about
I was not a lovable child and I'd grown into a deeply unlovable adult. Draw a picture od my soul and it's a scribble with fangs.
Matka opuściła nas dwukrotnie w ciągu jednego roku – po raz pierwszy, gdy zakończyła swoje małżeństwo i po raz drugi, gdy niespełna cztery miesiące później zabrała ją gruźlica. Miałem dziesięć lat, a wraz z nią z mojego życia odszedł także znajomy krajobraz Nowej Kaledonii, gdzie rodzina przeprowadziła się z Francji jeszcze przed wybuchem wojny oraz czułość, do której ojciec nigdy nie był zdolny, bo jego dłonie były zbyt szorstkie, a umysł twardy jak przybrzeżne kamienie. Nikt już nie głaskał mnie po włosach, nikt nie kolekcjonował drobnych pamiątek mojego dzieciństwa, nikt nie mówił do mnie Olly – zbyt dziecięco, miękko i łagodnie, Olly to imię dobre dla szczeniaka, mawiał ojciec, a ty musisz nauczyć się być dorosły, dorosłość wybrzmiewała tymczasem w rytm jego podniesionego głosu i uderzeń skórzanego paska. Jeżeli kiedykolwiek miałem wybór, wtedy nie potrafiłem go dostrzec, a później nie miało to już żadnego znaczenia.
Nienawidziłem Lorne Bay z tego samego powodu, dla którego jako nastolatek nienawidziłem wszystkiego – nie mogło przywrócić mi poprzedniego życia. Po otrzymaniu stałej wizy, pozwolono mi uważać się za rezydenta Australii, którym nigdy się jednak w pełni nie czułem, zawsze bardziej przywiązany do francuskiego niż surowej, zakrzywionej akcentem angielszczyzny. Nie wiedziałem, czego pragnę i być może dlatego tak łatwo było mi uwierzyć, że mógłbym być szczęśliwy, podążając w ślady ojca i przekonując się, że kiedykolwiek nadawałem się do pracy w redakcji, gdzie przytłaczały mnie długie kolumny ciasno skrojonego druku, wszechobecny gwar i pogoń w odbieraniu ludziom prawa do posiadania osobistych tragedii – monotonny okres studiów dziennikarskich wyperswadował ze mnie współczucie i pozostawił ostre krańce na brzegach nierówno oszlifowanego umysłu, wyciągając na wierzch wszystko to, co powinno zostać zatopione i pogrzebane na morskim dnie. Choć nigdy nie mógłbym się do tego przyznać, byłem ofiarą – wyjątkowo niewdzięczną do gnębienia, zajadłą i pamiętliwą, z talentem do pozostawiania po sobie drzazg i psucia ludziom humoru; nie potrafiłem sprzeciwić się apodyktycznej woli ojca, więc sprzeciwiałem się samemu sobie, czyniąc mu na złość z precyzyjną subtelnością, bo niezależnie od ilości przepitego alkoholu i pocałowanych ust, byłem schludny, młody i uporządkowany, mogłem umierać i rozpadać się w samotności.
Byłem nieznośnym dzieckiem i wyrosłem na wyjątkowo paskudnego dorosłego – zbyt łatwo pozwalam, by obezwładniały mnie własne emocje i uprzedzenia, zbyt łatwo obwiniam i skazuję prawomocnym wyrokiem swego skorumpowanego sumienia, zbyt łatwo rozluźniam uścisk na własnych marzeniach, bo coraz częściej zaczyna wydawać mi się, że nigdy w istocie żadnych nie posiadałem. Budzę się rano z niespokojnych snów, z połyskiem potu na czole i cudzym imieniem w ustach, a szkielety, które trzymam w szafie, nachylają się nade mną w kąciku oka. Kiedy ktoś pyta mnie, jak spałem, rozciągam usta w uśmiechu, który wygląda, jakbym miał zacząć krzyczeć, ale zamiast tego odpowiadam dobrze, dziękuję i zapijam poranek kawą, w której sączy się posmak cierpkiego destylatu.
Nienawidziłem Lorne Bay z tego samego powodu, dla którego jako nastolatek nienawidziłem wszystkiego – nie mogło przywrócić mi poprzedniego życia. Po otrzymaniu stałej wizy, pozwolono mi uważać się za rezydenta Australii, którym nigdy się jednak w pełni nie czułem, zawsze bardziej przywiązany do francuskiego niż surowej, zakrzywionej akcentem angielszczyzny. Nie wiedziałem, czego pragnę i być może dlatego tak łatwo było mi uwierzyć, że mógłbym być szczęśliwy, podążając w ślady ojca i przekonując się, że kiedykolwiek nadawałem się do pracy w redakcji, gdzie przytłaczały mnie długie kolumny ciasno skrojonego druku, wszechobecny gwar i pogoń w odbieraniu ludziom prawa do posiadania osobistych tragedii – monotonny okres studiów dziennikarskich wyperswadował ze mnie współczucie i pozostawił ostre krańce na brzegach nierówno oszlifowanego umysłu, wyciągając na wierzch wszystko to, co powinno zostać zatopione i pogrzebane na morskim dnie. Choć nigdy nie mógłbym się do tego przyznać, byłem ofiarą – wyjątkowo niewdzięczną do gnębienia, zajadłą i pamiętliwą, z talentem do pozostawiania po sobie drzazg i psucia ludziom humoru; nie potrafiłem sprzeciwić się apodyktycznej woli ojca, więc sprzeciwiałem się samemu sobie, czyniąc mu na złość z precyzyjną subtelnością, bo niezależnie od ilości przepitego alkoholu i pocałowanych ust, byłem schludny, młody i uporządkowany, mogłem umierać i rozpadać się w samotności.
Byłem nieznośnym dzieckiem i wyrosłem na wyjątkowo paskudnego dorosłego – zbyt łatwo pozwalam, by obezwładniały mnie własne emocje i uprzedzenia, zbyt łatwo obwiniam i skazuję prawomocnym wyrokiem swego skorumpowanego sumienia, zbyt łatwo rozluźniam uścisk na własnych marzeniach, bo coraz częściej zaczyna wydawać mi się, że nigdy w istocie żadnych nie posiadałem. Budzę się rano z niespokojnych snów, z połyskiem potu na czole i cudzym imieniem w ustach, a szkielety, które trzymam w szafie, nachylają się nade mną w kąciku oka. Kiedy ktoś pyta mnie, jak spałem, rozciągam usta w uśmiechu, który wygląda, jakbym miał zacząć krzyczeć, ale zamiast tego odpowiadam dobrze, dziękuję i zapijam poranek kawą, w której sączy się posmak cierpkiego destylatu.
Środek transportu
Alfa Romeo Giulia Quadrifoglio (zakupiony przez ojca).
Związek ze społecznością Aborygenów
Brak związku z Aborygenami, poza niechęcią i pogardą dla każdego mieszkańca Tingaree.
Najczęściej spotkasz mnie w:
Wszędzie tam, gdzie coś się dzieje, późnymi wieczorami przy biurku w The Cairns Post lub w drogiej restauracji całodobowej niedaleko redakcji, a przy tym zawsze w cudzej pościeli, złamanych sercach i nieprzyjemnych wspomnieniach.
Kogo powiadomić w razie wypadku postaci?
Ojca – prawdopodobnie na przekór sprzeciwom i prośbom, by tego nie robić.
Czy wyrażasz zgodę na ingerencję MG?
Tak.
Alfa Romeo Giulia Quadrifoglio (zakupiony przez ojca).
Związek ze społecznością Aborygenów
Brak związku z Aborygenami, poza niechęcią i pogardą dla każdego mieszkańca Tingaree.
Najczęściej spotkasz mnie w:
Wszędzie tam, gdzie coś się dzieje, późnymi wieczorami przy biurku w The Cairns Post lub w drogiej restauracji całodobowej niedaleko redakcji, a przy tym zawsze w cudzej pościeli, złamanych sercach i nieprzyjemnych wspomnieniach.
Kogo powiadomić w razie wypadku postaci?
Ojca – prawdopodobnie na przekór sprzeciwom i prośbom, by tego nie robić.
Czy wyrażasz zgodę na ingerencję MG?
Tak.
Ulysses Stallard
Ayrton Gusson
about
Oh won't you come with me where the ocean meets the sky
And as the clouds roll by we'll sing the song of the sea
And as the clouds roll by we'll sing the song of the sea
witamy w lorne bay
Cieszymy się, że jesteś z nami! Możesz już teraz rozpocząć swoją przygodę na forum. Przypominamy, że wszelka niezbędna wiedza o życiu w niezwykłej Australii znajduje się w przewodnikach, przy czym wiadomości podstawowe odnajdziesz we wprowadzeniu. Zajrzyj także do działu miasteczko, by poznać Lorne Bay jeszcze lepiej.
Uważaj na węże, meduzy i krokodyle i baw się dobrze!