[Lea Ryneveld]

My apologies to chance for calling
it necessity

Wewnątrz masywnej szafy nie ukryto tiulowych spódnic oraz dziewczęcych sukienek. Babcia ubiera mnie w ogrodniczki, których nie szkoda podczas niezdarnego łapania zająców w błotnistej kałuży. Niedawno otrzymałam nową parę w ulubionym kolorze: mają podwinięte nogawki i naszywkę na przedniej kieszeni. Są najpiękniejsze na świecie!
Rodziców widzę rzadko. Tęsknię za przesiadywaniem w bezpiecznych objęciach oraz zapachem odległych miejsc, którym przesiąkają ich ubrania przed powrotem do domu. Co roku zyskuję kilka centymetrów wzrostu, coraz mniej przypominając niesforną dziewczynkę. W przeciwieństwie do bliźniaka nie wiem, kim zostanę w przyszłości. Niczym echo powraca do mnie głos rozsądku, zagłuszający wołanie buntowniczki. Nie pozostaję wierna sobie: wolę do znudzenia uczyć się lekarskiej terminologii niż ponieść porażkę.

My apologies to my dead for the way
memories fade

Listowne zawiadomienie o śmierci brata przyjmuję z niedowierzaniem. Długo ściskam w drżących palcach zaadresowaną do rodziców kopertę i pozwalam łzom wymieszać się z atramentem. Wygięty we wszystkie strony papier zostaje świadectwem mojej frustracji.
Każdego dnia szukam śladów przeszłego bytowania bliźniaka: ułożone w nowym porządku ramki ze zdjęciami nie uwzględniają czwartej osoby; zapomniany przez wszystkich pokój na pierwszym piętrze utracił właściciela, poza tym wysprzątano go do cna. Odkąd wspólne obiady stały się mglistym wspomnieniem, nie ma również pustego miejsca przy stole. Nie przestaję przewiązywać kirem ukochanych przeżyć i wspomnień. Przebaczam mu odejście bez pożegnania, choć z wielką nadzieją na do widzenia. Był widzialnym światłem w mej melancholii, kołem ratunkowym nieporadności oraz iskierką radości w sztucznie wyolbrzymionych dramatach.

Forgive me, open wounds, for pricking
my finger

Wolontariat w Afryce uważam za przejaw emancypacji. Nim decyduję się na opuszczenie pogrążonych w żałobie rodziców, porywam się na ostatnie poszukiwanie zainteresowania z ich strony. Otrzymuję jedynie pasywne przyzwolenie na zrobienie tego, co chcę. Przez egoistyczne pobudki nie pytam o zdanie partnera; żegnam go trzaśnięciem drzwiami oraz krzykiem, że decyzja należy do mnie. W następnej rozmowie telefonicznej przepraszam za impulsywność.
Na Czarnym Kontynencie nie odnajduję powołania przybliżającego mnie do obrania właściwej drogi życiowej. To miejsce zabija mnie, odpowiadając ludzkimi tragediami na chęć niesienia pomocy. W opłakanych warunkach pierwszy raz wykonuję cesarskie cięcie, operuję przepuklinę pachwinową przy znieczuleniu miejscowym, samodzielnie analizuję badania diagnostyczne, nie znając przebiegu tyfusu albo malarii. Zostaje przetestowana przez życie nadal nie zbliżając się do wyartykułowanej potrzeby bycia "sobą".

My apologies to everyone that I can't be each woman and each man

Związek z Tobą nie należy do łatwych. Masz trudności z dobieraniem odpowiednich słów podczas rozmów na nieprzyjemne tematy. Po kłótni unikasz mnie, decydując się na ciche dni. Nauczyłam się, że dzwonienie do Ciebie z uporem maniaka nie przynosi zamierzonego efektu; potrzebujesz (zwłaszcza wtedy) czasu na ochłonięcie. Twoja nieustępliwość potrafi wyprowadzić mnie z równowagi oraz skłonić do krzyku. Nie zawsze jestem też z Tobą szczera, o czym zapewne wiesz, odczytując kolejną wiadomość o "przymusowym pozostaniu w pracy".
Próbuję odnaleźć komfort w naszej porannej rutynie: przekomarzaniach zanim wstaniemy na równe nogi, piciu świeżo zmielonej kawy przy hałasie z telewizora, włączonego akurat w porze wiadomości albo krzątaniu się po Twoim mieszkaniu przed pójściem do pracy. Zakochana do szaleństwa kobieta nie powinna szukać powodów dla pozostania w relacji, a nie umiem oprzeć się wrażeniu, że w ogóle nie chcę Cię pokochać. Wreszcie przyjmuję do siebie ponurą prawdę, że czasami ludzie nie są swoimi przeznaczeniami i uwalniam Cię od siebie.

I know I won't be justified as long as I live,
since I stand in my own way

⟶ Ojcu urodzonemu w RPA zawdzięczam nietypowe nazwisko oraz imię, za którym nie przepadam (brata również pokarał osobliwym imieniem). Pełnymi danymi podpisuje się na oficjalnych dokumentach; w przypadku całej reszty wolę ich skróconą wersję.

⟶ Niechętnie poszłam w ślady rodziców przez długi czas pracujących dla organizacji Lekarze bez Granic. Brat o zostaniu żołnierzem mówił od dziecka. Po jego śmierci mama nie wróciła do pracy, natomiast ojciec zaszył się w prywatnej klinice w Cairns.

⟶ Rezydentura w Cairns nie była moim pierwszym wyborem. Chciałam wrócić do Sydney, gdzie kończyłam studia. Niestety, nie przyjęto mnie na specjalizację do tamtejszego szpitala.

⟶ Chcąc opłacić czynsz za mieszkanie, często pokrywam dodatkowe dyżury za współpracowników. Taka przysługa jest prawdopodobnie jedyną, o którą mogą mnie prosić bez skrępowania.

⟶ Jestem stanowczo przeciwna dyskryminacji ze względu na płeć oraz wiek. Odczuwam awersję do kolegów – lekarzy zarabiających więcej za mniejszą lub dokładnie taką samą pracę, a także pacjentów podważających moje kompetencje na podstawie wyglądu.

⟶ Chociaż moje mieszkanie wygląda niczym miejsce zbrodni (całe zabałaganione, pełne książek poupychanych w komodzie i postawionych jedna na drugiej na stoliku kawowym, gdzie wśród puszek po energetykach, chowają się pozgniatane w kulki kartki), w pracy wszystko ma swoje miejsce. Kiedy tam coś nie idzie wedle ustalonego planu zaczynam się poważnie złościć.

⟶ Zdaniem doktora psychiatrii z oddziału na piętrze wyżej, prawdopodobnie cierpię na filofobię (ma to coś wspólnego z oziębłymi relacjami z rodzicami). Próbował namówić mnie na sesje terapeutyczne, ale nie dałam za wygraną.

⟶ Po rozstaniu wpadłam w wystarczająco głęboki dołek emocjonalny, że pozwoliłam założyć sobie profil na portalu randkowym. Do tej pory nie wyraziłam chęci na żadne spotkanie, choć koleżanka zarzekała, że po nich z łatwością przejdę do porządku dziennego.

⟶ Mam na bakier ze sportem (nie tylko z dyscyplinami zespołowymi) - nienawidzę uczucia zmęczenia, bólu mięśni, który dla wielu jest satysfakcjonujący ani wyciskania z siebie siódmych potów. Kiedy mnie coś tknie uprawiam jogging (pewnie dlatego nadal mogę biegać między piętrami w szpitalu bez zadyszki). Jako nastolatka próbowałam jazdy konnej. Zrezygnowałam z niej po dwóch - trzech latach.

⟶ Od dwunastu lat jestem wegetarianką.

ILEARA VAN RYNEVELD

14 LUTY 1993 ROK

LORNE BAY

LEKARZ REZYDENT | DRUGI ROK SPECJALIZACJI Z CHORÓB ZAKAŹNYCH

CAIRNS HOSPITAL

OPAL MOONLANE

PANNA | HETEROSEKSUALNA

Środek transportu
Korzystam z transportu publicznego. Kilka miesięcy temu zasnęłam za kierownicą po długiej zmianie i spowodowałam kolizję drogową. Straciłam do siebie zaufanie, gdy mowa o samodzielnym prowadzeniu samochodu.

Związek ze społecznością Aborygenów
Nie posiadam żadnego związku ze społecznością Aborygenów. Stykam się z nimi wyłącznie na stopie lekarz - pacjent.

Najczęściej spotkasz mnie w:
Szpital w Cairns, gdzie odbywam rezydenturę. W przerwie od pracy odpoczywam i ograniczam interakcje z ludźmi do minimum. Czasem po długim namawianiu wyjdę ze znajomymi do jakiegoś klubu lub restauracji.

Kogo powiadomić w razie wypadku postaci?
Rodziców.

Czy wyrażasz zgodę na ingerencję MG?
Oczywiście, proszę się nie ograniczać!

LEA RYNEVELD

Sarah Stephens

[lorne bay]

witamy w lorne bay

Cieszymy się, że jesteś z nami! Możesz już teraz rozpocząć swoją przygodę na forum. Przypominamy, że wszelka niezbędna wiedza o życiu w niezwykłej Australii znajduje się w przewodnikach, przy czym wiadomości podstawowe odnajdziesz we wprowadzeniu. Zajrzyj także do działu miasteczko, by poznać Lorne Bay jeszcze lepiej. Uważaj na węże, meduzy i krokodyle i baw się dobrze!