about
Niczego nie ukrywa, wszystkiego doświadcza do samego dna.
Jaśminem pachniały ostatnie dni. Herbata, gałązki zerwane z ogródka, kwiatek wpleciony między czarne włosy matki. Łzy w oczach, słony posmak potu spływającego po twarzy w upalne, tunezyjskie lato. Odręcznie nabazgrolona nazwa okolicznego miasta na wymęczonym kawałku kartonu. Nie wrócisz tu żywa.
Kawa w Tunisie smakowała inaczej niż ta w Sidi Bou Said. Cierpka, czarna, świeżo palona, kupiona w pierwszej lepszej kawiarni. Obok było wesele, fajerwerki wybuchały na przejrzystym niebie. Zaangażowanie, którego nigdy nie rozumiałam.
Włoska pizza w niczym nie przypominała tej, którą znałam z Tunezji. Włochy były pierwsze, załapałam się na jachtostop pracując na żeglarskiej kuchni. Pierwszy bar, w którym nie wydałam ani jednego centa na alkohol, który notorycznie się przede mną pojawiał. Pierwsze przespanie się z kimś i u kogoś. Opuszczenie bez słowa o poranku.
Francja miała pyszne bagietki, choć przyrzekałam sobie, że nie będę jeść tego co turyści. Nie czułam się turystką nigdy, byłam podróżniczką. Lub, jak kto woli, bezdomną. Pierwszy raz spałam w schronisku i w duszy dziękowałam, że mam podwójne obywatelstwo, które dawało mi francuski paszport. Na tunezyjskim nie wyjechałabym nawet poza granicę.
Hiszpanie pamiętam przez mgłę. Impreza za imprezą, nieznajomy za nieznajomym, blant podawany z ręki do ręki na plaży. Ognisko dogasała a razem z nim dogasała chęć bycia tutaj. Droga wołała, plecak zbyt długo spoczywał na podłodze. Miesiąc to za długo.
Portugalia przyniosła pierwszą pracę. Zmywak w jakiejś taniej restauracji. Nic nie hańbi. Zaczęłam tęsknić za miesiącem w Hiszpanii, gdy pobyt w Portugalii przeciągał się do trzech miesięcy. Razem z rozwiązaniem umowy przyszła podróż nad porty skąd prostą drogą złapałam kolejnego jachtostopa.
Kuba była roztańczona, szalona i kolorowa. Spałam tydzień u jakiegoś biznesmena, który myślał, że w taki sposób mnie uratuje przed złymi ludźmi przyjmującymi autostopowiczów. Nasze drogi się rozeszły a mnie poniosło dalej.
Kolumbia stoi pod znakiem pierwszych cięższych narkotyków i urwanych filmów. Miesiąc wyjęty z życia.
Brazylia wiązała się z kolejną pracą i spaniem w schroniskach dla bezdomnych. Zaczynało się robić trudno, a plecak coraz bardziej ciążył na plecach. Chwilowe zwątpienie, które trwało kolejne parę miesięcy. Przynajmniej jedzenie było dobre.
Australia była okazją, która nadarzyła się znikąd. Jeden z ludzi, u których sypiałam prowadził kuchnie na statku wycieczkowym i uznał, że przyda mu się pomoc, więc popłynęłam nawet do końca nie wiedząc gdzie.
Kawa w Tunisie smakowała inaczej niż ta w Sidi Bou Said. Cierpka, czarna, świeżo palona, kupiona w pierwszej lepszej kawiarni. Obok było wesele, fajerwerki wybuchały na przejrzystym niebie. Zaangażowanie, którego nigdy nie rozumiałam.
Włoska pizza w niczym nie przypominała tej, którą znałam z Tunezji. Włochy były pierwsze, załapałam się na jachtostop pracując na żeglarskiej kuchni. Pierwszy bar, w którym nie wydałam ani jednego centa na alkohol, który notorycznie się przede mną pojawiał. Pierwsze przespanie się z kimś i u kogoś. Opuszczenie bez słowa o poranku.
Francja miała pyszne bagietki, choć przyrzekałam sobie, że nie będę jeść tego co turyści. Nie czułam się turystką nigdy, byłam podróżniczką. Lub, jak kto woli, bezdomną. Pierwszy raz spałam w schronisku i w duszy dziękowałam, że mam podwójne obywatelstwo, które dawało mi francuski paszport. Na tunezyjskim nie wyjechałabym nawet poza granicę.
Hiszpanie pamiętam przez mgłę. Impreza za imprezą, nieznajomy za nieznajomym, blant podawany z ręki do ręki na plaży. Ognisko dogasała a razem z nim dogasała chęć bycia tutaj. Droga wołała, plecak zbyt długo spoczywał na podłodze. Miesiąc to za długo.
Portugalia przyniosła pierwszą pracę. Zmywak w jakiejś taniej restauracji. Nic nie hańbi. Zaczęłam tęsknić za miesiącem w Hiszpanii, gdy pobyt w Portugalii przeciągał się do trzech miesięcy. Razem z rozwiązaniem umowy przyszła podróż nad porty skąd prostą drogą złapałam kolejnego jachtostopa.
Kuba była roztańczona, szalona i kolorowa. Spałam tydzień u jakiegoś biznesmena, który myślał, że w taki sposób mnie uratuje przed złymi ludźmi przyjmującymi autostopowiczów. Nasze drogi się rozeszły a mnie poniosło dalej.
Kolumbia stoi pod znakiem pierwszych cięższych narkotyków i urwanych filmów. Miesiąc wyjęty z życia.
Brazylia wiązała się z kolejną pracą i spaniem w schroniskach dla bezdomnych. Zaczynało się robić trudno, a plecak coraz bardziej ciążył na plecach. Chwilowe zwątpienie, które trwało kolejne parę miesięcy. Przynajmniej jedzenie było dobre.
Australia była okazją, która nadarzyła się znikąd. Jeden z ludzi, u których sypiałam prowadził kuchnie na statku wycieczkowym i uznał, że przyda mu się pomoc, więc popłynęłam nawet do końca nie wiedząc gdzie.
Środek transportu
Autostop, nogi, wrotki.
Związek ze społecznością Aborygenów
Nie jest związana ze społecznością Aborygenów.
Najczęściej spotkasz mnie w:
Okolicznych barach, klubach, parkach i nad nabrzeżem.
Kogo powiadomić w razie wypadku postaci?
Matkę- Drissi Massoudi.
Czy wyrażasz zgodę na ingerencję MG?
Tak.
Autostop, nogi, wrotki.
Związek ze społecznością Aborygenów
Nie jest związana ze społecznością Aborygenów.
Najczęściej spotkasz mnie w:
Okolicznych barach, klubach, parkach i nad nabrzeżem.
Kogo powiadomić w razie wypadku postaci?
Matkę- Drissi Massoudi.
Czy wyrażasz zgodę na ingerencję MG?
Tak.
Latifah Massoudi
Sarah Amstrup
about
Oh won't you come with me where the ocean meets the sky
And as the clouds roll by we'll sing the song of the sea
And as the clouds roll by we'll sing the song of the sea
witamy w lorne bay
Cieszymy się, że jesteś z nami! Możesz już teraz rozpocząć swoją przygodę na forum. Przypominamy, że wszelka niezbędna wiedza o życiu w niezwykłej Australii znajduje się w przewodnikach, przy czym wiadomości podstawowe odnajdziesz we wprowadzeniu. Zajrzyj także do działu miasteczko, by poznać Lorne Bay jeszcze lepiej.
Uważaj na węże, meduzy i krokodyle i baw się dobrze!