[Ephraim Burnett]

fifty eight

gwen & ephraim

Ostatnie dwa lata były niczym niekończąca się przejażdżka rollercoasterem. W czerwcu dokładnie dwadzieścia cztery miesiące wstecz Ephraim trzymał w dłoniach wyniki testu stwierdzającego, że nie był biologicznym ojcem Jonathana. Zaczęło się od badania nad możliwościami występowania możliwych chorób w przyszłości dziecka, a cała reszta w sumie była już tylko historią. Zderzenie się z rzeczywistością było bolesne. Szczególnie dla kogoś, kto wierzył, że niestraszna była jego rodzinie nawet najstraszniejsza burza, dlatego że wewnętrznie byli zżyci. Bardzo się pomylił i bardzo przez to cierpiał. Wszak nigdy by nie podejrzewał, że jego żona zdecydowała się zdradzić go tuż przed tudzież tuż po ślubie i nie zamierzała mu o tym mówić. Siedząc przy ich rodzinnym stole z papierami w dłoniach, rozważał wszystkie scenariusze, szukając odpowiedzi dlaczego. Bo przecież nie taką Pamelę znał. Nie taką brał za żonę… Początkowo sądził, że może chodziło o stosunek, który nie był pod jej władzą, ale zderzona z prawdą, zaprzeczyła, że jakikolwiek gwałt wchodził w grę. Dopuściła się tego świadomie, świadomie podejmując także decyzję o okłamywaniu męża. A on… On nie mógł w to wszystko uwierzyć. I chociaż nie miał zbyt wiele czasu na przemyślenia — rozpoczynał rejs, który trwał sześć miesięcy — od razu skontaktował się z adwokatami. Jeden był z Lorne Bay, drugi należał do marynarki wojennej, bo bez względu na to, co miało miejsce na lądzie, Burnettowie byli częścią marynarskiego świata i mężczyzna chciał, aby wszystko szło w zgodzie z tymi dwiema liniami. Co prawda prawne reperkusje po stronie marynarki wojennej nie miały wchodzić jako główna siła w konflikcie małżeństwa, to mężczyzna chciał mieć wsparcie strony, która jako jedyna do tej pory go nie zawiodła. Między sierpniem a swoim powrotem w lutym dwudziestego drugiego roku regularnie wymieniał się korespondencją z Gwen, informując ją o zmianach, jakie miały miejsce pod jego nieobecność i chcąc, aby niczego nie przegapił. A w końcu tego było wiele — zabranie przez Pam dzieci z domu rodzinnego i przeniesienie się do jej chorego ojca, pojawienie się ponowne dawnego kochanka kobiety, problemy pięcioletniego wówczas Jonathana w szkole. Ephraim nie wiedział, co miał o tym wszystkim sądzić, ale jedno było pewne — nie zamierzał pozwalać na to, aby ktokolwiek zabrał mu dzieci. Przecież nie był naiwny — fakty, że Pamela zabrała dzieci oraz poinformowała o obecności Ernesta, mówiły same za siebie.
Dlatego, zanim jeszcze wrócił, wiedział, co stanowiło jego priorytet. Zamierzał upewnić się, że kochanek żony nie miał nigdy żądać opieki nad Jonathanem. Wówczas pięcioletni chłopiec nie miał być kartą przetargową w sporze i Fitzgerald i na tym polu wywiązała się bez zarzutu. Podpisane przez Ernesta papiery, iż nie będzie nigdy zabiegał o opiekę nad chłopcem były tego wystarczającym dowodem. Ale nie na tym kończyły się problemy rodzinne Burnettów.
Już od dwóch lat temat rozwodu przeplatał się co jakiś czas w rozmowach z Fitzgerald. I to nie jako temat przewodni, ale ewentualność, którą Ephraim przekładał w czasie. Nie chciał zresztą podejmować podobnej decyzji, nie próbując zawalczyć chociaż o to małżeństwo. Z perspektywy czasu widział jednak, że nie miało to tak naprawdę racji bytu. W końcu… Małżeństwo? Jakie małżeństwo? Związał się tak naprawdę w końcu z kimś, kogo w ogóle nie znał. Z fikcją, którą karmiła go Pamela. Terapia nie przynosiła skutków ani oddechu. Trzymanie dzieci w bezpiecznej bańce także. Prawda więc ujrzała światło dzienne i chociaż dwuletnia Liberty mogła nie rozumieć, co się działo, jej starszy o cztery lata brat już tak. Burnettowie nie byli tą samą rodziną, co kiedyś, a obopólna zgoda na spokojne rozstanie przyświecała małżonkom. Teraz pozostawało jedynie złożyć pozew rozwodowy i czekać na dalsze reperkusje.
Ephraim umówił się więc na spotkanie i o kilka minut przed czasem pojawił się na miejscu, ogłaszając się w recepcji. Kobieta skierowała go do poczekalni, gdzie miał zaczekać na panią adwokat.
Gwen Fitzgerald

[G. Fitzgerald]

/ po grach

Powiedzmy to wprost - Gwen nie była najlepszym adwokatem, jaki pracował w tych stronach. Po wypadku, w którym straciła męża, a sama została poważnie ranna, długo nie mogła się pozbierać. Przez jakiś czas nie pracowała w swoim zawodzie. Nie myślała nawet o powrocie do praktykowania i być może wciąż nalewałaby piwo w rodzinnym pubie (lub narzekała na jego zapleczu), gdyby nie Ben - jej najlepszy przyjaciel. To on przy niej był, podrzucał jej czasem swoje notatki lub wzmianki o ciekawszych sprawach, aż w końcu namówił ją, by wspólnie wykonali skok na naprawdę głęboką wodę: by otworzyli własną kancelarię.
W ich duecie to Hargrove był tym nieco bardziej empatycznym. Tak przynajmniej powiedziałaby ona. To on skupiał się na problemach mniejszości etnicznych oraz prawami człowieka, Fitzgerald brała pozostałe sprawy. Nie był to oczywiście sztywny podział, ale tuż po rozkręceniu własnej działalności blondynka wolała wybierać przypadki wymagające... mniejszego zaangażowania emocjonalnego. Sądziła, że to za wcześniej, że nie jest gotowa na powrót, wolała więc nie zajmować się poważnymi klientami, by przypadkiem nie położyć istotnych dla nich rzeczy. Nie oznacza to jednak, że była złym prawnikiem. Szybko nadrabiała wszelkie braki w najnowszym orzecznictwie, miała doświadczenie wyniesione z pracy w dużej kancelarii, coraz pewniej poruszała się juz w czysto zawodowych aspektach. Nieco gorzej radziła sobie z czysto fizyczną stroną poruszania się, bo kolano, uszkodzone we wspomnianym wypadku, coraz bardziej dawało o sobie znać, nawet pomimo spędzania sporej ilości czasu na żmudnej rehabilitacji. Mimo to walczyła.
Być może nie potrafiłaby przywołać z pamięci wszystkich dat związanych z rodziną Burnett, ale doskonale wiedziała kto jets kim w tej misternej układance. Zresztą, sama miała przecież spory udział w tym, jak obecnie kształtował się cały obraz. To nie tak, że podczas nieobecności Ephraima lub przy jakiejś sprzyjającej okazji zbierała haki na jego żonę. Ot, od czasu do czasu zrobiła jakąś krótka notatkę w pliku tekstowym, co nie było przecież niedozwolone.
Dziś byli umówieni w jej biurze. Naprawdę nie chciała się spóźnić, ale niestety pojawiła się w kancelarii kilkanaście minut po zadeklarowanej godzinie. Niemalże wpadła do recepcji, upewniła się, że klient już na nią czeka, po czym poprosiła, by w najbliższym czasie nie łączyć do niej żadnych telefonów.
- Przepraszam za spóźnienie. Spotkanie w biurze prokuratora nieco się przeciągnęło - czuła, że powinna wyjaśnić, dlaczego mężczyzna musiał na nią czekać. Na szczęście niemal natychmiast otworzyła już drzwi do swojego gabinetu i wkrótce już oboje się w nim znaleźli. - Kawy? Herbaty? - zaproponowała.

Ephraim Burnett