[achilles cosgrove]

Mijali alejki wysadzane pstrokatymi kulami do kąpieli, sufity sklepione gwiazdami wściekle jarzących się lamp i obozowiska miękkich i szerokich łóżek, przemierzali mikroświat wystawowych mieszkań i wyidealizowanych wyobrażeń wspólnego, poukładanego jak tekturowe meble życia, ale nie obejmowali przy tym swoich dłoni — a jednak każda przemykająca obok Achillesa osoba zdawała się wiedzieć, że coś się zmieniło. Zdawała się dostrzegać spokój wygładzający jego zwykle zmięte podenerwowaniem czoło, kąciki ust nieopadające już permanentnie ku ziemi, a serdecznie unoszące się do zapowiedzi szczerego uśmiechu; a nawet wychwytywała ciepło ogrzewające ciemne, jakby kakaowe tęczówki, które zamiast bacznie obserwować otoczenie, niespiesznie przepływały tylko po zasięgu najbliższej przestrzeni: nie dosięgały ani lśniąco wypolerowanych mebli wdzięczących się w każdym rogu, cudzych zaciekawionych spojrzeń, ani nawet ciemnowłosego mężczyzny od kilku minut nieobecnie podążającego ich śladem. Ogniskowały się jedynie na kroczącej po prawym boku sylwetce i udawały, że tego nie robią, że rozgrywający się dookoła niego, przełomowy ale wciąż błahy moment, wcale nie posiada cech szczególnych, że prawie nie istnieje. Że mijające go kobiety, smukłe, delikatnie krąglejsze, ale zawsze atrakcyjne, nieraz rumieniące się na jego widok i przywołujące w pamięci wspólnie spędzone noce, samodzielnie zwracające teraz jego uwagę i witające się najcieplejszymi słowami, wcale nie rozumiały, jak bardzo się zmienił, jak daleki stawał się od ich atencji.
Zatrzymawszy się — wreszcie! — u podnóży pnącego się, wykonanego z najjaśniejszego drewna regału, pełnego najrozmaitszych zapachów upchniętych do niewielkich, ale jakże niedorzecznie drogich świeczek, pozwolił Othello wykonać kilka kroków naprzód, wyciągnąć swą dłoń i pochwycić niektóre z dekoracyjnych opakowań. Sam natomiast doczepił się jego pleców, zaplótł ręce na jego barkach, okrążał szyję i ułożył podbródek na ramieniu, powąchał przystawioną ku twarzy świeczkę, skrzywił się i nieznacznie pokręcił głową. — Tej prawie nie czuć — zawyrokował z przekonaniem, aż w końcu złożył na odwracających się do niego ustach finezyjny pocałunek. Skruszył ostatnią warstwę oblekającej go skorupy złączonej z kłamstwa i ułudy, zaśmiał się i pomyślał, że to przecież nic wielkiego.
Aż w końcu rozplótł ramiona, odwrócił twarz w kierunku świeżo usłyszanego huku, napotkał na smukłą, wysoką i jednocześnie znajomą i całkiem obcą sylwetkę mężczyzny, który jako jedyny okraść go mógł z jeszcze niewypakowanego spokoju. Zamarł, zaniemówił i poczuł się tak, jakby ciało przypomniało sobie o dawno doświadczonym urazie, nawracającym niespodziewanie i w zimniejsze, deszczowe dni. Jakby mimo wielomiesięcznych kuracji i ćwiczeń rehabilitacyjnych, mimo najdokładniejszych i najszczerszych starań, i tak przesądzono mu z rozczarowaniem: ten ból kiedyś o sobie przypomni, nigdy nie zniknie tak naprawdę, a teraz rzeczywiście się uaktywnił, rzeczywiście zapiekł pod wszystkimi tkankami i naciągnął ścięgna.
— Dante? Cześć — wychrypiał słabnącym, tracącym barwy głosem, w tej jednej chwili zapominając o otaczającym go mikroświecie sklepu, o swoim spokoju i beztrosce, zapomniał o mężczyźnie dotychczas dotrzymującym mu towarzystwo. Dosięgnął Ainswortha o kilka niepewnych kroków, zatrzymał wzrok na jego długich, ułożonych w niedbale, delikatnie kędzierzawych włosach, na bladości skóry i oplatającym go, niesprecyzowanym uczuciu, że wydarzyło się coś naprawdę złego. — To ja, Achilles — dopowiedział niemądrze, płochliwie, jakby mężczyzna zdołał już zapomnieć brzmienia jego głosu, może nawet wyklętego istnienia. Aż w końcu drgnął z przestrachu, kiedy na ramieniu ułożona została cudza dłoń. Othello stał tuż za nim, a Achilles na moment zapomniał wszelkich słów. — To Theo, mój… — ugrzązł w próbie nadania im katalogowej łatki, przeklął idiotyzm niekończącego przedstawiania się: to ja, to Othello, to Dante. Żadnego z tych imion nie mógł opatrzyć stosownym określeniem. — Mieszkamy ze sobą i… A to Dante, on jest moim… Przepraszam Theo, dasz nam chwilę? — pragnął skryć całą twarz w debrze dłoni, może uciec od blamażu niesprzyjającej sytuacji, ale przecież nie mógł — musiał usilnie przywoływać w sobie opanowanie, musiał okrasić je nieszczerym uśmiechem i kontrolowanym tonem głosu.

dante ainsworth

[dante ainsworth]

Telefon nie dzwonił wcale tak często; początkowa obawa konieczności wymyślania kłamstw zakończyła się na zaledwie trzech, niewzbogaconych szczegółami, wyjaśnieniach. Jakże łatwo było mu nie opuszczać granic mieszkania przez dwanaście dni! Początkowo odbywał konieczne spacery, wędrówki wyznaczonych tras, aż stopniowo zmniejszał zasięg wyjść — najpierw do najbliższego sklepu, aż wreszcie tylko do pocztowej skrzynki, ku której zabierała go winda. Kiedy zapytał Molly, właścicielkę sklepu, czy pomogliby mu z zaopatrzeniem, zgodziła się z radością (wcześniej zawsze odmawiał, odrzucał wyciągniętą ku niemu rękę; teraz Molly kłamała, że chcieliby rozszerzyć zakres świadczonych usług, a Dante mógł być ich pierwszym podobnym klientem — wątpił jednak, by w całym Lorne Bay przydatna była podobna funkcja, tak bardzo szczodra, jak w jego przypadku: odznaczająca się kompletną listą sprawunków, miesięcznego zaopatrzenia, nie tylko wniesiona na odpowiednie piętro, ale i w obojętności jego instrukcji upchnięta tam, gdzie najłatwiej miało być mu wszystko znaleźć). A więc nie musiał wychodzić wcale. Z nikim się nie widział, z nikim nie rozmawiał.
W przypływie nocnych udręczeń zakupił jeden bilet do Sydney.
Data przypadła na miesiąc oddzielający go od operacji, choć niepewnym było jeszcze jej powodzenie. Dante nie potrafił jednak odnaleźć powodów ku dalszemu życiu w Lorne Bay, nawet jeśli czasem kusiło go wybranie jednego z nieistniejących już numerów, jak i nieprzytomne złożenie podstępnie brzmiącej propozycji: po prostu o wszystkim zapomnijmy.
A więc sięgał ku wszystkiemu, co zdołało koić jego serce; odsuwać myśli tam, gdzie nie czuł się zraniony, gdzie nie dostrzegał własnych wad i słów, które przeczyły odczuwanej złości. Mimo mizerności życia sięgnął ku nauce — kończące się pieniądze zmuszały go do podjęcia jakiejś pracy, a więc z powodu braku perspektyw, zamierzał zostać prokuratorem; w chwilach przesytu włączał zbyt głośną muzykę bądź oglądał wszystkie te filmy, które wzbudzały jego irytację. W ostatecznym rozrachunku sześciokrotnie obejrzał Casablancę, śmiejąc się złowieszczo przy każdym paryskim wspomnieniu, każdej próbie wskrzeszenia Paryża.
I nie wiedział, czy żałuje i czy tęskni, nie wiedział czy potrafiłby ignorować sprawy tak, jak na samym początku; czasem Terence Burkhart był jak nieprzyjemne wspomnienie, częściej jak utracone szczęście.
Opuszczanie granic mieszkania równoznaczne było jednak z możliwością spotkania tego, co zdołali zaprzepaścić (choć sam nie miał go dostrzec, a Burkhart z całą pewnością nie zamierzał uświadamiać go w tej sprawie; nawet jeśli Dante czasem właśnie o tym marzył: bezczelności, która oddałaby nadzieję) i to właśnie z powodu ów strachu Dante wolał nigdy już więcej nie krążyć bezmyślnie ścieżkami miasta. Jednak kiedy tego ranka jego mikrofalówka wydała z siebie ostatnie tchnienie, został zmuszony do wyjścia — pierwszego po tak długim czasie.
Zamówił taksówkę; w sklepie z popłochem zakomunikował czego potrzebuje, a potem zaprowadzony został przez starszą kobietę do odpowiedniej alei — kategoryczne wskazanie, że weźmie c o k o l w i e k było ignorowane: tłumaczono mu różnice sprzętów, proponowano coś lepszego (a więc droższego). Aż w końcu został sam; miał poczekać kilka minut, otrzymując pozwolenie dotykania wszystkich maszyn (musi pan przecież to poczuć, zaśmiała się kobieta, kiedy wzywano ją na inne stanowisko). Więc: dotykał. Przypadkowo zrzucając coś niedużego, za co z pewnością miał potem zapłacić.
Zdawało się mu to wówczas najgorszym zdarzeniem.
A potem z szumu rozmów wyłapał swoje imię, przez które wzdrygnął się lekko, ze złością i gniewem, choć na jego ustach zamigotała wyłącznie niechęć.
— Cześć — odparł obojętnie, zaciskając dłoń na trzymanym uchwycie laski; spiął całe ciało, porzucił dotychczasową czynność, jakby przyłapany został na niewłaściwym zachowaniu, jakby zaraz miał tłumaczyć się z tego, co zdarzyło się przed minutą. Nie interesowało go jednak to wszystko, co artykułował mu Achilles; nie dodał: miło cię poznać, Theo, kimkolwiek jesteś, ani nie wykazał w żadnym stopniu chęci pogłębienia tej nowej znajomości. Mimo że mężczyzna był u p r z e j m y; podniósł z podłogi uszkodzoną, zrzuconą niewiadomą, z beztroskim blaskiem podejmując decyzję o przeniesieniu przedmiotu tam, gdzie miano się nim należycie zaopiekować. A Dante nie podziękował, nie dodał: przecież ja za to muszę zapłacić, i ze wzruszeniem ramion pozwolił, by zostali sami.
By nagle cały sklep przepełniła achillesowa obecność.
— Myślałem, że nie potrzebujesz współlokatora — powiedział po upływie kilkunastu kolejnych sekund ciszy; nie wiedział w jaki sposób z nim rozmawiać. Czy c h c e rozmawiać. Ostatecznie Dante odczuwał jednak zbyt rozległą frustrację, której nie potrafił ujarzmić.

achilles cosgrove

[achilles cosgrove]

Spoglądał za oddalającym się mężczyzną o czarnych, sprężystych lokach i specyficznym, niemal jowiszowym sposobie poruszania się, dostojnym i niedostrzegalnym odbijaniem się nóg od podłoża; jakby te gładko sunęły po nim niby za pomocą nierzeczywistego wiatru. Spoglądał za mężczyzną, obok którego zasypiał od kilku nietypowych dla Achillesa nocy, i za mężczyzną, w którym przynajmniej zdawało mu się, że był zakochany. A może zakochał się w jego uśmiechu i zaradności, może zakochał się w tym, że sam nie potrafił być jak Othello i wiedział, że nigdy nie będzie. Bo Othello był zawsze spokojny, zawsze opanowany i zawsze uprzejmy, bo robił rzeczy, o których Achilles nawet by nie pomyślał. Bo podniósł potłuczoną namiastkę wielobranżowego sklepu i zamierzał opłacić jej szkodę, nawet mimo świadomości braku własnego udziału w zsunięciu jej na podłogę. Bo dał Achillesowi przestrzeń, której teraz potrzebował i która, jak można było podejrzewać, mogła nieustannie narastać między nimi właśnie od czasu tego spotkania. Spotkania z Dantem, którego nie miał przecież już nigdy zobaczyć. Choć jednocześnie nie dbał o to, by go unikać.
— Oficjalna wersja brzmi tak, że to on potrzebuje — odrzekł poprzez snującą się wokół mglistą warstwę zamyślenia; podzielił tym prywatnym, niezrozumiałym dla nikogo prócz niego i Othello rozbawieniem, które teraz wykrzywiło kąciki ust w nieznacznym uśmiechu. A zaraz później go starło, wygładziło wargi i odjęło z głosu ciepło. Zrozumiał, że może nie powinien był podchodzić. — Chciałem się odezwać. Ale nie byłem pewien, czy ty byś tego chciał — zaznaczył niespiesznie, niezbyt głośno i niemal ostrożnie. Wyraźnie. Mimo wszystko nie chciał, żeby Ainsworth tak po prostu uwierzył, że Achilles o nim zapomniał, że w zaledwie jeden dzień wykreślił go z całego swojego życia. — Dobrze było cię zobaczyć — wydostał z siebie w końcu, jak mimowolną reakcję na napominające go wyproszenie — czuł, że powinien zostawić go w spokoju, że powinien odnaleźć Othello, że powinni wyjść ze sklepu w ciszy, w której każdy z nich usiłowałby udawać, że nic szczególnego się dzisiaj nie wydarzyło. Drgnął nawet, próbując rozbudzić mięśnie zastygłego w bezruchu ciała; chciał zmusić je do kroków, chciał odstąpić od Dantego chociaż o kilka centymetrów, a jednak nie potrafił. Po prostu nie mógł go zostawić.

dante ainsworth

[dante ainsworth]

Przecież ich słyszał. O tym jednym myślał, kiedy Achilles usiłował wyswobodzić ich relację z objęć nieszczęsnej kłótni, kiedy mówił oszczędnie i z wyczuciem, jakby doskonale znając proporcje słów przeznaczonych na tego rodzaju pojednania. Przecież ich słyszał — wcześniej, kiedy byli po prostu odległą parą, jedną z wielu, w typowy sposób wybierającą sprzęty niezbędne do wspólnego mieszkania. Przecież wiedział, już wtedy, że otacza go cudza intymność; dowiedział się także, że jeden z nich ma na imię Theo, że mieszkają już razem i że w zasadzie to on właśnie tego potrzebował (chociaż kiedy ludzie zrzucali odpowiedzialność za coś na inną osobę, oznaczało to zawsze, że to oni sami są nagle tym kimś, że za pomocą cudzego imienia opowiadają o własnych potrzebach). A więc naturalnym było zrozumienie, że Achilles należy do usłyszanych wcześniej ekstatycznych rozmów, że nie tylko znajduje się w tym związku, ale że, przede wszystkim, jest partnerem innego mężczyzny. I Dante naprawdę nie wiedział, czemu odczuwa wobec tego smutek. A nie złość.
To znaczy — frustracja opadała na jego ciało z nikczemnym blaskiem, ale wynikała raczej z powodów związanych z Burkhartem i tym niejasnym smutkiem, którego wyjaśnić nie potrafił. — Myślałem że ty nie chcesz — odpowiedział wreszcie, nie wykonując żadnego ruchu. Wiedział, że zdołałby odejść i w ramach pożegnania złożyć pretensje wiążące się z ich kłótnią, ale czy skoro już rozmawiali, słusznym byłaby ucieczka? — W każdym razie Theo wydaje się porządnym gościem — wtrącił, pospiesznie i niejasno, bo nie do końca wiedział, co innego mógłby powiedzieć. Że Achillesa jeszcze niedawno tak dogłębnie obrzydzały interakcje z innymi mężczyznami, że przecież postanowił zerwać z nim kontakty? Że nie rozumie, co wydarzyło się w przeciągu minionych miesięcy? Łatwiej było to przemilczeć. — Może kiedy następnym razem na siebie wpadniemy, będę mógł powiedzieć to samo — uśmiechnął się lekko, chwaląc czymś, co napawało go strachem, z czego czasem chciał zrezygnować, choćby z powodu powiązań operacyjnych z utraconą obecnością Terry'ego; ale częściej było mu to obojętne, bo sądził, że nie będzie gorzej, że nic nie jest gorsze niż utrata wzroku i wszelkie reperkusje. Więc może tak, może miał zobaczyć za jakiś czas Achillesa, i może miał odczuć wówczas tylko radość, a nie te wszystkie niezręczne myśli. Nie wiedział bowiem nagle, co jeszcze mógłby mu powiedzieć, co wypada i czy w ogóle wypada; przesunął dłonią po przydługich włosach i czekał, aż Achilles się pożegna, aż powie: Theo na mnie czeka, pozostawiając pewne zagadki nierozwiązane.

achilles cosgrove

[achilles cosgrove]

Sufit zdawał zapadać się w dotychczas stabilnej, zawieszonej wysoko nad głowami klientów gipsowej konstrukcji, ściany z kolei nie przepuszczać za grosz przyjemnego, wietrznego i chłodnego jesiennego powietrza. Ozdobne i wystawowe żyrandole żarzyły się jaskrawym przymrużeniem oczu, a barwne i wielokształtne świece, które pozostawił za swoimi plecami w przekonaniu, że nie wydobywa się z nich żaden — nie tylko atrakcyjny — zapach, nagle kąsały jego nozdrza przepychem syntetycznych, wyraźnych nut.
Dlatego, że Dante nakazał mu powrócić.
Do tamtego dnia, wyklętych wspomnień, słów, z których nie mógł się już wycofać.
Z narastającą niepewnością przestąpił z nogi na nogę, rozejrzał się niewidzącym wzrokiem dookoła i przygryzł nietrwale, ledwie na kilka krótkich sekund, pełną, zarumienioną typowym, naturalnym i trochę karminowym pigmentem wargę. — Powiedziałeś mi, że nie mam tego robić. Nigdy — przypomniał, raz za razem odtwarzając w myślach wyartykułowany wówczas z gniewem rozkaz. I nagle wszystkiego było już za dużo: osób dookoła, zapachów, głosów i wspomnień.
A potem znów odczuł konsternację, znów zakłopotał się wydobytym spomiędzy ainsworthowych ust zdaniem. Theo wydaje się porządnym gościem, powiedziane tak, jak niegdyś konstatowało się: ten twój Philemon jest wspaniały, jakby dwójka osób w ogóle mogła — należeć do siebie i wzajemnie zbierać za tę drugą pochwały. Jakby nagle nie byli osobnym bytem, a takim trwale złączonym. Jakby Achilles mógł być dumny z tego, że Othello zyskał sympatię Dante, i dumny z tego, że należał do niego. — Jest najlepszy — zauważył posępnie, nie będąc pewien, czy bycie najlepszym: najbardziej wyrozumiałym, najbardziej opanowanym, najbardziej rozsądnym i dopasowanym do niego, jest dla Achillesa w y s t a r c z a j ą c e. Czy jest tym, czego teraz pragnąłby najmocniej. Wkrótce jednak straciło to na znaczeniu; wszelkie te rozterki odkryte dopiero za widokiem Dante, wszystkie skrywane prawdy, żale i wymówione kłamstwa; bo brunet dał mu odczuć, że niedługo wydarzy się to, w co Cosgrove przecież nie wierzył. Nie dlatego, że nie chciał lub mu tego nie życzył; a dlatego, że był nim wówczas zmęczony. Że ponownie zrobił coś, co zapewne nigdy nie miało zostać ani mu wybaczone, ani zapomniane. — Czekaj, naprawdę? Ktoś w końcu podejmie się tej operacji? — spytał bez czasu na namysł i opanowanie emocji; spytał żywo i z entuzjazmem, spytał tak uczuciowo, że zapomniał na moment, że układanie dłoni na przedramieniu mężczyzny może nie wydać się ani właściwe, ani pożądane. Ale było przecież tylko tym, tylko ledwie muśnięciem jednej skóry o drugą, ledwie przyjacielskim (choć nie to ich już łączyło, nie dłużej) gestem. Ale spostrzegł w końcu swój błąd, cofnął rękę. Odstąpił od niego na jeden krok. — Dante… Ja wiem, że to za mało. I że niczego nie zmieni. Ale przepraszam, naprawdę. Za to wszystko, co wtedy powiedziałem. I co zrobiłem — wychrypiał słabnącym, a jednak pewnym głosem; przecież nie musiał zastanawiać się nad tym, czy żałuje.

dante ainsworth