about
Wróciła do miasta, żeby odzyskać Waltera i żeby to osiągnąć udaje, że jest ciężko chora.
Dźwięk telefonu zbudzi jej rodziców o świcie; pośpiesznie przedzierając się przez mrok, dotrą do starego samochodu i przez dwanaście sekund kłócić będą się o to, które z nich zgubiło gdzieś klucze. One, wciśnięte w zakamarki kanapy, uniemożliwią im szybkie dotarcie do szpitala w Cairns. Podczas gdy rozgorączkowany ojciec usiłować będzie wezwać taksówkę, matka myśleć będzie o tej chwili, gdy po raz pierwszy tuliła swą córkę do piersi. Pięć punktów w skali Apgara; za mało, a jednak wystarczająco wiele. Otuliwszy się grubym swetrem uprzytomni sobie, że nadal jest w piżamie, a we włosy powpinane ma wałki. Wtedy jednak przyjedzie w końcu taksówka, a ona wspominać będzie tylko te ciężkie chwile - długie wizyty w szpitalach, badania, diagnozy. Wsiadając do auta zachwieje się lekko, mąż ją przytrzyma, a w umyśle jej rozbrzmiewać będzie tylko pytanie, jak mogli tę jedną chorobę przegapić.
Tymczasem ojciec dzwoniąc pod losowo wybrany numer, starczymi bosymi stopami włożonymi naprędce jedynie w bawełniane kapcie, nie zda sobie sprawy z licznych kałuż, wśród których krąży. Flanelowa koszula powiewać będzie gniewnie na wietrze, gdy słowa opuszczać będą go same. Gdy krzykiem błagać będzie o taksówkę, bo córka, nagły telefon - gdyby tylko mógł, toby do szpitala pobiegł. Ale nie może. Wpatrując się potem w bezgwiezdne niebo wspominać będzie, jak uczył córkę chodzić. Jeździć na rowerze. Jak czytał jej do snu bajki, jak odprowadzał do szkoły. Myśleć będzie tylko o tych dobrych chwilach, w modlitwie do Boga odnajdując pocieszenie. Bo służył mu przez lata wiernie, a więc Stwórca nie mógłby zabrać mu jedynego dziecka. Nie, wsiadając do taksówki będzie pewien, że córka jego ma się dobrze, a telefon ze straszliwą wieścią był po prostu pomyłką.
Czerwone światła na przejazdach, znacznie spowolniające podróż, uświadomią matce, że córka jej od początku była zniszczona. Poprzez nienawiść do samej siebie myśleć będzie o tych wszystkich kłamstwach i oszustwach. O tych kilku chłopcach, których spraszała do swego pokoju; o manipulacjach i szantażach, dzięki którym osiągała zawsze co chciała. O tym jej małżeństwie, w które wplątała miłego chłopca wyłącznie dlatego, że był bogaty. O tym, że przed rokiem rozwiedli się w końcu, choć obrączki z ich dłoni powinny były zniknąć dużo wcześniej. A więc zawiodła jako matka, pozwalając na to, by jej córka żyła jako wyniosła dama. Oszustka. Mimo wszystko raz jeszcze, ostatni, odkryje w sobie miłość do jedynego dziecka.
Mijane budynki, rozmywające się za sprawą opadających na szyby kropli deszczu, ułożą na ustach ojca lekki uśmiech. Myśleć już będzie tylko o swej córce w ciepłych barwach: o wygrywanym co roku spelling bee. Pochwałach od nauczycieli. Otrzymaniu stypendium w szkole, na którą nie było go stać. O jej skromności i pruderii, dzięki którym nie była jak swe rówieśnice. O tym jedynym mężczyźnie, którego kochała i przy boku którego trwała dwadzieścia lat. O tym jej cierpieniu, gdy straciła własne dziecko - dziecko, które przypieczętowało ich związek. Zastanowi się, czy popełnił wówczas błąd. Zmusił ich wszakże do tego ślubu, by Bóg ich nie ukarał - może jednak grzechem była wówczas popełniona przez niego groźba? Może Bóg karał ich do dzisiaj, uśmiercając najpierw ich wnuka, zmuszając potem tych młodych ludzi do rozwodu, a teraz odbierając im córkę? Czerń nagle zbierze się przed jego oczyma, a on uświadomi sobie, że poległ jako ojciec.
To będą ich ostatnie myśli. Samochód nagle zatańczy groźnie na ulicy, a głośny klakson będzie przedzierać się przez ciemny świt przez kilka minut. Nie przeżyje nikt, nawet kierowca który obiecał sobie, że pod koniec dzisiejszej zmiany odnajdzie inną pracę.
Tymczasem po drugiej stronie miasta, nieświadoma niczego córka, wybudzi się jak zwykle ze snu. Ze znużeniem wsunie na siebie jedwabny szlafrok i pocznie przygotowywać się do pracy. Cierpiąc jeszcze na jet lag, zmuszać się będzie do zjedzenia skromnego śniadania. Zastanowi się, jak zwykle, czy słusznie zrobiła wracając do tego kraju, a obrączka nieustannie dzierżona na palcu, jak zwykle zakłuje ją wprost w serce. Nie pomyśli nawet przez moment o swoich rodzicach. Nie przemyśli swoich czynów. Wszystko miała przecież zaplanowane: powrót i odzyskanie męża. Pogrążenie się w kłamstwach o chorobie, której nawet nie zna. Dziś znów wmawiać będzie całemu światu, że rak atakuje jej organizm, zwiastując jej prędką śmierć. Z uśmiechem zadowolenia na ustach malować będzie oczy i układać fryzurę. Nie odbierze, gdy ktoś informować będzie ją chciał o śmierci rodziców. Zaśmiałaby się pewnie na myśl, że uwierzyli w zasłyszany wyrok, będący zwieńczeniem plątaniny jej kłamstw: że ktoś podobny zmarł tej nocy, być może ich córka, która według dokumentacji, co nagłe i dziwne, chorowała ciężko.
Tymczasem ojciec dzwoniąc pod losowo wybrany numer, starczymi bosymi stopami włożonymi naprędce jedynie w bawełniane kapcie, nie zda sobie sprawy z licznych kałuż, wśród których krąży. Flanelowa koszula powiewać będzie gniewnie na wietrze, gdy słowa opuszczać będą go same. Gdy krzykiem błagać będzie o taksówkę, bo córka, nagły telefon - gdyby tylko mógł, toby do szpitala pobiegł. Ale nie może. Wpatrując się potem w bezgwiezdne niebo wspominać będzie, jak uczył córkę chodzić. Jeździć na rowerze. Jak czytał jej do snu bajki, jak odprowadzał do szkoły. Myśleć będzie tylko o tych dobrych chwilach, w modlitwie do Boga odnajdując pocieszenie. Bo służył mu przez lata wiernie, a więc Stwórca nie mógłby zabrać mu jedynego dziecka. Nie, wsiadając do taksówki będzie pewien, że córka jego ma się dobrze, a telefon ze straszliwą wieścią był po prostu pomyłką.
Czerwone światła na przejazdach, znacznie spowolniające podróż, uświadomią matce, że córka jej od początku była zniszczona. Poprzez nienawiść do samej siebie myśleć będzie o tych wszystkich kłamstwach i oszustwach. O tych kilku chłopcach, których spraszała do swego pokoju; o manipulacjach i szantażach, dzięki którym osiągała zawsze co chciała. O tym jej małżeństwie, w które wplątała miłego chłopca wyłącznie dlatego, że był bogaty. O tym, że przed rokiem rozwiedli się w końcu, choć obrączki z ich dłoni powinny były zniknąć dużo wcześniej. A więc zawiodła jako matka, pozwalając na to, by jej córka żyła jako wyniosła dama. Oszustka. Mimo wszystko raz jeszcze, ostatni, odkryje w sobie miłość do jedynego dziecka.
Mijane budynki, rozmywające się za sprawą opadających na szyby kropli deszczu, ułożą na ustach ojca lekki uśmiech. Myśleć już będzie tylko o swej córce w ciepłych barwach: o wygrywanym co roku spelling bee. Pochwałach od nauczycieli. Otrzymaniu stypendium w szkole, na którą nie było go stać. O jej skromności i pruderii, dzięki którym nie była jak swe rówieśnice. O tym jedynym mężczyźnie, którego kochała i przy boku którego trwała dwadzieścia lat. O tym jej cierpieniu, gdy straciła własne dziecko - dziecko, które przypieczętowało ich związek. Zastanowi się, czy popełnił wówczas błąd. Zmusił ich wszakże do tego ślubu, by Bóg ich nie ukarał - może jednak grzechem była wówczas popełniona przez niego groźba? Może Bóg karał ich do dzisiaj, uśmiercając najpierw ich wnuka, zmuszając potem tych młodych ludzi do rozwodu, a teraz odbierając im córkę? Czerń nagle zbierze się przed jego oczyma, a on uświadomi sobie, że poległ jako ojciec.
To będą ich ostatnie myśli. Samochód nagle zatańczy groźnie na ulicy, a głośny klakson będzie przedzierać się przez ciemny świt przez kilka minut. Nie przeżyje nikt, nawet kierowca który obiecał sobie, że pod koniec dzisiejszej zmiany odnajdzie inną pracę.
Tymczasem po drugiej stronie miasta, nieświadoma niczego córka, wybudzi się jak zwykle ze snu. Ze znużeniem wsunie na siebie jedwabny szlafrok i pocznie przygotowywać się do pracy. Cierpiąc jeszcze na jet lag, zmuszać się będzie do zjedzenia skromnego śniadania. Zastanowi się, jak zwykle, czy słusznie zrobiła wracając do tego kraju, a obrączka nieustannie dzierżona na palcu, jak zwykle zakłuje ją wprost w serce. Nie pomyśli nawet przez moment o swoich rodzicach. Nie przemyśli swoich czynów. Wszystko miała przecież zaplanowane: powrót i odzyskanie męża. Pogrążenie się w kłamstwach o chorobie, której nawet nie zna. Dziś znów wmawiać będzie całemu światu, że rak atakuje jej organizm, zwiastując jej prędką śmierć. Z uśmiechem zadowolenia na ustach malować będzie oczy i układać fryzurę. Nie odbierze, gdy ktoś informować będzie ją chciał o śmierci rodziców. Zaśmiałaby się pewnie na myśl, że uwierzyli w zasłyszany wyrok, będący zwieńczeniem plątaniny jej kłamstw: że ktoś podobny zmarł tej nocy, być może ich córka, która według dokumentacji, co nagłe i dziwne, chorowała ciężko.
Środek transportu
Tylko i wyłącznie samochód; korzysta z niego zawsze i wszędzie, udając się nawet do piekarni, która mieści się pięć minut drogi od domu.
Związek ze społecznością Aborygenów
Brak.
Najczęściej spotkasz mnie w:
wszędzie tam gdzie Walter centrum miasteczka, w pracy, w parkach, prawdopodobnie gdzieś na plaży.
Kogo powiadomić w razie wypadku postaci?
Walter Wainwright, Mari Chambers.
Czy wyrażasz zgodę na ingerencję MG?
Tak.
Tylko i wyłącznie samochód; korzysta z niego zawsze i wszędzie, udając się nawet do piekarni, która mieści się pięć minut drogi od domu.
Związek ze społecznością Aborygenów
Brak.
Najczęściej spotkasz mnie w:
wszędzie tam gdzie Walter centrum miasteczka, w pracy, w parkach, prawdopodobnie gdzieś na plaży.
Kogo powiadomić w razie wypadku postaci?
Walter Wainwright, Mari Chambers.
Czy wyrażasz zgodę na ingerencję MG?
Tak.
Ariadne wainwright
Jessica Alba
about
Oh won't you come with me where the ocean meets the sky
And as the clouds roll by we'll sing the song of the sea
And as the clouds roll by we'll sing the song of the sea
witamy
w lorne bay
Cieszymy się, że jesteś z nami! Możesz już teraz rozpocząć swoją przygodę na forum. Przypominamy, że wszelka niezbędna wiedza o życiu w niezwykłej Australii znajduje się w przewodnikach, przy czym wiadomości podstawowe odnajdziesz we wprowadzeniu. Zajrzyj także do działu miasteczko, by poznać Lorne Bay jeszcze lepiej.
Uważaj na węże, meduzy i krokodyle i baw się dobrze!
