#1 Don't you look at me that way...

Po powrocie z Carins i z plaży

Jakby nie patrzeć, on i tak wiedział o większości spraw, o których Lisa nikomu innemu nie mówiła. Może nie jest to najlepszym pocieszeniem, ale zawsze jakimś. Obiecała sobie, że kiedyś powie mu o wszystkim, ale jeszcze nie teraz. Póki co uważała, że nie ma na to dobrej okazji i lepiej jeszcze trochę poczekać. Nie chciała też słuchać, że jest głupia, albo nie dojrzała, a czuła, że właśnie tak zareagowałby ktokolwiek, gdyby powiedziała o Shadow, w którym pracuje. Pracownicy byli tam bezpieczni, jej nigdy nic nie zagrażało, nie mieszała się w sprawy, których nie rozumiała, a przy tym miała naprawdę elastyczne godziny pracy, a głównie tego było jej trzeba. No i nikt nie zadawał jej zbędnych pytań, czasem żałowała, że jej bliscy nie brali przykładu z jej współpracowników. W każdym razie nic nie odpowiedziała, tylko dała się poprowadzić na górę, naprawdę mając już dość tego dnia. Szkoda tylko, że jej słowa znów miały się nie spodobać do końca Remigiusowi. Bała się, że znów nadchodzi nieprzyjemna dyskusja, ale na szczęście tego Soriente jej oszczędził.
- Jestem zdrowa - zauważyła, a jako, że odzywała się już dzisiaj naprawdę dużo, to teraz zaczynało jej zwyczajnie brakować słów i wracała do typowego dla siebie schematu wypowiedzi, w którym niewiele wnosiła do rozmowy. - Jak zaczniesz mieć dużo lepszą kondycję ode mnie, to wtedy powinniśmy zacząć się martwić - uznała to za całkiem błyskotliwą uwagę i weszła za nim do łazienki, chociaż nadal nie była pewna, czy powinna mu ufać. Nie chciała, by zamienił to wszystko w doglądanie jej stanu, o wiele bezpieczniej czuła się jednak pod swoją bluzą, nawet jeśli ta była już mokra od stroju kąpielowego, jaki miała pod nią. Odruchowo też odwróciła spojrzenie, nie chcąc tak stać i się na niego gapić, tym bardziej, że sama inaczej myślała o kąpieli. Niekoniecznie liczyła na prysznic, gdzie właśnie musiałaby stać i czekać na okrutną ocenę.
- Mam do niego sama zadzwonić? - skrzywiła się, słysząc słowa Remigiusa i już poczuła, że i to niezwykle ją stresuje. Mógłby powiedzieć coś, co nie napawałoby jej lękiem. - Nie chcę - przyznała zgodnie z prawdą, marszcząc nos. Uznała też, że jeśli dłużej będzie stała tak po środku łazienki, jak największa sierota, to w ogóle nic dobrego nie wyniknie z tego dnia, dlatego mimo oporów, które nadal miała w głowie, zbliżyła się nieco, ale nie tyle wchodząc pod prysznic, co zatrzymując się przy wannie. - Wolę taką kąpiel - przyznała, obracając się do niego bokiem i puściła wodę, a potem zaraz sięgnęła po różne płyny stojące obok, by zrobić pianę. - Myślałam, że to ty się zajmiesz tą suknią, nawet nie znam twojego asystenta - no widziała go może kilka razy, ale tak samo widywała sprzedawcę w sklepie, czy sąsiada mieszkającego na przeciw Soriente. Takie spotkania nic nie znaczyły. Co niby miałaby powiedzieć? Że jest tą dziewczyną od jego szefa? Brzmiało to absurdalnie. Podobnie, jak absurdalne były teraz jej obawy, kiedy podeszła do umywalki i nieco trzęsącymi się dłońmi zrzuciła z siebie ubrania, a potem po prostu weszła do wanny, nie chcąc wystawiać się na nieprzychylne opinie. Wody niby nie było jeszcze zbyt wiele, ale to nie problem, skoro się skuliła i chociaż po części mogła cieszyć ciepłem, którego teraz potrzebowała.

remigius soriente