millie thompson

it's not simple to say

most days I don't recognize me

it's not easy to know

i'm not anything like i used to be

Dzisiaj znowu mnie uderzył.
Siedzę przed lustrem i wpatruję się w siniak na policzku; opuszkami palców badam jego kształt; układający się w dłoń, którą kiedyś trzymałam z taką miłością.

A potem biorę pędzel w dłoń i zakrywam go makijażem.
Ukrywanie stało się moją specjalnością. Mimo bólu, wyginam usta w perfekcyjnie wyćwiczonym uśmiechu, gdy on podchodzi; to co robię, wcale go nie dziwi. Powstrzymuję się przed napinaniem ciała, gdy pochyla się i składa pocałunek na czubku mojej głowy; powstrzymuję łzy cisnące mi się do oczu, gdy obejmuje mnie i rozpaczliwie powtarza, że bardzo mnie kocha; że przeprasza; że już nigdy tego nie zrobi. Słyszałam te słowa już wcześniej. Wiele razy. I ciągle mu wybaczam. Przecież i ja go kocham.

Poznaliśmy się na studiach; był wtedy taki słodki. Czarujący. Kochany. Obiecywał, że przeniesie dla mnie góry; to on zachęcał mnie do wyrwania się z okowów, które nałożyła na mnie rodzina specjalizująca się w medycynie; to on stał przy mnie, gdy wreszcie zrezygnowałam, by móc robić to, co kocham. To on kupił mi orchideę; mój ulubiony kwiat.

To on zawsze przy mnie stał; gdy opowiadałam mu o swoim bracie bliźniaku, o rozwodzie rodziców i o oczekiwaniach, które mieli wobec mnie bliscy. Zakochałam się w nim bez pamięci; ciągle siedział przy ognisku i śpiewał tę jedną piosenkę, którą tak wtedy uwielbiałam. Pamiętam naszą pierwszą wspólną wycieczkę nad ocean i to, jak wrzucił mnie do wody. Udawałam wtedy, że jestem na niego zła; ale nie umiałam się na niego gniewać. Był zbyt idealny.

Chyba to właśnie mnie zgubiło.

although it's true

i was never attention sweet center

i still remember that girl

Nie wiem, kiedy tak się zmienił. Był moją pierwszą miłością. Wciąż nią jest. Przed studiami nigdy nie interesowałam się związkami; byłam zbyt pochłonięta nauką i próbami odnalezienia się w roli, która wcale do mnie nie pasowała. To dopiero on sprawił, że poczułam charakterystyczne motylki w brzuchu. To dopiero on sprawił, że moje serce zabiło szybciej, a ja straciłam oddech.

Kiedy uderzył mnie po raz pierwszy, zmusiłam się, żeby go wytłumaczyć przed samą sobą. Był zmęczony. Ja zbyt dużo mówiłam. Wypił o jedno piwo za dużo. Był zbyt nabuzowany. Nie chciał. To był tylko jednorazowy incydent.

Nikt nie pytał, czemu wszędzie chodzę w golfach z długimi rękawami i noszę okulary przeciwsłoneczne. Byłam przekonana, że tak musi być. Że tylko on mnie zechce. Jeżeli nie miałabym jego, byłabym nikim.

Kawałek po kawałku odbierał mi moją własną niezależność; a ja potulnie godziłam się na bycie zamkniętą w klatce. Sądziłam, że tak będzie lepiej. Grzecznie wypełniałam obowiązek małżeński, choć myślami wyłączałam się wtedy kompletnie. W rozmowach z ojcem i bratem posłusznie mówiłam, że wszystko było w jak najlepszym porządku. Oświadczył mi się; i przez jakiś czas było w porządku. Nie bił mnie już; wrócił ten dawny blask, który zagościł na nowo w jego oczach. Sądziłam, że - wraz z wiosną - i nasz związek się odrodzi. Że zaczniemy na nowo.

Dotarło do mnie, jak bardzo się myliłam, kiedy prawie złamał mi rękę, spychając mnie ze schodów - musiałam w tajemnicy pójść do lekarza, kiedy on był w pracy. Poza strachem, który zalęgnął mi się w sercu i nowy siniakami, nic mi nie było.
Dotarło do mnie, jak bardzo się myliłam, kiedy, również w tajemnicy przed narzeczonym, zrobiłam test ciążowy. Tydzień przed Walentynkami.

Dwie kreski sprawiły, że cały mój świat się zawalił.

To właśnie tamtego wieczora, w przypływie strachu i nowej, dziwnej odwagi, uciekłam z domu. Wzięłam tylko najpotrzebniejsze rzeczy; małą walizkę i kilka ukochanych roślin.

To właśnie tamtego wieczora wyruszyłam do Lorne Bay. Do ojca.
Nadal twierdzę, że wszystko jest w najlepszym porządku. Jeżeli zbyt długo o tym będę myśleć, to całkowicie się rozsypię.

I tylko te dwie przeklęte kreski spędzają mi sen z powiek. Nie wiem, co mam robić.

Millie Thompson

20.08.2001

Brisbane, Australia

Florystka

Fleuriste

Carnellian Land

Panna, panseksualna

Środek transportu
Ma prawo jazdy i regularnie korzysta z samochodu.

Związek ze społecznością Aborygenów
Brak.

Najczęściej spotkasz mnie w:
Village Lane lub w pracy; to tam najczęściej przybywa, z racji tego, że niedawno przyjechała.

Kogo powiadomić w razie wypadku postaci?
Aiden Thompson.

Czy wyrażasz zgodę na ingerencję MG?
Tak, ale wolałabym bez przemocy psychicznej, przemocy seksualnej i przemocy wobec zwierząt.

Millie Thompson

Adele Siniak