[Declan Irvine]

1.

[akapit]

Powrót do normalności, powrót do życia w Lorne Bay, dzielił się na kilka etapów w jakich to brał udział Declan. Po pierwsze siostra gdy już go znalazła i sprowadziła z powrotem do miasta - zastrzegła aby spędził najpierw kilka dni w szpitalu na szczegółowej obserwacji pod wszystkimi kątami. Potem długo siedział w domu niczym więzień co ma założoną bransoletkę na nodze i nie może wyjść nigdzie. Pod jednym względem było to zrozumiałe, zniknął na jakiś czas, miał wypadek poważny na tyle aby stracić pamięć z ostatnich kilku lat. To wszystko wpływało na całokształt tego, że każdy obchodził się z nim jak jajkiem, najbardziej rzecz jasna najbliżsi. Pewnie gdyby był takim stu procentowym sobą śmiałby się z tego wszystkiego, niczym z dobrej komedii - problem jednak był inny. Nie pamiętał pieprzonych kilka lat! Miał potężną wyrwę w głowie! Kompletna ciemna dziura. Irytowało go to strasznie, równie mocno co fakt więzienia jaki mu urządzoną a przecież każdy wiedział jaki miał charakter, że nie może usiedzieć na tyłku w jednym miejscu. To było niczym katorga, przez co co raz bardziej chciał wrócić do tego co miał na Filipinach, do tego spokoju i całkiem innego życia.
W tamtym miejscu wydawało mu się, że zaczął nowe życie i dostał od niego nowy start, taki całkiem inny ale oczyszczający. Był z dala od rodziny i nawet nie myślał się z nimi kontaktować, bo i po co? Tutaj było jak w raju, było tak po prostu beztrosko a on tego chyba potrzebował w tamtej chwili. Pędził w swoim życiu, chciał zostać kapitanem - pilotem a więc awansować w hierarchii, latać Boeingami. Drugim aspektem było życie osobiste, goniące go marzenia o rodzinie, o dzieciach a także ślubie z ukochaną. Oczywiście o tym jednak zdążył zapomnieć a raczej wypadek wymazał to co wydawać by się mogło było najważniejsze dla Irvine'a.
Do Australii zagościł na powrót całkiem niedawno, a po całym zamieszaniu z jego powrotem, rodzina nie zdążyła mu przekazać a może zrobiła to specjalnie - pomijając aspekt narzeczonej, którą miał. Declan był nieświadomy tego co na niego czeka gdzieś w miejskiej przestrzeni Lorne Bay. Chciał tamtego dnia po prostu wyrwać się w końcu z domu i zajrzeć do sklepu, gdzie kupiłby w końcu swoje ulubione piwo i serki. Bądź co bądź brakowało mu tego co lubił na wyspie gdzie przeżył ostatnie miesiące. To też decydując się na taksówkę udał się do jednego ze sklepów spożywczych, na proste i skromne zakupy. Dla kogoś z boku mogło to być coś zwykłego ale dla kogoś kto zatracił ostatnio czasoprzestrzeń - było to niczym wyprawa po złoto.
Krążąc między półkami i wkładając zakupy do koszyka nie bardzo zwracał uwagę na otaczającą go przestrzeń czy innych ludzi. Skupiał się na tym co robi i też czego szuka a to było dla niego niczym oczyszczające doświadczenie. Zatrzymał się dłużej przy wspomnianych serkach w sekcjach z nabiałem i cóż to tam poświęcił nieco czasu na szukaniu tego jednego, ulubionego. Wszystko było w miarę w porządku dopóki nie czuł na swoich plecach dziwnego mrowienia, tak jakby właśnie ktoś mu przyglądał dosyć intensywnie. Odwrócenie się w stronę tej osoby mogło trwać wiecznie dla niej, niczym w zwolnionym tempie ale dla niego z kolei to było nic. Po prostu nic. Nie znał tej kobiety, nie miał pojęcia nawet o co może chodzić a już na pewno nie o co może chodzić właśnie jej.


Yvone Wright

[Yvone Wright]

Declan Irvine

#1

Śmierć, a raczej domniemana śmierć ukochanego wstrząsnęła Yvone dogłębnie. Początkowo wiedząc o wypadku, kobieta nie dowierzała, uważała że wszyscy mogli zginąć tylko nie jej Declan, ten człowiek był przecież niezniszczalny, poza tym przy każdym locie, który odbywał to obiecywał jej wrócić, w końcu planowali ślub i wspólne życie. Los jednak chciał inaczej i gdy kobieta ze swoją znajomą wybrała się na miejsce, gdzie spoczywał wrak samolotu to dopiero na miejscu dotarło do niej to, że samolot był tak roztrzaskany, a jego części były zwęglone, że nikt nie mógł tego przeżyć. Musiała zatem z biegiem czasu pogodzić się z tym, że jej narzeczony nie żyje. Z racji tego że była młoda to nauczyła się po tym traumatycznym wydarzeniu jakoś żyć dalej, choć nie było lekko z racji tego, że początkowo w każdym napotkanym na ulicy mężczyźnie widziała Declana, a każdy telefon który do niej dzwonił z nieznanego numeru odbierała jako nadzieję, że może jej ukochany przeżył, ale się zaszył gdzieś, odnalazł cywilizację i do niej zadzwonił. Z czasem jej rany się podleczyły, pogodziła się z tym, że Declan nie zadzwoni do niej choćby zza światów, a ona musi żyć bez niego, więc tym bardziej oddawała się pracy, a także swoim sportom ekstremalnym, tak jakby ryzykując własne życie chciała poniekąd być bliżej niego. Zwykle do sklepu przyjeżdżała dwa razy w tygodniu by zrobić zakupy. Z racji tego, że zdrowo się odżywiała to przeszła niedawno na dietę wegetariańską i rozważała weganizm, dlatego musiała udać się do sklepu po produkty pierwszej potrzeby do przygotowania obiadu, a także musiała sprawdzić te nowe serki wegańskie. Bo czym tam zastąpili niby mleko zwierzęce? Mleczko kokosowe bardzo jej ostatnio posmakowało, tak samo jak migdałowe i tylko te dwa ostatnio dodawała do kawy. Lecz gdy z czerwonym koszykiem przewieszonym przez ramię skierowała swoje kroki ku ladzie z serkami homogenizowanymi, jej oczom ukazał się nie kto inny jak Declan we własnej osobie. Początkowo pomyślała że to pewnie kolejny mężczyzna z wielu, który przypominał jej wyglądem jej zmarłego narzeczonego, ale przyglądając mu się bardziej coraz to pewniej się czuła z myślą, że to musi być Declan, zbyt wiele szczegółów się zgadza. A gdy owy mężczyzna odwrócił się w jej kierunku to momentalnie zamarła. Ten mężczyzna nie tylko miał posturę jej zmarłego narzeczonego, on miał identyczną twarz, to samo przeszywające spojrzenie, a także bliznę obok oka. To musiał być Declan. Ale jeśli to on to dlaczego pojawił się w mieście dopiero teraz? Dlaczego wcześniej się do niej nie odezwał? Przecież minęło już trochę od wypadku samolotu, w którym brał udział. Momentalnie wręcz zbladła, a z jej koszyka wypadł melon i poturlał się prosto w stronę mężczyzny.