about
Oh won't you come with me where the ocean meets the sky,
and as the clouds roll by we'll sing the song of the sea
and as the clouds roll by we'll sing the song of the sea
Już od dzieciaka ciągnęło go do kuchni. I nie, nie chodziło tylko i wyłącznie o to, że lubił podjadać, bo prawda była taka, że ani jego mama ani tata wybitnymi kucharzami nie byli. Wychował się na kupnych słoiczkach, odgrzewanych obiadach oraz daniach na wynos. Oboje rodzice dość ciężko i długo pracowali by zapewnić mu wszystko czego potrzebował. Nie wywodził się nawet ze średnio zamożnej rodziny. Mieli malutkie mieszkanie na przedmieściach wielkiego miasta. Miejsca, które teoretycznie dawało nieograniczone możlwości. Zdecydowanie dla tych, którzy mieli wystarczające fundusze. On uczęszczał do publicznych szkół, jadł w tamtejszych stołówkach, a jeśli wyszli raz w miesiącu do jakiejś restauracji, dla niego... Było to jak święta.
Dlatego też tak cieszył się za każdym razem gdy w odwiedziny przyjeżdżała jego babcia ze wsi. Nie zdarzało się to zbyt często, dlatego tak cenił sobie każdą spędzoną z nią chwilę. To właśnie ona zaszczepiła w nim miłość oraz pasję do kuchni. Nauczyła go robić własny makaron, sosy, pieczenie. O wartości prawdziwych owoców oraz warzyw rosnących lokalnie, a nie ten szajs z supermarketów. O wartości tradycji w kuchni. to dzięki niej te kilkanaście lat później zaczął pracować w różnych restauracjach zaczynając od zmywaka aż w końcu ktoś wpuścił go do kuchennego blatu. To tak zarobił na pierwsze kursy oraz w końcu na zapisanie się do szkoły gastronomicznej.
Można powiedzieć, że miał do tego naturalny talent. A może to kwestia tego, że jako jeden z niewielu musiał się w tym wszystkim sam utrzymywać, więc miał o wiele większy staż niż większość jego rówieśników. Jego imię powoli, acz stabilnie docierało do coraz większego grona restauratorów w Syndey. Po kilku latach pracował już jako szef kuchni pod jednym z najsłynniejszych restauratorów w mieście. Krótko przed trzydziestką udało mu się w końcu zrobić krok naprzód i otworzyć własną restaurację. Jego pierwszą klientką była naturalnie jego babcia. Nigdy by nie pozwolił by jakakolwiek potrawa wyszła z kuchni bez jej wcześniejszej aprobaty. Dokładnie w czwartą rocznicę otwarcia własnego biznesu otrzymał nawet swoją pierwszą gwiazdkę Michelin. Od tego momentu jego kariera wystrzeliła niczym sztuczne ognie. Stawiał talerze przed znanymi aktorami, krytykami. Miał wszystko. Sławę, pieniądze oraz nawet dziewczynę, z którą wziął roczny urlop by podróżować po świecie i poznać jego smaki.
Jak z fajerwerkami bywa, szybko się wznoszą, pięknie wybuchają, a po wszystkim pozostaje tylko spalony zapach związków chemicznych. Gdy jego związek się rozpadł stracił swoją pasję do gotowania. Porzucił wszystko, co kochał. Markę oraz restaurację odsprzedał okazyjnie swojemy przyjacielowi, który pracował z nim na kuchni od samego początku. Penthouse zostawił byłej żonie, a sam zostawił sobie jedynie samochód. Jako memento tego, kiedy było mu lepiej. Nie wybrał Lorne z jakiegoś szczególnego powodu. Naprawdę dotknął miejsca na mapie, przeprowadził się tutaj kupując sobie o wiele mniejszy apartament i zaczął od nowa. Tym razem zaczął zajmować się remontami. Fachem, którym parał się jego ojciec, przy którym często mu pomagał zanim zaczął pracę na kuchni. Ba, to właśnie z ojcem kładł kafelki w swojej restauracji, wszystko zbudowali razem. Wiedział doskonale, jak poradzić sobie z budową i nie obawiał się ubrudzić sobie rąk.
Dlatego też tak cieszył się za każdym razem gdy w odwiedziny przyjeżdżała jego babcia ze wsi. Nie zdarzało się to zbyt często, dlatego tak cenił sobie każdą spędzoną z nią chwilę. To właśnie ona zaszczepiła w nim miłość oraz pasję do kuchni. Nauczyła go robić własny makaron, sosy, pieczenie. O wartości prawdziwych owoców oraz warzyw rosnących lokalnie, a nie ten szajs z supermarketów. O wartości tradycji w kuchni. to dzięki niej te kilkanaście lat później zaczął pracować w różnych restauracjach zaczynając od zmywaka aż w końcu ktoś wpuścił go do kuchennego blatu. To tak zarobił na pierwsze kursy oraz w końcu na zapisanie się do szkoły gastronomicznej.
Można powiedzieć, że miał do tego naturalny talent. A może to kwestia tego, że jako jeden z niewielu musiał się w tym wszystkim sam utrzymywać, więc miał o wiele większy staż niż większość jego rówieśników. Jego imię powoli, acz stabilnie docierało do coraz większego grona restauratorów w Syndey. Po kilku latach pracował już jako szef kuchni pod jednym z najsłynniejszych restauratorów w mieście. Krótko przed trzydziestką udało mu się w końcu zrobić krok naprzód i otworzyć własną restaurację. Jego pierwszą klientką była naturalnie jego babcia. Nigdy by nie pozwolił by jakakolwiek potrawa wyszła z kuchni bez jej wcześniejszej aprobaty. Dokładnie w czwartą rocznicę otwarcia własnego biznesu otrzymał nawet swoją pierwszą gwiazdkę Michelin. Od tego momentu jego kariera wystrzeliła niczym sztuczne ognie. Stawiał talerze przed znanymi aktorami, krytykami. Miał wszystko. Sławę, pieniądze oraz nawet dziewczynę, z którą wziął roczny urlop by podróżować po świecie i poznać jego smaki.
Jak z fajerwerkami bywa, szybko się wznoszą, pięknie wybuchają, a po wszystkim pozostaje tylko spalony zapach związków chemicznych. Gdy jego związek się rozpadł stracił swoją pasję do gotowania. Porzucił wszystko, co kochał. Markę oraz restaurację odsprzedał okazyjnie swojemy przyjacielowi, który pracował z nim na kuchni od samego początku. Penthouse zostawił byłej żonie, a sam zostawił sobie jedynie samochód. Jako memento tego, kiedy było mu lepiej. Nie wybrał Lorne z jakiegoś szczególnego powodu. Naprawdę dotknął miejsca na mapie, przeprowadził się tutaj kupując sobie o wiele mniejszy apartament i zaczął od nowa. Tym razem zaczął zajmować się remontami. Fachem, którym parał się jego ojciec, przy którym często mu pomagał zanim zaczął pracę na kuchni. Ba, to właśnie z ojcem kładł kafelki w swojej restauracji, wszystko zbudowali razem. Wiedział doskonale, jak poradzić sobie z budową i nie obawiał się ubrudzić sobie rąk.
Środek transportu
Zdecydowanie jego najczęstszym środkiem transportu jest minivan z jego nazwą firmy. To właśnie w niego pakuje wszystkie swoje narzędzia i porusza się pomiędzy klientami. Znacznie rzadziej, aczkolwiek też zdarza mu się wyjechać swoim prywatnym autem, którego nikt by się po nim nie spodziewał, a tym bardziej klienci. Ponieważ jest to Aston Martin Vanquish. Pamiątka z lepszego życia.
Związek ze społecznością Aborygenów
Brak
Najczęściej spotkasz mnie w:
Którymś z domków jednorodzinnych, bądź mieszkań gdzie akurat robi remont. Można go spotkać w całym miasteczku, rzadko w Cairns, tam się zazwyczaj nie zapuszcza.
Kogo powiadomić w razie wypadku postaci?
Nie ma emergency contacts
Czy wyrażasz zgodę na ingerencję MG?
Tak
Zdecydowanie jego najczęstszym środkiem transportu jest minivan z jego nazwą firmy. To właśnie w niego pakuje wszystkie swoje narzędzia i porusza się pomiędzy klientami. Znacznie rzadziej, aczkolwiek też zdarza mu się wyjechać swoim prywatnym autem, którego nikt by się po nim nie spodziewał, a tym bardziej klienci. Ponieważ jest to Aston Martin Vanquish. Pamiątka z lepszego życia.
Związek ze społecznością Aborygenów
Brak
Najczęściej spotkasz mnie w:
Którymś z domków jednorodzinnych, bądź mieszkań gdzie akurat robi remont. Można go spotkać w całym miasteczku, rzadko w Cairns, tam się zazwyczaj nie zapuszcza.
Kogo powiadomić w razie wypadku postaci?
Nie ma emergency contacts
Czy wyrażasz zgodę na ingerencję MG?
Tak
Tristan Anders
Kevin Creekman
about
Oh won't you come with me where the ocean meets the sky
And as the clouds roll by we'll sing the song of the sea
And as the clouds roll by we'll sing the song of the sea
witamy w lorne bay
Cieszymy się, że jesteś z nami! Możesz już teraz rozpocząć swoją przygodę na forum. Przypominamy, że wszelka niezbędna wiedza o życiu w niezwykłej Australii znajduje się w przewodnikach, przy czym wiadomości podstawowe odnajdziesz we wprowadzeniu. Zajrzyj także do działu miasteczko, by poznać Lorne Bay jeszcze lepiej.
Uważaj na węże, meduzy i krokodyle i baw się dobrze!