about
Tell me God almighty
If you don't like my presence
Why would you invite me?
If you don't like my presence
Why would you invite me?
Niewiele pamiętała z okresu wczesnego dzieciństwa - głównie starą, zaniedbaną farmę ojca oraz ciotkę Ellen, która zajmowała się nią, kiedy ojciec włóczył się gdzieś całymi nocami i która w zasadzie zastępowała jej matkę - ta biologiczna bowiem od samego początku była w jej życiu nieobecna.
No i psy. Całe mnóstwo psów. Niegdyś należały do dziadka Ismeny, po jego śmierci pieczę nad zwierzakami przejął jego jedyny syn, z dumą, aczkolwiek mocno na wyrost nazywając swoje stadko hodowlą. Ismena pamiętała je wszystkie doskonale, bo do dzisiaj śnią jej się w koszmarach. Kiedy miała trzy lata, została zaatakowana przez psa - nie był to pies należący do ojca, ale poważne obrażenia prawej ręki, których wówczas doznała oraz tygodnie spędzone w szpitalu zostawiły w jej psychice na tyle głęboki ślad, że od tamtej pory odczuwała niepokój za każdym razem, kiedy znalazła się w pobliżu jakiegokolwiek psa. To oczywiście nie skłoniło jej ojca do podjęcia jakichkolwiek kroków, mających na celu odseparować córkę od zwierzaków, które tak bardzo ją przerażały, skutkiem czego zmuszona była dorastać w ciągłym strachu.
Kiedy skończyła siedem lat, matka nieoczekiwanie postanowiła przypomnieć sobie o jej istnieniu. Pojawiła się w jej życiu nagle, w jednej chwili wywracając cały jej świat do góry nogami. Zostawiła swoją rodzinę (o której Ismena wiedziała tylko tyle, że istnieje), zeszła się z jej ojcem i oznajmiła, że wszyscy troje wyprowadzają się do Sydney. Wszystko odbyło się bardzo szybko, praktycznie z dnia na dzień, ale cała ta sytuacja miała jeden duży plus - psy zostały na farmie, razem z Ellen, co zaoszczędziło Ismenie kolejnych lat traumy... przynajmniej pod tym jednym względem.
Życie w Sydney nie było takie kolorowe, jak obiecali jej dorośli. Matka dużo imprezowała, znikała na całe noce a gdy już raczyła pojawić się w mieszkaniu, zwykle była kompletnie pijana; ojciec (wciąż mocno przeżywający utratę swojej hodowli) natomiast wplątał się w jakiś nielegalny interes, który rzekomo miał przynieść mu ogromną fortunę a zamiast tego wpędził go w długi. W domu bez przerwy brakowało pieniędzy, było za to mnóstwo pustych butelek po alkoholu, dymu tytoniowego wiecznie unoszącego się w mieszkaniu i awantur o każdą najmniejszą głupotę - a pośród całego tego chaosu Ismena, pozostawiona samej sobie, bo żaden z jej rodziców nie był zainteresowany wychowywaniem dorastającej córki.
W międzyczasie pojawił się jeszcze Misha, jej młodszy brat. Opieka (dużo powiedziane!) nad kolejnym dzieckiem mocno przerosła nieodpowiedzialnych rodziców, jednak przez trzy lata zdołali utrzymywać pozory, że jakoś sobie radzą. W końcu jednak matce puściły nerwy, oznajmiła, że dwójka dzieciaków na głowie to za dużo i z dnia na dzień, jak gdyby nigdy nic, podrzuciła Mishę swojemu byłemu mężowi, wciąż zamieszkującemu w Lorne Bay.
Ismena ponownie została sama z rodzicami i z roku na rok było coraz gorzej. Matka coraz częściej lądowała w izbie wytrzeźwień, zaczęła sprowadzać do domu różnych mężczyzn, kiedy ojca nie było w domu, ojciec z kolei ponownie się zadłużył, zaczął kraść i ostatecznie skończył w więzieniu. To był moment, w którym szesnastoletnia Ismena stwierdziła, że ma dosyć ich obojga. Pewnego wieczoru wyciągnęła od kompletnie pijanej matki adres jej rodziny w Lorne Bay - tej samej, z którą kilka lat wcześniej zamieszkał Misha - a zaledwie kilka dni później spakowała najpotrzebniejsze rzeczy, podkradła z portfela matki pieniądze na podróż i wymknęła się z domu w środku nocy, mając nadzieję, że ludzie, którzy zaopiekowali się jej młodszym bratem nie odmówią jej dachu nad głową, mimo, że była dla nich całkowicie obcą osobą.
✶ Niechętnie przyznaje się do swojej fobii, uważając ją za okropnie uwłaczającą. Poza tym triggerują ją wszystkie uwagi w stylu Ale jak można nie kochać piesków?
✶ Jest oburęczna. Nauczyła się posługiwać lewą ręką, kiedy prawa się goiła i na dobre kilka miesięcy była wyłączona z użytku.
✶ Wstydzi się blizn po ugryzieniach, dlatego zawsze nosi na prawej ręce skórzaną rękawiczkę bez palców.
✶ Lubi eksperymentować z ubiorem. Jej stylizacje są dość odważne a ich dopełnienie często stanowi mocny, wyrazisty makijaż. W szkole regularnie dostaje za to uwagi od nauczycieli, jednak nieszczególnie się tym przejmuje.
✶ W zeszłym roku wyoutowała się jako osoba biseksualna. Zaczyna jednak kwestionować swoją orientację, ponieważ już jakiś czas temu zauważyła, że o wiele bardziej ciągnie ją do kobiet.
✶ Jest okropną atencjuszką, uwielbia prowokować, żeby znaleźć się w centrum uwagi a jej złota życiowa zasada to nie ważne jak mówią, ważne, że mówią.
✶ Kultura wypowiedzi jest jej totalnie obca; kurw używa jak przecinków i nie potrafi cenzurować słownictwa nawet w miejscach i sytuacjach, które tego wymagają.
✶ Jeśli odwiedzasz Julius Pizzeria w trakcie jej zmiany i czymś jej podpadniesz, możesz być pewien, że napluje ci do pizzy.
✶ We wszelkich innych sytuacjach bywa równie mściwa, więc lepiej nie wchodzić z nią na wojenną ścieżkę.
No i psy. Całe mnóstwo psów. Niegdyś należały do dziadka Ismeny, po jego śmierci pieczę nad zwierzakami przejął jego jedyny syn, z dumą, aczkolwiek mocno na wyrost nazywając swoje stadko hodowlą. Ismena pamiętała je wszystkie doskonale, bo do dzisiaj śnią jej się w koszmarach. Kiedy miała trzy lata, została zaatakowana przez psa - nie był to pies należący do ojca, ale poważne obrażenia prawej ręki, których wówczas doznała oraz tygodnie spędzone w szpitalu zostawiły w jej psychice na tyle głęboki ślad, że od tamtej pory odczuwała niepokój za każdym razem, kiedy znalazła się w pobliżu jakiegokolwiek psa. To oczywiście nie skłoniło jej ojca do podjęcia jakichkolwiek kroków, mających na celu odseparować córkę od zwierzaków, które tak bardzo ją przerażały, skutkiem czego zmuszona była dorastać w ciągłym strachu.
Kiedy skończyła siedem lat, matka nieoczekiwanie postanowiła przypomnieć sobie o jej istnieniu. Pojawiła się w jej życiu nagle, w jednej chwili wywracając cały jej świat do góry nogami. Zostawiła swoją rodzinę (o której Ismena wiedziała tylko tyle, że istnieje), zeszła się z jej ojcem i oznajmiła, że wszyscy troje wyprowadzają się do Sydney. Wszystko odbyło się bardzo szybko, praktycznie z dnia na dzień, ale cała ta sytuacja miała jeden duży plus - psy zostały na farmie, razem z Ellen, co zaoszczędziło Ismenie kolejnych lat traumy... przynajmniej pod tym jednym względem.
Życie w Sydney nie było takie kolorowe, jak obiecali jej dorośli. Matka dużo imprezowała, znikała na całe noce a gdy już raczyła pojawić się w mieszkaniu, zwykle była kompletnie pijana; ojciec (wciąż mocno przeżywający utratę swojej hodowli) natomiast wplątał się w jakiś nielegalny interes, który rzekomo miał przynieść mu ogromną fortunę a zamiast tego wpędził go w długi. W domu bez przerwy brakowało pieniędzy, było za to mnóstwo pustych butelek po alkoholu, dymu tytoniowego wiecznie unoszącego się w mieszkaniu i awantur o każdą najmniejszą głupotę - a pośród całego tego chaosu Ismena, pozostawiona samej sobie, bo żaden z jej rodziców nie był zainteresowany wychowywaniem dorastającej córki.
W międzyczasie pojawił się jeszcze Misha, jej młodszy brat. Opieka (dużo powiedziane!) nad kolejnym dzieckiem mocno przerosła nieodpowiedzialnych rodziców, jednak przez trzy lata zdołali utrzymywać pozory, że jakoś sobie radzą. W końcu jednak matce puściły nerwy, oznajmiła, że dwójka dzieciaków na głowie to za dużo i z dnia na dzień, jak gdyby nigdy nic, podrzuciła Mishę swojemu byłemu mężowi, wciąż zamieszkującemu w Lorne Bay.
Ismena ponownie została sama z rodzicami i z roku na rok było coraz gorzej. Matka coraz częściej lądowała w izbie wytrzeźwień, zaczęła sprowadzać do domu różnych mężczyzn, kiedy ojca nie było w domu, ojciec z kolei ponownie się zadłużył, zaczął kraść i ostatecznie skończył w więzieniu. To był moment, w którym szesnastoletnia Ismena stwierdziła, że ma dosyć ich obojga. Pewnego wieczoru wyciągnęła od kompletnie pijanej matki adres jej rodziny w Lorne Bay - tej samej, z którą kilka lat wcześniej zamieszkał Misha - a zaledwie kilka dni później spakowała najpotrzebniejsze rzeczy, podkradła z portfela matki pieniądze na podróż i wymknęła się z domu w środku nocy, mając nadzieję, że ludzie, którzy zaopiekowali się jej młodszym bratem nie odmówią jej dachu nad głową, mimo, że była dla nich całkowicie obcą osobą.
✶ Niechętnie przyznaje się do swojej fobii, uważając ją za okropnie uwłaczającą. Poza tym triggerują ją wszystkie uwagi w stylu Ale jak można nie kochać piesków?
✶ Jest oburęczna. Nauczyła się posługiwać lewą ręką, kiedy prawa się goiła i na dobre kilka miesięcy była wyłączona z użytku.
✶ Wstydzi się blizn po ugryzieniach, dlatego zawsze nosi na prawej ręce skórzaną rękawiczkę bez palców.
✶ Lubi eksperymentować z ubiorem. Jej stylizacje są dość odważne a ich dopełnienie często stanowi mocny, wyrazisty makijaż. W szkole regularnie dostaje za to uwagi od nauczycieli, jednak nieszczególnie się tym przejmuje.
✶ W zeszłym roku wyoutowała się jako osoba biseksualna. Zaczyna jednak kwestionować swoją orientację, ponieważ już jakiś czas temu zauważyła, że o wiele bardziej ciągnie ją do kobiet.
✶ Jest okropną atencjuszką, uwielbia prowokować, żeby znaleźć się w centrum uwagi a jej złota życiowa zasada to nie ważne jak mówią, ważne, że mówią.
✶ Kultura wypowiedzi jest jej totalnie obca; kurw używa jak przecinków i nie potrafi cenzurować słownictwa nawet w miejscach i sytuacjach, które tego wymagają.
✶ Jeśli odwiedzasz Julius Pizzeria w trakcie jej zmiany i czymś jej podpadniesz, możesz być pewien, że napluje ci do pizzy.
✶ We wszelkich innych sytuacjach bywa równie mściwa, więc lepiej nie wchodzić z nią na wojenną ścieżkę.
Środek transportu
Przemieszcza się po Lorne pieszo lub na starym, wysłużonym rowerze. Okazjonalnie zdarzy jej się łapać stopa, jeśli potrzebuje dostać się poza granice miasta.
Związek ze społecznością Aborygenów
Nie dotyczy.
Najczęściej spotkasz mnie w:
Od czasu do czasu w szkole, jeśli akurat nie wagaruje. Popołudniami w pracy - chyba, że wciśnie szefowi kit o tym, jak paskudnie się czuje i nie może przyjść na swoją zmianę. Wieczorami zwykle szwęda się po różnych podejrzanych miejscach, w których z całą pewnością nie powinno jej być.
Kogo powiadomić w razie wypadku postaci?
Yosef Sadler (brat)
Czy wyrażasz zgodę na ingerencję MG?
Tak, niech się dzieje wola nieba!
Przemieszcza się po Lorne pieszo lub na starym, wysłużonym rowerze. Okazjonalnie zdarzy jej się łapać stopa, jeśli potrzebuje dostać się poza granice miasta.
Związek ze społecznością Aborygenów
Nie dotyczy.
Najczęściej spotkasz mnie w:
Od czasu do czasu w szkole, jeśli akurat nie wagaruje. Popołudniami w pracy - chyba, że wciśnie szefowi kit o tym, jak paskudnie się czuje i nie może przyjść na swoją zmianę. Wieczorami zwykle szwęda się po różnych podejrzanych miejscach, w których z całą pewnością nie powinno jej być.
Kogo powiadomić w razie wypadku postaci?
Yosef Sadler (brat)
Czy wyrażasz zgodę na ingerencję MG?
Tak, niech się dzieje wola nieba!
Ismena Crawford
Victoria de Angelis
about
Oh won't you come with me where the ocean meets the sky
And as the clouds roll by we'll sing the song of the sea
And as the clouds roll by we'll sing the song of the sea
witamy w lorne bay
Cieszymy się, że jesteś z nami! Możesz już teraz rozpocząć swoją przygodę na forum. Przypominamy, że wszelka niezbędna wiedza o życiu w niezwykłej Australii znajduje się w przewodnikach, przy czym wiadomości podstawowe odnajdziesz we wprowadzeniu. Zajrzyj także do działu miasteczko, by poznać Lorne Bay jeszcze lepiej.
Uważaj na węże, meduzy i krokodyle i baw się dobrze!