[Ainsley Remington]

gabriel webster

Zjawisko Ainsley Remington zwyczajowo nie występowało w przyrodzie samodzielnie (co by nie powiedzieć bardziej dosadnie - samotnie), za to w towarzystwie innego przedstawiciela gatunku i owszem - zwykle jej nadal świeżo poślubionego małżonka (i szczęścia można było co najwyżej życzyć szaleńcom, próbującym uczknąć wtedy cokolwiek jej uwagi), nie mniej często menadżera (niedziwne w przypadku osoby, która karierę zawodową ma rozbudowaną do tego stopnia, że nie ma czasu żyć), ewentualnie od biedy był jeszcze asystent - którego to w końcu ukryte talenty (Ainsley zwykła żartować że zupełnie jak kody w grach komputerowych) miały ją doprowadzić dzisiaj do objawienia się w jednej z najlepszych restauracji w Cairns. Na stolik w tym miejscu zwykle oczekiwało się co najmniej kilkanaście dni, sprawa wydawała się jednak być nagląca - w końcu Gabriel anonsował się w tej kwestii już kilkanaście razy - wymagała więc najwyraźniej specjalnych środków i pewnych poświęceń. Niezależnie jednak od wszystkiego, obie strony zostały o dacie i miejscu spotkania poinformowane z odpowiednim wyprzedzeniem, a wszystko potem zostało zostawione - na zasadzie niech się dzieje wola nieba - samym zainteresowanym. Nie było w końcu tak, że Ainsley takich momentów ze swoimi przyjaciółmi nie wyglądała ze zniecierpliwieniem. Niezależnie czy chodziło o Julię, czy o Gabriela, kiedy tylko miała chwilę wolnego czasu (i była w stanie jakoś na dłużej odkleić się od własnego męża, jak dzisiaj) pędziła do nich co sił, na złamanie karku wręcz, acz z odpowiednią i dość charakterystyczną dla jej osoby nonszalancją.
Znała Webstera na tyle, by zdawać sobie sprawę, że niezależnie od tego z kim się spotykał, i tak był na miejscu przed czasem, sama również postanowiła zastosować się do tej zasady, choć na miejscu okazało się że jej zapobiegliwość i tak była zbyt mała, bo Gabe zajmował już miejsce przy zarezerwowanym dla nich stoliku. Cwana bestia. Oczywiście w Lorne Bay nie mogła liczyć na magię, która w Londynie otwierała jej wszystkie drzwi - co było nietrudne będąc posiadaczką złotych olimpijskich medali w ukochanym przez naród i królową (świeć panie nad jej duszą) jeździectwie, jednego z bardziej szanowanych nazwisk w kraju i statusu lokalnej it girl. Tutaj dla zdecydowanej większości gawiedzi była co najwyżej żoną komendanta miejscowej straży pożarnej (aczkolwiek tytułowanie jej komendantową przez oczywiście p r z e m i ł e panie w urzędzie gminy, w trakcie załatwiania papierologii, uważała za całkiem urocze), musiala się więc odpowiednio przed konsjerżem wysypać - kim jest, na jakie nazwisko jest rezerwacja i resztę bajerów. Dosyć uprzejmie jak na standardy księżnej Remington podziękowała za pomoc w dotarciu do stolika, w kierunku którego ruszyła sama, odrobinę skradając się niczym jakiś szpieg z krainy deszczowców albo jedna z tych żon, przyłapujących własnego, prywatnego małżonka na zdradzie. Złapała się na tym, jak abstrakcyjna była to wizja, tym bardziej że jej doświadczenia w temacie romansów ograniczały się do maksymalnie przelotnej przygody z mężczyzną, który później został jej mężem. Była to jednak historia na zupełnie inne okoliczności, teraz zatrzymała się w końcu za plecami Gabriela i lekko obejmując go za ramiona, przechyliła się by oznajmić swoją obecność:
- Dzień dobry! - wypaliła radośnie i sprzedała mu przelotne cmoknięcie w czubek głowy. Odeszła na dosłownie trzy kroki, wyrastając bardziej obok Webstera i dodała bardzo luźno: - Czy to nie ty czekasz przypadkiem na swoją marnotrawną przyjaciółkę, która w okropny sposób nie miała dla ciebie ostatnio czasu? - i ponownie przechyliła się w jego stronę by go wyściskać, jak na stęsknioną kumpelę przystało. Chwilę im zeszło na tym całym powitalnym rytuale, więc dopiero kiedy zajęła miejsce na przeciwko Gabriela, wypaliła:
- A teraz musimy nadrobić zaległości. O co chodzi z tymi kotami? Miles mówił, że dzwoniłeś kilkanaście razy - pokiwała głową twierdząco. Na jej twarzy pojawił się odrobinę przebiegły uśmieszek i rozbawionym tonem dodała: - Skarżył się, że go nagabujesz - zaśmiała się jednak szczerze, dość bezpośrednio sugerując że był to żart. Rozsiadła się na swoim krześle, ułożyła grzecznie ręce na całych długościach przedramion na krawędzi stołu i pochylając się konspiracyjnie dodała: - Widziałam ogłoszenia - cóż, Gabriel jeśli w coś się w końcu angażował, robił to na sto procent, nie mogła się raczej dziwić że kiedy zaginął jeden z jego przyjaciół (choć za abstrakcję uważała nazywanie tak jakiś domowych sierściuchów), robił wszystko co w jego mocy by ten wrócił do domu.
Nie mogła się również nadziwić, jak to możliwe, że żaden kelner nie proponuje jej jeszcze najlepszego wina.
Eh, prowincja.

[gabriel webster]

Gabriel był obrażony. Nawet nie zamierzał tego ukrywać. Oczywiście, nie mógł się doczekać spotkania z Ainsley, przyszedł przed czasem, dał się wyściskać i wycałować i nie wiadomo co jeszcze, nie będzie przecież robił sceny - jeszcze. Bardziej był w nastroju na domyśl się i charakterystyczne wycofanie; wszakże monolog o złamanym sercu już wyczerpał na Julię, która okazała się wrócić do Lorne i nawet go nie powiadomić. Jak to się dzieje, że Gabriel to taki dobry chłopak, a serce podarował kobietom, które nie umiały się nim delikatnie zaopiekować? Wiedział, że obie miały swoje sprawy, obie są zajęte; Chryste, Ainsley była teraz mężatką, zatem wcale nie oczekiwał, że będzie na każde jego skinienie - ale mogłaby być przynajmniej na większość! Nie umie multitaskować? Nie mogłaby jedną ręką zabawiać Dicka, a drugą odpisywać Gabrielowi na smsy? Czy to byłoby takie trudne? Czy on prosił o aż tak wiele? Nie odpowiadaj.
- Tak, to zdecydowanie ja - przytaknął nie kryjąc urazy. Nie będzie udawał, że wszystko jest w porządku; toć to mężczyzna wrażliwy i kruchy i spotkało go przecież coś bardzo złego.
Całe szczęście księżna zdawała się zdawać sobie sprawę z tego, jak okrutnie się z nim obchodziła; to dobrze. Istniała szansa, że wybaczy jej ten okres niedostępności, choć sam nie wiedział, jak go przeżył. Ona miała być przecież jego przewodniczką po meandrach życia; miał na niej polegać jako błądzące przez mgłę ślepe dziecko w świecie pojebanych dorosłych relacji i decyzji, tymczasem... Odbierał jej asystent? To było obrazą samo w sobie. Czyżby Gabriel znaczył dla niej tak niewiele? Takie myśli przechodziły mu przez głowę coraz częściej. Zaległości? Między nimi nie powinno być żadnych, jej słowa boleśnie mu o tym przypomniały. - Powinnaś go zwolnić - rzucił bezpardonowo, rozglądając się jednocześnie za kelnerem. Nie czuł się w obowiązku udawania, że jej asystent dawał radę - zdaniem Gabriela wykonywał swoją pracę najgorzej, jak to możliwe. - Jeśli nie był w stanie odpowiednio zająć się moim interesem do ciebie, mogę tylko w przerażeniu myśleć o tym, z iloma pozostałymi dzwoniącymi nie dał sobie rady.
Zdawało się, że Miles obrywał tu najbardziej - ale to dlatego, że Gabriel chciał wierzyć w Ainsley. Chciał wierzyć w to, że ona by go nie olała, ale to jej asystent dał dupy i nie przekazywał wiadomości. Liczył się jednak z tym, że prawda była zupełnie inna. - Leonardo DiCatrio zaginął - potwierdził zbolałym głosem. Wówczas - z solidnym opóźnieniem - przy stole pojawił się kelner, zaproponował im selekcję wina, odtańczyli cały taniec próbowania, wąchania i wybierania; całe szczęście, bo Gabriel wiedział, że bez alkoholu może tego wieczoru nie przeżyć. - Myślę, że został porwany przez konkurencję... - chciał już przejść do opowieści o swoim kocim dziecku, ale nie umiał. Jeszcze nie. - Parę tygodni do ciebie dzwoniłem, Ainsley. I odbiera twój asystent? Serio? - prychnął zażenowany i pokręcił głową z dezaprobatą. To, że zaginął jego kot, nie było pierdołą. Było dramatem, który ona zdawała się zignorować.

Ainsley Remington