about
We're only gettin' older, baby
And I've been thinkin' about it lately
Does it ever drive you crazy
Just how fast the night changes?
And I've been thinkin' about it lately
Does it ever drive you crazy
Just how fast the night changes?
A na wiosnę i letnie dni radosne,
Biegliśmy co świt na sad
I tam zwykle chichraliśmy się w głos.
Kiedy rosa łaskotała nas po stopach
Podsadzałem Cię wtedy na wiśnie,
No i stamtąd strzelaliśmy do wron.
A pestki to była nasza broń,
A pestki to była nasza broń,
Tak pestki to była nasza broń,
A dom to schron był nasz.
Urodziła się w typowej australijskiej rodzinie. Jej rodzice żyli typowy amerykański sen, tyle że realizowany w Australii - oboje posiadali korzenie irlandzkie korzenie, stąd też właśnie ona i jej dwóch starszych braci otrzymało typowe irlandzkie imiona. Problem pojawił się w zasadzie jedynie przy jej urodzeniu - papa Anderson, tak się ucieszył z narodzin córki, że wypił odrobinę zbyt dużo w dniu, gdy trzeba było wpisać imię dziewczynki w dokumenty. Irlandzkie imiona same w sobie są trudne, ale już po kilku szklaneczkach whiskey, zyskują kombinacje losowo wybranych kafelków ze scrabble i tak zamiast Saoirse, dziewczyna otrzymała imię Saiorse. Wymawiają je tak samo, ale jednak wprawiło ją już w kilka przedziwnych sytuacji.
Sai od dziecka odznaczała się bardzo dobrą koordynacją ruchową. Lata dzieciństwa upływały jej na dokonywaniu razem z braćmi - wspinaczka na drzewa, płoty, plucie na odległość. Miała koleżanki, ale jakoś lepiej czuła się zawsze w męskim towarzystwie. No, a przynajmniej do okresu dojrzewania. W szkole dość aktywnie uczestniczyła zarówno w aktywnościach sportowych, jak i np. przynależność do składu cheerleaderek, ale również do sekcji lekko atletyki, a w ostatniej klasie skupiła się już tylko na tej drugiej.
Liceum ukończyła z bardzo dobrymi wynikami, a że już od kilku lat wiedziała, co chce zrobić, musiała teraz bardzo metodycznie przygotować swój plan.
Poszła w ślady starszego brata, który został policjantem 4 lata przed nią. Sai zrobiła więc prawo jazdy wymagane w zawodzie, a także podjęła zatrudnienie na etat w restauracji, gdzie wcześniej dorabiała jeszcze w czasach szkolnych. Wreszcie w wieku 21 lat została przyjęta na trening, a następnie na służbę.
Bo chodzi o to by od siebie
Nie upaść za daleko
Jak te dwa łyse kamienie nad rzeką
Chodzi o to
By pierwsze chciało słuchać
Co mu to drugie
Powiedzieć chce do ucha
Że po mej głowie?
Czasem się ich boje
Chodzą słowa nie do powiedzenia
Nie-do-powiedzenia (nie-do-powiedzenia)
Chodzą słowa nie do powiedzenia
Nie-do-powiedzenia
Jej starsi bracia rozjechali się po Australii, ten, który również był policjantem, służył w Cairns, podczas gdy Sai podczas jednej z pierwszych swoich interwencji już na pełnoprawnej służbie, poznała mężczyznę, który, chociaż miał swoje drobne za uszami, który z miejsca skradł jej serce. Zwykle nie myślała o tym, że będzie się umawiać z kimś, kto ma na pieńku z prawem, ale nie oszukujmy się - poznała go, jak w nocy śpiewał z kumplami pijane ballady, a ich występ przeszkadzał mieszkającej niedaleko staruszce. Panowie dostali po upomnieniu, a jeden z nich chciał w zamian jej numer. Rzecz jasna odmówiła, dorzucając jeszcze cierpką uwagę, że jest pijany. Chyba uraziła jego męską dumę, bo facet pojawił się na drugi dzień na komisariacie, zupełnie trzeźwy i nadal chciał się z nią umówić. Ostatecznie się zgodziła, a on okazał się niezwykle fajnym facetem. Zaczęła wiązać z nim przyszłość szybciej, niż chciałaby się do tego przyznać. Zamieszkali razem po dwóch, a po trzech zaczęła sądzić, że niedługo będzie miała na palcu pierścionek zaręczynowy.
Rok temu sielanka się skończyła - mężczyzna zostawił ją bez żadnej informacji o powodach. Może za dużo pracowała? A może zwyczajnie to nie było to? Trudno orzec. W każdym razie Sai, ze złamanym sercem postanowiła pojechać pełnić służbę, gdzie pracował jej brat. Co mogło wydawać się nieprawdopodobne, spotkała tu nawet swojego byłego. Jednak świat nie jest tak duży, jak mógłby się wydawać. A Australia jest jeszcze mniejsza.
Musisz odnaleźć nadzieję
I nie ważne, że nazwą Ciebie głupcem
Musisz pozwolić, by sny
Sprawiły byś pamiętał, że
Nic, naprawdę nic nie pomoże
Jeśli Ty nie pomożesz dziś miłości
Nic, naprawdę nic nie pomoże
Jeśli Ty nie pomożesz dziś miłości
Jednak Sai nie próżnowała — dość długo walczyła o to, żeby być dobrą policjantką, dlatego, gdy miejscowy gbur Turner stanął z nią w szranki, to iskry leciały niemal w każdą stronę. I to dosłownie. Z jakiegoś bowiem powodu ta dwójka zbliżyła się do siebie na tyle, że prawdopodobnie, gdyby nie pewne niefortunne nagranie, które wypłynęło do siebie, a które przedstawiało ich dwójkę baraszkującą u niej w domu, być może udałoby się im stworzyć coś trwałego. Bo chociaż samo nagranie Sai byłaby w stanie przeżyć, to już fakt, że posłużyło jako dowód w zakładzie, już nie. I tym sposobem zmarnowali nieco czasu. Sai złożyła wypowiedzenie, gotowa wrócić do Canberry, ale wraz z Turnerem stanęli przed kolejnym wyzwaniem — jej niespodziewanym wyznaniem uczuć oraz tym, że została postrzelona, gdy wychodziła z mieszkania Turnera po "ostatniej, wspólnej" nocy.
Obecnie przebywa na zwolnieniu lekarskim, ale jest wiadome, że do służby nie będzie mogła wrócić. Jej oszczędności, które ze sobą przywiozła, zaczęły się niebezpiecznie kurczyć. Sai zaczęła się nawet obawiać, że będzie musiała wyprowadzić się ze swojego mieszkania, bo nie będzie jej stać na czynsz — musi odnaleźć sobie nowe zajęcie, no i co chyba najważniejsze, zdecydować, czy właściwie ma, po co i dla kogo zostawać w Lorne Bay.
A kiedy śpisz otulam cię
Cudowną dłoni kołdrą
I niosę przez każdą noc taki we mnie strach
Że mi z rąk w jakąś noc wypadniesz
Biegliśmy co świt na sad
I tam zwykle chichraliśmy się w głos.
Kiedy rosa łaskotała nas po stopach
Podsadzałem Cię wtedy na wiśnie,
No i stamtąd strzelaliśmy do wron.
A pestki to była nasza broń,
A pestki to była nasza broń,
Tak pestki to była nasza broń,
A dom to schron był nasz.
Urodziła się w typowej australijskiej rodzinie. Jej rodzice żyli typowy amerykański sen, tyle że realizowany w Australii - oboje posiadali korzenie irlandzkie korzenie, stąd też właśnie ona i jej dwóch starszych braci otrzymało typowe irlandzkie imiona. Problem pojawił się w zasadzie jedynie przy jej urodzeniu - papa Anderson, tak się ucieszył z narodzin córki, że wypił odrobinę zbyt dużo w dniu, gdy trzeba było wpisać imię dziewczynki w dokumenty. Irlandzkie imiona same w sobie są trudne, ale już po kilku szklaneczkach whiskey, zyskują kombinacje losowo wybranych kafelków ze scrabble i tak zamiast Saoirse, dziewczyna otrzymała imię Saiorse. Wymawiają je tak samo, ale jednak wprawiło ją już w kilka przedziwnych sytuacji.
Sai od dziecka odznaczała się bardzo dobrą koordynacją ruchową. Lata dzieciństwa upływały jej na dokonywaniu razem z braćmi - wspinaczka na drzewa, płoty, plucie na odległość. Miała koleżanki, ale jakoś lepiej czuła się zawsze w męskim towarzystwie. No, a przynajmniej do okresu dojrzewania. W szkole dość aktywnie uczestniczyła zarówno w aktywnościach sportowych, jak i np. przynależność do składu cheerleaderek, ale również do sekcji lekko atletyki, a w ostatniej klasie skupiła się już tylko na tej drugiej.
Liceum ukończyła z bardzo dobrymi wynikami, a że już od kilku lat wiedziała, co chce zrobić, musiała teraz bardzo metodycznie przygotować swój plan.
Poszła w ślady starszego brata, który został policjantem 4 lata przed nią. Sai zrobiła więc prawo jazdy wymagane w zawodzie, a także podjęła zatrudnienie na etat w restauracji, gdzie wcześniej dorabiała jeszcze w czasach szkolnych. Wreszcie w wieku 21 lat została przyjęta na trening, a następnie na służbę.
Bo chodzi o to by od siebie
Nie upaść za daleko
Jak te dwa łyse kamienie nad rzeką
Chodzi o to
By pierwsze chciało słuchać
Co mu to drugie
Powiedzieć chce do ucha
Że po mej głowie?
Czasem się ich boje
Chodzą słowa nie do powiedzenia
Nie-do-powiedzenia (nie-do-powiedzenia)
Chodzą słowa nie do powiedzenia
Nie-do-powiedzenia
Jej starsi bracia rozjechali się po Australii, ten, który również był policjantem, służył w Cairns, podczas gdy Sai podczas jednej z pierwszych swoich interwencji już na pełnoprawnej służbie, poznała mężczyznę, który, chociaż miał swoje drobne za uszami, który z miejsca skradł jej serce. Zwykle nie myślała o tym, że będzie się umawiać z kimś, kto ma na pieńku z prawem, ale nie oszukujmy się - poznała go, jak w nocy śpiewał z kumplami pijane ballady, a ich występ przeszkadzał mieszkającej niedaleko staruszce. Panowie dostali po upomnieniu, a jeden z nich chciał w zamian jej numer. Rzecz jasna odmówiła, dorzucając jeszcze cierpką uwagę, że jest pijany. Chyba uraziła jego męską dumę, bo facet pojawił się na drugi dzień na komisariacie, zupełnie trzeźwy i nadal chciał się z nią umówić. Ostatecznie się zgodziła, a on okazał się niezwykle fajnym facetem. Zaczęła wiązać z nim przyszłość szybciej, niż chciałaby się do tego przyznać. Zamieszkali razem po dwóch, a po trzech zaczęła sądzić, że niedługo będzie miała na palcu pierścionek zaręczynowy.
Rok temu sielanka się skończyła - mężczyzna zostawił ją bez żadnej informacji o powodach. Może za dużo pracowała? A może zwyczajnie to nie było to? Trudno orzec. W każdym razie Sai, ze złamanym sercem postanowiła pojechać pełnić służbę, gdzie pracował jej brat. Co mogło wydawać się nieprawdopodobne, spotkała tu nawet swojego byłego. Jednak świat nie jest tak duży, jak mógłby się wydawać. A Australia jest jeszcze mniejsza.
Musisz odnaleźć nadzieję
I nie ważne, że nazwą Ciebie głupcem
Musisz pozwolić, by sny
Sprawiły byś pamiętał, że
Nic, naprawdę nic nie pomoże
Jeśli Ty nie pomożesz dziś miłości
Nic, naprawdę nic nie pomoże
Jeśli Ty nie pomożesz dziś miłości
Jednak Sai nie próżnowała — dość długo walczyła o to, żeby być dobrą policjantką, dlatego, gdy miejscowy gbur Turner stanął z nią w szranki, to iskry leciały niemal w każdą stronę. I to dosłownie. Z jakiegoś bowiem powodu ta dwójka zbliżyła się do siebie na tyle, że prawdopodobnie, gdyby nie pewne niefortunne nagranie, które wypłynęło do siebie, a które przedstawiało ich dwójkę baraszkującą u niej w domu, być może udałoby się im stworzyć coś trwałego. Bo chociaż samo nagranie Sai byłaby w stanie przeżyć, to już fakt, że posłużyło jako dowód w zakładzie, już nie. I tym sposobem zmarnowali nieco czasu. Sai złożyła wypowiedzenie, gotowa wrócić do Canberry, ale wraz z Turnerem stanęli przed kolejnym wyzwaniem — jej niespodziewanym wyznaniem uczuć oraz tym, że została postrzelona, gdy wychodziła z mieszkania Turnera po "ostatniej, wspólnej" nocy.
Obecnie przebywa na zwolnieniu lekarskim, ale jest wiadome, że do służby nie będzie mogła wrócić. Jej oszczędności, które ze sobą przywiozła, zaczęły się niebezpiecznie kurczyć. Sai zaczęła się nawet obawiać, że będzie musiała wyprowadzić się ze swojego mieszkania, bo nie będzie jej stać na czynsz — musi odnaleźć sobie nowe zajęcie, no i co chyba najważniejsze, zdecydować, czy właściwie ma, po co i dla kogo zostawać w Lorne Bay.
A kiedy śpisz otulam cię
Cudowną dłoni kołdrą
I niosę przez każdą noc taki we mnie strach
Że mi z rąk w jakąś noc wypadniesz
Środek transportu
Impala 1967, sprowadzona ze Stanów z przełożoną kierownicą.
Związek ze społecznością Aborygenów
Brak
Najczęściej spotkasz mnie w:
W domu lub na plaży
Kogo powiadomić w razie wypadku postaci?
Braci, Prestona Turnera
Czy wyrażasz zgodę na ingerencję MG?
Tak
Impala 1967, sprowadzona ze Stanów z przełożoną kierownicą.
Związek ze społecznością Aborygenów
Brak
Najczęściej spotkasz mnie w:
W domu lub na plaży
Kogo powiadomić w razie wypadku postaci?
Braci, Prestona Turnera
Czy wyrażasz zgodę na ingerencję MG?
Tak
Saiorse Anderson
Camilla Christiansen
about
Oh won't you come with me where the ocean meets the sky
And as the clouds roll by we'll sing the song of the sea
And as the clouds roll by we'll sing the song of the sea
witamy
w lorne bay
Cieszymy się, że jesteś z nami! Możesz już teraz rozpocząć swoją przygodę na forum. Przypominamy, że wszelka niezbędna wiedza o życiu w niezwykłej Australii znajduje się w przewodnikach, przy czym wiadomości podstawowe odnajdziesz we wprowadzeniu. Zajrzyj także do działu miasteczko, by poznać Lorne Bay jeszcze lepiej.
Uważaj na węże, meduzy i krokodyle i baw się dobrze!
