Kevin Fisher

Children see magic

because they look for it

Pomarańcze i gorąca czekolada. Smaki dzieciństwa. Codzienny zestaw śniadaniowy serwowany przez ukochaną matkę Ester od momentu, w którym w jamie ustnej pojawiły się pierwsze mleczaki, a ojcu nie brakowało hajsu na dentystę. I choć gotowanie nie było jej mocną stroną (jak również zajmowanie się domem i wszystkie czynności, które dobra pani domu czynić powinna), tak miłością do syna oplotła całe swoje życie. Wkładała wszelkich starań, by młodemu Kevinowi w życiu nie brakowało codziennych uśmiechów, zabawek w kuferku, kraciastych ubrań na tyłku, witamin w obiedzie oraz odpowiednich lekcji życiowych, przekazanych w cowieczornej dobranocce. Był kochany. Kochany szczerze i z głębi serca, wyrastając powoli na mądre i zdrowe dziecko.

Prison for the crime of puberty

that was how secondary school had seemed

Kanapki z szynką i cytrynowa oranżada w proszku. Szkolny lunch. Zestaw idealnie spakowany każdego ranka w kolorowym pudełku z podobizną Spider-Mana. Zawsze jak w zegarku spożywany pomiędzy lekcją czwartą a przerwą na grę w piłę z chłopakami za lewym skrzydłem szkoły. Dużo miał znajomych. Uczył się również wzorowo. Nie brakowało mu chęci, nie brakowało ambicji. Nauczyciele byli dumni, nie wspominając nawet o rodzicach, którzy niczym pawie na wybiegu przechwalali się zdolnym synem przy każdej możliwej okazji. Rokuje wysoko, na prawnika albo lekarza, chwaliła się matka nawet pieprzonemu księdzu na parafii. A Kevin? Kevin po prostu żył własnym tempem, niewzruszony oczekiwaniami, brudząc buty przy deptaniu ślimaków w deszczowe dni i wyjadaniu cynamonowych ciastek z górnej półki w kuchni.

Kiss me

and you will see how important I am

Wanilia i miętowe fajki. Tak smakowały jej usta, kiedy po wypaleniu wieczornego petka na ławce przy placu zabaw, smarowała usta przeźroczystym balsamem, by już po chwili otulić te jego miękkim, długim pocałunkiem. Był zakochany. Po same uszy. Świata nie widział poza tymi pięknymi czekoladowymi oczami i bujnymi lokami, którymi mógł bawić się godzinami, wplatając w nie smukłe palce. Planował z nią przyszłość. Planował oświadczyć się zaraz po ukończeniu szkoły, znaleźć dobrze płatną pracę, zbudować dom, posadzić drzewo i może nawet spłodzić syna, chociaż matka pewnie wolałaby wnuczkę. Był przekonany, że my będzie już na zawsze, a imiona wyryte pod drzewem za szkołą średnią nigdy nie wyblakną. Wszyscy jednak wiemy, jak los lubi płatać figle.

For some moments in life

there are no words

Sól i wodorosty. Tylko ten posmak pozostał w ustach po najgorszym dniu jego życia. Kiedy to w słoneczne, niedzielne popołudnie zabrał młodszego brata nad wodę w towarzystwie kumpli i dużej ilości gorzkiego piwa. Głośna muzyka, konkurs na najdłuższy bek, syk otwieranego piwa i paniczny głos ośmioletniego, tonącego chłopca, któremu udało się przebić o wiele za późno. Biegł ile sił w nogach. Krzyczał. Płakał. Płynął. Znowu krzyczał. A potem woda przykryła łzy. Wyszedł na brzeg z bratem na rękach, zaklinając Bogów, by dali mu jeszcze jedną szansę. Na marne. W życiu nie było drugich szans. Śpiączka, powiedział lekarz, zrzucając wyrok na całą rodzinę.

World is a tragedy to those who feel

but a comedy to those who drink

Alkohol i koka. Nowa dieta. Dieta cud. Stosowana w stanach niżu nastrojowego, wspomagająca brak myślenia oraz chwile wytchnienia. Praktykowana codziennie, niszczyła świat Kevina z każdym kolejnym dniem. Zmienił się. Wszystko się zmieniło. Zaczynając od znajomych, którzy w większości zajmowali się grubą dilerką, przez ćpanie oraz porzucenie planów na kontynuowanie edukacji i szczęśliwego zwiazku, aż po wypraktykowanie czystego wyjebanizmu. Nic go nie ruszało. Nic nie cieszyło. Wina sprowadziła go na samo dno ludzkiej egzystencji, gdzie pozostał aż do pewnego deszczowego wtorku, kiedy w niewielkiej, niebieskiej sali rozeszło się ciche Mamo?, a w rodzinie Fisherów na nowo wybrzmiał głośny śmiech i radość.

There's no reason to worry

just start a brand new story

Pizza i waniliowe kakao. Pierwszy posiłek w nowym mieszkaniu w samym centrum słonecznego Lorne Bay. Wszystkim nam przyda się świeży start, powtarzała matka od momentu, w którym Elio wrócił cały i zdrowy do domu, by zastać już ówcześnie spakowany cały dobytek i cztery bilety na pociąg w jedną stronę. Zobaczycie, tam będzie nam lepiej, dodała jeszcze w przedziale, przytulając młodego chłopca do piersi i spoglądając prosto w oczy Kevina. I miała rację. Było lepiej. Zaczęli od nowa z czystą kartą, ciągnąc bagaż doświadczeń jedynie w bolesnych wspomnieniach. Kevin dokończył edukację, zdał prawko, znalazł pracę w domu pogrzebowym jako kierowca karawanu i przeprowadził się dwa piętra niżej, usiłując wieść dorosłe życie. Jest dobrze. Jest naprawdę dobrze. Chociaż to pewnie tylko kwestia czasu…

Kevin Robert Fisher

12/12/1995

Melbourne, Australia

Kierowca Karawanu

The Last Goodbye

opal moonlane

Kawaler, Hetero

Środek transportu
Głownie własny samochód, chociaż niekiedy po prostu używa firmowej furki.

Związek ze społecznością Aborygenów
Niestety, brak.

Najczęściej spotkasz mnie w:
W barze popijając ulubione piwo, w parku podczas wieczornego spacery lub w miejscu pracy, duh!

Kogo powiadomić w razie wypadku postaci?
Matka lub ojciec

Czy wyrażasz zgodę na ingerencję MG?
Pewnie, tylko bez zabijania poproszę.

Kevin Fisher

Joe Keery