about
Mentalnie wciąż jest we Francji, gdzie spaceruje po urokliwych uliczkach i popija kawę w małych kawiarenkach, wystawiając twarz na popołudniowe słońce. Kilka miesięcy temu wróciła do Lorne Bay, po informacji o chorobie ojca i uczy się tego miasteczka na nowo.
W życiu Mii Appleton wszystko zawsze działo się tak, jak powinno. Urodziła się jako drugie dziecko i wymarzona córeczka swoich rodziców oraz wrzód na tyłku niewiele starszego od niej brata. W domu Appletonów nigdy nie brakowało miłości ani pieniędzy — nie zaliczali się do najbogatszych rodzin w miasteczku, ale dzięki własnej, dobrze prosperującej firmie, rodzice bez problemu mogli zapewnić swoim pociechom godny byt i wymarzone zajęcia dodatkowe. Można powiedzieć, że Mia dorastała w sielskim otoczeniu, bez większych problemów i stresów, a jej głównym zadaniem, na które kładziono nacisk, była nauka.
Chociaż poza szkołą uczęszczała na wiele zajęć dodatkowych — balet, szkoła językowa i nauka gry na wiolonczeli — dobra organizacja czasu pozwalała jej również zadbać o życie towarzyskie. Nigdy nie narzekała na brak znajomych, a w domu Appletonów zawsze krzątały się jakieś dzieciaki z sąsiedztwa, które odwiedzały zarówno Mię, jak i jej brata. Ciężka praca, jaką dziewczyna wkładała w swój rozwój od dziecka, zaprocentowała. Bez większych problemów dostała się na każdą uczelnię, na którą aplikowała, a było ich sporo. Wybór tej jedynej wcale nie był łatwy, bo nie była przekonana, czy na pewno chce wyjechać do Europy i Stanów, daleko od rodziny, przyjaciół i własnej strefy komfortu. Wreszcie jednak zdecydowała się na paryską Sorbonę, gdzie rozpoczęła studia na kierunku filologia romańska.
Paryż okazał się jej miejscem na ziemi. Szybko poczuła się we Francji jak w domu i choć doskwierała jej nieco tęsknota za bliskimi, czuła się tam naprawdę dobrze. Poza studiami udało jej się podjąć pracę w agencji reklamowej, gdzie nie tylko nabrała doświadczenia, ale również doszlifowała język w praktyce. Poznała wiele osób, stała się samodzielna i nieco śmielsza. Dość oczywiste wydawało jej się, że po zakończeniu studiów zostanie we Francji i tam właśnie ułoży sobie życie, jednak brutalna rzeczywistość zweryfikowała jej marzycielskie plany. Gdy podczas jednej z wielu rozmów telefonicznych dowiedziała się o chorobie ojca, stopniowo pozbawiającej go sprawności, wszystko runęło. Bliscy przekonywali ją, że nie musi wracać do Lorne Bay i że poradzą sobie bez problemu, jednak czuła, że powrót do domu to jej obowiązek. Nie wybaczyłaby sobie, gdyby postąpiła w inny sposób.
Zostawienie za sobą obiecującej ścieżki kariery, nowych znajomych i uroczego Francuza, z którym coraz śmielej kręciła, nie było łatwe, ale wiedziała, że to jedyna sensowna i możliwa opcja. Wróciła do domu w lipcu, w swoje dwudzieste drugie urodziny i choć bycie z bliskimi można rozpatrywać jako formę wspaniałego prezentu, to w gruncie rzeczy trudno jej odnaleźć się z powrotem w małym miasteczku. Postanowiła pracować na własny rachunek i być dyspozycyjną dla rodziny, więc wiele czasu spędza przed laptopem, ucząc się coraz to nowszych dziedzin, gdy pisze na ich temat artykuły, felietony i teksty, które lądują na blogach pod cudzymi nazwiskami. Pracuje w domu, więc stale dopatruje ojca, gdy mama jest w pracy — na razie pan Appleton jest jeszcze względnie sprawny, ale dziewczyna i tak dba o to, by dużo odpoczywał i gotuje mu zdrowe potrawy, oszukując samą siebie, że pozwoli to spowolnić proces postępu choroby.
Wieczorami, gdy ma chwilę dla siebie, idzie wyładować się w siłowni albo wyciszyć w studiu jogi. Gdy czasem zdarza jej się nie zabrać samochodu, wstępuje w drodze powrotnej na drinka czy dwa, myśląc o leniwych, paryskich porankach z croissantami i pachnącą kawą w La Closerie des Lilas, gdzie lata przed nią przebywał i pisywał Ernest Hemingway.
Chociaż poza szkołą uczęszczała na wiele zajęć dodatkowych — balet, szkoła językowa i nauka gry na wiolonczeli — dobra organizacja czasu pozwalała jej również zadbać o życie towarzyskie. Nigdy nie narzekała na brak znajomych, a w domu Appletonów zawsze krzątały się jakieś dzieciaki z sąsiedztwa, które odwiedzały zarówno Mię, jak i jej brata. Ciężka praca, jaką dziewczyna wkładała w swój rozwój od dziecka, zaprocentowała. Bez większych problemów dostała się na każdą uczelnię, na którą aplikowała, a było ich sporo. Wybór tej jedynej wcale nie był łatwy, bo nie była przekonana, czy na pewno chce wyjechać do Europy i Stanów, daleko od rodziny, przyjaciół i własnej strefy komfortu. Wreszcie jednak zdecydowała się na paryską Sorbonę, gdzie rozpoczęła studia na kierunku filologia romańska.
Paryż okazał się jej miejscem na ziemi. Szybko poczuła się we Francji jak w domu i choć doskwierała jej nieco tęsknota za bliskimi, czuła się tam naprawdę dobrze. Poza studiami udało jej się podjąć pracę w agencji reklamowej, gdzie nie tylko nabrała doświadczenia, ale również doszlifowała język w praktyce. Poznała wiele osób, stała się samodzielna i nieco śmielsza. Dość oczywiste wydawało jej się, że po zakończeniu studiów zostanie we Francji i tam właśnie ułoży sobie życie, jednak brutalna rzeczywistość zweryfikowała jej marzycielskie plany. Gdy podczas jednej z wielu rozmów telefonicznych dowiedziała się o chorobie ojca, stopniowo pozbawiającej go sprawności, wszystko runęło. Bliscy przekonywali ją, że nie musi wracać do Lorne Bay i że poradzą sobie bez problemu, jednak czuła, że powrót do domu to jej obowiązek. Nie wybaczyłaby sobie, gdyby postąpiła w inny sposób.
Zostawienie za sobą obiecującej ścieżki kariery, nowych znajomych i uroczego Francuza, z którym coraz śmielej kręciła, nie było łatwe, ale wiedziała, że to jedyna sensowna i możliwa opcja. Wróciła do domu w lipcu, w swoje dwudzieste drugie urodziny i choć bycie z bliskimi można rozpatrywać jako formę wspaniałego prezentu, to w gruncie rzeczy trudno jej odnaleźć się z powrotem w małym miasteczku. Postanowiła pracować na własny rachunek i być dyspozycyjną dla rodziny, więc wiele czasu spędza przed laptopem, ucząc się coraz to nowszych dziedzin, gdy pisze na ich temat artykuły, felietony i teksty, które lądują na blogach pod cudzymi nazwiskami. Pracuje w domu, więc stale dopatruje ojca, gdy mama jest w pracy — na razie pan Appleton jest jeszcze względnie sprawny, ale dziewczyna i tak dba o to, by dużo odpoczywał i gotuje mu zdrowe potrawy, oszukując samą siebie, że pozwoli to spowolnić proces postępu choroby.
Wieczorami, gdy ma chwilę dla siebie, idzie wyładować się w siłowni albo wyciszyć w studiu jogi. Gdy czasem zdarza jej się nie zabrać samochodu, wstępuje w drodze powrotnej na drinka czy dwa, myśląc o leniwych, paryskich porankach z croissantami i pachnącą kawą w La Closerie des Lilas, gdzie lata przed nią przebywał i pisywał Ernest Hemingway.
Środek transportu
Volvo XC60, rower, pieszo
Związek ze społecznością Aborygenów
-
Najczęściej spotkasz mnie w:
Biblioteki i antykwariaty, kawiarnie, parki, siłownia/studio jogi
Kogo powiadomić w razie wypadku postaci?
Rodziców
Czy wyrażasz zgodę na ingerencję MG?
Tak, ale proszę nie zabijać
Volvo XC60, rower, pieszo
Związek ze społecznością Aborygenów
-
Najczęściej spotkasz mnie w:
Biblioteki i antykwariaty, kawiarnie, parki, siłownia/studio jogi
Kogo powiadomić w razie wypadku postaci?
Rodziców
Czy wyrażasz zgodę na ingerencję MG?
Tak, ale proszę nie zabijać
Mia Appleton
Anna von Klinski
about
Oh won't you come with me where the ocean meets the sky
And as the clouds roll by we'll sing the song of the sea
And as the clouds roll by we'll sing the song of the sea
witamy
w lorne bay
Cieszymy się, że jesteś z nami! Możesz już teraz rozpocząć swoją przygodę na forum. Przypominamy, że wszelka niezbędna wiedza o życiu w niezwykłej Australii znajduje się w przewodnikach, przy czym wiadomości podstawowe odnajdziesz we wprowadzeniu. Zajrzyj także do działu miasteczko, by poznać Lorne Bay jeszcze lepiej.
Uważaj na węże, meduzy i krokodyle i baw się dobrze!
