[achilles cosgrove]

Pukle nie tyle płowych, co wytłoczonych w najjaśniejszym złocie włosów skrzyły się w popołudniowym, najsilniejszym słońcu; kiedy były mokre (ale przy tym wcale — wbrew logice — nie ciemniejsze) ich szumiący łoskot dało się wyczuć nawet na trzecich od końca szczeblach żeber wsuniętych w plecy. Były piękne, zadbane, dziewczyńskie. Bo Achillesa przez pewien czas także — nazywano d z i e w c z y n ą.
No, może nie tego kołyszącego się teraz swobodnie na szkolnej ławce, choć według prostackich, haniebnych żartów (to ty nie wiesz, że imię masz po dziewczynce? jak nikt nie patrzy, to chodzisz w sukienkach? masz tam w ogóle coś między nogami?) tak trochę też — to jest do czasu, kiedy wątłe i filigranowe ramiona nabrały zdumiewająco okrągłych kształtów, a głos męskiej, niskiej stanowczości.
Achilles nienawidził swojego imienia.
Nienawidził Achillesa z greckiej mitologii.
Nienawidził mężczyzn, którzy ubierali się w sukienki (nikt w szkole nie lubił, ale on najbardziej).
I tylko O N A — nierzeczywista, bezcielesna, niematerialna ona odciśnięta klawiaturą na ekranie szkolnego komputera, zdawała się to rozumieć.
Nie uważam, żeby w kobiecości objawiającej się u mężczyzn było cokolwiek złego — pisała, a on ekscytował się jej dojrzałym spojrzeniem, jakim obejmowała świat (nawet jeśli się z nią nie zgadzał).
Nie zauważyłam, żeby twoje włosy były za jasne, albo za długie — przekonywała, a on przestawał paranoidalnie przekręcać je pod różnymi kątami przy lustrze, sprawdzając, czy ma rację (za nic w świecie nie chciał wyglądać jak ten popapraniec z mitologii).
Wydaje mi się, że moglibyśmy w końcu się spotkać — wyznała kilka dni temu, a on nie odnalazł w jej słowach rozczarowania. Nawet jeśli zamilkła na kilka jesienno-zimowych miesięcy, które on spędzał z Leonem (rozpakowywując się w jego pokoju, poznając z jego rodziną) a ona — w tej komputerowej pustce, zapisanej w krókim “brak nowych wiadomości”. Ale on przecież i wtedy się nie zrażał — wytłuszczał literami te pecyny blokowanych w przełyku żalów, trosk i niepewności, przekonując, że przecież nikogo poza nią nie ma, że nikt nie zrozumie, a i on nikomu już opowiedzieć nie będzie chciał.
Tylko jej. Choć niektórzy uważali, że wcale nią nie jest, a nim; co z tego, że to ze szkolnego serwera, Chilly, ktoś cię może wkręcać! A co jak to jakiś rudy pryszczaty chłopak, na przykład ten Murphy? O mój Boże, a jeśli to w ogóle nikt w naszym wieku, jeśli to jakiś n a u c z y c i e l? Ten stary oblech z przyrody, no, może on? Moja mama mówiła, że on nigdy nie był widywany z żadną kobietą!
Ale przecież Achilles wiedział. Że to jest dziewczyna, że jest w klasie niżej albo wyższej (to nie miało większego znaczenia) i że może jej ufać. Jak nikomu innemu. Nigdy.
I ona mu także mogła — dlatego w końcu, dwa dni przed zamknięciem szkoły na okres świątecznych śniadań, obiadów i kolacji z rodziną (on akurat żadnej nie miał, ale Leon obiecał podzielić się swoją), pokierowała go mailowo do jednej z mniejszych, wciśniętej w kąt korytarza sali lekcyjnej, która zwykle była wywieszona karteczkami z łaciny (ale tutaj nikt przecież nie uczył się łaciny, więc pokój był zawsze cichy i zawsze pusty), a teraz służyła za magazynek dla tych bożonarodzeniowych ornamentów, których nie udało poupychać się w hallu i reszcie klas.
Nogi Achillesa mijały się wahadłowo w swobodnym zwisie, kiedy siedząc na ławce ułożonej na jeszcze innej ławce (by zrobić więcej miejsca na ozdoby), skubał wystające nitki przy paznokciach i czekał, aż kilkuletnia znajomość w końcu nabierze czyjejś prawdziwej twarzy.
Ale wtedy do sali wszedł Leon.
— Fitzgerald — roześmiał się srebrzyście, nieco bezwiednie — jakby śmiech przyszedł bez udziału umysłu, a wytłumaczenie ów rozbawienia było mu zupełnie nieznane. — Musisz się zmyć na kilka minut, czekam na kogoś. Spóźnia się, więc może przyjść w każdej chwili — poniekąd więc go wyprosił; nawet jeśli według zagorzałych katolików nie należało robić tego pośród upstrzonych w bombki, sztucznych choinek, ani specyficznych, dość dziwacznych obrazków wciśniętych w drewniane ramy, przedstawiających świętego mikołaja bez koszuli, który na desce surfingowej ciągnięty był przez kilka uśmiechniętych delfinów.

leonidas fitzgerald

[leonidas fitzgerald]

To miał być żart. Nie kpina. Żart.
Miał patykowate nogi, kilka krost na żuchwie, nosił koszulki polo, a jego włosy niepostrzeżenie ciemniały i lekko się kręciły, podczas gdy rodzice, oboje, posiadali pukle miodowych, aksamitnych nitek. Odkryli z Sawyerem, że ojciec miał w młodości inny kolorów włosów — taki, jak on, a więc niemal kasztanowo brązowy, ale chociaż brat zapewniał go o normalności tego zjawiska, Leon jako jedyny Fitzgerald miał kruczą twarz i krucze oczy, a im starszy się stawał, tym widoczniejsza była jego inność.
Był wściekły. Wtedy, kiedy okładali się z Achillesem pięściami, czy raczej: to Cosgrove wtykał palce w zagłębienia jego twarzy, a także potem, kiedy próbował być taki, jak on. Złość błądziła zakamarkami jego ciała od tak dawna, że brał ją za coś oczywistego, naturalnego; dopiero kiedy w końcu udało się mu zaprzyjaźnić z chłopcem, którego kiedyś się bał, pojął, że jest w stanie bez niej przeżyć. I że nienawiść ta tyczy się wyłącznie jego rodziców, chociaż jeszcze nie potrafił o tym mówić czy dostrzec dlaczego.
Przyjaźń z Achillesem była nieoczekiwana. Wspaniała. Zmieniała go, a on ze zmianami tymi zasypiał zawsze z uśmiechem.
Problemem była o n a.

Powędrował za nim spojrzeniem. Nim sam wstał z drewnianego krzesła, upłynęło kilka minut; wiedział, że powinien z tym skończyć, że nadszedł w końcu moment, w którym należało wyznać Achillesowi prawdę, ale strach trzymał go za gardło, spętał jego nogi i kiedy Leon w końcu się podniósł, kilka dzieciaków zachichotało, bo musiał złapać się ławki, by się nie przewrócić.
To nie była kpina — od tego zamierzał zacząć. Żart, owszem, ale początkowo; zmusiłby go do przyznania, że skrywało się w tym coś zabawnego. Że on sam, być może, postąpiłby tak samo.
Żart.
Wystukane na klawiaturze c z e ś ć.
Nie mógł przecież przewidzieć, że zaczną ze sobą pisać. I że Achilles sam założy, że rozmawia z dziewczyną. A przede wszystkim nie mógł przewidzieć tego, że zatonie w tych rozmowach, że będzie zazdrosny o tę część, którą musiał skrywać przed przyjacielem, o wszystkie tajemnice, które otrzymywał jako nieistniejąca osoba, a nie Leon.
Łudził się, że Achilles go nie znienawidzi.
— Och — wymamrotał z zakłopotaniem, kiedy niby przypadkiem wsunął najpierw bladą twarz, a potem, mimo zakazu, resztę ciała do cichej, skrytej przed ciekawością świata sali. Oparł się plecami o ścianę, dociskając do niej także wnętrza dłoni, by pochwycić chłód bijący z jej struktury. — A na kogo czekasz? — spytał ostrożnie, choć z lekkim oskarżeniem: jakby upominając się o prawo do tej wiedzy, choć znał jej wszystkie szczegóły. I znów poczuł tę palącą, absurdalną zazdrość. Bo Achilles czekał na dziewczynę.
Bo Achilles nigdy nie czekałby tak na niego.

achilles cosgrove

[achilles cosgrove]

Czasem coś wspominał, mimochodem i z trudem utrzymywaną obojętnością. Kiedy z samego rana pędził do sali informatycznej, zanim zauważyłby go pan Gardell i kazał wyłączyć komputer, albo kiedy spędzał w niej pół godziny po skończeniu zajęć, zanim sprzątaczka wykonując zawsze tę samą rundę: od najwyższego piętra i klas biologicznych, przez korytarz, schody, aż w końcu stojącą na środkowym piętrze salę komputerową, wypraszała go niskim, niekobiecym głosem i ostrą wonią cytrynowych detergentów. Mówił wówczas Leonowi, że sekretnie się z kimś spotyka. Mówił na tyle głośno, że w końcu cała szkoła przejęła jego plotki, wymyślając niestworzoną dziewczynę, dla której Achilles stracił głowę. W końcu plotka eskalowała do takiego stopnia, że kilka dziewcząt uparcie utrzymywało, że to właśnie z nimi chłopiec uchodzący wówczas za najbardziej nieokrzesanego i prowokacyjnego w całej szkole spędza w sekrecie popołudnia i że to do nich szepcze czułe słówka. I tylko nieliczna garstka znała prawdę, czy raczej s z c z ą t k i prawdy, bo przecież pełne wyjaśnienie skomplikowanej sytuacji przechowywał w swoim sercu jedynie Leon. Inni byli świadomi tylko tego, że Achilles skłonny był przepaść dla nieokreślonego kogoś (szczęśliwie: dziewczynę, w najgorszych przewidywaniach okraszonych śmiechem: nauczyciela przyrody) wyłącznie poprzez kilka pieczołowicie wymienionych elektronicznych wiadomości. A choć niestworzona Ona używała znajomych zwrotów i charakterystycznych manier układania zdań, Achilles nie potrafił połączyć puzzli w jeden klarowny obrazek, ukazujący mu postać Leona. Bo to przecież było niedorzeczne.
— Cholera, ale jesteś wścibski. Na d z i e w c z y n ę. I nic więcej ci nie powiem — postanowił z uśmiechem, nieco niezgrabnie (jako że postawione na sobie szkolne ławki nie były najstabilniejszą konstrukcją) zeskakując z lśniącej drewnianej powierzchni, na której ktoś, zapewne cyrklem, wyrył obcesowe: matka Gabriela daje pod latarnią. Może zrobił to Achilles, nie pamiętał.
— Nie jesteś chyba zazdrosny, co? Wiem, że wszystko chcesz robić razem, ale tego raczej nie możemy — śmiech ponownie wydobył się spomiędzy jego rumianych ust; był delikatny i dźwięczny, wcale nie taki, jakim posługiwał się w towarzystwie, próbując kogoś jedynie wyśmiać, a nie się do niego zaśmiać. A Leon, przecież, naprawdę we wszystkim pragnął mu towarzyszyć — na przykład w tych niedumnych, wątpliwych interesach, jakie Achilles z braku większej gotówki, przeprowadzał z osobami uchodzącymi w okolicach Lorne Bay za najbardziej podłe i niebezpieczne. Ale o tym Cosgrove także jeszcze nie wiedział.

leonidas fitzgerald