about
Oh won't you come with me where the ocean meets the sky,
and as the clouds roll by we'll sing the song of the sea
and as the clouds roll by we'll sing the song of the sea
Jestem podrzutkiem. Niechcianym dzieckiem. Problemem, który zrzuciło się na głowę komuś innemu. Oddali mnie, gdy byłam mała i wątpię, żeby od tamtego czasu poświęcili mi choćby jedną myśl. Oni. Nie pamiętam, jak wyglądali, nie mam pojęcia, jak brzmieli ani kim byli. Nie jestem nawet przekonana, czy obchodziło ich to, kto od tamtej pory będzie się mną zajmować. Pewnie było im wszystko jedno. Najważniejsze, że pozbyli się odpowiedzialności. Chyba się im nie dziwię.
Wiem, bycie adoptowana nie jest tragedią. Wyszło mi na dobre. Rodzice są świetnymi ludźmi, dorastałam w dobrym domu, w miłym otoczeniu, mając obok siebie wspaniałe wzorce do naśladowania. To pewnie więcej, niż mogłabym oczekiwać od Nich. Realistycznie, pewnie nie mieli dobrych warunków do wychowywania dziecka. Może byli zbyt młodzi, niedojrzali, może nie byli nawet w stanie utrzymywać samych siebie na własną rękę, a co dopiero jakiegoś niespodziewanego pasożyta, który z każdym rokiem wymaga więcej i więcej i więcej… I tylko czasami dopada mnie myśl, że z ich życiem wszystko było w porządku, a to po prostu ze mną było coś nie tak.
Nie byłam problematycznym dzieckiem. Czasami wciskałam nos tam, gdzie nie powinnam, byłam zbyt głośna i zadawałam zbyt wiele pytań, ale to chyba normalne dla wrzodów w tym wieku. Nie wyróżniałam się. Trzymałam się grupki, którą lubiłam najbardziej, miałam swój kącik i swoje zabawki. Nie przeszkadzałam. Bardzo szybko przekonałam się, że niezależnie od tego, jak nisko trzyma się głowę, w tym świecie trzeba mieć twardą dupę. Szczególnie gdy jest się adoptowanym dzieciakiem w szkole pełnej wyszczekanych, złośliwych małolatów.
Musiałam szczekać głośniej niż wszyscy. Ignorowanie niewiele daje. Zresztą, nie jest w mojej naturze. Nie byłam cicho, gdy się mnie czepiali. Gdy ze mnie żartowali, kopałam ich w kostki. Gdy szydzili, topiłam ich śniadanie w toalecie. Byłam porywcza, waleczna i zażarta. Nie raz miałam przez to problemy. Psycholog powiedział, że mi przejdzie. I faktycznie przeszło. Wszyscy po prostu się ode mnie odczepili. Podstawówka kiedyś musi się skończyć.
Później było lepiej. Nie jestem aspołeczna. Potrafię się zachować i czasami nawet lubię ludzi. Przynajmniej niektórych. Tych, którzy są w porządku i którzy potrafią się wyluzować. Nie lubię, gdy jest sztywno. Nie znoszę, gdy ktoś interesuje się za bardzo moimi sprawami. Nie cierpię być ocenianą. Lubię się dobrze bawić. Lubię poczuć dreszczyk emocji i spacery na krawędzi. Nie chodzę na wszystkie lekcje. Czasami nie potrafię na nich wytrzymać. Uczę się dobrze. To chyba kwestia spostrzegawczości. Nie mówię o wszystkim, o czym myślę, ale kiedy już mówię – mówię, co myślę. Potrafię sobie radzić. Nie potrzebuję rad. Nie potrzebuję nawet być lubiana. Czasami nadal jestem dla innych problemem. No trudno.
Wiem, bycie adoptowana nie jest tragedią. Wyszło mi na dobre. Rodzice są świetnymi ludźmi, dorastałam w dobrym domu, w miłym otoczeniu, mając obok siebie wspaniałe wzorce do naśladowania. To pewnie więcej, niż mogłabym oczekiwać od Nich. Realistycznie, pewnie nie mieli dobrych warunków do wychowywania dziecka. Może byli zbyt młodzi, niedojrzali, może nie byli nawet w stanie utrzymywać samych siebie na własną rękę, a co dopiero jakiegoś niespodziewanego pasożyta, który z każdym rokiem wymaga więcej i więcej i więcej… I tylko czasami dopada mnie myśl, że z ich życiem wszystko było w porządku, a to po prostu ze mną było coś nie tak.
Nie byłam problematycznym dzieckiem. Czasami wciskałam nos tam, gdzie nie powinnam, byłam zbyt głośna i zadawałam zbyt wiele pytań, ale to chyba normalne dla wrzodów w tym wieku. Nie wyróżniałam się. Trzymałam się grupki, którą lubiłam najbardziej, miałam swój kącik i swoje zabawki. Nie przeszkadzałam. Bardzo szybko przekonałam się, że niezależnie od tego, jak nisko trzyma się głowę, w tym świecie trzeba mieć twardą dupę. Szczególnie gdy jest się adoptowanym dzieciakiem w szkole pełnej wyszczekanych, złośliwych małolatów.
Musiałam szczekać głośniej niż wszyscy. Ignorowanie niewiele daje. Zresztą, nie jest w mojej naturze. Nie byłam cicho, gdy się mnie czepiali. Gdy ze mnie żartowali, kopałam ich w kostki. Gdy szydzili, topiłam ich śniadanie w toalecie. Byłam porywcza, waleczna i zażarta. Nie raz miałam przez to problemy. Psycholog powiedział, że mi przejdzie. I faktycznie przeszło. Wszyscy po prostu się ode mnie odczepili. Podstawówka kiedyś musi się skończyć.
Później było lepiej. Nie jestem aspołeczna. Potrafię się zachować i czasami nawet lubię ludzi. Przynajmniej niektórych. Tych, którzy są w porządku i którzy potrafią się wyluzować. Nie lubię, gdy jest sztywno. Nie znoszę, gdy ktoś interesuje się za bardzo moimi sprawami. Nie cierpię być ocenianą. Lubię się dobrze bawić. Lubię poczuć dreszczyk emocji i spacery na krawędzi. Nie chodzę na wszystkie lekcje. Czasami nie potrafię na nich wytrzymać. Uczę się dobrze. To chyba kwestia spostrzegawczości. Nie mówię o wszystkim, o czym myślę, ale kiedy już mówię – mówię, co myślę. Potrafię sobie radzić. Nie potrzebuję rad. Nie potrzebuję nawet być lubiana. Czasami nadal jestem dla innych problemem. No trudno.
Środek transportu
Na własność posiada rower i rolki, na których lubi jeździć, ale liczy na to, że niedługo dostanie od rodziców samochód. Łodzi nie posiada, ale lubi sporty wodne.
Związek ze społecznością Aborygenów
Nic jej o tym nie wiadomo.
Najczęściej spotkasz mnie w:
Na plaży, w kawiarni, bibliotece, jakiejś imprezie, w spokojnym, odludnym miejscu, gdzie można zapalić pomyśleć.
Kogo powiadomić w razie wypadku postaci?
Rodziców Winfield.
Czy wyrażasz zgodę na ingerencję MG?
Tak
Na własność posiada rower i rolki, na których lubi jeździć, ale liczy na to, że niedługo dostanie od rodziców samochód. Łodzi nie posiada, ale lubi sporty wodne.
Związek ze społecznością Aborygenów
Nic jej o tym nie wiadomo.
Najczęściej spotkasz mnie w:
Na plaży, w kawiarni, bibliotece, jakiejś imprezie, w spokojnym, odludnym miejscu, gdzie można zapalić pomyśleć.
Kogo powiadomić w razie wypadku postaci?
Rodziców Winfield.
Czy wyrażasz zgodę na ingerencję MG?
Tak
Bailey Blue Winfield
Emily Alyn Lind
about
Oh won't you come with me where the ocean meets the sky
And as the clouds roll by we'll sing the song of the sea
And as the clouds roll by we'll sing the song of the sea
witamy
w lorne bay
Cieszymy się, że jesteś z nami! Możesz już teraz rozpocząć swoją przygodę na forum. Przypominamy, że wszelka niezbędna wiedza o życiu w niezwykłej Australii znajduje się w przewodnikach, przy czym wiadomości podstawowe odnajdziesz we wprowadzeniu. Zajrzyj także do działu miasteczko, by poznać Lorne Bay jeszcze lepiej.
Uważaj na węże, meduzy i krokodyle i baw się dobrze!
