about
Odkąd zamordowali mu rodzinę gotuje i egzystuje, bo na więcej go nie stać.
#6
Mam nadzieję, że wciąż mam zacząć i że wrócisz, więc uwaga, nadrabiam! Dla Henry'ego ostatnie dni były bardzo trudne i niepokojące, więc jak widać uznał, że potrzebuje tego typu bodźców, których może mu dostarczyć siłownia. Zaczął znów biegać, więc... no czemu nie pójść o krok dalej i nie skorzystać z czegoś, co na siłowni pomoże mu się trochę wyżyć? A no właśnie. Dlatego odnalazł salę z workiem treningowym i spędził dobre pół godziny po prostu się na nim wyżywając, przelewając w uderzenia całą swoją złość i frustrację. No taką miał rozgrzewkę na dziś najwyraźniej. Nie przejmował się też jakoś specjalnie techniczną poprawnością wykonywania ciosów, pilnowania kroków, bo po prostu.... no musiał uderzać i uderzać, żeby uciszyć swoje myśli, wyrzuty sumienia, wątpliwości i te wszystkie teorie obijające się po jego głowie. Zadziałało to tak... no średnio na jeża, ale uznał, że na ten moment powinno wystarczyć. Przeszedł do głównej części siłowni, przedramieniem ścierając pot z czoła i żałując trochę, że nie miał jakichś gumek do włosów, bo tak się zapuścił przez ostatni rok, że te włosy to mu wszędzie latały niestety, ale musiał handlować bez nich i odgarnął po prostu mokre włosy do tyłu. Stanął mniej więcej na środku, oceniając które urządzenie tutaj mu się jeszcze może przydać na dodatkowe wyładowywanie emocji, kiedy jego wzrok padł na larabel flemming. I nowa fala dezorientujących emocji przelała się przez jego ciało, bo z jednej strony była policjantką, więc oczywiście że średnio chciał z nią gadać. Z drugiej znali się kiedyś bardzo dobrze, więc trochę jednak chciał. A z trzeciej wiedział o jej dziecku, więc była to dość bolesna sprawa.... ale zdecydował się, że jednak nie będzie chamem. - Hej - podszedł więc i przywitał się, nieco zmieszany. - Dobrze wyglądasz - i dodał, nie znajdując lepszych słów na pierwszą rozmowę od czasy, kiedy ostatni raz ją zbył, po śmierci Astrid....
Mam nadzieję, że wciąż mam zacząć i że wrócisz, więc uwaga, nadrabiam! Dla Henry'ego ostatnie dni były bardzo trudne i niepokojące, więc jak widać uznał, że potrzebuje tego typu bodźców, których może mu dostarczyć siłownia. Zaczął znów biegać, więc... no czemu nie pójść o krok dalej i nie skorzystać z czegoś, co na siłowni pomoże mu się trochę wyżyć? A no właśnie. Dlatego odnalazł salę z workiem treningowym i spędził dobre pół godziny po prostu się na nim wyżywając, przelewając w uderzenia całą swoją złość i frustrację. No taką miał rozgrzewkę na dziś najwyraźniej. Nie przejmował się też jakoś specjalnie techniczną poprawnością wykonywania ciosów, pilnowania kroków, bo po prostu.... no musiał uderzać i uderzać, żeby uciszyć swoje myśli, wyrzuty sumienia, wątpliwości i te wszystkie teorie obijające się po jego głowie. Zadziałało to tak... no średnio na jeża, ale uznał, że na ten moment powinno wystarczyć. Przeszedł do głównej części siłowni, przedramieniem ścierając pot z czoła i żałując trochę, że nie miał jakichś gumek do włosów, bo tak się zapuścił przez ostatni rok, że te włosy to mu wszędzie latały niestety, ale musiał handlować bez nich i odgarnął po prostu mokre włosy do tyłu. Stanął mniej więcej na środku, oceniając które urządzenie tutaj mu się jeszcze może przydać na dodatkowe wyładowywanie emocji, kiedy jego wzrok padł na larabel flemming. I nowa fala dezorientujących emocji przelała się przez jego ciało, bo z jednej strony była policjantką, więc oczywiście że średnio chciał z nią gadać. Z drugiej znali się kiedyś bardzo dobrze, więc trochę jednak chciał. A z trzeciej wiedział o jej dziecku, więc była to dość bolesna sprawa.... ale zdecydował się, że jednak nie będzie chamem. - Hej - podszedł więc i przywitał się, nieco zmieszany. - Dobrze wyglądasz - i dodał, nie znajdując lepszych słów na pierwszą rozmowę od czasy, kiedy ostatni raz ją zbył, po śmierci Astrid....
