reverie halsford

“Some people never go crazy. What truly horrible lives they must lead.”

Jest niespokojna. Serce szaleńczo łomocze się w klatce piersiowej, a strużka zimnego potu zaczyna wyznaczać ścieżkę wzdłuż jej kręgosłupa. Mimo gwałtownie pogarszającego się samopoczucia, Reverie nie przerywa stanowczego marszu. Ignoruje krople deszczu przemaczające ubranie do suchej nitki, ignoruje lepkość czarnego kaptura przylegającego do głowy, ignoruje nawet migające podejrzanie latarnie uliczne.
Bo musi wiedzieć.
Drogę pokonuje wręcz bezmyślnie, ponieważ dawno temu to była jej stała trasa. Gdy uciekała. Nie boi się szeleszczących zarośli, rozdmuchiwanych przez wściekle dujący wiatr. Nie boi się też ciemności zdających się pochłaniać każdy jej kolejny krok. Nie, w Revie dopiero zaczyna się wszystko buntować, kiedy na horyzoncie majaczy się znajomy budynek. Dłonie mimowolnie zaciskają się w pięści (by ukryć ich narastające drżenie). Chód staje się szybszy (by móc natychmiastowo zniknąć z pola widzenia). Ale nadal z walecznie uniesionym podbródkiem pokonuje ostatni dystans dzielący ją od domu rodzinnego. I wreszcie przystaje.
Choć łzy mieszają się z kroplami deszczu, zacięcie spogląda w porozbijane okna, jakby oczekując, że zobaczy w nich własne wystraszone odbicie. Ale nie, w tym domu od lat nie palą się żadne światła. Nie ma też już nikogo, kto stawiałby ciężkie kroki na korytarzu. I nie ma też już tej małej dziewczynki sparaliżowanej lękiem.
A jednak... A jednak... Reverie nie jest w stanie sięgnąć do kieszeni bluzy po klucze. Nie jest też w stanie przekroczyć progu budynku, w którym spędziła dwanaście lat swojego życia.
Dlatego jeszcze przez chwilę patrzy na popadający w ruinę dom. Dlatego jeszcze przez chwilę czeka, aż demony przeszłości przestaną ściskać ją za gardło. Aż wreszcie odchodzi.
By powrócić tu nazajutrz.
Bo obiecała.

‣ Kiedy ona i jej siostra bliźniaczka miały dwanaście lat, ich ojciec - który je samotnie wychowywał - niespodziewanie zmarł, a one zostały zabrane do Sydney przez ciotkę;
‣ I to właśnie tam Reverie spędziła znaczną część swojego życia, szerokim łukiem omijając Lorne Bay i wszystkie wspomnienia, które wiązały się z tą miejscowością;
‣ Powróciła do miasteczka zaledwie kilka miesięcy temu, ale nie jest skora do rozmowy na temat powodu stojącego za tą nagłą decyzją;
‣ Na pierwszy rzut oka sprawia wrażenie bardzo wycofanej i wiecznie pochłoniętej własnymi myślami; niejednokrotnie można ją przyuważyć, jak samotnie przechadza się wzdłuż plaży z nieobecnym spojrzeniem, aczkolwiek przy bliższym poznaniu staje się nieco bardziej otwarta i przystępna;
‣ Ma niewytłumaczalną słabość do staroci; przesadnie przywiązuje się do bezużytecznych rzeczy, a co gorsza, gdy wybiera się w dłuższą podróż, zawsze je ze sobą zabiera;
‣ W Sydney chodziła na terapię, ale przerwała ją po przyjeździe do Lorne Bay, co zdecydowanie nie podziałało na nią zbyt dobrze, bo od lat walczy z atakami paniki;
‣ Cierpi na bezsenność, więc nocne spacery są u niej na porządku dziennym

reverie ever halsford

2 maja 1988 r.

lorne bay

stomatolog

norco family dental

opal moonlane

panna, heteroseksualna

Środek transportu
Po mieście porusza się szarym Jeepem.

Związek ze społecznością Aborygenów
Brak powiązań.

Najczęściej spotkasz mnie w:
W klinice stomatologicznej. Na plaży. W kawiarni przy filiżance czarnej kawy. W bibliotece.

Kogo powiadomić w razie wypadku postaci?
Siostrę bliźniaczkę.

Czy wyrażasz zgodę na ingerencję MG?
Tak.

reverie halsford

elizabeth olsen