lorne bay

Wydawał się być zaskoczony jej widokiem. Zamarł w bezruchu przez chwilę, jakby zapomniał języka w gębie, po czym zapytał.
- A tobie co podać? - jakby ten wieczór, gdy dotykał jej delikatnej skóry sunąc dłońmi wzdłuż jej ramion i talii, w ogóle się nie wydarzył. Jakby jej kłamliwe usta nie kazały mu na siebie czekać, jakby nie zrobiła z niego głupca, wreszcie, jakby go nie wystawiła i nie porzuciła wtedy, w Sydney te kilka dni temu. A jednak jego oczy były przepełnione jakimś smutkiem. Nostalgią.

Phillip wydał mu się interesujący i godzien uwagi. Z całą pewnością wart przetestowania. Nie chciało mu się wierzyć, że ktoś potrafi się porozumieć z duchami. Ale interesowało go jak wielkie zagrożenie stanowi dla niego ten celebryta. Był jak element, który nie pasował do reszty. To wymagało lepszego rozegrania, a on lubił rozgrywać ludzi. Zwłaszcza tych trudnych do rozgrywania. Karmiło to jego bezczelność, która rozrastała się w nim do potężnych rozmiarów.

Mógłby przesadzić z tą walką o Antonię. Mógłby ją za mocno wystraszyć albo mogłaby go doprowadzić do ostateczności. Zmusić, do odebrania jej życia. Mogła też zwalić mu na kark psy, a tego nie potrzebował. Potrzebował za to mieć alibi i czyste rączki. I poczuć smak jej strachu, który ją otulał. Potrzebował, żeby (nie interesowało go czy z nagłego zakochania czy lęku przed tym, co może spotkać ją albo jej najbliższych) do niego wróciła. Żeby z nim była.