wszelakie możliwe sposoby, ba, nawet uciekł z domu, ale koniec końców wylądował w samolocie, a następnie w samym Lorne Bay. Nienawidzi tego miejsca i nie krępuje się z okazywaniem tego.

the villain origin story

Trzymany w domu o parę lat za długo, Pelle od zawsze czuł, że odstawał od reszty rówieśników. Za wszystko do tej pory obwinia rodziców, którzy zamknęli go w bańce swojej ekscentryczności i spaczyli jego sposób komunikacji z ludźmi oraz umiejętność odczytywania emocji. Jeśli chciał nawiązać znaczące znajomości zawsze musiał się jakoś dostosować, poudawać czy zaśmiać z czegoś, czego nie do końca rozumiał. Jako cichy obserwator szybko nauczył się odtwarzać zachowania tych kolegów, którzy ewidentnie czuli się znacznie swobodniej w grupie i w ten sposób udawało mu się oszukiwać rzeczywistość. Nie wystarczyło to jednak w pełni, bo zawsze znalazł się ktoś kto miał w zanadrzu jakiś zgryźliwy komentarz skierowany w jego stronę. Przez większość czasu reagował na nie wymuszonym śmiechem (który miał już na tym etapie opanowany do perfekcji), ale kiedy wreszcie dotarł do okresu dorastania, a hormony zaczęły mu buzować, to skończyło się jego udawanie.
Poczucie samotności i bycia niezrozumianym przetopił w coś kompletnie przeciwnego - przekonanie o własnej wyższości, czy to ze względu na jego inteligencję, czy też status majątkowy jego rodziny. Od tamtej pory nie starał się już nikomu przypodobać i zachowywał się tak, jakby to inni musieli się starać dla niego. Udało mu się zdobyć zaledwie kilku równie snobistycznych znajomych, ale tak jak w przypadku tych wcześniejszych, udawanych relacji - z nimi również nie czuł żadnej specjalnej więzi. To tylko napędzało jego spiralę frustracji. Zaczął zrywać się z zajęć, testować używki i bez zapowiedzi błąkać się po pobliskich miastach szukając zaczepki. Wszystko to co mu wpajano odrzucił w niepamięć i tak naprawdę testował jedynie cierpliwość wszystkich dookoła. Jedynym momentem skruchy była jego próba ubłagania ojca, aby po prostu kupił mu mieszkanie w Szwecji, ale kiedy i takie poniżenie się nie pomogło, obiecał sobie już nigdy więcej nie okazać przed nikim słabości w ramach zemsty za to co go spotkało.

what the future holds

Jego cel jest prosty - ukończyć liceum i czym prędzej wynieść się z tej dziury zabitej dechami. Nie ma pojęcia czy czeka go powrót do Szwecji czy kolejny nowy start, ale wolały dosłownie wszystko niż swoje obecne życie. Swoją przyszłość wiąże z informatyką, bo po pierwsze od zawsze interesowało go programowanie, a po drugie chciałby robić coś z czego mógłby się utrzymywać na podobnym poziomie na jakim żył obecnie. Dodatkowo był to fach który minimalizował jego kontakt z ludźmi i pozwalałby mu się zamykać na długie godziny we własnym świecie.
Jego strategią w nowej szkole jest bycie małomównym ale też bezpośrednim. Nie zależy mu na zawieraniu przyjaźni, bo przecież i tak długo tutaj nie zagrzeje, więc raczej traktuje ludzi z góry. Nie widzi powodu dla którego miałby tego nie robić, skoro dzięki temu może zapobiec poczuciu odosobnienia. Jeśli ktokolwiek miałby mieć kontrolę nad jego narracją, to tylko i wyłącznie on sam, takie jest właśnie jego założenie.
Najgorsze w tym wszystkim jest to, że ojciec pozbawił go kierowcy czy sprzątaczki, więc z wszystkimi logistycznymi rzeczami pokroju zakupy muszą sobie radzić sam (a raczej Pelle musi sobie radzić sam, bo ojca prawie nigdy nie ma w domu). Wygląda też na to, że w okolicy nikt nie zajmuje się wiosłowaniem, a był to jedyny sport który go interesował. Cóż, rozczarowanie za rozczarowaniem.
Bara ett halvår, Pelle, ett halvår.

samotny

# Mówi płynnie po angielsku, tak jak większość mieszkańców Szwecji, chociaż zdarza mu się niekiedy zapomnieć jakiegoś słowa. Zdecydowanie nie ma jednak australijskiego akcentu, więc łatwo go zdemaskować jako obcokrajowca. W chwilach złości albo poczucia totalnego odosobnienia zaczyna mówić do samego siebie po szwedzku.

zakompleksiony

# Stara się na siłę pokazać wszystkim, że jest o wiele dojrzalszy niż inni. Ma tendencje do zawyżania swojego wieku i zmyślania faktów na swój temat, aby tylko inni myśleli, że wcale nie jest gówniarzem. Pewnych rzeczy nie zrobi, bo uważa je za zbyt dziecinne. Ba, nawet nie jada niektórych słodyczy i nie pija zbyt kolorowych napoi, bo uważa, że już z tego wyrósł.

przemądrzały

# Jest na tym etapie bycia pretensjonalnym, że kiedy ktoś nie potrafi wymówić poprawnie jego imienia i nazwiska, to wywraca oczami i mówi, że wszystko jedno. Nie wspomnę już o jego zirytowaniu kiedy ktoś myli Norwegię ze Szwecją. Dożywotnia czerwona kartka.

wrażliwy

# Może to i głupie, ale jego ulubionym wspomnieniem jest popołudnie spędzone w szpitalu po tym jak złamał palec. Jedna z pielęgniarek przyłapała go wtedy na płaczu i powiedziała mu, że ma najpiękniejsze oczy jakie widziała w życiu, a potem to samo powiedziała jeszcze o jego uśmiechu, prosząc go, aby po wyjściu częściej się uśmiechał bo świat na to zasługiwał. Myśli o tym co najmniej raz w tygodniu i chciałby czuć się zawsze tak jak tamtego dnia (no może bez złamania palca byłoby idealnie).

nerwowy

# Stara się to ukryć przed wszystkimi, ale niestety ze względu na własne wybryki w Szwecji, która jest niezbyt pobłażliwa dla takich zachowań, zmuszony był powtarzać przedostatnią klasę. Z tego powodu jest starszy o rok od wszystkich seniorów w Lorne Bay, ale zawsze gashlightuje pytających, że szkolnictwo w Szwecji wygląda inaczej i że powinni się doedukować zamiast zadawać mu głupie pytania.

uparty

# Gardzi wszystkimi osobami w szkole średniej które całą swoją energię poświęcają na jakieś zauroczenia, randkowanie czy chodzenie ze sobą. Strasznie żenuje go okazywanie sobie uczuć publicznie i nie przepada za byciem dotykanym. Po części wiąże się to z kulturą Szwecji, choć prawdopodobnie piętno w tej sprawie również odcisnęli rodzice, którzy nigdy go nie przytulali, nie mówiąc już o tym aby dotykać się nawzajem.

Pelle Hjalmar Åström

10 / 10 / 2004

Uppsala, Szwecja

uczeń

lorne bay state school

pearl lagune

kawaler, nikt go nie interesuje

Środek transportu
Deskorolka albo na nogach. W Szwecji woził go kierowca więc nigdy nie uległ presji wyrobienia prawda jazdy.

Związek ze społecznością Aborygenów
Absolutnie żaden.

Najczęściej spotkasz mnie w:
Wszędzie. Odkąd się tutaj przeprowadził jego jedyną rozrywką jest szlajanie się po okolicy, odkrywanie lokalnej flory oraz podglądanie ludzi. Poza tym również w szkole, duuh.

Kogo powiadomić w razie wypadku postaci?
Torsten Åström, ojciec

Czy wyrażasz zgodę na ingerencję MG?
Tak.

Pelle Hjalmar Åström

edvin ryding