about
Oh won't you come with me where the ocean meets the sky,
and as the clouds roll by we'll sing the song of the sea
and as the clouds roll by we'll sing the song of the sea
Mówiłem, że nigdy nie będę taki jak mój ojciec. Pełen krzyku i przemocy dobrali się idealnie z matką, która wiecznie miała poczucie niespełnienia. Dlatego od dziecka przebywałem na zewnątrz, a nie w domu. Dom nie kojarzył się z bezpieczeństwem i spokojem. To ten świat poza jego granicami był dla mnie tym najlepszym — miałem w końcu w nim przyjaciół, sport, zrozumienie. Miałem swoje życie, podczas gdy z rodzicami było jedynie napięcie i oczekiwanie na awanturę. Nauczyłem się też udawać — przed znajomymi, innymi dorosłymi, że w moim domu nic się nie dzieje. W końcu przez większą część czasu nawet mnie tam nie było... Często zastanawiałem się nawet czy nie wyjechać do dziadków, którzy zostali w Nowej Zelandii, podczas gdy rodzice wyemigrowali do Australii za pracą, ale nigdy się na to nie zdecydowałem. Zostałem i udawałem dalej, oddając się całkowicie rugby i znajomym. W liceum może i nie miałem super ocen, ale królowałem na boisku razem z moim najlepszym przyjacielem. Oddawaliśmy sobie nawzajem pole, współdzieląc się sukcesami zdobywanymi przed całym Lorne Bay. Dziewczyny leciały mi przez ręce i chociaż lubiłem z nimi flirtować, pozostawałem w swoim poważniejszym związku. O ile można nazwać w ten sposób związek dwójki nastolatków. Jak większość innych i ten rozpadł się po jakimś czasie. Każde poszło w swoim kierunku, a ja dziękowałem Bogu za koniec szkoły. Bo wraz z zakończeniem tego etapu mogłem wyjechać z miasteczka i dołączyć do reprezentacji Nowej Zelandii w rugby. Wszyscy znają All Blacks, ale nie spodziewałem się, że moje licealne wyczyny zwrócą uwagę ludzi odpowiedzialnych za najlepszy zespół na świecie. Miałem osiemnaście lat i wszystko, o czym mogłem tylko pomyśleć. Haka przed każdą grą dodawała mi nie tylko odwagi, ale także wartości, przez którą mogłem celebrować kulturę, z jakiej się wywodziłem. Trwało to kilka lat, aż nie wróciłem w odwiedziny do przyjaciela do Lorne Bay i nie zabalowałem z pewną dziewczyną. Wiadomość o ciąży, a także jej niechęć do wychowywania dziecka uderzyły mnie wprost w twarz. Musiałem zmienić priorytety, bo nie zamierzałem porzucić tego niewinnego istnienia. Nawet jeśli wiązało się to z wieloma wyrzeczeniami. Z bólem serca zostawiłem sport, zostawiając pieniądze, które zarobiłem, na przyszłość córki i zamieszkałem w Lorne Bay. Początkowo miało to być tylko tymczasowo, ale Tui ma już trzy lata, a ja wciąż tu jestem. Zatrudniłem się jako mechanik w stoczni, kupiłem łódź i chociaż zrobił to przede mną mój ojciec, nie jestem taki jak on. Bo w przypadku do niego mnie rola rodzica odpowiada. I chociaż można by mieć wrażenie, że świat o mnie zapomniał, wciąż dostaję co jakiś czas informacje o tym, że All Blacks czekają na mój powrót. I może tym razem się skuszę...
Środek transportu
Kit mieszka z córeczką na łodzi, która znajduje się w najbardziej odległym zakątku portu — tam płacz Tui tak bardzo nie przeszkadza innym, a przynajmniej takie uzasadnienie w przydzielaniu miejsca podał Kit. W końcu nie dostałby przydziału, gdyby napisał, że woli spokojniejsze i bardziej prywatne miejsce. Po mieście poruszają się z Tui na deskorolce — Kit bierze małą w plecak przerobiony na nosidło na plecach. Od kilku miesięcy zbiera części, składając z nich powoli motor.
Związek ze społecznością Aborygenów
Nie łączą go żadne więzy krwi z Aborygenami, ale ojciec Kita jest w połowie Somaończykiem i w połowie Maorysem, co zdecydowanie sprawia, że Kit ma szczególny szacunek do tradycji rdzennych mieszkańców Australii.
Najczęściej spotkasz mnie w:
W porcie na łodzi, na plaży, gdzie często surfuje lub jeździ na deptaku na deskorolce z córką w nosidle. Gdy nie pracuje w stoczni, kręci się w godzinach porannych i popołudniowych przy przedszkolu, podrzucając i odbierając stamtąd Tui. Czasami wpada akurat tam, gdzie miejscowi grają w rugby.
Kogo powiadomić w razie wypadku postaci?
Dziadków mieszkających w Tolaga Bay w Nowej Zelandii.
Czy wyrażasz zgodę na ingerencję MG?
Nie.
Kit mieszka z córeczką na łodzi, która znajduje się w najbardziej odległym zakątku portu — tam płacz Tui tak bardzo nie przeszkadza innym, a przynajmniej takie uzasadnienie w przydzielaniu miejsca podał Kit. W końcu nie dostałby przydziału, gdyby napisał, że woli spokojniejsze i bardziej prywatne miejsce. Po mieście poruszają się z Tui na deskorolce — Kit bierze małą w plecak przerobiony na nosidło na plecach. Od kilku miesięcy zbiera części, składając z nich powoli motor.
Związek ze społecznością Aborygenów
Nie łączą go żadne więzy krwi z Aborygenami, ale ojciec Kita jest w połowie Somaończykiem i w połowie Maorysem, co zdecydowanie sprawia, że Kit ma szczególny szacunek do tradycji rdzennych mieszkańców Australii.
Najczęściej spotkasz mnie w:
W porcie na łodzi, na plaży, gdzie często surfuje lub jeździ na deptaku na deskorolce z córką w nosidle. Gdy nie pracuje w stoczni, kręci się w godzinach porannych i popołudniowych przy przedszkolu, podrzucając i odbierając stamtąd Tui. Czasami wpada akurat tam, gdzie miejscowi grają w rugby.
Kogo powiadomić w razie wypadku postaci?
Dziadków mieszkających w Tolaga Bay w Nowej Zelandii.
Czy wyrażasz zgodę na ingerencję MG?
Nie.
kit waititi
alex aiono
about
Oh won't you come with me where the ocean meets the sky
And as the clouds roll by we'll sing the song of the sea
And as the clouds roll by we'll sing the song of the sea
witamy w lorne bay
Cieszymy się, że jesteś z nami! Możesz już teraz rozpocząć swoją przygodę na forum. Przypominamy, że wszelka niezbędna wiedza o życiu w niezwykłej Australii znajduje się w przewodnikach, przy czym wiadomości podstawowe odnajdziesz we wprowadzeniu. Zajrzyj także do działu miasteczko, by poznać Lorne Bay jeszcze lepiej.
Uważaj na węże, meduzy i krokodyle i baw się dobrze!