Avery Burke

Użytkownik Ave. B.
Zarejestrowany 13.10.2018
Posty : 10

Cała moja tragiczna historia zaczęła się w liceum. Nigdy nie sądziłam, że tak szybko się zakocham, ale stało się. Przez pierwsze lata naszego związku wszystko było dobrze. Naprawdę dbał o mnie, kochał i zaraz po ukończeniu liceum zaproponował, żebyśmy zamieszkali razem. Nie było nad, czym się zastanawiać, po prostu się zgodziłam.
Stopniowo zaczęłam oddalać się od rodziny. Telefony dzwoniły coraz rzadziej, aż w końcu dzwoniłam tylko z życzeniami na święta. Kochałam swojego chłopaka, był moją pierwszą miłością i nagle pewnego dnia wszystko się zmieniło. Kłóciliśmy się i coraz częściej musiałam zasłaniać dowody jego agresji. Po roku zostałam mistrzynią zakrywania blizn i siniaków makijażem. Mam chyba więcej podkładów i korektorów, niż potrzebuje normalna kobieta. Nawet nie wiecie, ile razy chciałam o tym komuś powiedzieć, ale gdy tak stoisz naprzeciwko swojej rodziny otwierasz usta, żeby poprosić o pomoc… i cisza. Z Twoich ust nie pada żaden dźwięk. Nagle przypominasz sobie wszystkie groźby, które usłyszałaś minionej nocy. Tchórzysz, rezygnujesz i decydujesz się dalej żyć w tym piekle. Uśmiechasz się, mówisz, że jesteś szczęśliwa i masz nadzieje, że bliskie ci osoby uwierzą.
Byłam kontrolowana, mój telefon wciąż był sprawdzany, nie pomijał nawet wiadomości na portalach społecznościowych. Tylko w pracy czułam się wolna Te 8 godzin dziennie traktowałam, jak zbawienie. Mogłam odetchnąć. W swoim koszmarze żyłam przez prawie 2 lata.
Pewnej nocy popełniłam największy błąd w życiu. Postanowiłam się postawić. Zawalczyć o siebie. Uderzyłam go łamiąc sobie przy tym dwa place. Jak przez mgłę pamiętam, co wydarzyło się dalej… Życie uratowała mi sąsiadka. Obudziłam się w szpitalu, a obok mnie siedziała starsza kobieta i opowiedziała wszystko, co wydarzyło się mieszkaniu. Myślałam, że od teraz moje życie będzie łatwiejsze… Ale to był dopiero początek walki o powrót do normalnego życia.
Mój psycholog powiedział, że miałam wielkie szczęście. To wszystko mogło skończyć się o wiele gorzej. Ogólnie to mam kilka blizn: na twarzy, są prawie niewidoczne, jeśli dobrze nałożę makijaż. Mam lekko skrzywiony nos po złamaniu. Resztę mojego ciała zdobią liczne blizny po uderzeniach pasem lub innymi ciężkimi przedmiotami. Przez rok uczęszczałam na terapię. Rodzina myślała, że wyjechałam do Canberry na praktyki, a tak naprawdę siedziałam w szpitalu i próbowałam pozbierać się do kupy. Gdy wyszłam wynajęłam pokój z uroczą nauczycielką matematyki, która nie naciskała, jeśli nie chciałam wychodzić z domu, nie ciągnęła mnie za język. Czasami patrzyła się na mnie, jakby wiedziała, przez co przeszłam, a nie mogła wiedzieć, bo rzadko opowiadam o swojej przeszłości. Ale coś w jej spojrzeniu mówiło mi, że wie. Czasami zastanawiam się, czy ona nie przeżyła tego samego… Może tak jak ja bała się poprosić o pomoc.
Dopiero po 3 latach mogłam podjąć się pracy w zawodzie. Udzielałam się też jako wolontariuszka i pomagam w domu samotnej matki. Nie lubię terapii grupowych, dlatego właśnie tutaj opowiadam wam swoją historię. Wiem, że na świecie jest wiele kobiet, które przeszły podobne piekło i ostatnie słowa kieruje je właśnie do nich…

Nie bójcie się prosić o pomoc. Ja tego nie zrobiłam i do tej pory tego żałuję.

Avery Burke

17.06.1993

Sydney

Rehabilitantka

Cairns Hospital

Opal Moonlane

Panna, Heteroseksualna

Środek transportu
Rower i stara Toyota Yaris

Związek ze społecznością Aborygenów
BraK

Najczęściej spotkasz mnie w:
W szpitalu, kawiarni i w domu

Kogo powiadomić w razie wypadku postaci?
Kuzynów mieszkających w Lorne Bay i rodziców w Sydney

Czy wyrażasz zgodę na ingerencję MG?
Nie

Avery Burke

Imogen Poots