about
Przemierzyłem cały świat od las vegas po krym, a teraz siedzę w Lorne Bay i czekam aż mój życiowy shitstorm minie, hehe
Princes Highway. Mam sentyment do tej drogi. Miałem już nigdy nie wracać do Australii, przecież ile można siedzieć na jednej, stosunkowo małej wyspie, gdy świat ma tyle do zaoferowania. A tu proszę, wrócić do miejsca, w którym się urodziło. Zawsze bardzo śmieszy mnie myśl, że moja matka (schizofreniczka, która dostała jakiś pojebanie wielki spadek) rodziła mnie na tej drodze, w podniszczonym vanie. To jest świetna historia na podryw tak swoją drogą. Do rzeczy. Zawsze robię milion dygresji, powinienem do tego przywyknąć. Poprawiam się na skórzanym fotelu citroena, którego udało mi się złapać na jednej ze stacji benzynowych. Kierowca nie jest zbyt rozmowny, ale sympatyczny. Mógłbym zrobić prawdziwą encyklopedię na temat ludzi, którzy zbierają autostopowiczów. Znam się na tym.
Kierowca robi kolejny postój, a ja nudzę wzrok krajobrazem Australii. Wiem, że mi obrzydł i to cholernie. Jestem zakochany w Hiszpanii, w dusznej Barcelonie. W wyspach kanaryjskich, zwłaszcza w Lanzarote. Dobrze wspominam Ibizę i Tajlandię. Nie można też nic odmówić Norwegii, mimo że zmarzłem tam jak pies. Mogę wymieniać długo, bo każde miejsce, które odwiedziłem było wyjątkowe. Nie zamierzam nikogo przepraszać za to, że czuję się dobrze na całym świecie i nie potrzebuję czterech ścian i psa, żeby być szczęśliwym. Potrzebuję namiotu, hamaka, gitary i kawałka kartonu. Żyję tak od 17 roku życia, ale żyję tak naprawdę, drukowanymi literami. Nie zamieniłby tego za nic w świecie. Właśnie tak chciałem żyć. Sięgam po butelkę wody i widzę płytę z największymi przebojami Eltona Johna. Uśmiecham się i zagaduję kierowcę:
-Moja matka jest ogromną fanką, dała mi imię na jego cześć – uśmiech nie schodzi mi z twarzy, wiem, że na takich jak on ciekawostki tego typu robią wrażenie.
Macham do oddalającego się citroena i poprawiam plecak. Do Lorne Bay już nie daleko. Nigdy nie chciałem poznać mojego ojca. Staję blisko białego basa odgradzającego pobocze i wyciągam kciuk, w drugiej ręce trzymam karton z równo wypisanymi literami. Peggy nigdy za dużo o nim nie mówiła. Moja matka do tej pory ma swój świat i kolekcję starych samochodów. Mieszka gdzieś pod Sydney chyba. A może Portland? Nie ważne. Czasem wysyła mi pieniądze, jak jeszcze pamięta, że ma syna. Nie widziałem jej od 17 urodzin. Wracając do ojca. Znam jego adres, z resztą bardzo dokładny. Właśnie tam jadę, przeczekać burzę. Jestem mistrzem kontrolowanego rozpływania się w powietrzu. Tym razem sytuacja jest poważna, naprawdę. Zjebałem, podwójnie zjebałem. Jak dwie kreski na teście ciążowym. Na samą myśl wzdrygam się. Hej, jest dorosła prawda? To moja pieprzona odpowiedzialność. Szkoda tylko, że była naprawdę fajna. Lubiłem z nią podróżować. Łapie się na tym, że w drodze do Australii mi jej brakowało. Odganiam te myśli. Wracając, chcę przeczekać huragan. Nikt przecież nigdy nie słyszał o Lorne Bay, nie? Przed mną zwalnia wysłużona terenówka. Uśmiecham się i ściągam plecak z jednego ramienia, podchodząc pod uchylone okno. Świetnie, podwiezie mnie do samego Lorne, podaje jej dokładny adres. To tylko tymczasowe, jeszcze spory kawałek świata na mnie czeka. Zamykam za sobą bagażnik, do którego ładuje plecak. Siadam na miejscu pasażera. To w drogę.
Kierowca robi kolejny postój, a ja nudzę wzrok krajobrazem Australii. Wiem, że mi obrzydł i to cholernie. Jestem zakochany w Hiszpanii, w dusznej Barcelonie. W wyspach kanaryjskich, zwłaszcza w Lanzarote. Dobrze wspominam Ibizę i Tajlandię. Nie można też nic odmówić Norwegii, mimo że zmarzłem tam jak pies. Mogę wymieniać długo, bo każde miejsce, które odwiedziłem było wyjątkowe. Nie zamierzam nikogo przepraszać za to, że czuję się dobrze na całym świecie i nie potrzebuję czterech ścian i psa, żeby być szczęśliwym. Potrzebuję namiotu, hamaka, gitary i kawałka kartonu. Żyję tak od 17 roku życia, ale żyję tak naprawdę, drukowanymi literami. Nie zamieniłby tego za nic w świecie. Właśnie tak chciałem żyć. Sięgam po butelkę wody i widzę płytę z największymi przebojami Eltona Johna. Uśmiecham się i zagaduję kierowcę:
-Moja matka jest ogromną fanką, dała mi imię na jego cześć – uśmiech nie schodzi mi z twarzy, wiem, że na takich jak on ciekawostki tego typu robią wrażenie.
Macham do oddalającego się citroena i poprawiam plecak. Do Lorne Bay już nie daleko. Nigdy nie chciałem poznać mojego ojca. Staję blisko białego basa odgradzającego pobocze i wyciągam kciuk, w drugiej ręce trzymam karton z równo wypisanymi literami. Peggy nigdy za dużo o nim nie mówiła. Moja matka do tej pory ma swój świat i kolekcję starych samochodów. Mieszka gdzieś pod Sydney chyba. A może Portland? Nie ważne. Czasem wysyła mi pieniądze, jak jeszcze pamięta, że ma syna. Nie widziałem jej od 17 urodzin. Wracając do ojca. Znam jego adres, z resztą bardzo dokładny. Właśnie tam jadę, przeczekać burzę. Jestem mistrzem kontrolowanego rozpływania się w powietrzu. Tym razem sytuacja jest poważna, naprawdę. Zjebałem, podwójnie zjebałem. Jak dwie kreski na teście ciążowym. Na samą myśl wzdrygam się. Hej, jest dorosła prawda? To moja pieprzona odpowiedzialność. Szkoda tylko, że była naprawdę fajna. Lubiłem z nią podróżować. Łapie się na tym, że w drodze do Australii mi jej brakowało. Odganiam te myśli. Wracając, chcę przeczekać huragan. Nikt przecież nigdy nie słyszał o Lorne Bay, nie? Przed mną zwalnia wysłużona terenówka. Uśmiecham się i ściągam plecak z jednego ramienia, podchodząc pod uchylone okno. Świetnie, podwiezie mnie do samego Lorne, podaje jej dokładny adres. To tylko tymczasowe, jeszcze spory kawałek świata na mnie czeka. Zamykam za sobą bagażnik, do którego ładuje plecak. Siadam na miejscu pasażera. To w drogę.
Środek transportu
Najchętniej autostopem. Jachtostop też jest spoko, chociaż mam trochę chorobę morską.
Związek ze społecznością Aborygenów
nie wiem, chociaż cholera wie.
Najczęściej spotkasz mnie w:
W drodze, serio. A, że w Lorne? To w sumie zależy.
Kogo powiadomić w razie wypadku postaci?
Ubezpieczyciela, wróżbitę Macieja, twoją starą moją też można.
Czy wyrażasz zgodę na ingerencję MG?
Tak, bardzo tak
Najchętniej autostopem. Jachtostop też jest spoko, chociaż mam trochę chorobę morską.
Związek ze społecznością Aborygenów
nie wiem, chociaż cholera wie.
Najczęściej spotkasz mnie w:
W drodze, serio. A, że w Lorne? To w sumie zależy.
Kogo powiadomić w razie wypadku postaci?
Ubezpieczyciela, wróżbitę Macieja, twoją starą moją też można.
Czy wyrażasz zgodę na ingerencję MG?
Tak, bardzo tak
Elton John Ashworth
Miles Teller
about
Oh won't you come with me where the ocean meets the sky
And as the clouds roll by we'll sing the song of the sea
And as the clouds roll by we'll sing the song of the sea
witamy
w lorne bay
Cieszymy się, że jesteś z nami! Możesz już teraz rozpocząć swoją przygodę na forum. Przypominamy, że wszelka niezbędna wiedza o życiu w niezwykłej Australii znajduje się w przewodnikach, przy czym wiadomości podstawowe odnajdziesz we wprowadzeniu. Zajrzyj także do działu miasteczko, by poznać Lorne Bay jeszcze lepiej.
Uważaj na węże, meduzy i krokodyle i baw się dobrze!
