[Ane Ackerman Weston]

Mogło mu się wydawać, że była najsilniejszą babką jaką znał, ale jak widać… nawet najsilniejsze babki przechodziły przez kryzys, a niewątpliwie Ane właśnie taki miała. Nigdy nie lubiła szpitali, a gdy w nim utknęła – było najgorzej. Przygnębiało ją to. Sprawiało, że coraz więcej ponurych myśli pojawiało się w głowie. Była zmęczona i tak… brakowało jej siły. Na wszystko. Więc chociaż uśmiechnęła się pod nosem, gdy stwierdził, że nie widzi mu się by mogła tracić siły. A jednak! Uśmiechnęła się, jak najbardziej… i oczywiście, że by walczyła. Tylko po prostu musiał mieć świadomość, że wcale nie była tak silna jak mu się wydawało. Nie tym razem. Teraz potrzebowała swojego męża, który zamknie ją w ramionach i obieca, że wszystko będzie dobrze i że zabierze ją do domu. Mogłaby iść tam już dzisiaj. Teraz. Natychmiast. Gdyby jej powiedział „wstawaj, idziemy” – nie zastanawiałaby się nawet chwili i pewnie dopiero po czasie dotarłoby do niej jak bardzo byłoby to nieodpowiedzialne. Ale tego teraz chciała. Iść do domu.
- Nie zobaczę tego. – bo no cóż… nie pójdą do domu, niezależnie od tego jak bardzo tego chciała – Ale moja była teściowa na pewno dobrze by się bawiła. – uśmiechnęła się pod nosem, odrobinę się wyzłośliwiajac, ale sam przecież tego chciał i sam był sobie winny – I tęskniłam. – głupie pytanie, bardziej niż głupie. To było oczywiste – Dlatego musisz tu dzisiaj ze mną zostać. Nie chcę spędzić kolejnej nocy w pustym pokoju. Tak… musisz tu zostać. – po prostu musiał i już, koniec kropka. Nie pytała, czy chciał albo czy nie miał innych planów na wieczór – nie interesowało ją to. Ona chciała mieć go na wyciągnięcie ręki i… tak się właśnie stało. Nawet pielęgniarka, która później do nich zajrzała przymknęła na to wszystko oko i pozwoliła mu zostać. A Ane… pierwszy raz od tych kilku dni wreszcie spała więcej niż zaledwie parę chwil. Bo był obok, mogła się przytulić i nie musiała się o nic martwić, bo przecież jej obiecał.


/zt
Skyler Weston