about
nauczyciel matematyki dojeżdżający do pracy na deskorolce, który nie potrafi ustatkować się w życiu
Od małych chłopców w wieku szkolnym często wymaga się, aby byli sprytni, silni i utalentowani pod względem nauk ścisłych. O ile z tym pierwszym Wyatt miał całkiem sporo problemów, a na wfie często potykał się o własne sznurówki, które z jakiegoś powodu zawsze same mu się rozwiązywały, o tyle był niemalże geniuszem matematycznym. Nigdy nie miał żadnych problemów z tym przedmiotem, powtarzając wszystkim, że cyfry same mu się układają w głowie, wyniki same się w niej pojawiają, wszystko dzieje się poza jego wolą i chęcią, po prostu się dzieje. Mało kto mu wierzył, sądzili na początku, że być może ma w domu kogoś, kto pomaga mu rozwiązywać zadania, jednak nie było to prawdą. Jego ojciec pracował jako opiekun zwierząt w Sanktuarium Koali, mama natomiast była kucharką w jednej z restauracji i daleko im było do jakichkolwiek matematycznych umiejętności i przebłysków ścisłej inteligencji.
Pierwsza dziewczyna, która się nim zainteresowała, tak naprawdę chciała jego supermocy, jak to lubił nazywać. Rozwiązywał za nią zadania, a ona dawała mu buziaki i o ile w końcu zorientował się, w czym tak naprawdę tkwił jego urok, o tyle nie planował tego w żaden sposób przerywać. To była jego jedyna szansa, żeby śliczna blondynka chciała obsypywać jego twarz pocałunkami i tylko głupi by z tego nie skorzystał. Całowała go w szkole, całowała go po szkole, u niego w pokoju i u niej w pokoju. Czasem miał wrażenie, że nawet trochę go lubiła, ale kiedy tylko nadszedł koniec roku i jej przygody z matematyką – rozeszli się każde w swoją stronę, a Wyatt nie płakał. Pozostawił ją sobie jednak w sercu na zawsze.
Idąc na studia, a także już na nich będąc miał naprawdę wielkie perspektywy. Pracował w wielu firmach, w których potrzebowali ludzi z jego umiejętnościami, pomagał w sytuacjach, w których inni załamywali ręce. A jednocześnie poznawał świat, poznawał ludzi. Nie był typem osoby, która miała problemy z nawiązywaniem znajomości. Dużo żartów, jeszcze więcej żartów, a na koniec ewentualnie jakiś żart i już miał przyjaciela, o którego nawet się nie starał. Tym samym nigdy nie musiał się martwić, kiedy czegoś potrzebował, pragnął coś załatwić. Miał dookoła siebie naprawdę wiele osób gotowych mu pomóc w każdej możliwej sytuacji. Sam również zawsze niósł uśmiech i oferował samego siebie, czy to trzeba było coś wnieść, przewieźć, kupić czy może zająć się dzieckiem przyjaciół.
Wielkim zaskoczeniem dla jego wielkomiejskich przyjaciół był moment, w którym poinformował, że wraca do Lorne. Nikt się tego nie spodziewał, jednak Wyatt naprawdę lubił te niewielkie miasteczko, które dawało mu poczucie bezpieczeństwa i spełnienia. Ku zaskoczeniu jednak swojej rodziny i dawnych znajomych, zamiast pracować w jakiejkolwiek szanowanej firmie w okolicy, Wyatt zdecydował się podjąć pracy w szkole. Nauczanie dzieciaków było jego pasją i sprawiało mu naprawdę wiele frajdy, ale co najważniejsze, był w tym naprawdę dobry. Z dostateczną dozą cierpliwości, sprawdzonych sposobów tłumaczenia i żartów był w stanie przekonać do matematyki nawet najbardziej zagorzałych przeciwników. I jest to kolejna supermoc, którą uważa, że posiada.
W czym ma jednak problem, to w znalezieniu stałej relacji. Zawsze jego związki są na chwilę, na moment, wszyscy w końcu mają dość żartów, lekkiego podejścia do życia i wciąż, mimo czterdziestu lat na karku, jeżdżenia na rowerze i deskorolce. A Wyatt nie rozumie, dlaczego jego pokój z komiksami tak bardzo przeszkadza, kolekcja figurek z superbohaterami odpycha, a maratony Marvela powodują, że potencjalne randki odchodzą w niepamięć. Nikt nawet nie daje sobie szansy dotrzeć do punktu, w którym Wyatt rzeczywiście się angażuje, a on nie ma w zwyczaju trzymać nikogo przy sobie na siłę.
Pierwsza dziewczyna, która się nim zainteresowała, tak naprawdę chciała jego supermocy, jak to lubił nazywać. Rozwiązywał za nią zadania, a ona dawała mu buziaki i o ile w końcu zorientował się, w czym tak naprawdę tkwił jego urok, o tyle nie planował tego w żaden sposób przerywać. To była jego jedyna szansa, żeby śliczna blondynka chciała obsypywać jego twarz pocałunkami i tylko głupi by z tego nie skorzystał. Całowała go w szkole, całowała go po szkole, u niego w pokoju i u niej w pokoju. Czasem miał wrażenie, że nawet trochę go lubiła, ale kiedy tylko nadszedł koniec roku i jej przygody z matematyką – rozeszli się każde w swoją stronę, a Wyatt nie płakał. Pozostawił ją sobie jednak w sercu na zawsze.
Idąc na studia, a także już na nich będąc miał naprawdę wielkie perspektywy. Pracował w wielu firmach, w których potrzebowali ludzi z jego umiejętnościami, pomagał w sytuacjach, w których inni załamywali ręce. A jednocześnie poznawał świat, poznawał ludzi. Nie był typem osoby, która miała problemy z nawiązywaniem znajomości. Dużo żartów, jeszcze więcej żartów, a na koniec ewentualnie jakiś żart i już miał przyjaciela, o którego nawet się nie starał. Tym samym nigdy nie musiał się martwić, kiedy czegoś potrzebował, pragnął coś załatwić. Miał dookoła siebie naprawdę wiele osób gotowych mu pomóc w każdej możliwej sytuacji. Sam również zawsze niósł uśmiech i oferował samego siebie, czy to trzeba było coś wnieść, przewieźć, kupić czy może zająć się dzieckiem przyjaciół.
Wielkim zaskoczeniem dla jego wielkomiejskich przyjaciół był moment, w którym poinformował, że wraca do Lorne. Nikt się tego nie spodziewał, jednak Wyatt naprawdę lubił te niewielkie miasteczko, które dawało mu poczucie bezpieczeństwa i spełnienia. Ku zaskoczeniu jednak swojej rodziny i dawnych znajomych, zamiast pracować w jakiejkolwiek szanowanej firmie w okolicy, Wyatt zdecydował się podjąć pracy w szkole. Nauczanie dzieciaków było jego pasją i sprawiało mu naprawdę wiele frajdy, ale co najważniejsze, był w tym naprawdę dobry. Z dostateczną dozą cierpliwości, sprawdzonych sposobów tłumaczenia i żartów był w stanie przekonać do matematyki nawet najbardziej zagorzałych przeciwników. I jest to kolejna supermoc, którą uważa, że posiada.
W czym ma jednak problem, to w znalezieniu stałej relacji. Zawsze jego związki są na chwilę, na moment, wszyscy w końcu mają dość żartów, lekkiego podejścia do życia i wciąż, mimo czterdziestu lat na karku, jeżdżenia na rowerze i deskorolce. A Wyatt nie rozumie, dlaczego jego pokój z komiksami tak bardzo przeszkadza, kolekcja figurek z superbohaterami odpycha, a maratony Marvela powodują, że potencjalne randki odchodzą w niepamięć. Nikt nawet nie daje sobie szansy dotrzeć do punktu, w którym Wyatt rzeczywiście się angażuje, a on nie ma w zwyczaju trzymać nikogo przy sobie na siłę.
Środek transportu
Kocha jeździć na rowerze i deskorolce, często na nich dojeżdża do pracy, ku dziwnej ekscytacji uczniów i krzywym spojrzeniom dyrekcji. Kiedy jednak trzeba, wsiada do auta i pojawia się na miejscu nim. Jest jednak fanem zielonego transportu.
Związek ze społecznością Aborygenów
Umawiał się kiedyś z dziewczyną, której babcia była Aborygenką. Bardzo kochał kobiecinę, jednak kiedy się rozstali, a babcia zmarła, całkowicie stracił kontakt z tą społecznością.
Najczęściej spotkasz mnie w:
Pracy, barach, kawiarniach i wszelkich miejscach, w których można spotkać ludzi.
Kogo powiadomić w razie wypadku postaci?
Rodzinę Alderweler
Czy wyrażasz zgodę na ingerencję MG?
Tak, jednak z umiarem, bez trwałych uszczerbków na zdrowiu psychicznym i fizycznym.
Kocha jeździć na rowerze i deskorolce, często na nich dojeżdża do pracy, ku dziwnej ekscytacji uczniów i krzywym spojrzeniom dyrekcji. Kiedy jednak trzeba, wsiada do auta i pojawia się na miejscu nim. Jest jednak fanem zielonego transportu.
Związek ze społecznością Aborygenów
Umawiał się kiedyś z dziewczyną, której babcia była Aborygenką. Bardzo kochał kobiecinę, jednak kiedy się rozstali, a babcia zmarła, całkowicie stracił kontakt z tą społecznością.
Najczęściej spotkasz mnie w:
Pracy, barach, kawiarniach i wszelkich miejscach, w których można spotkać ludzi.
Kogo powiadomić w razie wypadku postaci?
Rodzinę Alderweler
Czy wyrażasz zgodę na ingerencję MG?
Tak, jednak z umiarem, bez trwałych uszczerbków na zdrowiu psychicznym i fizycznym.
wyatt alderweler
andy samberg
about
Oh won't you come with me where the ocean meets the sky
And as the clouds roll by we'll sing the song of the sea
And as the clouds roll by we'll sing the song of the sea
witamy
w lorne bay
Cieszymy się, że jesteś z nami! Możesz już teraz rozpocząć swoją przygodę na forum. Przypominamy, że wszelka niezbędna wiedza o życiu w niezwykłej Australii znajduje się w przewodnikach, przy czym wiadomości podstawowe odnajdziesz we wprowadzeniu. Zajrzyj także do działu miasteczko, by poznać Lorne Bay jeszcze lepiej.
Uważaj na węże, meduzy i krokodyle i baw się dobrze!
