about
Kilka miesięcy temu wzięła rozwód, ale nie wróciła do Melbourne, bo wiąże ją kontrakt, który podpisała ze szpitalem w Cairns. Dlatego ugrzęzła. I zaczęła robić kolejną specjalizację, by zabić czas. Lub siebie.
Dwa tysiące osiemset osiemnaście kilometrów przebyć można w trzydzieści jeden godzin, wybierając samochód. Natomiast decydując się na przelot samolotem, czas ten można skrócić do trzech godzin i dwudziestu minut – nie licząc tego potrzebnego na odprawę oraz dojazd na lotnisko.
Trzy godziny i dwadzieścia minut to czas, który może wydawać się niedługim. Jednak dla mnie – panicznie bojącej się latać kobiety, która, aby wsiąść na pokład samolotu, musi mieć naprawdę cholernie dobry powód oraz zapas alkoholu wymieszanego z tabletkami uspokajającymi – to okres wydający się nieskończonością. Ten strach kwalifikuję jako jeden z powodów, przez które nie chciałam wyprowadzać się z Melbourne; powroty do rodzinnego domu mogłyby okazać się dla mnie zbyt stresogenne. A kto – przy zdrowych zmysłach – chciałby spędzić trzydzieści jeden godzin w samochodzie, by celebrować święta w gronie najbliższych?
Ja.
Bo zawsze niezwykle ceniłam sobie rodzinne relacje i wiele byłam w stanie dla nich poświęcić. Przez całe życie prawie w ogóle nie podróżowałam. Namawiano mnie, bym odkrywała świat, jednak nie byłam zainteresowana tym, co było odległe. Większą uwagę przykładałam do miejsc oraz osób, które były przy mnie, tuż obok. Dlatego decydując się na studia medyczne, wybrałam Uniwersytet w Melbourne – moim mieście, mieście mojej rodziny.
Mieście, w którym znalazłam miłość.
Znalazłam go wtedy, gdy najmniej go potrzebowałam. Skupiałam się na nauce, bo zdawałam sobie sprawę, że aby być doskonałą w swoim zawodzie, musiałam dokonać wyboru na samym początku obranej ścieżki. Wybrałam medycynę, wybrałam pracę. Życie prywatne postanowiłam odłożyć na bok, zamykając się za parawanem utkanym z obowiązkowości, pracowitości i rzetelności. Dzięki perspektywie, jaką dał mi upływający czas, doszłam do wniosku, że poświęcałam się tak bardzo tylko dlatego, że z równym zaangażowaniem do sztuki chirurgii pochodził mój ojciec – mistrz w swoim fachu, jeden z najwybitniejszych kardio-torakochirurgów swojego pokolenia. Idąc w jego ślady, poprzeczkę ustawiłam sobie bardzo wysoko. I z tego powodu długo odtrącałam mężczyznę, który później stał się moim mężem.
Związki nie są łatwe – to delikatna sztuka kompromisu między tym czego samemu się pragnie, a tym czego pragnie druga strona. Mój mąż był wspaniały, wyrozumiały i wspierał mnie przez wszystkie lata budowania niełatwej kariery. Odwdzięczałam mu się permanentnym zmęczeniem, ciągłym spóźnianiem się oraz przyjmowaniem wezwań w środku nocy. Dlatego – po długich kłótniach – postanowiłam odwdzięczyć mu się za to, że ze mną wytrzymał. Zgodziłam się na przeprowadzkę.
Do Lorne Bay.
Taka zmiana była dla mnie trudna z wielu powodów. Opuszczałam miasto, z którym tak naprawdę nie chciałam się rozstawać. Zostałam zmuszona do zrezygnowania z obecnego programu dla rezydentów, by naukę kontynuować w innym miejscu, co wiązało się z ponowną koniecznością zabiegania o zaufanie specjalistów chirurgicznych mających (nie)kwestionowane prawo do zrujnowania mojej kariery. Mimo zdobytego doświadczenia czułam się jak nowicjuszka i jedynie przy operacyjnym stole moja pewność siebie wracała.
Życie w małym miasteczku nie jest proste, gdy kocha się głośne metropolie takie jak Melbourne. Okazało się jednak, że męża kochałam bardziej niż wspomnienia o niegasnących światłach miasta. Dlaczego więc obrączka zniknęła z mojego palca, a zaręczynowy pierścionek wylądował na środku trawnika i prawdopodobnie nigdy nie zostanie odnaleziony?
Przez zdradę.
Nie jestem tylko pewna, kto zdradził pierwszy – czy to ja oddaliłam się od męża, wpadając w ramiona chirurgii, czy to on przypadkiem potknął się i wpadł między nogi ponętnej blondynki?
Ludzie mawiają, że koniec nie jest łatwy.
Ale początek – on jest zdecydowanie trudniejszy.
• Jest świetnym kierowcą. Prowadzenie samochodu ją uspokaja, odpręża. Jednak gdy chce poczuć adrenalinę, jakiej nie jest w stanie dostarczyć sobie, trzymając w dłoniach skalpel, wsiada na motocykl. Ma pewną rękę i ciężką stopę.
• Nie mogąc poradzić sobie z rozwodem, sięgnęła po jedyny znany sobie sposób na porzucenie dołujących myśli – rozpoczęła program drugiej specjalizacji, kardiochirurgii. Uznała, że to idealny moment, by ponownie zaszyć się w obowiązkach. Ponadto chciała dorównać swojemu ojcu i zasłużyć na opinię godną jego nazwiska.
• Zdecydowanie należy do osób, które pracują zbyt dużo. Po godzinach, które spędza w szpitalu, zwykle część obowiązków zabiera ze sobą do domu. Z tego łatwo wywnioskować, że ma problemy z relaksowaniem się oraz zrzuceniem z braków ciężaru obowiązków, które nad nią wiszą.
• Część bliskich zwraca się do niej Barbie; nigdy nie lubiła swojego drugiego imienia, ale teraz uważa zdrobnienie za wyraz czułości oraz silnej więzi. Nie każdy – bez konsekwencji – może się do niej w ten sposób zwracać.
• Wychodziła z siebie, by być dobrą żoną. Planowała wspólne wycieczki, aranżowała kolacje przy świecach, a nawet organizowała grille dla sąsiadów, by odnaleźć się wśród nowej społeczności. Niestety zazwyczaj zmuszona była odkładać na bok wszystkie postanowienia. Wystarczyło, że pager zabrzęczał, a ona znikała.
• Jest perfekcjonistką. Przykłada dużą wagę do szczegółów, w dodatku uważa, że sama wszystko zrobiłaby najlepiej, dlatego ma problemy z pracą w grupie oraz powierzaniem swoich obowiązków komuś innemu. Prawdopodobnie ma to swoje korzenie w trudnościach z zaufaniem. Bardzo ważna jest dla niej szczerość. Kłamstwo uważa za przejaw braku szacunku.
Trzy godziny i dwadzieścia minut to czas, który może wydawać się niedługim. Jednak dla mnie – panicznie bojącej się latać kobiety, która, aby wsiąść na pokład samolotu, musi mieć naprawdę cholernie dobry powód oraz zapas alkoholu wymieszanego z tabletkami uspokajającymi – to okres wydający się nieskończonością. Ten strach kwalifikuję jako jeden z powodów, przez które nie chciałam wyprowadzać się z Melbourne; powroty do rodzinnego domu mogłyby okazać się dla mnie zbyt stresogenne. A kto – przy zdrowych zmysłach – chciałby spędzić trzydzieści jeden godzin w samochodzie, by celebrować święta w gronie najbliższych?
Ja.
Bo zawsze niezwykle ceniłam sobie rodzinne relacje i wiele byłam w stanie dla nich poświęcić. Przez całe życie prawie w ogóle nie podróżowałam. Namawiano mnie, bym odkrywała świat, jednak nie byłam zainteresowana tym, co było odległe. Większą uwagę przykładałam do miejsc oraz osób, które były przy mnie, tuż obok. Dlatego decydując się na studia medyczne, wybrałam Uniwersytet w Melbourne – moim mieście, mieście mojej rodziny.
Mieście, w którym znalazłam miłość.
Znalazłam go wtedy, gdy najmniej go potrzebowałam. Skupiałam się na nauce, bo zdawałam sobie sprawę, że aby być doskonałą w swoim zawodzie, musiałam dokonać wyboru na samym początku obranej ścieżki. Wybrałam medycynę, wybrałam pracę. Życie prywatne postanowiłam odłożyć na bok, zamykając się za parawanem utkanym z obowiązkowości, pracowitości i rzetelności. Dzięki perspektywie, jaką dał mi upływający czas, doszłam do wniosku, że poświęcałam się tak bardzo tylko dlatego, że z równym zaangażowaniem do sztuki chirurgii pochodził mój ojciec – mistrz w swoim fachu, jeden z najwybitniejszych kardio-torakochirurgów swojego pokolenia. Idąc w jego ślady, poprzeczkę ustawiłam sobie bardzo wysoko. I z tego powodu długo odtrącałam mężczyznę, który później stał się moim mężem.
Związki nie są łatwe – to delikatna sztuka kompromisu między tym czego samemu się pragnie, a tym czego pragnie druga strona. Mój mąż był wspaniały, wyrozumiały i wspierał mnie przez wszystkie lata budowania niełatwej kariery. Odwdzięczałam mu się permanentnym zmęczeniem, ciągłym spóźnianiem się oraz przyjmowaniem wezwań w środku nocy. Dlatego – po długich kłótniach – postanowiłam odwdzięczyć mu się za to, że ze mną wytrzymał. Zgodziłam się na przeprowadzkę.
Do Lorne Bay.
Taka zmiana była dla mnie trudna z wielu powodów. Opuszczałam miasto, z którym tak naprawdę nie chciałam się rozstawać. Zostałam zmuszona do zrezygnowania z obecnego programu dla rezydentów, by naukę kontynuować w innym miejscu, co wiązało się z ponowną koniecznością zabiegania o zaufanie specjalistów chirurgicznych mających (nie)kwestionowane prawo do zrujnowania mojej kariery. Mimo zdobytego doświadczenia czułam się jak nowicjuszka i jedynie przy operacyjnym stole moja pewność siebie wracała.
Życie w małym miasteczku nie jest proste, gdy kocha się głośne metropolie takie jak Melbourne. Okazało się jednak, że męża kochałam bardziej niż wspomnienia o niegasnących światłach miasta. Dlaczego więc obrączka zniknęła z mojego palca, a zaręczynowy pierścionek wylądował na środku trawnika i prawdopodobnie nigdy nie zostanie odnaleziony?
Przez zdradę.
Nie jestem tylko pewna, kto zdradził pierwszy – czy to ja oddaliłam się od męża, wpadając w ramiona chirurgii, czy to on przypadkiem potknął się i wpadł między nogi ponętnej blondynki?
Ludzie mawiają, że koniec nie jest łatwy.
Ale początek – on jest zdecydowanie trudniejszy.
• Jest świetnym kierowcą. Prowadzenie samochodu ją uspokaja, odpręża. Jednak gdy chce poczuć adrenalinę, jakiej nie jest w stanie dostarczyć sobie, trzymając w dłoniach skalpel, wsiada na motocykl. Ma pewną rękę i ciężką stopę.
• Nie mogąc poradzić sobie z rozwodem, sięgnęła po jedyny znany sobie sposób na porzucenie dołujących myśli – rozpoczęła program drugiej specjalizacji, kardiochirurgii. Uznała, że to idealny moment, by ponownie zaszyć się w obowiązkach. Ponadto chciała dorównać swojemu ojcu i zasłużyć na opinię godną jego nazwiska.
• Zdecydowanie należy do osób, które pracują zbyt dużo. Po godzinach, które spędza w szpitalu, zwykle część obowiązków zabiera ze sobą do domu. Z tego łatwo wywnioskować, że ma problemy z relaksowaniem się oraz zrzuceniem z braków ciężaru obowiązków, które nad nią wiszą.
• Część bliskich zwraca się do niej Barbie; nigdy nie lubiła swojego drugiego imienia, ale teraz uważa zdrobnienie za wyraz czułości oraz silnej więzi. Nie każdy – bez konsekwencji – może się do niej w ten sposób zwracać.
• Wychodziła z siebie, by być dobrą żoną. Planowała wspólne wycieczki, aranżowała kolacje przy świecach, a nawet organizowała grille dla sąsiadów, by odnaleźć się wśród nowej społeczności. Niestety zazwyczaj zmuszona była odkładać na bok wszystkie postanowienia. Wystarczyło, że pager zabrzęczał, a ona znikała.
• Jest perfekcjonistką. Przykłada dużą wagę do szczegółów, w dodatku uważa, że sama wszystko zrobiłaby najlepiej, dlatego ma problemy z pracą w grupie oraz powierzaniem swoich obowiązków komuś innemu. Prawdopodobnie ma to swoje korzenie w trudnościach z zaufaniem. Bardzo ważna jest dla niej szczerość. Kłamstwo uważa za przejaw braku szacunku.
Środek transportu
Jest właścicielką Dodge'a Challengera w kolorze czystej bieli oraz BMW S 1000 RR w matowej czerni.
Związek ze społecznością Aborygenów
-
Najczęściej spotkasz mnie w:
Szpitalu w Cairns.
W restauracjach, gdzie czeka na zamówione dania, by wziąć je na wynos.
Na plażach - w gorsze dni.
Kogo powiadomić w razie wypadku postaci?
Gabe Flemming (były mąż) - wciąż nie zmieniła danych w swoich papierach.
Rodziców - Pandorę oraz Waltera.
Czy wyrażasz zgodę na ingerencję MG?
Tak, z umiarem.
Jest właścicielką Dodge'a Challengera w kolorze czystej bieli oraz BMW S 1000 RR w matowej czerni.
Związek ze społecznością Aborygenów
-
Najczęściej spotkasz mnie w:
Szpitalu w Cairns.
W restauracjach, gdzie czeka na zamówione dania, by wziąć je na wynos.
Na plażach - w gorsze dni.
Kogo powiadomić w razie wypadku postaci?
Gabe Flemming (były mąż) - wciąż nie zmieniła danych w swoich papierach.
Rodziców - Pandorę oraz Waltera.
Czy wyrażasz zgodę na ingerencję MG?
Tak, z umiarem.
Noel B. Rowland
Shay Mitchell
about
Oh won't you come with me where the ocean meets the sky
And as the clouds roll by we'll sing the song of the sea
And as the clouds roll by we'll sing the song of the sea
witamy w lorne bay
Cieszymy się, że jesteś z nami! Możesz już teraz rozpocząć swoją przygodę na forum. Przypominamy, że wszelka niezbędna wiedza o życiu w niezwykłej Australii znajduje się w przewodnikach, przy czym wiadomości podstawowe odnajdziesz we wprowadzeniu. Zajrzyj także do działu miasteczko, by poznać Lorne Bay jeszcze lepiej.
Uważaj na węże, meduzy i krokodyle i baw się dobrze!