były bokser, właściciel schroniska dla zwierząt — lorne bay animal shelter
40 yo — 192 cm
about
Były bokser i rozwodnik, który wrócił do Lorne i zaczął od nowa jako pracownik schroniska. Obecnie przejął je po właścicielu, który uciekł z tonącego statku i stara się uratować zwierzaki, pomimo braku środków i wsparcia.
Całe jego życie przypomina walkę.
Nie miał dzieciństwa, do którego warto było wracać wspomnieniami. Od najmłodszych lat mierzył się z komentarzami rówieśników, którzy jako pretekst do znęcania się nad chłopcem, przyjęli fakt, że ojciec zostawił dzieci i matkę, gdy Angus miał dziewięć lat. Jedna pensja nie gwarantowała im spokojnego życia, a zważywszy na to, że pieniędzy było niewiele, mama chłopaka, brała każdą możliwą zmianę w szpitalu, by utrzymać siebie i dzieci. Nie zawsze miała możliwość pomagania mu w nauce czy spędzania z nim weekendów, przez co chłopak skazany był na towarzystwo kolegów oraz pomoc starszej sąsiadki, która niejednokrotnie zajmowała się nim pod nieobecność Mathildy. Gdy ta spędzała całe dnie poza domem, Angus zaczął mieć problemy z agresją, które rozwiązywał pięściami. Interwencja nauczycieli i szkolnego psychologa pomagała mu przechodzić z klasy do klasy, jednak gdy w ostatniej klasie liceum, chłopak poświęcał się pracy dorywczej, jego stopnie i frekwencja znacząco się pogarszały. By ją ukończyć poświęcał noce na naukę, uczęszczał na zajęcia, a po ostatnim dzwonku pędził do pracy, rozwożąc jedzenie do późnych godzin wieczornych. Starał się pomagać matce, by ta nie przepracowywała się w szpitalu, jednak wiedział, że nieukończenie szkoły przysporzyłoby jej zmartwień i sprawiłoby, że czułaby się winna. Dlatego starał się, próbując wypracować sobie system, który pozwoliłby mu pogodzić wszystkie obowiązki.
Gdy stał się absolwentem liceum, odeszły mu zadania domowe i ślęczenie z nosem w książkach, dlatego większość czasu spędzał w pracy. Właśnie wtedy pojawiła się propozycja szybkiego zarobku, który umożliwiały amatorskie walki bokserskie. Kilka walk w miesiącu gwarantowało mu znacznie lepsze pieniądze, przez co zaangażował się w boks znacznie bardziej. W końcu z treningów dwa razy w tygodniu, zaczął trenować dwa razy dziennie przez cztery dni w tygodniu. Ciężka praca zaowocowała zainteresowaniem trenerów i właścicieli znanych na kontynencie klubów. Podpisał pierwszy kontrakt i zapragnął być bokserem na pełen etat.
Powoli wspinał się po szczeblach sportowej kariery, a wciągu następnych lat przeszedł na zawodowstwo, walcząc na stanowych zawodach. Mając dwadzieścia osiem lat, spakował swe życie i karierę w walizkę, a Canberra stała się jego nowym domem.
Wciąż trenował i walczył, jednak zrobił w swym sercu także miejsce dla kobiety, którą poznał. Właściwie była wtedy przed dwudziestką, więc różnica wiekowa jak i życiowe plany stanowiły sporą przepaść między nimi, jednak był młody i szaleńczo zakochany, przez co udało im się znaleźć złoty środek i utrzymać relację, którą po kilku latach przypieczętowali małżeństwem. Akceptowała fakt, że boks był ważnym elementem jego życia i choć nie stała mu na drodze do kariery, to mocno sugerowała by znalazł bardziej stabilną i bezpieczną pracę. Przez lata zdołał unikać większych obrażeń, kończąc jedynie z niegroźnymi złamaniami i obrzękami, jednak po jednej z walk, na jego karierę postawiono krzyżyk, a on stoczył ostatnią walkę - tym razem o własne życie. Angus w ciężkim stanie trafił do szpitala i mimo starań lekarzy, powrót do boksu był niemożliwy. Długie miesiące spędził na wózku inwalidzkim i uczęszczał na rehabilitacje, by móc kiedykolwiek stanąć na nogi.
Najgorzej jednak działo się w jego głowie.
Fakt, że jego kariera się zakończyła, a on został skazany na długotrwałe kalectwo mocno oddziaływało na jego stan psychiczny. Z biegiem czasu wpadał w depresję i pił, co dość szybko zrujnowało jego relacje z małżonką i zmusiło go do podpisania papierów rozwodowych. Laney była jedyną osobą, którą miał obok i choć kochał ją całym sercem, nie potrafił i nie chciał jej zatrzymywać. Nie był już tym samym człowiekiem, a i mężem był beznadziejnym. Nim się obejrzał, został sam i niewiele brakowało by upaść na dno.
Pomogli mu koledzy z klubu, którzy nie tylko zaciągali go na salę ale i wspierali go w rehabilitacjach. Przestał w końcu pić i z ich pomocą, stanął na nogi - nie tylko w przenośni. Brak sportu i małżonki, wpłynęły jednak na jego decyzje o powrocie do rodzinnego miasteczka, gdzie pragnął zająć się matką i znaleźć pracę. Przez cale swe dorosłe życie był bokserem, dlatego ciężko było znaleźć posadę na której by się sprawdził.
I wtedy pojawił się Marley - młodziutki mieszaniec labradora, którego znalazł przy drodze i którego próbował oddać do schroniska. Gdy jednak zobaczył dziesiątki boksów i bezdomnych zwierzaków, postanowił nie tylko zatrzymać psa ale i pracować dla schroniska. I dopiero, gdy zaczął pracować z tymi poturbowanymi przez los czworonogami, zdołał odrzucić przeszłość i zacząć żyć. Na nowo.
Nie miał dzieciństwa, do którego warto było wracać wspomnieniami. Od najmłodszych lat mierzył się z komentarzami rówieśników, którzy jako pretekst do znęcania się nad chłopcem, przyjęli fakt, że ojciec zostawił dzieci i matkę, gdy Angus miał dziewięć lat. Jedna pensja nie gwarantowała im spokojnego życia, a zważywszy na to, że pieniędzy było niewiele, mama chłopaka, brała każdą możliwą zmianę w szpitalu, by utrzymać siebie i dzieci. Nie zawsze miała możliwość pomagania mu w nauce czy spędzania z nim weekendów, przez co chłopak skazany był na towarzystwo kolegów oraz pomoc starszej sąsiadki, która niejednokrotnie zajmowała się nim pod nieobecność Mathildy. Gdy ta spędzała całe dnie poza domem, Angus zaczął mieć problemy z agresją, które rozwiązywał pięściami. Interwencja nauczycieli i szkolnego psychologa pomagała mu przechodzić z klasy do klasy, jednak gdy w ostatniej klasie liceum, chłopak poświęcał się pracy dorywczej, jego stopnie i frekwencja znacząco się pogarszały. By ją ukończyć poświęcał noce na naukę, uczęszczał na zajęcia, a po ostatnim dzwonku pędził do pracy, rozwożąc jedzenie do późnych godzin wieczornych. Starał się pomagać matce, by ta nie przepracowywała się w szpitalu, jednak wiedział, że nieukończenie szkoły przysporzyłoby jej zmartwień i sprawiłoby, że czułaby się winna. Dlatego starał się, próbując wypracować sobie system, który pozwoliłby mu pogodzić wszystkie obowiązki.
Gdy stał się absolwentem liceum, odeszły mu zadania domowe i ślęczenie z nosem w książkach, dlatego większość czasu spędzał w pracy. Właśnie wtedy pojawiła się propozycja szybkiego zarobku, który umożliwiały amatorskie walki bokserskie. Kilka walk w miesiącu gwarantowało mu znacznie lepsze pieniądze, przez co zaangażował się w boks znacznie bardziej. W końcu z treningów dwa razy w tygodniu, zaczął trenować dwa razy dziennie przez cztery dni w tygodniu. Ciężka praca zaowocowała zainteresowaniem trenerów i właścicieli znanych na kontynencie klubów. Podpisał pierwszy kontrakt i zapragnął być bokserem na pełen etat.
Powoli wspinał się po szczeblach sportowej kariery, a wciągu następnych lat przeszedł na zawodowstwo, walcząc na stanowych zawodach. Mając dwadzieścia osiem lat, spakował swe życie i karierę w walizkę, a Canberra stała się jego nowym domem.
Wciąż trenował i walczył, jednak zrobił w swym sercu także miejsce dla kobiety, którą poznał. Właściwie była wtedy przed dwudziestką, więc różnica wiekowa jak i życiowe plany stanowiły sporą przepaść między nimi, jednak był młody i szaleńczo zakochany, przez co udało im się znaleźć złoty środek i utrzymać relację, którą po kilku latach przypieczętowali małżeństwem. Akceptowała fakt, że boks był ważnym elementem jego życia i choć nie stała mu na drodze do kariery, to mocno sugerowała by znalazł bardziej stabilną i bezpieczną pracę. Przez lata zdołał unikać większych obrażeń, kończąc jedynie z niegroźnymi złamaniami i obrzękami, jednak po jednej z walk, na jego karierę postawiono krzyżyk, a on stoczył ostatnią walkę - tym razem o własne życie. Angus w ciężkim stanie trafił do szpitala i mimo starań lekarzy, powrót do boksu był niemożliwy. Długie miesiące spędził na wózku inwalidzkim i uczęszczał na rehabilitacje, by móc kiedykolwiek stanąć na nogi.
Najgorzej jednak działo się w jego głowie.
Fakt, że jego kariera się zakończyła, a on został skazany na długotrwałe kalectwo mocno oddziaływało na jego stan psychiczny. Z biegiem czasu wpadał w depresję i pił, co dość szybko zrujnowało jego relacje z małżonką i zmusiło go do podpisania papierów rozwodowych. Laney była jedyną osobą, którą miał obok i choć kochał ją całym sercem, nie potrafił i nie chciał jej zatrzymywać. Nie był już tym samym człowiekiem, a i mężem był beznadziejnym. Nim się obejrzał, został sam i niewiele brakowało by upaść na dno.
Pomogli mu koledzy z klubu, którzy nie tylko zaciągali go na salę ale i wspierali go w rehabilitacjach. Przestał w końcu pić i z ich pomocą, stanął na nogi - nie tylko w przenośni. Brak sportu i małżonki, wpłynęły jednak na jego decyzje o powrocie do rodzinnego miasteczka, gdzie pragnął zająć się matką i znaleźć pracę. Przez cale swe dorosłe życie był bokserem, dlatego ciężko było znaleźć posadę na której by się sprawdził.
I wtedy pojawił się Marley - młodziutki mieszaniec labradora, którego znalazł przy drodze i którego próbował oddać do schroniska. Gdy jednak zobaczył dziesiątki boksów i bezdomnych zwierzaków, postanowił nie tylko zatrzymać psa ale i pracować dla schroniska. I dopiero, gdy zaczął pracować z tymi poturbowanymi przez los czworonogami, zdołał odrzucić przeszłość i zacząć żyć. Na nowo.
Środek transportu
Posiadał motocykl, jednak sprzedał go i kupił starego pick'upa, którego sam naprawia w miarę możliwości.
Związek ze społecznością Aborygenów
Nie jest w żaden sposób związany, choć zna kilka osób, które mają aborygeńskie korzenie.
Najczęściej spotkasz mnie w:
Schronisko, parki, plaże, sala treningowa, bary.
Kogo powiadomić w razie wypadku postaci?
Matka - npc.
Czy wyrażasz zgodę na ingerencję MG?
Tak ale bez trwałego uszczerbku na zdrowiu.
Posiadał motocykl, jednak sprzedał go i kupił starego pick'upa, którego sam naprawia w miarę możliwości.
Związek ze społecznością Aborygenów
Nie jest w żaden sposób związany, choć zna kilka osób, które mają aborygeńskie korzenie.
Najczęściej spotkasz mnie w:
Schronisko, parki, plaże, sala treningowa, bary.
Kogo powiadomić w razie wypadku postaci?
Matka - npc.
Czy wyrażasz zgodę na ingerencję MG?
Tak ale bez trwałego uszczerbku na zdrowiu.
angus brattleby
Tom Hardy
about
Oh won't you come with me where the ocean meets the sky
And as the clouds roll by we'll sing the song of the sea
And as the clouds roll by we'll sing the song of the sea
witamy w lorne bay
Cieszymy się, że jesteś z nami! Możesz już teraz rozpocząć swoją przygodę na forum. Przypominamy, że wszelka niezbędna wiedza o życiu w niezwykłej Australii znajduje się w przewodnikach, przy czym wiadomości podstawowe odnajdziesz we wprowadzeniu. Zajrzyj także do działu miasteczko, by poznać Lorne Bay jeszcze lepiej.
Uważaj na węże, meduzy i krokodyle i baw się dobrze!