płatna zabójczyni — skala międzynarodowa
35 yo — 170 cm
Awatar użytkownika
about
i suppose i love this life, in spite of my clenched fist
57. + Outfit

Nie wiem co było najbardziej tragiczne dla Sameen przez ostatnie kilka dni. Bycie kaleką i przestraszoną typiarą, świadomość tego, że na chwilę obecną może sobie o podróżach pomarzyć czy fakt, że grzało niesamowicie w tej Australii i czy tego chciała czy nie, musiała zrezygnować z noszenia swoich ukochanych swetrów. Żałowała tego niesamowicie, ale trudno, musiała się dostosować. Postanowiła na razie jednak nie rezygnować z czerni. Pożyczyła auto od Zoyi i wybrała się do Cairns. Rzadko kiedy wychodziła z domu przez ostatnie parę dni, a jak już wychodziła to głównie po to, żeby sobie pobiegać i sprawdzić czy wróciła jej kondycja (spoiler alert: nie wróciła). Tak więc ubolewała nad tym. Plusem był to, że maść zadziałała i rana na nosie zagoiła się w błyskawicznym tempie. Zupełnie jakby robiła sobie okład z soku z mandragory albo ze sraki centaura. Nie miała żadnego konkretnego planu co mogłaby robić, albo co chciałaby robić. Szwendała się po mieście i szukała jakiegokolwiek znaku. Niestety nic się nie działo. Prawda była taka, że dosyć szybko zaczęła się nudzić i tęsknić za swoim dotychczasowym życiem. W pewnym momencie musiała wrócić do auta, bo zachciało jej się płakać bo dotarło do niej, że długo do swojego życia nie wróci. No i tak sobie chwilę płakała i w międzyczasie przeklinała, bo nie wiedziała co się dzieje i nie mogła zatrzymać potoku łez. Jak już się ogarnęła to zaczęła jeździć po mieście, zatankowała auto, weszła do jakiejś restauracji, nie zamówiła nic, wyszła. No i tak sobie szła do auta kiedy zerknęła na jakiś plakat, który reklamował nową wystawę w pobliskiej galerii sztuki. Uznała w sumie, że i tak nie ma nic lepszego do roboty, więc przeszła przez ulicę i weszła do galerii. Była nieco zaskoczona ilością ludzi w środku. Myślała, że obecne społeczeństwo to niewykształcone barany, których sztuka nie interesuje. No tak czy siak starała się nie zwracać na siebie niczyjej uwagi i oglądała sobie te wszystkie obrazy.
Po kilku minutach spacerowania doszła do pomieszczenia, które nie było jakieś specjalnie oblegane i nawet poczuła ulgę, bo towarzystwo ludzi ją męczyło. Patrząc na ceny obrazów domyśliła się dlaczego nikt tutaj nie zagląda. Stanęła w końcu naprzeciwko tego obrazu i zaczęła mu się przyglądać. Uznała, że ten obraz spodobałby się Zoyi, bo środek wyglądał jak łódka, na której zamieszkiwał Corvo. Objęła się ramionami skupiając się na obrazie i dopiero po chwili wyczuła czyjąś obecność. Spojrzała w prawo i zauważyła mężczyznę, który stanął dosyć blisko, ale nie na tyle, żeby naruszyć jej prywatną przestrzeń. –Tęsknie za czasami kiedy malarstwo było… mniej skomplikowane. – Powiedziała zupełnie jakby żyła w czasie renesansu. Wiadomo, że ona wolała gołe cycki niż plamy, nad którymi musiała myśleć.

James Diamini
eks żołnierz, artysta i dyrektor galerii sztuki — AUSTRALIAN AND OCEANIC ART GALLERY
36 yo — 198 cm
Awatar użytkownika
about
Ulice odbijają szary smutek nieba, w sercu czuję chłód samotnej nocy. Zapach czarnej kawy, filiżanki ciepło jak przystań, gdy wokół burzy się szaleństwo.
#1

Był cholernie dumny z tego co tutaj osiągnął. Ta galeria od pewnego czasu stała się całym jego życiem. Poświęcał temu miejscu wiele cennych godzin swojego życia, a wszystko to, bo Ciebie kocham... taki śmieszek. Tak naprawdę, wszystko to było po to, by przekonać ludzi do tego, że obcowanie ze sztuką jest niesamowitym przeżyciem, które potrafi człowieka uspokoić i wyciszyć. Ludziom w obecnym wieku to wyciszenie na prawdę się przydawało. Można było spojrzeć na obraz, na ucieleśnienie czyjeś wyobraźni i w każdym z nich dostrzec coś co dogłębnie potrafiło poruszyć cześć duszy oglądającego. Chciał żeby jak najwięcej ludzi odwiedziło to miejsce i zrozumiało dlaczego ochrona dzieł sztuki jest tak istotna, dlaczego warto się nimi zajmować, opiekować się nimi, pokazywać światu. Zdawał sobie jednocześnie sprawę z tego, że w XXI wieku mało kto doceniał to piękno jakim można było się otaczać w miejscach takich jak galeria. Ludzie woleli siedzieć w barach i oglądać telewizję. Jemu też sie to oczywiście zdarzało! Z tymi barami to szczególnie, bo bywały wieczory, których nie chciał spędzać samotnie w swojej ciemni. Wtedy wychodził nawiązywać nowe relacje. Lubił rozmawiać z ludźmi, był osobą bardzo kontaktową, w szczególności jeżeli chodziło o płeć piękną.
Uwielbiał kobiety, w każdej był w stanie znaleźć coś fascynującego. Wiedział, że każda z nich była piękna i wyjątkowa, nawet jeżeli sama w sobie tego nie widziała. Oczywiście to nie tak, że z każdą chciałby się widywać, bo jednak kobieta, z którą miałby spędzić trochę więcej czasu musiała mieć w sobie "to coś". Jego oczy najwyraźniej potrafiły bardzo łatwo zlokalizować osobę, która właśnie posiadała to enigmatyczne "coś", bo na dłuższy moment zawiesił wzrok na blondynce, stojącej naprzeciw jednego z obrazu. Podszedł więc do niej spokojnym krokiem i stanął w bezpiecznej odległości posyłając jej uśmiech, gdy już się odezwała. - Współczesne malarstwo jest skomplikowane tylko z pozoru, tak naprawdę daje nam wolną rękę do jego interpretacji i tego co chcemy na nim zobaczyć. Nikt nam niczego nie narzuca, a obraz przemawia do naszej wyobraźni czy podświadomości, które są pobudzane do twórczego myślenia i ustalenia własnej interpretacji - okej plote bzdury, ale absolutnie się na tym nie znam okej? James pewnie wie więcej. - Kiedyś malarstwo narzucało nam wszystko, kobieta była kobietą, mężczyzna mężczyzną, szklanka szklanką. Nie było tam miejsca na domysły, a tutaj? Pełna dowolność. - Wskazał ręką na obraz, który jednocześnie był dla niego pobudzający i kojący, co było absolutnie dziwne i pojebane. - Z czym Ci się kojarzy? - Zapytał przyglądając się teraz z ciekawością kobiecie, lustrował jej twarz odnajdując kilka niezwykle interesujących punktów, które zebrane razem tworzyły piękną całość. Aż się prosiła o ładne czarno-białe zdjęcie. Jego mózg artysty już był w stanie obmyślić koncept jednej fotografii.

Sameen Galanis
przyjazna koala
catlady#7921
Luna - Joshua - Zoey - Bruno - Ella- Eric - Cece
płatna zabójczyni — skala międzynarodowa
35 yo — 170 cm
Awatar użytkownika
about
i suppose i love this life, in spite of my clenched fist
Gdyby Sameen się dowiedziała, że w jej obecnej formie James dostrzegł to „coś” to pewnie musiałaby wrócić do samochodu, żeby się rozpłakać. Odnosiła wrażenie, właściwie to była pewna tego, że obecnie jest swoją najgorszą wersją. Nigdy nie była w tak tragicznym stanie jak teraz. Czuła się jakby od środka coś ją zżerało. Gdyby nie miała nikogo dla kogo mogłaby uznać, że warto żyć to pewnie po raz kolejny próbowałaby zakończyć swój żywot. Szkoda mi Jamesa, że nie widział Sameen parę miesięcy temu kiedy była najlepszą wersją samej siebie. Chociaż nie ma co. Trochę podbudowało jej ego to, że podszedł do niej przystojny mężczyzna. W końcu tak naprawdę mógł podejść do każdej laski w galerii i ją bajerować. No chyba, że zaraz wyjdzie szydło z worka i okaże się, że on chce jej coś sprzedać. Na przykład wazony, albo nowy telefon, chuj wie.
Mimo, że był przyjemnym widokiem to jednak na chwilę przeniosła wzrok na obraz. Pokiwała głową zgadzając się z nim. –No tak. Tutaj się zgadzam. To jest akurat absolutnie fajne, że każdy może zinterpretować sztukę na swój sposób. Poprzednie epoki były bardziej… hmmm, nie wiem jak to powiedzieć. Stawiały na symbolikę, która jednak nieco narzucała nam postrzeganie obrazu. – No bo chuj, jak ktoś namalował smutną kobietę z tacą wyglądająca przez okno to już można to było to interpretować tylko tak, że albo wygląda ukochanego, albo jest wdową, która nie ma w życiu nikogo. A tutaj, patrząc na te maziaje to Sameen mogła widzieć leśną polanę, a Inej rozpierdoloną wątrobę. –Z drugiej jednak strony jest kwestia finansowa. Płacisz niemałe pieniądze za kilka kleksów. – Uśmiechnęła się lekko pod nosem. Może powinna podrzucić swoje obrazy do jakiejś galerii i sprawdzić jak ktoś je wyceni. Pewnie po jej śmierci byłyby więcej warte jakby się okazało, że wyszły spod pędzla popierdolonej typiary, która ma na koncie więcej ofiar niż włosów na głowie.
-Hmmm. Nie wiem. – Odparła oblizując usta. –Kojarzy mi się z dniem. Dzień w portowym miasteczku. Ale na różnych etapach. – Zaczęła i podeszła nieco bliżej obrazu, ale zachowując bezpieczną odległość. –Masz jasny, słoneczny poranek. Chmury odbijają się w czystej wodzie. Później masz porę wieczorową kiedy miasto żyje. Restauracje są pełne, ludzie spacerują, idealny moment, żeby się zakochać. – Spojrzała teraz na trzecią część obrazu, pomarańczową. –Tutaj wybrałabym, że jest to zachód słońca, ale jeżeli by tak było to kłóci się z chronologią dnia i wieczora. – Ułożyła dłoń na brodzie. –Muszę więc założyć, że jest to wschód i moment gdzie obraz zaczyna się zapętlać. – No było to jedyne sensowne rozwiązanie na chwilę obecną. –Co ty widzisz? – Zapytała i stanęła bokiem do obrazu, żeby teraz skupić wzrok na mężczyźnie. Nie mogła jednak przestać myśleć o tym obrazie. Chciała go kupić i chciała go podarować Zoyi.

James Diamini
eks żołnierz, artysta i dyrektor galerii sztuki — AUSTRALIAN AND OCEANIC ART GALLERY
36 yo — 198 cm
Awatar użytkownika
about
Ulice odbijają szary smutek nieba, w sercu czuję chłód samotnej nocy. Zapach czarnej kawy, filiżanki ciepło jak przystań, gdy wokół burzy się szaleństwo.
To "coś" mogło się objawiać w różny sposób. Może jego artystyczna i wrażliwa dusza odnalazła w Sameen dręczący ją smutek, zagubienie i właśnie tą zaniżoną samoocenę? Albo zobaczył w niej coś, czego sama w sobie teraz nie mogła dostrzec. Grację, pewność siebie, oddanie i lojalność. Może tak, może nie, nie wiem, nie znam się na wrażliwych ludziach. Tak więc to wszystko są moje domniemania. Istnieje też opcja, że zobaczył, że ma fajna dupe i najwyraźniej jest singielką. Coś takiego też było możliwe. - Dokładnie, masz rację - uśmiechnął się do niej szerzej - wcześniej artyści od razu narzucali na to co powinniśmy czuć i co powinniśmy widzieć spoglądają na ich dzieła. To nie tyczy się tylko malarstwa, ale też rzeźby i innych sztuk. Oddziaływali na z góry założone emocje... głównie miało wywołać smutek, szczególnie w średniowieczu czy baroku. Osobiście jeżeli chodzi o poprzednie wieki to najbardziej preferuje sztukę renesansu, szczególnie włoskiego. Ich zachwyt nad ludzkim ciałem i sposób w jaki je odwzorowywali jest wspaniałe. W sumie jeszcze piękne rzeźby starożytnej Grecji też są fascynujące, twórcy byli w stanie zrobić coś tak idealnego za pomocą prostych narzędzi. - Był zachwycony takimi rzeczami, bo sam absolutnie nie umiałby nic takiego zrobić. Nie był rzeźbiarzem, nie potrafił pracować w ten sposób. Co innego malarstwo, tu pewnie byłoby już prościej. - Niby tak, ale czy sztukę powinno się wyceniać? Jeżeli patrzenie na coś sprawia Ci przyjemność i przywołuje miłe wspomnienia, to czemu mielibyśmy na tym oszczędzać? Obcowanie z wyższą formą sztuki relaksuje większość ludzi, wiec pewnie w ogólnym rozrachunku wychodzi taniej niż terapie u psychologa czy psychiatry i te wszystkie leki, którymi trzeba sie truć - jego zadaniem było to sprzedać więc nie mógł jej powiedzieć, że tak takie gówno jest super drogie. Z drugiej strony rzeczywiście nie uważał, że na przyjemnościach warto oszczędzać. W końcu życie sie ma jedno i nie trwa ono jakoś wybitnie długo.
James z wyraźnym zainteresowaniem słuchał jej opowieści kiwając głową i czasem się uśmiechając. Podobało mu się to jak mówiła o obrazie i jaką wizję mu przedstawiła. - Rozumiem o czym mówisz, rzeczywiście jest to piękna interpretacja i taka bardzo pozytywna, pełna nadziei. - Co za bzdura, nie wierzę, że to piszę. James jest pojebany najwyraźniej. Pewnie skończył ASP i chciał być wielkim malarzem docenionym po śmierci i na razie czeka aż umrze, a gdyby wiedział jak blisko seryjnego mordercy się znajduje to pewnie nawet, by się ucieszył. - Ja mam trochę inną wizję - rzucił patrząc najpierw na nią, a później spojrzał na obraz i przez chwilę mu się przyglądał. - Widzę koło życia, taki ciąg. Na początku są zgliszcza, sama ziemia, bród, nie ma tam radości. Później przechodzimy do błękitu i odcieni niebieskiego, tu zaczyna się życie, nadzieja na lepsze jutro. Na samym końcu następuje jednak zniszczenie wszystkiego tego co dobre, miłe i uczciwe. Nie ma miłości, nie ma zabaw, jest tylko trawiący wszystko ogień, z którym każdy musi się zmierzyć. Jest w tym jednak też trochę nadziei, że ze zgliszczy i popiołu znowu wyłoni się życie. - Opowiedział swoją wizję patrząc ciągle na obraz, do którego na zakończenie się zbliżył, tak, by wyrównać się z blondynką. - Czy to nie fascynujące jak kilka kresek może doprowadzić nas do większych przemyśleń? - Zapytał zerkając na kobietę z uśmiechem, a później wyciągnął rękę w jej stronę. - James - przedstawił się, bo wypadało wiedzieć z kim właśnie podzielił się częścią swojej wyobraźni.

Sameen Galanis
przyjazna koala
catlady#7921
Luna - Joshua - Zoey - Bruno - Ella- Eric - Cece
płatna zabójczyni — skala międzynarodowa
35 yo — 170 cm
Awatar użytkownika
about
i suppose i love this life, in spite of my clenched fist
-Hm. – Zamyśliła się na chwilę. –Niekoniecznie nazywałabym to narzucaniem tego co powinniśmy czuć. – Powiedziała w końcu. –Osobiście też zdarza mi się malować i nie maluję po to, żeby narzucić ludziom to co mają czuć. Bardziej chcę przez to wyrazić moje uczucia. Siebie. I myślę, że kiedyś po prostu bardziej chodziło o wyrażenie siebie poprzez sztukę. Ludzie nie mieli internetu, nie było tego całego social media i to była jedyna forma, żeby przelać swoje uczucia. I mimo wszystko patrząc na te obrazy, człowiek czuł się poruszony. Czuje się poruszony do dzisiaj. Nadal możesz się identyfikować z malarstwem sprzed czterystu lat i czujesz tą bliskość, że ktoś kiedyś czuł dokładnie to samo co ty czujesz teraz. – Wiadomo, że nikt nie chciał się czuć samotny. Więc nawet znajdowanie pokrzepienia w uczuciach kogoś sprzed czterystu lat mogło mieć sens. Ludzie są tak samotni, że często odnajdują nawet komfort w wierzeniu, że istnieje życie poza ziemskie. Że może i są samotni na tej konkretnej planecie, ale w wielkim wszechświecie już nie. Ahh, sama nie wiedziała czy to ma sens, bo sama spędziła większość życia czując się samotną. –A teraz? – Machnęła na obraz. –Ludzie malują kleksy myśląc „niech każdy sobie czuje co chce, ważne, żeby się sprzedało”. – Posłała mu smutny uśmiech. A właściwie to się uśmiechnęła do obrazu, w który właśnie się wpatrywała. Tak narzekała zdeczka a tą współczesną sztukę, a już postanowiła, że ten obraz kupi. Podobało jej się to, że jej pierwsze skojarzenie było z uczuciami Zoyi. Miała nadzieję, że przyjaciółka doceni ten gest.
Spojrzała na niego uśmiechając się kiedy wspomniał o Grecji. –Sztuka starożytnej Grecji jest moją ulubioną. – Powiedziała i nawet położyła sobie dłoń na klatce piersiowej. –Wychowałam się w Grecji. – Dodała chociaż wiadomo… ciężko tutaj mówić o wychowaniu. Raczej przetrwała w tej Grecji, żeby móc teraz pałętać się po Australii. –Na Krecie. – Dorzuciła jeszcze, bo naturalnie Grecja była rozjebana jak sraka po słabym kebabie. Przepraszam. Idę się zgłosić do prokuratury. Grecja, sweetie, im so sorry.
-Gdybym zakochała się w czymś od pierwszego wejrzenia. Albo znalazłabym obrazy, który przemówiłby do mnie tak, że chciałabym go mieć na własność to zapłaciłabym za niego każde pieniądze. – Odpowiedziała bez zawahania. Naturalnie mogła powiedzieć coś takiego, bo była bogata i pieniądze nie miały dla niej wielkiej wartości. Kupowała co chciała, bo nie miała niczego innego do roboty. A i nawet nie chciała zbyt wielu rzeczy, które chciała kupować.
Parsknęła śmiechem. –Brzmi jak wszystko czym nie jestem. – No bo było to mega dziwne, że ona, negatywna osoba, zinterpretowała ten obraz właśnie w tak pozytywny sposób.
Kiedy opowiadał o swojej interpretacji obrazu to przenosiła wzrok z jego twarzy na to dzieło sztuki. Próbowała w obrazie znaleźć elementy, o których mówił. Nie było to ciężkie. Opisywał swoją interpretację w dosyć dokładny sposób. Co jakiś czas kiwała głową na znak tego, że rzeczywiście to widzi, a nawet się z nim zgadza. –Życie i śmierć. Ma to sens. – Było jej w sumie przykro, że ona nie widziała tego w tym obrazie. Bardziej pasowała do niej wizja tego końca, któremu towarzyszył ogień. –Fascynujące. – Przyznała z lekkim uśmiechem. Spojrzała na jego dłoń i zaraz ją uścisnęła. –Sameen. – Przedstawiła się i trzymałą tą jego dłoń trochę za długo, ale ostatecznie w końcu rozluźniła uścisk i zerwała kontakt wzrokowy. –Kupię ten obraz. – Powiedziała, ale nie dlatego, że ni z dupy wiedziała, że jest dyrektorem tej galerii i powinna do niego podbić. Po prostu obawiała się tego, że jest konkurencją i może mieć takie same zamiary.

James Diamini
eks żołnierz, artysta i dyrektor galerii sztuki — AUSTRALIAN AND OCEANIC ART GALLERY
36 yo — 198 cm
Awatar użytkownika
about
Ulice odbijają szary smutek nieba, w sercu czuję chłód samotnej nocy. Zapach czarnej kawy, filiżanki ciepło jak przystań, gdy wokół burzy się szaleństwo.
- Naprawdę? Teraz mnie zaintrygowałaś... i co najczęściej malujesz żeby wyrazić siebie? - Inej, by teraz powiedziała, że pewnie MARTWĄ naturę, ale całe szczęście nie było tu w okolicy tej walniętej blondynki. James nie wiedział czego się może po Galanis spodziewać. Miło mu się z nią rozmawiało i wymieniało poglądami na temat sztuki, byłej i obecnej. - W teorii tak, zgadzam się z Tobą. Jednak, jeżeli chcieli wyrazić swoją złość to odbiorca również ją odczuwał. Nie ma się co oszukiwać, w gruncie rzeczy duża część sztuki była też po prostu religijna czy wychwalająca ówczesne struktury społeczne. Dopiero od baroku nieco się to zmieniło, aczkolwiek tamtejszy przepych już do mnie tak nie przemawia. W sumie to też trochę maluje, ale nie są to kreski i kropki na białym tle - nie żeby był jakimś wielkim malarzem, bo o wiele lepiej wychodziło mu fotografowanie, ale jakieś tam swoje dzieła też miał. - Nie bądź aż tak surowa dla obecnej sztuki, żyjemy w czasach, w których wszystko "musi się sprzedać", nawet ludzie. Wiesz jak to jest z tymi wszystkimi celebrytami czy influencerami.- Machnął ręką, bo nigdy nie rozumiał tych całych youtuberów albo insta modelki i inne takie dziwactwa. On nawet z tindera nie korzysta, ale udało mu się pocieszyć kilka biednych kobiet, które zostały wystawione przez swoją randkę z neta.
- Na Krecie? O proszę - uśmiechnął się do niej szeroko. Strasznie go zainteresowała i zdecydowanie chciałby poznać lepiej jej historię, ale głupio mu było tak dopytywać. - Byłem tak kilka razy, piękne miejsce... te freski w pałacu króla Minosa są naprawdę niesamowite, wykonane z dbałością o każdy szczegół. Zawsze jestem pod wrażeniem tego jak kiedyś ludzie byli w stanie stworzyć tak wspaniałe rzeczy bez narzędzi, którymi teraz my dysponujemy. - Większość ze współczesnych budowlańców czy inżynierów pewnie nie wiedziałaby nawet od czego zacząć gdyby zabrać im tą całą elektronikę, którą posługiwali się na budowach. O wiele, wiele domów, by się pewnie wtedy zawalało. - I jak to się stało, że z Krety znalazłaś się w Cairns? - Zapytał, bo był tego ciekaw. Miał nadzieję, że nie jest to zbyt wścibskie, ale już trudno, kości zostały rzucone.
- No i dokładnie tak to działa - trzeba było tylko znaleźć tą rzecz, która do człowieka od razu przemówi. James w swoim domu miał kilka tego typu rzeczy. W każdym pomieszczeniu znajdowała się jakaś forma sztuki, która w jakiś sposób na niego oddziaływała i z czymś istotnym mu się kojarzyła. - Naprawdę? - Zaśmiał się sam z siebie, bo to mega słabe, że nie trafił z opisaniem jej osobowości. - Chyba wolę twierdzić, że jeszcze nie wiesz, że taka jesteś, przynajmniej nie wyjdę na skończonego idiotę - rzucił w jej stronę przejeżdżając sobie dłonią po ciemnych włosach. Mógł się pochwalić, że miał silną i gęstą czuprynę, idealny materiał genetyczny. Szkoda, że jego była żona nie chciała dać mu się powielić. - Piękne imię. Greckie jak obstawiam? - Dopytał wykazując swoje zainteresowanie dalszym poznaniem kobiety. Uśmiechnął się słysząc, że chce go kupić, ale nie dlatego, że właśnie na tym zarobił, bardziej do własnych przemyśleń, którymi zresztą się z nią chwilę później podzielił. - Czyli jednak zakochałaś się w nim od pierwszego wejrzenia? - No i była w stanie zapłacić wiele, żeby go mieć na własność. - Mam nadzieję, że będziesz patrzeć na niego wyłącznie przez swoją, radosną interpretację - bo ta jego była jednak dość pesymistyczna. No i skoro chciała go kupić to nie zwlekał za bardzo i podszedł do ściany, na której znajdował się alarm mający na celu pilnowanie tego konkretnego obrazu. Wpisał na klawiszach alarmu jakiś kod i zerknął w kierunku kobiety. - Ohh zapomniałem powiedzieć, to moja galeria - wyjaśnił posyłając jej zawadiacki uśmiech. - Chyba, że chcesz się jeszcze przejść i zobaczyć czy coś innego nie wpadnie Ci w oko? - Zapytał zanim zacznie ściągać obraz ze ściany, bo się jeszcze okaże, że niepotrzebnie!

Sameen Galanis
przyjazna koala
catlady#7921
Luna - Joshua - Zoey - Bruno - Ella- Eric - Cece
płatna zabójczyni — skala międzynarodowa
35 yo — 170 cm
Awatar użytkownika
about
i suppose i love this life, in spite of my clenched fist
-Moje sny. – Odparła z lekkim uśmiechem. Troszkę kłamała, bo głównie to miała koszmary, ale przecież nie wypali świeżo poznanemu typowi, że jest kobietą, która miewa tylko i wyłącznie koszmary. –I muszę przyznać, że tutaj zabrzmię jak hipokrytka, ale kiedy nie potrafię pędzlem przekazać tego co widzę w mojej głowie to stawiam na kleksy. – Uśmiechnęła się delikatnie. Nie uważa się za jakąś specjalnie utalentowaną osobę. Ma raczej wizje i obrazy, które chciałaby wyrazić, ale nie potrafiła ani pisać, ani mówić, ani malować, ani rysować. Tak więc tkwiła sobie jako takie beztalencie, które nie potrafiło wyrazić tego co czuło. Żałowała, bo może wtedy życie byłoby łatwiejsze. Może mogłaby na przykład być sobą, płatną zabójczynią i jednocześnie tkwić w szczęśliwym, długim związku. Kto wie? Na pewno nie ona. Słuchała go kiwając głową. –Co malujesz? – Zapytała zainteresowana. Zaraz może się okaże, że Sameen właśnie kupuje jego obraz, nigdy nie wiadomo. Może był malarzem, który chodził i zagadywał ludzi o obrazy, żeby nadać im głębie i je opchnąć. To też zawsze jakiś sposób. –Nie jestem! – Odparła szybko obronnym tonem. –Kocham sztukę i cieszę się, że malarstwo nie zginęło i że ludzie nadal tworzą. Cokolwiek. Rzeźby, piosenki. Nie zmienia to jednak faktu, że mogę mieć opinię na ten temat. – W końcu po to ta sztuka była. Żeby ludzie oglądali, komentowali, wyrażali swoje opinie. Niezależnie od tego czy były to odczucia pozytywne czy negatywne. –Niestety nie wiem. Nie jestem fanką Internetu. – Wyjaśniła, bo nie miała ochoty na udawanie, że rozumie o czym mówił. Nadal nie wiedziała kim właściwie byli influencerzy i jakie mieli zastosowanie dla świata.
Pokiwała głową w ramach potwierdzenia. –W mojej opinii, Grecy pod względem tworzenia budowli, zwłaszcza świątyń czy pałaców, przodują do dzisiaj. – Uśmiechnęła się smutno, bo poczuła dziwną tęsknotą za swoim kreteńskim domem. –Tutaj się urodziłam. A właściwie to w miasteczku niedaleko Cairns. Straciłam rodziców jak byłam dzieckiem, a najbliższa rodzina mieszkała właśnie na Krecie. – Wyjaśniła chociaż nieco korciło ją, żeby mu powiedzieć, że została porwana i nie miała na to wpływu. Oczywiście powiedziałaby to w formie żartu czekając na jego reakcje, ale jednak była w poważnym miejscu. Nie chciała przesadzać. –Pozwolę ci w to wierzyć, bo chciałabym zobaczyć siebie w wydaniu z twojego opisu. – Nie kłamała. To byłoby nawet interesujące. Przyglądała się temu jak zatapia dłoń w swoich włosach i mimowolnie przygryzła dolną wargę zastanawiając się czy rzeczywiście są takie miękkie na jakie wyglądają. Kiedy zdała sobie sprawę ze swojego zachowania to szybko się opamiętała, odchrząknęła i spojrzała na obraz. Pewnie wyglądała jak Gal tutaj. Była zażenowana, bo dodatkowo myślała o tym, że pewnie tak normalne kobiety reagują na przystojnego faceta. –Właściwie to perskie. I nie mające nic wspólnego z moim pochodzeniem. Rodzicom się po prostu podobało. – Wyjaśniła darując sobie historię o tym jak ma inne imię, a to zostało jej nadane jak była paroletnim dzieckiem.
-Sama nie wiem. – Odparła marszcząc brwi. Patrzyła na obraz i nie była pewna czy chciałaby mieć go w swoim mieszkaniu i patrzeć na niego codziennie. Kojarzył jej się jednak z Zoyą i jej życiem. Pasował jej do Zoyi i miała nadzieję, że Zoya go doceni. –Chciałabym go sprezentować komuś bliskiemu. – Wyznała. –Przyjaciółce. Była moim pierwszym skojarzeniem kiedy na niego spojrzałam. – Przeniosła wzrok na Jamesa. –Myślisz, że to dobry pomysł? – Zapytała, bo ewidentnie wyglądał na kogoś kto znał się na sztuce. Prawdopodobnie nawet lepiej niż Sameen. Zmarszczyła brwi, zmrużyła lekko oczy i obserwowała mężczyznę. Myślała, że sobie robi jaja i nawet rozejrzała się, żeby zerknąć czy nikt ich nie obserwuje. Dopiero jak wpisał ten kod to zaczęła snuć domysły. –Rzeczywiście zapomniałeś. – Parsknęła i pokręciła głową z niedowierzaniem. –Chętnie się jeszcze przejdę, ale możesz ten zarezerwować? – Zapytała, bo akurat tutaj była w stu procentach pewna, że chce go kupić.
-To jakiś twój trik na ciche przekonywanie ludzi do kupna obrazów? – Zapytała.

James Diamini
eks żołnierz, artysta i dyrektor galerii sztuki — AUSTRALIAN AND OCEANIC ART GALLERY
36 yo — 198 cm
Awatar użytkownika
about
Ulice odbijają szary smutek nieba, w sercu czuję chłód samotnej nocy. Zapach czarnej kawy, filiżanki ciepło jak przystań, gdy wokół burzy się szaleństwo.
- Są tak pozytywne jak Twoja interpretacja obrazu? - Zapytał z ciekawością, chociaż być może już przesadzał i wchodził na grząski grunt. W końcu to była już jej prywatna sprawa, nie chciał ją za bardzo naciskać, ale jakoś tak, nie mógł się powstrzymać. Patrząc w jej zielone, niebieskie, szare (chuja nigdy nie pamiętam jakie ona ma oczy) tęczówki widział w nich coś specjalnego, co mówiło mu, że nie ma w tej chwili do czynienia z jakąś tam zwykłą kobietą. Co to, to nie. Zdecydowanie jej spojrzenie mówiło o niej wiele. Musiał mieć tylko wystarczająco dużo czasu, by spróbować coś z niego wyczytać. - W sumie to różnie, mieszkam w miasteczku nad morzem więc często maluje zachody i wschody słońca, czasem dżunglę, gwiazdy, zdarzyło mi się też kilka portretów, aczkolwiek nie jestem w tym akurat jakiś wybitny - nie miał wybitnych osiągnięć w malarstwie, robił to raczej hobbystycznie. - W sumie to bardziej jestem fotografem, pracowałem kiedyś dla National Geograpic i jeździłem po świecie robiąc zdjęcia przyrody i ludzi - no tak w wielkim skrócie. Nie wiedział czy dobrze jest niszczyć ten pozytywny i miły nastrój opowieściami o tym co widział będąc w Syriii czy w Afganistanie. Chyba to nie był najlepszy moment, przynajmniej na razie.
- Czasem się martwię czy obecną muzykę można jeszcze nazwać sztuką - może niektórych artystów, ale duża ich część była po prostu beznadziejna z piosenkami stworzonymi w większości przez algorytm komputera. - Masz jakieś ulubione utwory? Albo obrazy? - Zapytał zaciekawiony, bo kto wie, może mają podobny gust. James totalnie wygląda na człowieka, który w swojej pracowni czy ciemni słucha ballad Taylor Swift i Adele. - To w sumie i lepiej, niewiele tracisz - w dużej mierze internetowi twórcy byli naprawdę specyficznymi osobami. Nie znał ich co prawda osobiście, ale raczej, by się nie polubili, no chyba, że byłby miło zaskoczony.
- Zdecydowanie potrafili stworzyć prawdziwe cuda, nic dziwnego, że większość cudów świata starożytnego była właśnie w Grecji... chociaż może to być też dlatego, że Antypater z Sydonu, który stworzył pierwszą listę cudów świata, był Grekiem - najwidoczniej nie wyznawał zasady, że cudze się chwali, a własnego nie zna. Taka ciekawostka na wieczór. Kolejną ciekawostką jest to, że mało kto potrafi wymienić wszystkie 7 cudów świata, bo zawsze większości ludzi brakuje jednego. True story. - Bardzo mi przykro - powiedział szczerze, bo to było niesamowicie smutne, że straciła rodziców w młodym wieku. - Moi rodzice się rozstali, gdy razem z bratem byliśmy dziećmi- wyjawił, bo skoro ona mu powiedziała coś o sobie to wypadało odwdzięczyć się tym samym. - Myślę, że zobaczysz i to pewnie szybciej niż Ci się wydaje - uśmiechnął się do niej, bo pewnie w jego interpretacji to wystarczyło żeby dobrze przyjrzała sie swojemu odbiciu w lustrze. On widział w niej wszystkie te cechy, może trochę ukryte, ale jednak chcące wydostać się na wierzch. Był naiwny? Być może.
- Sztuka to zawsze dobry prezent, szczególnie jeżeli jest dawana od serca - powiedział kiwając głową. - Zresztą, tak jak już rozmawialiśmy, jest to obraz bardzo uniwersalny, każdy coś z niego wyczyta i pasuje też do wielu wnętrz - jasnych, ciemnych, nowoczesnych i tych nie do końca. Znajdzie miejsce dla siebie. - Nie zapomnij jednak wspomnieć przyjaciółce o swoich przemyśleniach, niech zobaczy też to co Ty - bo według niego było to piękne i wolałby, żeby mu obraz kojarzył się z cyklem dnia, niż ze śmiercią i zniszczeniami.
Puścił do niej oczko, gdy tak stał pod tym obrazem. - Tak już czasem mam, że tracę głowę do myślenia w dobrym towarzystwie - odpowiedział posyłając jej jeszcze zawadiacki uśmiech, a później ściągnął delikatnie obraz z uchwytu, na którym był przymocowany. - Oczywiście - i machnął w tym czasie rękę na swojego asystenta, który do nich podszedł i zabrał obraz wywieszając też kartkę na pustej ścianie, że eksponat został zarezerwowany.
- Trick? Nie mam nic takiego, to po prostu wrodzony dar - stwierdził rozbawiony prowadząc blondynkę wzdłuż ścian, na których wisiały obrazy. - Pokażę Ci jedno z moich ulubionych dzieł, jest trochę przygnębiające, ale zawsze dość mono mnie porusza - powiedział i po kilku kolejnych krokach zatrzymali się przed tym obrazem. - Prosty i poruszający, nie uważasz? - Zapytał, bo mogła mieć na ten temat inne zdanie.

Sameen Galanis
przyjazna koala
catlady#7921
Luna - Joshua - Zoey - Bruno - Ella- Eric - Cece
płatna zabójczyni — skala międzynarodowa
35 yo — 170 cm
Awatar użytkownika
about
i suppose i love this life, in spite of my clenched fist
Parsknęła nie będąc w stanie tego kontrolować. –Zależy od snu. – Odparła nadal się śmiejąc, ale wiadomo, że jej obrazy absolutnie nie przypominały pozytywnej wersji tego co widziała w tym obrazie. Byłaby w sumie bardzo zaskoczona gdyby na wystawie jej dzieł ktoś nagle zinterpretował je w sposób pozytywny. Z drugiej jednak strony… było tak jak James mówił. Każdy sztukę interpretował na swój własny sposób i prawdopodobnie na tym to polegało. Może powinna się skupić na częstszym malowaniu. Może odnalazłaby w tym spokój ducha i późniejszą satysfakcję, że może kogoś jej sztuka cieszy. Bardzo szybko zdusiła tą myśl śmiechem i wyśmianiem. Na bank by tak nie było. –Wolisz wschody czy zachody? – Zapytała zainteresowana, bo na podstawie tego wyboru łatwo też było określić jakim człowiekiem ktoś jest. –Kogo portretowałeś? Bliskich? Nagie kobiety? Randomowych ludzi? Siebie? Sławy? – To też było dosyć interesujące. Nie wiedziała czy za parę lat rozglądać się za obrazami o tytule „Vanessa Kirby autorstwa Jamesa Diamini” czy bardziej „Starsza kobieta karmiąca gołębie”. No i teraz to już przykuł jej uwagę. Ktoś z kim mogłaby porozmawiać o podróżowaniu. –Porzuciłeś to? – Zgadywała, że skoro był tutaj i prowadził galerię to jednak fotografowanie i podróżowanie po świecie odeszło na bok.
-Myślę, że z muzyką jest jak z malarstwem. Ktoś znajdzie ukojenie w czymś co tobie nie podoba się wcale. – Wzruszyła ramionami. To jedyne co mogła mu powiedzieć, bo z muzyki to nie znała nic poza Hallelujah ze Shreka. –Utwory nie. – Odparła. –Obrazy tak. – Pokiwała głową. –”Kwitnący migdałowiec” van Gogha. „Selene i Endymion” de Lairesse’a. „Stańczyk” Matejki. – Ułożyła sobie dłoń na brodzie zastanawiając się czy coś pominęła. –Jest jeszcze jeden taki obraz… nie pamiętam kto go malował. Ale przedstawia śmierć spacerującą nocą po pustym mieście i zaglądającą ludziom do okien. – Uśmiechnęła się prawie niezauważalnie. Postanowiła, że jak tylko będzie miała okazję usiąść do komputera to poszuka tego obrazu. –A ty? – Zapytała.
Wysłuchała jego odpowiedzi o swoich rodzicach i skinęła głową ze zrozumieniem i posłała mu pokrzepiający uśmiech. Normalnie to postarałaby się o jakieś poklepanie go po ramieniu albo pleckach, ale absolutnie go nie znała i nie było to za bardzo na miejscu. –Wyszło to twoim rodzicom na lepsze? – Zapytała, bo ludzie z reguły mają powody, żeby się rozstać. Byłą ciekawa, z którym rodzicem James i jego brat zostali wychowani.
-Zgadzam się. – Pokiwała głową. –Dlatego „Kwiat migdałowca” jest moim ulubionym obrazem. – Wyjaśniła. Van Gogh jest bardziej znany ze swoich pozostałych obrazów i ludzie dosłownie przesypiają Migdałowca i głębie jaka się kryje za tym obrazem. Teraz nawet Sameen przeszło przez myśl, że zamiast kupować obraz Zoyi, powinna jakiś jej namalować. –Zobaczymy. Może jej interpretacja będzie lepsza od mojej. – Wolałaby usłyszeć Zoyi opinię o obrazie zanim narzuci jej swoją wizję. W sumie to byłby przypał jakby wyszło, że Sam widzi tam łódkę Corvo podczas gdy Zoya w ogóle by tego nie widziała.
-Przepraszam… – Zaczęła obserwując jak asystent Jamesa zabiera jej obraz bogowie wiedzieli gdzie. –Nie zdążyłam zapytać, przyjmujecie płatność gotówką i czy mogę zaprosić jutro i czy dowozicie obrazy? – Wszystko wydarzyło się tak szybko. Ona nawet nie planowała kupić obrazu. Po prostu sobie tutaj weszła. I sama nie wiedziała czego ciekawa była. Bez słowa podążyła za nim ciekawa tego co jej zaprezentuje.-Hm. – Mruknęła stając przed obrazem i przyglądając mu się. Doceniała to, że kobieta nie ma ciała idealnego według współczesnych norm. Miała krągłości i ciało, które w dzisiejszych czasach z pewnością spotkałoby się z komentarzami „powinnaś nieco zrzucić”. Doceniała też to, że na obrazie były cycki. Lubiła cycki. –Jest piękny. – Odparła w końcu. –Ale zgadzam się. Jest przygnębiający. Niepokojący. – Tutaj jej interpretacja nie była już tak pozytywna. Widziała kobietę, nad którą się znęcano i która była obdarta ze wszystkiego. Ten powinna kupić sobie.

James Diamini
eks żołnierz, artysta i dyrektor galerii sztuki — AUSTRALIAN AND OCEANIC ART GALLERY
36 yo — 198 cm
Awatar użytkownika
about
Ulice odbijają szary smutek nieba, w sercu czuję chłód samotnej nocy. Zapach czarnej kawy, filiżanki ciepło jak przystań, gdy wokół burzy się szaleństwo.
- Zdecydowanie zachody... jestem romantykiem - powiedział mrużąc lekko oczy - poza tym, nie należę do osób, które lubią wstawać tak wcześnie żeby oglądać wschody. Mogę siedzieć bez problemu po nocach, ale wstanie przed 7? Tragedia. - Postanowił się podzielić z nią taką drobnostką z jego życia. - Na zachodzie możesz obserwować dwa zjawiska jednocześnie, zarówno piękny zachód słońca jak i pojawienie się gwieździstego nieba, dwa w cenie jednego, według zasad ekonomii trzeba brać - żartował sobie z tym ostatnim, bo absolutnie nie wiedział nic o zasadach działających w tak cięzkiej dziedzinie jak ekonomia, a przynajmniej ciężkiej dla niego, - A jak to jest z Tobą? - Zapytał zaciekawiony, musiał przyznać, że bardzo przyjemnie mu się z nią rozmawiało. Wszystko było takie płynne i niewymuszone. Była inteligentna, sprytna i kreatywna. Co tu mogło się nie podobać? - Ludzi, których historie bardzo mnie poruszyły - w większości były to osoby, które poznał podczas swoich wyjazdów. Robił im zdjęcia z każdej strony, a później na spokojnie ich malował, wiedząc, że prawdopodobnie nigdy więcej ich już nie zobaczy w prawdziwym życiu. - Wciąż fotografuje, teraz jednak robię większość prac w Australii. Widzisz... miałem ten nieprzyjemny zaszczyt być fotografem podczas konfliktu w Syrii i Afganistanie, przez pewien czas byłem w wojsku więc moi szefowie i ja zresztą też, doszliśmy do wniosku, że doskonale się do tego nadaje. Ten ogrom ludzkiego bólu i cierpienia potrafił człowieka przytłoczyć na tyle, że teraz nie jestem w stanie sobie wyobrazić wyjazdu i cieszenia się z fotografowania kamyków w strumyku - po przyjeździe z wojny przez długi czas nie mógł się otrząsnąć, ale musiał. Czekało na niego prawdziwe życie i żona, którą mocno kochał, a która teraz jest dla niego praktycznie obcą osobą. Nawet nie wiedział, że nieświadomie w tej chwili dotknął miejsca, gdzie jakiś czas temu miał założoną obrączkę.
- Jestem wielkim fanem Salvadora Dali, uwielbiam jego "Metamorfozę Narcyza" i "the Enigma of Desire" - dam to po angielsku, bo po polsku nazwali to "zagadką pożądania", a brzmi to strasznie beznadziejnie. - Z tych starszych obrazów lubię "Wiosnę" Botticiellego - nie były to może jakieś wybitne dzieła, ale jemu się podobały, zdecydowanie mógłby mieć je na swoich ścianach. - Hmmm - przez chwilę sie zamyślił próbując w głowie odnaleźć obraz, który opisywała, jednak nic teraz mu nie świtało. - W podobnych klimatach jest "Pełzająca śmierć" Beksińskiego, to taki malarz z Polski - nie wiem czy jest znany za granicą czy nie, ale James jest mądry wiec pewnie kojarzy typa. - Kwitnący Migdałowiec to też dość pozytywny obraz, ale nagle mi do tego dorzucasz śmierć patrzącą ludziom w okna... jesteś chyba kobietą wielu skrajności, prawda Sameen? - Teraz to już nawet nie ukrywał tego jak bardzo dziewczyna go sobą zainteresowała. Przyglądał się jej z ciekawością próbując jak najwięcej dowiedzieć się z głębi jej spojrzenia.
- Tak, a przynajmniej mojej mamie. Zdecydowanie bardziej odżyła po rozwodzie, aczkolwiek zostaliśmy sami, we trojkę, bo mam jeszcze młodszego brata. - Matthew był większą dumą rodziny, bo jednak był lekarzem i sam James był cholernie dumny, że miał takiego brata, który ratował życia biednym dzieciom. - Jestem ciekaw tego co powie - tak naprawdę to nie był, bo jednak bardziej interesowała go opinia blondynki. - Oczywiście, że możesz. Podaj tylko adres to zorganizuje dowóz, to nie problem, chociaż będziemy musieli policzyć dodatkowo za ubezpieczenie przesyłki - a ja dobrze wiem, że z jebanymi kurierami to różnie bywa.
- Jest idealny - powiedział patrząc na ten kolejny obraz. - Zobacz te kolory jej ciała - podszedł nawet bliżej do płótna żeby jej pokazać o co mu konkretnie chodzi... on mógł to zrobić. - Ten obraz reprezentuje każdą kobietę, niezależnie od rasy czy pochodzenia, ale zwróć uwagę, że ona stoi z dumą, nie kuli się, nie chowa. Widzę w niej siłę, pomimo tego, że stoi naga przed całym światem pokazując swoje wady i niedoskonałości - może trochę za bardzo jarał się tym obrazem, ale naprawdę był jednym z ulubionych w całej galerii. - Przepraszam, zachowuję sie trochę jak wariat - dodał odwracając się teraz tyłem do obrazu żeby móc spojrzeć na kobietę. - Może napijesz się szampana? Skoro planujesz po raz pierwszy zakup w mojej galerii to powinniśmy to oboje uczcić - on dostanie hajs, a ona piękny obraz.

Sameen Galanis
przyjazna koala
catlady#7921
Luna - Joshua - Zoey - Bruno - Ella- Eric - Cece
płatna zabójczyni — skala międzynarodowa
35 yo — 170 cm
Awatar użytkownika
about
i suppose i love this life, in spite of my clenched fist
Rozbawiona przewróciła oczami. Jak facet mówił, że jest romantykiem to Sameen miała taki sam vibe, kiedy kobieta mówiła, że nie jest jak reszta kobiet. Nie znała go jednak, więc postanowiła nie wnikać. Mimo wszystko miło było usłyszeć, że jest facet, który publicznie i głośno nazywa się romantykiem. Teraz bardziej w modzie jest bycie macho i typem, dla którego szczytem romantyzmu jest obicie mordy komuś kto podrywa kobietę, która nawet nie jest twoją partnerką. –Na wschodzie słońca możesz obserwować dokładnie to samo zjawisko. Tylko, że gwiaździsta noc zamienia się w jasne niebo. – Zauważyła, bo nie z nią takie numery. Nikt nie będzie obrażał jej wschodów słońca. Ale teraz jak już miała tyle wiadomości od Jamesa to mogła zakładać, że może on nigdy nie widział porządnego wschodu skoro nie jest typem człowieka, który wstaje rano. –Wolę wschody. Zdecydowanie. Siedzę do późna i bardzo wcześnie wstaję. – Opowiedziała mu w skrócie, co by za dużo o sobie nie zdradzić. A pewnie chciałby posłuchać o tym jak Sameen godzinami potrafi siedzieć na parapecie i gapić się w nicość i myśleć o niczym. To jej talent.
-Rozumiem. – Pokiwała głową. Zauważyła, że zazdrościła często normalnym ludziom normalnego życia, ale ostatecznie to każdy miał za sobą jakąś przykrą historię. Także normalne życie nie do końca było takie dobre. Przykre. –A próbowałeś? W sensie… wyjechać na parę dni, albo chociaż na weekend. Jakiś, wiesz, obóz w środku dziczy. Zero zasięgu, telefonów, elektryczności. Tylko ty i twój aparat. – Zasugerowała. W sumie to brzmiało jak fajny plan. Jakby go znała bardziej to nawet by mu to zaproponowała, że mogą jechać razem i ewentualnie też cieszyć się nagością swoich ciał, ale jakoś nie czuła, żeby to był dobry pomysł.
Pokiwała głową. –O tak, Dali jest interesujący. – Nadal kiwała. –Wiedziałeś, że jest szansa, że Salvador Dali słuchał muzyki Michaela Jacksona? – Zapytała unosząc brwi. Absolutnie nie była fanką Michaela i w sumie niewiele wiedziała o tym człowieku, ale słyszała, że dla niektórych taka ciekawostka może być zmieniającą życie. –Wiem kim jest Beksiński i skąd był. – Prychnęła, bo ona o Polsce wiedziała pewnie więcej niż on, a on jej tutaj zarzucał czymś takim. –Dużo bywałam w Polsce. – Pochwaliła się chociaż nie było absolutnie czym, bo Polska jest tragiczna. –Nie powiedziałabym, że jest to pozytywny obraz van Gogha. – Podrapała się po skroni. –Lubię to, że jest to jedyny jego obraz jaki miał dla niego znaczenia. – Wzruszyła ramionami. Uśmiechnęła się na jego komentarz. –Tak, myślę, że to jest dobre określenie mojej osoby. – Chociaż nie do końca w to wierzyła. Była raczej prostą osobą. A przynajmniej tak lubiła o sobie myśleć. Istniała oczywiście nadzieja, że po prostu James miał okazję poznać wrażliwą stronę Sameen bazując na sztuce, która ją poruszała.
Nie wiedziała czy mogła, ale postanowiła zaryzykować i zbliżyła się do obrazu idąc jego śladem. Przyglądała się z bliska. Było to zdecydowanie lepsze doświadczenie. Dosłownie można było zobaczyć ruchy pędzla. Kiwała głową kiedy opisywał obraz na znak tego, że zgadza się z jego słowami. –Nie masz za co przepraszać. Od tego jest sztuka, nie? Żeby ją interpretować i wylewać swoje uczucia. – Uśmiechnęła się i uniosła głowę, żeby na niego spojrzeć. –A skoro jesteś takim romantykiem to idealnie to do ciebie pasuje. – Dodała przyglądając mu się jeszcze przez chwilę. –Myślę, że jeden kieliszek mnie nie zabije. – Postanowiła się zgodzić. Najwyżej po prostu w seksowny sposób będzie trzymała kieliszek z szampanem rozmawiając o obrazach. Zawsze doda to jej jakiegoś seksownego uroku, o którym teraz marzyła.

James Diamini
eks żołnierz, artysta i dyrektor galerii sztuki — AUSTRALIAN AND OCEANIC ART GALLERY
36 yo — 198 cm
Awatar użytkownika
about
Ulice odbijają szary smutek nieba, w sercu czuję chłód samotnej nocy. Zapach czarnej kawy, filiżanki ciepło jak przystań, gdy wokół burzy się szaleństwo.
Dawno nie miał możliwości przeprowadzić tak interesującej rozmowy z klientką, którą pierwszy raz widział na oczy. To było naprawdę zdumiewające i inspirujące. Pewnie, gdyby był simem, to teraz świeciłby się na niebiesko i musiał lecieć coś malować, bo byłby aż tak mocno zainspirowany tą całą sytuacją. Później miałby zjazd i musiałby iść spać, żeby rano wstawać 40 minut i spóźnić się do pracy. Klasyk. Kto tam nie był!? Smutne, że James pewnie nawet nie wiedział co to simy i na bank to była jedna z tych rzeczy, która go łączyła z Sameen. Bardzo miło mu sie spędzało z nią czas. Czuł, że mieliby o czym rozmawiać nawet, gdyby wpatrywali sie w białe płótno zawieszone na ciemnej ścianie. Każdemu z nich kojarzyłoby sie to z czymś innym, a taka wymiana myśli była cholernie ciekawa. Nie mógł też ukrywać tego, że kobieta wpadła mu w oko, ale nie tylko dlatego, że była ładna... pociągała go jej wrażliwość na otoczenie i jej inteligencja, którą po tak krótkiej rozmowie był w stanie wyłapać. TAK. Napisałam to. Sam była wrażliwa. Sameen i'm so sorry.
- Nie za bardzo mam możliwość, tu zawsze się coś dzieje, zawsze jest potrzeba żebym tu przyjechał, bo oczywiście jak mnie nie ma to nagle siada klimatyzacja, albo wilgotność powietrza jest nie taka - a jak wiadomo, wilgoć jest bardzo ważna w wielu miejscach. James coś o tym wiedział. Przy obrazach była szczególnie istotna, bo nie mogła być za wysoka. - Chociaż gdybym tylko mógł to chętnie, bym się na coś takiego zapisał. Znasz jakieś fajne miejsca godne polecenia? - Zapytał, bo zainteresowała go tym. Może powinien trochę odpuścić i wziąć sobie kilka dni urlopu.
No dobra, żeby nie przedłużać to myślę, że wymienili jeszcze kilka istotnych uwag na temat sztuki i swoich ulubionych malarzy, a później przeszli do jego gabinetu, gdzie napili sie szampana i rozmawiali na tyle długo, że w końcu jeden z jego pracowników przyszedł i powiedział, że już zamykają. To było dziwne, bo James był szczerze przekonany, że rozmawiają dosłownie kilkanaście minut. Przysłowie jednak miało rację, czas szybko leci w dobrym towarzystwie.

2xzt

Sameen Galanis
przyjazna koala
catlady#7921
Luna - Joshua - Zoey - Bruno - Ella- Eric - Cece
ODPOWIEDZ