about
Oh won't you come with me where the ocean meets the sky,
and as the clouds roll by we'll sing the song of the sea
and as the clouds roll by we'll sing the song of the sea
Jedna na milion - możesz ją spotkać w chaotycznym biegu, gubiącą swoje rzeczy po drodze w drodze do biura lokalnej gazety, w której pracy. Już na pierwszy rzut oka dostrzega się, że prawdopodobnie poprzez swoje roztrzepanie nie radzi sobie z nawarstwiającymi się problemami, które próbuje własnymi nietuzinkową energią rozwikłać - co widać na załączonym obrazku. Jak bardzo próbuje uspokoić oddech, pomimo zmęczenia szaleńczym biegiem przez skrzyżowanie pełnych równie spieszących się innych ludzi co ona. Jedna na milion, taka sama jak cała reszta, która próbuje wytrwać w swojej własnej codzienności.
Kilka tygodni zajęło jej przygotowanie się do nagrania osobistego podcastu - chciała wyrzucić w nim wszystko to co do tej pory dusiła w sobie, a przede wszystkim o odzyskiwaniu zaufania rodziny. W nagraniu stwierdziła, że ''odzyskanie zaufania musi potrwać i nie trzeba się przejmować: w tym procesie trzeba być szczerym i cierpliwym, a co najważniejsze, myśleć trzeba o sobie nie jak o ofierze, ale jak o osobie, która przetrwała'' to tylko wycinek kilku myśli, który znalazł się w tym miejscu, a pomógł jej odezwać się do swojej własnej rodziny, z którą urwała znienacka kontakt. Wszystko przez uzależnienie od leków, które w końcu zamieniła na alkohol. Powtarzała sobie, że tym razem będzie inaczej, ale nie zamierzała w swoje uzależnienie wciągać swoich bliskich. Naprawienie tych relacji z najbliższymi nie było łatwym doświadczeniem, dlatego tak długo unikała jak ognia - nie wszystko jeszcze zostało jej wybaczone, ale widziała niewielkie światło w tunelu, które dawało jej nadzieję.
Zatrzymała się dzisiaj na środku ulicy, zdając sobie sprawę, że znów nie stara się niczego nie zmienić. Znów idzie do pracy, walczyć aby tylko przetrwać te osiem godzin- nie jest smutna ani przygnębiona: przyzwyczaiła się do tego, że obecnie tak jej życie wygląda, jak każdego z tych przechodniów. Czuje na skórze powiew lekkiego wiatru, podnosi głowę, obserwując stan aktualnego nieba: zaciemnia się, chmury gęstnieją i po chwili czuje pierwsze krople na twarzy. Te tysiące kroków wokół niej rozbiegają się w popłochu, a ona po prostu siada na ławce i obserwuje pustoszejącą się ulicę. Nie myśli o niczym, nie słyszy szumu mknących aut. Pada. Deszcz nasila się, sprawia po krótkiej chwili, że jest już cała przemoczona, ale nie zwraca na to uwagi. W jej głowie tkwi tylko jedno pytanie: za czym tak gna, że nie może złapać chociażby oddechu? Dlaczego za każdym razem się spóźnia, choć obiecuje sobie, że tym razem poranek będzie wyglądał inaczej niż zawsze? Dlaczego wpadła w tą machinę, od której tak się wcześniej, kiedy jeszcze z zapałem studiowała dziennikarstwo z koleżankami na swoim roku wmawiała wszystkim dookoła, że ona się nie da tak łatwo ulec takim sztywnym ramom dnia?
Nie udało się. I nie potrafi na tę chwilę tego zmienić.
Dostała jednak nauczkę, by nie brać życia zbyt poważnie - nauczyła się, żeby żyć chwilą każdego dnia.
Kilka tygodni zajęło jej przygotowanie się do nagrania osobistego podcastu - chciała wyrzucić w nim wszystko to co do tej pory dusiła w sobie, a przede wszystkim o odzyskiwaniu zaufania rodziny. W nagraniu stwierdziła, że ''odzyskanie zaufania musi potrwać i nie trzeba się przejmować: w tym procesie trzeba być szczerym i cierpliwym, a co najważniejsze, myśleć trzeba o sobie nie jak o ofierze, ale jak o osobie, która przetrwała'' to tylko wycinek kilku myśli, który znalazł się w tym miejscu, a pomógł jej odezwać się do swojej własnej rodziny, z którą urwała znienacka kontakt. Wszystko przez uzależnienie od leków, które w końcu zamieniła na alkohol. Powtarzała sobie, że tym razem będzie inaczej, ale nie zamierzała w swoje uzależnienie wciągać swoich bliskich. Naprawienie tych relacji z najbliższymi nie było łatwym doświadczeniem, dlatego tak długo unikała jak ognia - nie wszystko jeszcze zostało jej wybaczone, ale widziała niewielkie światło w tunelu, które dawało jej nadzieję.
Zatrzymała się dzisiaj na środku ulicy, zdając sobie sprawę, że znów nie stara się niczego nie zmienić. Znów idzie do pracy, walczyć aby tylko przetrwać te osiem godzin- nie jest smutna ani przygnębiona: przyzwyczaiła się do tego, że obecnie tak jej życie wygląda, jak każdego z tych przechodniów. Czuje na skórze powiew lekkiego wiatru, podnosi głowę, obserwując stan aktualnego nieba: zaciemnia się, chmury gęstnieją i po chwili czuje pierwsze krople na twarzy. Te tysiące kroków wokół niej rozbiegają się w popłochu, a ona po prostu siada na ławce i obserwuje pustoszejącą się ulicę. Nie myśli o niczym, nie słyszy szumu mknących aut. Pada. Deszcz nasila się, sprawia po krótkiej chwili, że jest już cała przemoczona, ale nie zwraca na to uwagi. W jej głowie tkwi tylko jedno pytanie: za czym tak gna, że nie może złapać chociażby oddechu? Dlaczego za każdym razem się spóźnia, choć obiecuje sobie, że tym razem poranek będzie wyglądał inaczej niż zawsze? Dlaczego wpadła w tą machinę, od której tak się wcześniej, kiedy jeszcze z zapałem studiowała dziennikarstwo z koleżankami na swoim roku wmawiała wszystkim dookoła, że ona się nie da tak łatwo ulec takim sztywnym ramom dnia?
Nie udało się. I nie potrafi na tę chwilę tego zmienić.
Dostała jednak nauczkę, by nie brać życia zbyt poważnie - nauczyła się, żeby żyć chwilą każdego dnia.
Środek transportu
Ma samochód, jednak ma koszmarny styl jazdy i korzysta z niego w ostateczności - na co dzień korzysta z komunikacji miejskiej a by odreagować, w wolne dni lubi wybrać się na rower czy rolki.
Związek ze społecznością Aborygenów
nie dotyczy, jednakże jest zafascynowana tutejszymi legendami i kulturą
Najczęściej spotkasz mnie w:
Uwielbia przesiadywać wieczorami na plaży owinięta kocem - to tutaj najczęściej przychodzi do jej głowy wena, której potrzebuje do swojej pracy. Czasami zajrzy do ulubionej kawiarni na poranną kawę przed pracą, czy wybierze się do kina z przyjaciółmi na film.
Kogo powiadomić w razie wypadku postaci?
Navy Rutherford - przyjaciółka & rodzinę
Czy wyrażasz zgodę na ingerencję MG?
Tak, lecz bez uszczerbku na zdrowiu fizycznym i psychicznym.
Ma samochód, jednak ma koszmarny styl jazdy i korzysta z niego w ostateczności - na co dzień korzysta z komunikacji miejskiej a by odreagować, w wolne dni lubi wybrać się na rower czy rolki.
Związek ze społecznością Aborygenów
nie dotyczy, jednakże jest zafascynowana tutejszymi legendami i kulturą
Najczęściej spotkasz mnie w:
Uwielbia przesiadywać wieczorami na plaży owinięta kocem - to tutaj najczęściej przychodzi do jej głowy wena, której potrzebuje do swojej pracy. Czasami zajrzy do ulubionej kawiarni na poranną kawę przed pracą, czy wybierze się do kina z przyjaciółmi na film.
Kogo powiadomić w razie wypadku postaci?
Navy Rutherford - przyjaciółka & rodzinę
Czy wyrażasz zgodę na ingerencję MG?
Tak, lecz bez uszczerbku na zdrowiu fizycznym i psychicznym.
Megann Steinfield
Victoria Pedretii
about
Oh won't you come with me where the ocean meets the sky
And as the clouds roll by we'll sing the song of the sea
And as the clouds roll by we'll sing the song of the sea
witamy w lorne bay
Cieszymy się, że jesteś z nami! Możesz już teraz rozpocząć swoją przygodę na forum. Przypominamy, że wszelka niezbędna wiedza o życiu w niezwykłej Australii znajduje się w przewodnikach, przy czym wiadomości podstawowe odnajdziesz we wprowadzeniu. Zajrzyj także do działu miasteczko, by poznać Lorne Bay jeszcze lepiej.
Uważaj na węże, meduzy i krokodyle i baw się dobrze!