Eden Goldwirth

Jeszcze się kolebię na granitowych podporach nóg, jeszcze istnieję, choć to bardzo ulotne uczucie.

Prawie ich nie pamięta. Ani tego uspokajającego gestu, kiedy mama głaskała ją po plecach, gdy nadepnęła na porzuconą na środku salonu zabawkę, ani przyjemnego głosu taty podczas czytania Czerwonego Kapturka. Pamięta za to muzykę, która wypełniała jej dom od bladego świtu po zmrok. Eden potrafiła długo siedzieć pod drzwiami pokoju, w którym mama ćwiczyła grę na skrzypcach, a później, gdy ich dźwięki milkły, biegła do salonu, gdzie stało pianino taty. Wdrapywała się na stołek i próbowała podnosić klapę, ale ta była za ciężka dla jej małych dłoni, więc prędzej czy później musiała prosić o pomoc. Tamtego ranka ojciec po raz ostatni przesunął palcami po klawiszach, zanim chwycił walizkę i razem z mamą ruszyli na lotnisko w Cairns. Lecieli do Chicago, gdzie mieli zagrać koncert. Reszta członków orkiestry była już na miejscu, tylko oni opóźnili swój lot ze względu na chorobę Eden. Nikt nie sądził, jakie przyniesie to konsekwencje, ale kilka godzin później media obiegła wieść o samolocie, który rozbił się niedługo po starcie. Nikt nie przeżył, a na liście pasażerów wzrok przyciągało nazwisko dwójki muzyków.

Znajoma melodia dnia urwała się dla Eden zbyt gwałtownie. Zamiast skrzypiec mamy, było radio, którego uwielbiała słuchać babcia. Pianino pokrywało się kurzem raz za razem, zanim któraś z nich przypomniała sobie o tym, by je z niego zetrzeć. Ale muzyka płynęła Eden we krwi i po czterech latach od śmierci rodziców, zaczęła uczyć się gry na pianinie. Pomagała jej w tym przyjaciółka matki, poza tym wiele dowiedziała się z filmików instruktażowych i książek, które znosiła z biblioteki w ilości zdecydowanie zbyt dużej. W jej głowie tkwiło pragnienie, by rodzice – gdziekolwiek się znajdowali – byli z niej dumni, a nie umiała dać im tego inaczej niż poprzez muzykę. To była też jej ucieczka. Od niepowodzeń w szkole, trudnych relacji i sytuacji, które ją przerastały. Uczucia, które kłębiły się w niej, przelewała na papier, chowając do szuflady z przekonaniem, że i tak nigdy ich nikomu nie pokaże.

Przez moment była naprawdę szczęśliwa. Pracowała u znajomej swojej babci, która prowadziła niewielką, przydomową kwiaciarnię, a w weekendy razem z grupą znajomych grała na weselach w okolicznych miastach. Była zakochana. A potem otrzymała list, że dostała się na studia z wokalistyki w Sydney. To było jej marzenie, na które nie mogła sobie pozwolić zaraz po szkole, nie dałaby sobie rady finansowo. Czas mijał, a ona odkładała każdy grosz, aż w końcu wysłała papiery, chyba nie do końca wierząc, że to się uda. Ale udało i wraz z nowym rokiem akademickim wyjechała do Sydney. Zaczęła studia i zaczęła nieco pewniej pokazywać własną twórczość. Ale na drugim roku wszystko się zmieniło. Informacja o pogorszeniu się stanu zdrowia babci mocno wpłynęła na Eden, która nie potrafiła się skupić, na zajęcia przychodziła rozkojarzona lub zmęczona, a podczas jednych wdała się w kłótnie z profesorem, który szybko okazał się mściwym człowiekiem. Oblał ją podczas najważniejszego egzaminu i była przekonana, że w ten sam sposób postąpi podczas terminu poprawkowego. Nie potrafiła zawalczyć o swoje, zamiast tego rzuciła studia, przez kolejne miesiące tkwiąc jednak w Sydney, gdzie pracowała jako kelnerka. Zwlekała z tym, by przyznać się przed własną rodziną do tego, jak bardzo zawaliła. Łudziła się, że może jeszcze wprowadzi swoje życie na właściwe tory. Ale znajomi urywali kontakt prędzej czy później, ruszali dalej, podczas gdy ona tkwiła w miejscu i kiedy zaczęła mieć problemy z opłaceniem wynajmu, spakowała się i wróciła.

Do domu.

Człowiek płacze i rozpacza tylko wtedy, kiedy ma jeszcze nadzieję. Kiedy nie ma żadnej nadziei, rozpacz przybiera postać straszliwego spokoju.

– Zawsze miała bardzo dobrą rękę do kwiatów. Jeszcze jako nastolatka zaczęła się interesować florystyką i kompozycjami kwiatowymi. Jej znajomi wiedzą, że jest osobą, do której można się zwrócić, gdy potrzebują ratunku dla swoich roślin.
– Potrafi grać na pianinie i trochę na skrzypcach, choć na tych drugich w stopniu zdecydowanie mniej zaawansowanym. Ćwiczyła na instrumentach, które należały do jej rodziców.
– W trakcie studiów założyła kanał na youtube, gdzie wrzucała swoje wykonania znanych utworów lub autorskie piosenki. Wciąż jednak większość tekstów, które napisała na przestrzeni lat, nie ujrzało światła dziennego.
– Boi się wody. Gdy była mała podczas kąpieli w wannie zachłysnęła się wodą i od tamtej pory czuje lęk na samą myśl o konieczności zbliżenia się do brzegu jakiekolwiek większego zbiornika.
– Ma słabość do przypadków beznadziejnych... zarówno jeśli chodzi o ludzi, jak i zwierzęta. Niedługo po powrocie do Lorne Bay została właścicielką bezpańskiego kota, który kręcił się w okolicy jej domu i jest ślepy na jedno oko.

Eden Goldwirth

5 kwietnia 1997

Cairns

Florystka, czasem przygrywa do kotleta

Fleuriste

Sapphire River

Panna, heteroseksualna

Środek transportu
Od kilku lat ma prawo jazdy, ale nigdy nie kupiła samochodu, dlatego jeśli gdzieś nie może dostać się pieszo lub na rowerze, korzysta z komunikacji publicznej.

Związek ze społecznością Aborygenów
Nie ma związku.

Najczęściej spotkasz mnie w:
Jeśli nie jest w pracy, przesiaduje w knajpkach lub włóczy się bez większego celu po mieście. Uwielbia zaglądać do księgarni, biblioteki i uroczych kawiarni. Niekiedy spaceruje po plaży, choć trzyma się z dala od brzegu.

Kogo powiadomić w razie wypadku postaci?
Babcię - Margaret Goldwirth.

Czy wyrażasz zgodę na ingerencję MG?
Tak.

Eden Goldwirth

Amelia Zadro