[Boris Asimov]

Liam Nielsen


Wyglądało na to, że Shadow stawał się dla Borisa powoli domem. Tu czuł się najswobodniej i może dlatego zjawił się na miejscu pomimo tego, że w repertuarze zabrakło nocnego występu Loli. Miał trochę czasu do zmarnowania, to wszystko. Dlaczego by nie wykorzystać go na papierosa i szklaneczkę czegoś mocniejszego w dobrym towarzystwie? Pech, że Nathaniel był akurat zajęty. Towarzystwo pozostałych egzotycznych tancerek Asimova też go nie interesowało. Znalazł już swój ideał i, być może po raz pierwszy w życiu, planował pozostać mu wierny. W tym wypadku opcje miał więc dość okrojone, ale już przy barze jego wzrok przyciągnęła znajoma, siwa czupryna.
- Privyet Nielsen! - przywitał Boris mężczyznę, podchodząc i wciskając mu drinka w rękę. Kostki lodu zagrzechotały w bursztynowym baseniku whisky aż miło - Co słychać u Ciebie?

[Liam Nielsen]

#2

Boris zdążył złapać Liama tak naprawdę w ostatniej chwili, bo ten już zamierzał wychodzić z klubu. Odbębnił już swoją zmianę, bo zaczął o dość wczesnej godzinie i teraz mógł się wybrać do domu; ostatnie kilkanaście minut spędził na zapleczu, przebrał się w jakieś luźniejsze ciuchy (jasne dżinsy i czarną koszulę), przeczesał włosy i zgarnął swoją torbę, a potem wyszedł na salę, zamierzając jeszcze zerknąć czy aby na pewno wszystko jest w porządku - nie lubił kończyć zmiany bez tej świadomości. Musiał przynajmniej rzucić okiem ostatni raz. No i gdy "rzucał okiem" po raz ostatni na miejsce swojej pracy - na horyzoncie pojawił się Boris, wypatrując go gdzieś tym swoim wprawnym okiem.
- Asimov - wywrócił lekko oczami i posłał mu ciepły uśmiech; co jak co, ale lubił tego faceta, więc często przymykał oczy na jego awantury w klubie. Wiedział, że wpadła mu w oko jedna z tancerek, a kimże on był, żeby stawiać na drodze miłości? Sam doskonale wiedział jak to uczucie bywało... przyćmiewające wszystko inne na świecie.
- W sumie nic ciekawego nie słychać, właśnie zbierałem się do domu... ale skoro przychodzisz do mnie z darami, to mogę na chwilę zostać - parsknął śmiechem i puścił mu oczko, po czym wychylił podarowaną mu szklaneczkę whisky, biorąc kilka solidnych łyków. Przyjemnie zapiekło go w gardle, wykrzywił się więc minimalnie i znów przeniósł spojrzenie ze szklaneczki alkoholu na mężczyznę.
- A ty co tu robisz? Twojej lubej dzisiaj nie było, zabłądziłeś czy co?

BORIS ASIMOV

[Boris Asimov]

Etaty, zmiany, akordy. Dla Borisa były to całkiem obce koncepty. W swoim życiu prawdopodobnie nie przepracował uczciwie nawet jednego dnia, przejmując małe, narkotykowe imperium po dziadku, a wcześniej ojcu. Ze zwykłymi zjadaczami chleba kontakt miał głównie w domu. Sprzątaczki, niańki, szoferzy. Nie przywiązywał do nich zbyt wiele uwagi, tak jak do swoich dłużników. No, ale załoga Shadow była przecież jak rodzina, a skoro zadaniem ochrony było też czuwanie nad Lolą oraz innymi tancerkami, Boris wolał żyć z nimi w przyjaznych stosunkach. Nielsena z resztą polubił dość szczerze. Był starszy i doświadczony, poza tym miał sporo ciekawych historii do opowiedzenia. Wódki też nie odmawiał, a więc sympatię Rosjanina miał zapewnioną.
- Świetnie się składa. Zostań i napij się ze mną, kamracie - przyzwyczajony do wydawania poleceń, Asimov nawet nie zapytał mężczyzny o zdanie, zarzucając mu ramię na barki i prowadząc w stronę baru. Nathaniel raczej nie powinien mieć nic przeciwko pracownikom zostającym po godzinach. Poza tym na Liama w domu i tak nikt nie czekał. To coś, co łączyło go z Borisem. Samotność w tłumie i częściowe wykluczenie społeczne. No dobra, może i oboje wyglądali na bandziorów, ale, po pierwsze, łobuz kocha najbardziej, po drugie, serca nadal mogli mieć jak ze złota. Dla wybranych ludzi po prostu.
- Szukam sobie zajęcia. W tym mieście nie dzieje się za wiele - westchnął brunet, unosząc rękę aby zasygnalizować barmance, że powinna polać im kolejną kolejkę - A Ty jak się rozrywasz po pracy? Może podsuniesz mi jakiś ciekawy pomysł, bo nie wydaje mi się, żeby Lola chciała się ze mną widywać poza Shadow.

Liam Nielsen

[Liam Nielsen]

Dla Liama jeszcze miesiąc temu praca w klubie była czymś z kompletnie innego świata, a pięć lat temu nie wyobrażał sobie, że może pracować gdzieś indziej, niż w szpitalu. Był lekarzem z powołania i teraz naprawdę brakowało mu tej pracy: ratowanie ludzi było cholernie satysfakcjonującym zajęciem. Nie próbował jednak odzyskać posady, bo wiedział, że mija się to z celem - kto normalny przyjąłby byłego skazańca, w dodatku skazanego za napaść na detektywa, do pracy w szpitalu? Jego zadaniem - jako lekarza - było ratowanie ludzi, a nie zabijanie ich. Żałował, że nie może już robić tego co kochał, ale próbował się z tym pogodzić, bo jakie miał inne wyjście?
- No dobrze, napiję się z tobą, ale ty stawiasz - wywrócił oczami i oparł się łokciem o bar, ponownie biorąc parę łyków whisky. Przyjrzał się mężczyźnie uważnie i uniósł kącik ust w uśmiechu. Liam już jakiś czas temu zauważył, że on i Boris są do siebie podobni pod pewnymi względami. Dobrze się dogadywali, a z daleka można było wyczuć między nimi dziwną nić porozumienia; i choć znali się od niedawna, to sporo tematów dane im już było przegadać i jak na razie nie zanosiło się, żeby cokolwiek miało się w ich kontaktach zepsuć. Może faktycznie to, że obaj byli typami spod ciemnej gwiazdy aż tak bardzo ich łączyło?
- To miasto ma swój urok, Borisie. - uśmiechnął się do niego łagodnie i obrócił szklankę w dłoni, uderzając kostkami lodu o jej ścianki. - Ale faktycznie, jeśli chodzi o rozrywki, to trzeba poszukać nieco dalej. - wzruszył lekko ramionami i zastanowił się przez chwilę. - Mi po pracy wystarczy spacer w pięknych okolicach. Ale jeśli chcesz się rozerwać, to może... nie wiem, poszukaj nieco dalej, jakieś Port Douglas albo Cairns?

BORIS ASIMOV

[Boris Asimov]

W pewien sposób nadal ratował ludzi. Czasem przed innymi, czasem przed nimi samymi. Do Shadow przychodziły różne typki preferujące różne rodzaje rozrywek. Zadbać też należało przede wszystkim o tancerki oraz resztę obsługi. Podsumowując, pełne ręce roboty, choć bywały i spokojne wieczory. Asimov wiedział to z pierwszej ręki. Sam w Lorne Bay jeszcze nie został zmuszony do użycia siły. Był.. grzeczny, a wszystko po to by przypodobać się Loli. Nie było sensu nawet kryć się z faktem, że zauroczył się w tej pannie. Należała do niego i lepiej aby wszyscy dookoła o tym niewieli. To pozwoli uniknąć niepotrzebnych .. nieporozumień, a skoro teren pozostawał czysty, należało już tylko podbić jej serce. Jak? Cóż, tu temat się komplikował. Sprawy nie załatwiły drogie prezenty ani romantyczne podarunki. Kenzington była ciężkim przypadkiem.
- Jeśli chodzi o zachody słońca na plaży i długie spacery wzdłuż molo - na tym, zdaniem Borisa, urok Lorne się kończył. Dodatkowo nie były to czynności, którymi byłby zainteresowany. Zwykła strata czasu, a czas jak wiadomo równa się pieniądzom. Jako szanowany .. biznesmen, Asimov nie mógł sobie pozwalać na podobne mżonki. Liam powinien to zrozumieć pomimo swoich zamiłowań do przechadzek w malowniczych okolicznościach.
- Może jest to jakiś pomysł. Ganianie za Lolą wydaje się na ten moment bezcelowe - mimo wszystko pomysł mężczyzny dał mu nieco do myślenia. Kolejny łyk słodkiej whisky również. Potrzebna mu była perspektywa. Spojrzenie na całą sprawę z dystansu i ustalenie konkretnego planu działania. Tylko.. jak miał go przygotować kiedy jego sposoby zawiodły? - Nie wyglądasz mi na kobieciarza, bez obrazy Nielsen, ale może miałbyś jakieś sugestie jak ją zdobyć? Kończą mi się pomysły.


Liam Nielsen