about
talking with my lawyer, she said “where’d you find this guy?, I said “young people fall in love with the wrong people sometimes”
Włochata kulka imieniem Dory, wkradała się na ich podwórko wykorzystując dziurę w odrodzeniu — o której rozsądnie Jem nigdy nie powiedziała rodzicom. Bo kiedy głaskała ją i dokarmiała marchewką, pielęgnowała w sobie dziecięce przekonanie, że gdy dorośnie, zostanie weterynarzem.
Myśl o pomaganiu zwierzakom uczepiła się Jemimy na kilka długich lat i opuściła, dopiero gdy po dwóch wyróżnieniach w konkursach plastycznych i jednej nagrodzie głównej, uwierzyła, że świat sztuki stoi przed nią otworem. Marzenia o wystawach w galeriach, na rzecz których porzuciła plany o studiach weterynaryjnych, skutkowały rodzinną sprzeczką i stosunkowo jasnym przekazem: Jemima musiała samodzielnie zarobić na artystyczne fanaberie.
Zajęcia z rysunku i kursy, przysparzające morze frustracji, łączyła z pracą na barze, która pozwalała jej na opłacenie małego pokoju w mieszkaniu dzielonym z czterema studentami. Kiedy obsługiwała go po raz pierwszy, zmęczona przedłużającą się zmianą, dała się zapamiętać jako — barmanka, która oblała mu spodnie piwem.
Nie jest dumna z pierwszej myśli, która pojawiła się w jej głowie, gdy Allen zaprosił ją na randkę. Wiek nigdy nie stanowił dla Jem problemu, ale jej niewyleczone do końca, złamane zdradą serce już prędzej. Mogła wspomnieć o wieczorach spędzonych przed sztalugą, zajęciach i pracy, która wypełniała jej grafik, jeśli tylko chciałaby pozostać szczera z samą sobą. Ale nie chciała, dlatego zgodziła się, nie chcąc tracić okazji na wejście do pokracznego wtargnięcia do świata snobów — takich, którzy nie szczędzą pieniędzy na sztukę.
Kiedy jej się oświadczał, trochę mniej było w tym interesu, odrobinę więcej uczuć — nie tyle, by tak wypowiadała tak szczerze, jak na to zasługiwał. Wygodne życie rozpuściło Jem, przyzwyczajając do poziomu, którego nie osiągnęłaby, pracując jako barmanka — coraz mocniej pogodzona z myślą, że nie podbije świata sztuki.
Zamieniła sztalugę na matę, odkrywając w sobie nową miłość. A kiedy zgadzała się zostać żoną Allena, naprawdę była w nim już szczerze zakochana. W ciągu kilku lat zdołała otworzyć swoje własne studio jogi, zbudować całkiem poważne życie z mężczyzną, które poślubiła i nawet spektakularnie to wszystko stracić.
Przeciąga podpisanie papierów — z wygody, żalu, czy miłości? Nie nazywa tego, nie potrafiąc pozwolić mu tak po prostu odejść.
— Każdego dnia, po powrocie z pracy, zapala kadzidła, którymi — jak twierdzi — oczyszcza ich dom ze złej energii. Teraz gdy dzieli go z byłym mężem, jest to szczególnie potrzebne. A fakt, że wybiera zapachy, najbardziej drażniące jego nos, jest kwestią czystego przypadku.
— Ma siostrę bliźniaczkę, która wyruszyła na podbój wielkiego świata i Jem nie potrafiłaby nawet jednoznacznie określić, gdzie aktualnie się znajduje.
— Potrafi stawiać Tarota, więc chętnie układa karty ludziom, którzy o to proszą. Prawdopodobnie dlatego, że jeszcze nigdy nie natrafiła na przepowiednię śmierci — Jem bierze to wszystko na tyle poważnie, że prawdopodobnie byłby to ostatni raz, kiedy to zrobiła.
— Ma naprawdę sporą kolekcję świec sojowych, które nałogowo kupuje. Jej drugą obsesją jest wykonywana ręcznie biżuteria — w obu przypadkach zamawia jedynie od małych przedsiębiorstw, nie chcąc wspierać masowej produkcji.
— Meble w jej domu są zupełnie do siebie niedopasowane. Jemima ma lekką obsesję na punkcie kupowania rzeczy z drugiej ręki — dlatego odwiedza wszystkie okoliczne wyprzedaże i pchle targi, by wygrzebać perełki, które przez kolejne tygodnie wieczorami stara się odrestaurować.
— Gotuje może i nie najgorzej (w większości wegańsko), ale z pieczeniem nie radzi sobie wcale. Do perfekcji opanowała jedynie kokosowe muffinki, które robi, gdy potrzebuje się czymś zająć, ktoś świętuje urodziny lub zwyczajnie ma na nie ochotę.
— Relaksują ją trzy rzeczy: joga, podcasty kryminalne i dokumenty o seryjnych mordercach. Pierwszego ma pod dostatkiem w pracy, dwa pozostałe towarzyszą jej w domu oraz na spacerach — bo tak, Jem jest osobą, która (jeśli tylko się da) zawsze wybierze dotarcie gdzieś pieszo.
— Nosi bardzo dużo spódnic i sukienek. Prawie nie sposób spotkać ją w dżinsach, bo ceni sobie wygodę i brak skrępowania sztywnymi materiałami. Nie ma tym samym problemu z odsłonięciem za dużo — wręcz przeciwnie. Sporo czasu zajęło jej zaakceptowanie swojego wyglądu, więc już dawno wyzbyła się ewentualnych zahamowań.
— Rzadko ogląda filmy i zupełnie nie orientuje się w serialach, które aktualnie są popularne. Bardzo lubi jednak bajki, ale te pozbawione głupich księżniczek. Jednocześnie niesamowicie nie rozumie idei noszenia ubrań nawiązujących do popkultury. Nie przekonują ją bluzy ze scenami serialu, kolorowe koszulki, czy nawet case’y na telefon.
— Chciała zostać malarką — mieć własną wystawę i sprzedawać obrazy bogatym klientom, ale po kilku krytycznych odmowach, z jakimi się spotkała, zdecydowała się odpuścić. Od tego czasu maluje jedynie okazjonalnie i tylko dla siebie.
Myśl o pomaganiu zwierzakom uczepiła się Jemimy na kilka długich lat i opuściła, dopiero gdy po dwóch wyróżnieniach w konkursach plastycznych i jednej nagrodzie głównej, uwierzyła, że świat sztuki stoi przed nią otworem. Marzenia o wystawach w galeriach, na rzecz których porzuciła plany o studiach weterynaryjnych, skutkowały rodzinną sprzeczką i stosunkowo jasnym przekazem: Jemima musiała samodzielnie zarobić na artystyczne fanaberie.
Zajęcia z rysunku i kursy, przysparzające morze frustracji, łączyła z pracą na barze, która pozwalała jej na opłacenie małego pokoju w mieszkaniu dzielonym z czterema studentami. Kiedy obsługiwała go po raz pierwszy, zmęczona przedłużającą się zmianą, dała się zapamiętać jako — barmanka, która oblała mu spodnie piwem.
Nie jest dumna z pierwszej myśli, która pojawiła się w jej głowie, gdy Allen zaprosił ją na randkę. Wiek nigdy nie stanowił dla Jem problemu, ale jej niewyleczone do końca, złamane zdradą serce już prędzej. Mogła wspomnieć o wieczorach spędzonych przed sztalugą, zajęciach i pracy, która wypełniała jej grafik, jeśli tylko chciałaby pozostać szczera z samą sobą. Ale nie chciała, dlatego zgodziła się, nie chcąc tracić okazji na wejście do pokracznego wtargnięcia do świata snobów — takich, którzy nie szczędzą pieniędzy na sztukę.
Kiedy jej się oświadczał, trochę mniej było w tym interesu, odrobinę więcej uczuć — nie tyle, by tak wypowiadała tak szczerze, jak na to zasługiwał. Wygodne życie rozpuściło Jem, przyzwyczajając do poziomu, którego nie osiągnęłaby, pracując jako barmanka — coraz mocniej pogodzona z myślą, że nie podbije świata sztuki.
Zamieniła sztalugę na matę, odkrywając w sobie nową miłość. A kiedy zgadzała się zostać żoną Allena, naprawdę była w nim już szczerze zakochana. W ciągu kilku lat zdołała otworzyć swoje własne studio jogi, zbudować całkiem poważne życie z mężczyzną, które poślubiła i nawet spektakularnie to wszystko stracić.
Przeciąga podpisanie papierów — z wygody, żalu, czy miłości? Nie nazywa tego, nie potrafiąc pozwolić mu tak po prostu odejść.
— Każdego dnia, po powrocie z pracy, zapala kadzidła, którymi — jak twierdzi — oczyszcza ich dom ze złej energii. Teraz gdy dzieli go z byłym mężem, jest to szczególnie potrzebne. A fakt, że wybiera zapachy, najbardziej drażniące jego nos, jest kwestią czystego przypadku.
— Ma siostrę bliźniaczkę, która wyruszyła na podbój wielkiego świata i Jem nie potrafiłaby nawet jednoznacznie określić, gdzie aktualnie się znajduje.
— Potrafi stawiać Tarota, więc chętnie układa karty ludziom, którzy o to proszą. Prawdopodobnie dlatego, że jeszcze nigdy nie natrafiła na przepowiednię śmierci — Jem bierze to wszystko na tyle poważnie, że prawdopodobnie byłby to ostatni raz, kiedy to zrobiła.
— Ma naprawdę sporą kolekcję świec sojowych, które nałogowo kupuje. Jej drugą obsesją jest wykonywana ręcznie biżuteria — w obu przypadkach zamawia jedynie od małych przedsiębiorstw, nie chcąc wspierać masowej produkcji.
— Meble w jej domu są zupełnie do siebie niedopasowane. Jemima ma lekką obsesję na punkcie kupowania rzeczy z drugiej ręki — dlatego odwiedza wszystkie okoliczne wyprzedaże i pchle targi, by wygrzebać perełki, które przez kolejne tygodnie wieczorami stara się odrestaurować.
— Gotuje może i nie najgorzej (w większości wegańsko), ale z pieczeniem nie radzi sobie wcale. Do perfekcji opanowała jedynie kokosowe muffinki, które robi, gdy potrzebuje się czymś zająć, ktoś świętuje urodziny lub zwyczajnie ma na nie ochotę.
— Relaksują ją trzy rzeczy: joga, podcasty kryminalne i dokumenty o seryjnych mordercach. Pierwszego ma pod dostatkiem w pracy, dwa pozostałe towarzyszą jej w domu oraz na spacerach — bo tak, Jem jest osobą, która (jeśli tylko się da) zawsze wybierze dotarcie gdzieś pieszo.
— Nosi bardzo dużo spódnic i sukienek. Prawie nie sposób spotkać ją w dżinsach, bo ceni sobie wygodę i brak skrępowania sztywnymi materiałami. Nie ma tym samym problemu z odsłonięciem za dużo — wręcz przeciwnie. Sporo czasu zajęło jej zaakceptowanie swojego wyglądu, więc już dawno wyzbyła się ewentualnych zahamowań.
— Rzadko ogląda filmy i zupełnie nie orientuje się w serialach, które aktualnie są popularne. Bardzo lubi jednak bajki, ale te pozbawione głupich księżniczek. Jednocześnie niesamowicie nie rozumie idei noszenia ubrań nawiązujących do popkultury. Nie przekonują ją bluzy ze scenami serialu, kolorowe koszulki, czy nawet case’y na telefon.
— Chciała zostać malarką — mieć własną wystawę i sprzedawać obrazy bogatym klientom, ale po kilku krytycznych odmowach, z jakimi się spotkała, zdecydowała się odpuścić. Od tego czasu maluje jedynie okazjonalnie i tylko dla siebie.
Środek transportu
W obrębie miasteczka porusza się jedynie pieszo, czasami taksówkami. Ma swój samochód, ale korzysta z niego bardzo okazjonalnie.
Związek ze społecznością Aborygenów
-
Najczęściej spotkasz mnie w:
W jej studiu, w parku oraz tutejszych kawiarniach i sklepach z rękodziełem.
Kogo powiadomić w razie wypadku postaci?
Winfreda
Czy wyrażasz zgodę na ingerencję MG?
Raczej nie
W obrębie miasteczka porusza się jedynie pieszo, czasami taksówkami. Ma swój samochód, ale korzysta z niego bardzo okazjonalnie.
Związek ze społecznością Aborygenów
-
Najczęściej spotkasz mnie w:
W jej studiu, w parku oraz tutejszych kawiarniach i sklepach z rękodziełem.
Kogo powiadomić w razie wypadku postaci?
Winfreda
Czy wyrażasz zgodę na ingerencję MG?
Raczej nie
Jemima Rosenberg
Tessa Thompson
about
Oh won't you come with me where the ocean meets the sky
And as the clouds roll by we'll sing the song of the sea
And as the clouds roll by we'll sing the song of the sea
witamy w lorne bay
Cieszymy się, że jesteś z nami! Możesz już teraz rozpocząć swoją przygodę na forum. Przypominamy, że wszelka niezbędna wiedza o życiu w niezwykłej Australii znajduje się w przewodnikach, przy czym wiadomości podstawowe odnajdziesz we wprowadzeniu. Zajrzyj także do działu miasteczko, by poznać Lorne Bay jeszcze lepiej.
Uważaj na węże, meduzy i krokodyle i baw się dobrze!