[Toni Austin]

#1

To miał zwykły wręcz nudny dzień tak naprawdę. Przed pracą Toni spotkała się z młodszą siostrą, bo kiedyś trzeba było nadrabiać zaległości. Nie widywała się z rodzeństwem często pomimo tego iż wróciła do miasta. Z jednej strony nadal było jej dziwnie z faktem, że po prostu od tak ich wszystkich zostawiła po tym wszystkim co razem przeszli. Zachowała się cholernie samolubnie i nie zmieniłaby tego. Potrzebowała odciąć się kompletnie i wróciła gdy tylko okazało się, że jest potrzebne jej wsparcie. A to już wiele.
Rozmowy przy kawie nie przebiegły tak jakby tego Toni chciała i w pracy pojawiła się lekko zirytowana. Na szczęście była jedną z tych osób, które długo się nie denerwują, nie strzelają iskrami z oczu i nie wyklinają na wszystkich dookoła, bo stają na jej drodze. Zajęła się po prostu własnymi sprawami prezentując przy tym sympatyczny uśmiech. Zresztą to w stadninie czuła się najlepiej pośród tych zwierząt, które po prostu były i dotrzymywały jej towarzystwa. Czasami chyba faktycznie wolała ich towarzystwo niż ludzi tak naprawdę.
Miała dzisiaj luźniejszy dzień, a co za tym idzie zaledwie kilku klientów, którzy przyszli na swoje regularne jazdy. W tym młoda dziewczyna, z którą to Toni pracowała od roku tak naprawdę i widziała w niej nawet całkiem niezły potencjał. Niestety ten dzień jak się zaczął niezbyt miło tak... musiał również w ten sposób trwać. Austin tłumaczyła by dziewczę nie zaczynało skoków bez niej, a musiała na moment odejść, bo potrzebowali ją w innym miejscu. Niestety dzieciaki mają to do siebie, że wiecznie nie słuchają i jedyne co Toni słyszała to konia, a zaraz chwilę potem krzyk Natalii, która z tego konia spadła. Austin była pewna, że ta chciała się po prostu popisać przed swoimi znajomymi, z którymi dzisiaj przyjechała. Normalnie się przecież słuchała.
Ostatecznie Toni nawrzeszczała jak nigdy na całą bandę znajomych dziewczyny za naśmiewanie się z niej i sama dopadła by sprawdzić czy wszystko w porządku. Nie było i tego najbardziej obawiała się Austin. Na tyle ile potrafiła ustabilizowała nogę dziewczyny i wpakowała ją do samochodu by pojechać do Cairns do szpitala. Rodzice dziewczęcia zostali już poinformowani, a godzinę później Toni była już z nią w szpitalu czekając aż ktoś łaskaw jest się nimi zainteresować. Czy było jej głupio, że nie upilnowała? A skądże znowu. Mówiła, prosiła i tłumaczyła, a jeśli ktoś woli się popisywać to już nie jej problem. Zresztą towarzysząca jej dziewczyna wiedziała, że to ona zawiniła i to samo powiedziała rodzicom, więc Toni problemów nie powinna mieć z tego tytułu. Oby.

Margo Bertinelli

[Margo Bertinelli]

Praca w nowym miejscu oznaczała duże zmiany zwłaszcza, gdy mowa o przeniesieniu się do zupełnie innego kraju. To wyzwanie, którego Bertinelli podjęła się świadomie i z jakim zamierzała się mierzyć z uniesioną głową i typowym włoskim temperamentem. Nie jeden się dziwił, że nie była typową leniwą odmianą włoszki, z której miała odrobinę cech, ale całe szczęście jej ojciec był z Mediolanu. Tam na północy kraju ludzie uchodzili za pracowitych. Mówiono nawet, że pracowali oni aby lenie z południa mogli się obijać i w tym kierunku podążyła Margarita; mądra i pracowita, bo na towarzyskie spędy i wagary nie mogła liczyć. Wykluczono ją, bo ktoś ważny w szkole raz powiedział o niej źle i się rozeszło.
Każdy miał swoją rolę w jakiejś grupie. Ona była nękana, ale całe szczęście to należało do przeszłości, o której teraz nie myślała. Przeklinała za to szkockiego rezydenta, którego angielski należał do najgorszych odmian z jakimi kiedykolwiek się spotkała. To w połączeniu ze zbyt szybkim przekazaniem informacji tworzyło problem w postaci sporego nieporozumienia, a często nawet niezrozumienia tego, co chłopak mówił. Bertinelli zrozumiała tyle, że to nic pilnego.
Nie śpieszyła się więc z dopiciem kawy, dopóki tym razem inny rezydent nie ponaglił jej aby poszła na izbę przyjęć.
Rezydent wskazał drzwi świadom, że nowa lekarka jeszcze odrobinę gubiła się w nowym dużym szpitalu.
- Pacjentka czeka w gabinecie.
Musiały naprawdę długo czekać, skoro ktoś pokierował je do wydzielonego pomieszczenia, ale uznała, że nie będzie się tym przejmować.
- Jestem doktor Margarita Bertinelli – przedstawiła się w wejściu jeszcze zanim zamknęła za sobą drzwi i tylko rzuciła okiem w kierunku (jak się okazało) dwóch osób z czego jedna siedziała na kozetce. Podeszła do biura i nie siadając przy nim przeczytała imię z karty pacjenta. – Natalia, tak? – dopytała i sięgnęła po parę lateksowych rękawiczek. – A pani, to? – Uniosła wzrok i wreszcie nieco dłużej przyjrzała się nieznajomej blondynce. Nikt nie lubił gapiów, ale równie dobrze mogła mieć do czynienia z siostrą nastolatki albo kimś wyjątkowo bliskim, przy kim czuła się teraz bezpieczna (przynajmniej dopóki przyjadą rodzice).
- Ktoś już widzę próbował cię ratować. – Znów zwróciła się do młodej dziewczyny i delikatnie się uśmiechnęła mając na myśli prowizoryczne usztywnienie kończyny, której dotknęła tuż po nałożeniu rękawiczek. Najpierw musiała zdjąć to cudo, które jej „nałożono” w ramach stabilizacji. Prowizorka, ale całkiem niezła i na pewno wystarczająca do przewozu z punktu A do punktu B.
- Opowiesz mi co się stało? – Musiała działać powoli, dlatego chciała wypełnić ten czas rozmową najpierw patrząc na pacjentkę, a potem na jej towarzyszkę. Ta pierwsza była zbyt obolała i przestraszona, żeby móc swobodnie o wszystkim opowiedzieć, dlatego Margo liczyła, że blondynka (przynajmniej częściowo) zrobi to za nią.

Toni Austin

[Toni Austin]

Toni nie była zła na dziewczynę, którą miała pod opieką. Może bardziej podpiąć to pod rozczarowana, bo przecież jasno poinstruowała ją czego ma nie robić a ta jednak zrobiła zupełnie inaczej i teraz obie były w drodze do szpitala. Nastolatka całą drogę próbowała przepraszać instruktorkę, ale Austin wciąż i wciąż jej powtarzała, że nie musi. Wypadki chodzą po ludziach tak naprawdę, a to jeszcze tylko nastolatka i miała prawo robić kupę głupot. Toni nie miała takiego przywileju, bo musiała dbać o rodzeństwo zamiast robić głupot. Po prostu za szybko dorosła i takie zachowania ją wkurzały. No, ale niestety mleko się rozlało i teraz trzeba było się dziewczyną zająć.
Czekały długo. Na tyle długo, że Toni zaczęła chodzić w tą i z powrotem po pomieszczeniu, bo widziała doskonale jak bardzo Natalia była przerażona i przede wszystkim jak wielki ból odczuwała mimo prowizorycznej stabilizacji nogi na czas przejazdu. Wreszcie drzwi się otworzyły i stanęła w nich lekarka, w której Austin momentalnie utkwiła wzrok. -Toni - bo tylko tyle w tej chwili potrafiła z siebie wydukać. Zresztą co więcej miała? Przyjechała tu po to by mogli się zająć nastolatką, a nie po to by przedstawiać się wszystkim dookoła. Odsunęła się odrobinę dalej by kobieta mogła zająć się pacjentką. -Tak. Toni się tym zajęła - wymamrotała dziewczyna uważnie obserwując panią doktor by zaraz spojrzeć na swoją instruktorkę szukając jakiegokolwiek oparcia. Rodzice ją przecież zabiją jeśli nie będzie mogła wrócić do jazdy.
-Ktoś próbował się popisywać przed znajomymi mimo moich zakazów i spadł z konia. Nie wiem do końca jak spadła ani nic innego, bo wtedy nie patrzyłam niestety - podeszłą bliżej Natalii by mimo wszystko być wsparciem. Uśmiechnęła się lekko i zmierzwiła dziewczynie włosy. Rodzice dziewczyny byli poza miastem, więc chyba to Austin będzie dzisiejszą opiekunką nastolatki, a przynajmniej w momencie gdy pani doktor będzie próbowała w magiczny sposób naprawić nogę dziewczyny. Co jak co, ale sama Toni miała nadzieję, że to nic bardzo poważnego, bo chyba wtedy faktycznie będzie miała niemałe problemy.

Margo Bertinelli

[Margo Bertinelli]

Starała się zerkać na blondwłosą kobietę, kiedy ta pokrótce opowiedziała o okolicznościach wypadku, ale musiała skupić się na zdjęciu założonego usztywnienia, pod którym ukazało się lekko spuchnięte podudzie i parę zadrapań będących efektem upadku.
- Czyli jeździsz konno? – zapytała Natalii chcąc zająć myśli dziewczyny czymś innym.
W jej zawodzie ciężko było zawsze grać miłą, nawet jeśli miało się ku temu predyspozycje. Margo nie brakowało energii ani swoistego powiewu świeżości, jakby każdy dzień nie był rutyną a czymś nowym, niezwykłym i niezastąpionym. Niektórzy nazywali to dziecięcym zachwytem, lecz Bertinelli po prostu korzystała z życia zarazem starając się być kimś, kto to życie innym ułatwi. Po to została lekarzem; by leczyć, pomagać i wspierać.
- Tak, od pięciu lat. Na początku bardzo się bałam, bo mam lęk wysokości, ale chyba już go przełamałam. – Kontrolnie spojrzała na Austin, jakby pytała ją o zdanie na ten temat. Zarazem w ten sposób okazywała potrzebę kontaktu z drugą osobą, której ufała. Była tylko nastolatką, która w trudnej i bolesnej chwili potrzebowała wsparcia. Kogoś, kto zniweluje strach i ją pocieszy (skoro rodziców nie było blisko).
- Jesteś w tym dobra?
- Prawie najlepsza. – Uśmiechnęła się odrobinę niemrawo, bo kiedy Margo dotknęła lekki wzgórek widoczny na skórze, poczuła silny ból.
- W takim razie jeszcze trzeba poprawić tryb słuchania się siostry. – Sposób w jaki niejaka Toni zmierzwiła dziewczynie włosy kazał jej sądzić, że były spokrewnione. Nawet wyglądały (prawie) podobnie, więc to nie był ogromny błąd z jej strony, którego nie była świadoma. Po prostu powiedziała co uważała i posłała im obu wesoły uśmiech.
- W porządku. Natalio. Wygląda mi to na załamanie z przemieszczeniem. – Wypustka widoczna na skórze podudzia mogła być połamaną kością, ale do stuprocentowej diagnozy potrzebowała zdjęć. – Skieruje cię na prześwietlenie. Okaże się jak to wygląda w środku, ale czuje że to nie coś, czego nie da się naprawić. – Chciała ją pocieszyć zwłaszcza, że zauważyła w dziewczynie małą panikę na myśl o tym, że być może już nigdy nie będzie mogła wsiąść na konia. Bertinelli nie powiedziała tego na głos, ale istniała możliwość, że na co najmniej rok Natalia będzie musiała zrezygnować z jazdy. – Mamy dziś problem z personelem, więc zaraz pójdę po wózek i razem pojedziemy na RTG. – O ile nikt nie wezwie je do kolejnego przypadku.
- Pójdziesz ze mną? – dziewczyna błagalnie spojrzała na Austin i wyciągnęła rękę, którą mocno złapała dłoń kobiety.

Toni Austin