archeolożka — na świecie
27 yo — 168 cm
Awatar użytkownika
about
Autorka kryminałów i komedii kryminalnych, która powróciła do archeologicznych wyjazdów, bo stęskniła się za grzebaniem w ziemi. Leczy złamane serce, po mieszkaniu biega w okularach i w dresie oraz z butelką wina w ręku, próbując zwalczyć blokadę twórczą.
[6]

Naprawdę nie spodziewała się, że Colton ją odnajdzie w tym miejscu. To też w sumie nie tak, że ukrywała się przed nim z jakiegoś konkretnego powodu. Właściwie wcale się… nie… ukrywała. A przynajmniej nie przed nim! Raczej ogólnie przed światem, bo dosyć już miała troszkę swojej rodziny, która była obecna w niemal każdym kącie winnicy Callaway. Scarlet potrzebowała spokoju, swobody i nieznajomych, którzy nie będą jej pytali, dlaczego od tygodni nie napisała ani zdania albo dlaczego w chwilach, kiedy nikt nie widzi, nie uśmiecha się, a wręcz wydaje się smutna. Potrzebowała pomieszkać w spokoju z kimś, kto nie zna jej na tyle, by podejrzewać, że w istocie czymś się przejmuje i zamartwia. A mieszkanie z gromadką młodszych ludzi, którzy rzadko kiedy bywali na noc w domu dawało jej mnóstwo swobody i potrzebnej jej samotności. Wydawało jej się, że w ten sposób odzyska wenę i będzie w stanie sklecić choć trochę. Choćby najgorszy draft na świecie, który będzie poprawiać w nieskończoność! Cokolwiek byłoby lepsze niż puste kartki i migający kursyw w wordzie.
Poza tym dla własnego zdrowia psychicznego potrzebowała, by Colton nie znał jej miejsca zamieszkania. Tym sposobem przynajmniej wiedziała, że nie mógł jej nawiedzić w każdej chwili i dręczyć o kolejny draft czy rozdział. Łatwiej jej było się tutaj ukrywać, gdy nikt nie wiedział, gdzie mieszka, a jej współlokatorzy nawet nie kojarzyli jej dorobku literackiego – przez co czuła się niemalże tak szaro jak urzędnik państwowy na poczcie. Dlatego zdecydowała się jeszcze przez jakiś czas poukrywać miejsce swojego zamieszkania przed nim. Nie sądziła przecież, że będzie jej miał to za złe, prawda.
A tego popołudnia miała naprawdę parszywy humor. Trzy razy musiała upominać się, że wywalenie laptopa z mieszkania to zły pomysł. W dodatku fejs i instagram złośliwie podsunął jej wspomnienie związane z jej byłym chłopakiem oraz wykopaliskami. Czyli dwoma aspektami swojego dawnego życia, za którymi tak bardzo tęskniła, i które wciąż jeszcze upominały się i wręcz żądały, by w podskokach opuściła Lorne Bay. Jakoś nawet przeżyła Walentynki, ale aspekt tych powracających wspomnień okazał się być dla niej znacznie trudniejszy. Dlatego przechodziła lekkie załamanie i ostatnie, czego w tym dniu potrzebowała to Coltona, który będzie wraz z nią oglądał maraton Avengersów. Sama w ciszy i spokoju mogła to zrobić, i nawet już odpaliła tv, korzystając z tego, że była sama w mieszkaniu. I jasne, trochę chyba przegięła, mówiąc Brooksowi, że lekko choruje, ale z drugiej strony, naprawdę miała nadzieję, że to go zniechęci do męczenia jej. Dlatego z lekko zaczerwienionymi oczyma (ale jeszcze bez śladów łez) z głośnym jękiem niezadowolenia otworzyła drzwi wejściowe po tym jak ktoś się do nich uparcie dobijał.
Colton Brooks
Agent jednej pisarki — Pracuje wszędzie
29 yo — 182 cm
Awatar użytkownika
about
Wcale nie niańka, a agent Scarlet Callaway. Poza tym malarz, a pracował w bardzo wielu miejscach, ale jakoś nigdzie nie zagrzał długo miejsca.
Colton wykonywał po prostu swoją pracę. Niestety wróżką żadną nie był aby czytać w myślach i wiedzieć o stanie psychicznym swojej szefowej. On co prawda też - wiadomo - miał gorszy okres w życiu, który w sumie bardzo go zmienił, ale nie ukrywał się za uśmiechem, a za obojętnością, która przeszła do codzienności. No, ale skąd miał wiedzieć, że Scarlet cierpi na blokadę i to z powodów osobistych? Wiedziałby, gdyby z nim o tym rozmawiała! Był wszak jej agentem! To jak... taki anioł stróż, o. A co jak co, ale Brooks poważnie podchodził do jej roboty. Tak w sumie powinna być mu wdzięczna, że serio taki kawał czasu dawał jej swobodę i nie nawiedzał w domu rodzinnym. Sam się sobie dziwił bo powinien tam wpadać o piątej rano i kierować Callaway do komputera bo każdy wie, że nie ma to jak rozdział z rana kiedy jeszcze sny pomysłów w głowie siedzą. Ach, tak... do dzisiaj trzymał obraz, który namalował po jednym z lepszych swoich snów... Nie pamiętał już o czym był, ale obraz był piękny!
No, ale do rzeczy. Nie kłamał w wiadomościach, z których wyszło, że wreszcie nadszedł ten dzień i odwiedzi ją w domu. Widać był to też dzień dobroci dla Scarlet bo serio po drodze - trochę okrężną drogą, ale mniejsza - wpadł do sklepu i kupił pluszowego Lokiego. Sam nie wiedział czemu bo przecież nie dlatego aby zmniejszyć jej ewentualne niezadowolenie z takiego super gościa w swoich czterech progach. I tak, Loki był trochę za duży, ale mniejszy był za mały według Brooksa, więc cóż... zaliczy to do jakiegoś prezentu w przyszłości jakby zapomniał o czymś to zawsze rzuci kartą "a jak tam Loki?" A tani nie był - wszak to Marvel. Ech... i po co mu to było.
W winnicy dowiedział się, że Scarlet od jakiegoś czasu już tam nie mieszka i aż mu zaczęła drżeć brew. Naturalnie był cywilizowany, a rodzina Callaway nie była winna niczemu. Przecież to nie oni powinni go informować o tym, że panna Scarlet się przeprowadza. Nawet go nie obchodziło czy sama czy do kogoś czy inne takie rzeczy. Nie musiała mówić... jakby to zrobiła wczoraj, a nie "jakiś czas temu". To już jakiś czas! To należało wręcz poinformować swojego pracownika! Zwłaszcza jak ten biedny musiał taszczyć wielkiego pluszaka - ave za samochód, ale i tak! Nie mniej podziękował za informację i jak kulturalny człowiek wrócił do domu... Hahahah, jasne. Przecież wiadomo, że pojechał w nowe miejsce zamieszkania swej szefowej. Notabene mieszkali chyba teraz niedaleko, więc "yaay" dla męczenia o świcie. W tejże jednak chwili stał pod jej drzwiami i dzwonił, a kiedy wreszcie otworzyła mu drzwi zobaczyła... cóż, pluszowego Lokiego bo to jednak od razu uwagę przyciągało. Dopiero za nim stał Colton, trzymający Lokiego za kark, i gdyby ten był mniejszy to pewnie głowę by już stracił. Tak, widać było po minie Brooksa, że radosny to nie jest, więc zostawił "powitanie" po stronie szefowej.

scarlet callaway
archeolożka — na świecie
27 yo — 168 cm
Awatar użytkownika
about
Autorka kryminałów i komedii kryminalnych, która powróciła do archeologicznych wyjazdów, bo stęskniła się za grzebaniem w ziemi. Leczy złamane serce, po mieszkaniu biega w okularach i w dresie oraz z butelką wina w ręku, próbując zwalczyć blokadę twórczą.
Musiał się domyślać, że ma blokadę twórczą – w końcu, ile można się wymigiwać słabą wymówką i prośbą o oddalenie deadline’u? A o tym, że nastąpiło to wszystko z powodów osobistych nie wiedział w zasadzie nikt i nie było to coś, czym Scarlet chciałaby się pochwalić. Nawet swojemu rodzeństwu. Scarlet udawała przecież, że zerwanie z byłym nie zrobiło na niej większego wrażenia; w końcu na co dzień uśmiechała się, randkowała, zainstalowała nawet Tindera halo, ale to zerwanie tak naprawdę odbiło się znacznie bardziej na jej artystycznej duszy. I powracało do niej niechciane jak bumerang w momencie, gdy tylko wpatrywała się w stronę Worda. Dlatego czuła ulgę, że Colton dał jej spokój i nie gnębił ją aż tak bardzo. Chyba przez to właśnie straciła czujność i kompletnie nie spodziewała się, że na wymówkę o byciu chorą, Colton zbierze się i wybierze się do niej. Nawet nie przewidziała tego, by uprzedzić swoją rodzinę i powiedzieć im, że gdziekolwiek wyszła. Byleby tylko nie podawać Coltonowi jej prawdziwego adresu. No, nie przewidziała tego i tyle.
Jak zapewne wielu innych rzeczy, a chociażby tego pluszowego wielkiego Lokiego, którego Colti dzierżył we własnych dłoniach, a którego jednak trzymał w nieco podejrzany sposób. Fakt, to była jej ulubiona postać Marvela – poza Scarlet Witch wiadomo! – ale uznajmy, że ulubiona męska i akurat w tym aspekcie nie kłamała. Ale gdy już otworzyła drzwi to o mało co szczęka jej nie spadła na widok pluszaka. – Kupiłeś mi Lokiego? – wymsknęło jej się piskliwie i pociągnęła nosem, bo zbierało jej się na płacz. Czy wspomniałam, że miała okres? Bo cóż, miała i to też wpływało na jej samopoczucie. – Dlaczego? – spytała pełna niedowierzania, bo nie uważała, by prezent ten był dobrym upominkiem od agenta – zwłaszcza, że chyba… nie byli tak blisko? Jasne, to był miły gest, ale Scarlet kompletnie nie rozumiała, co kierowało Coltonem. Widok Lokiego tak bardzo wybił ją z myślenia, że kompletnie nie załapała w pierwszej chwili, że Colton tak naprawdę nie powinien stać w progu jej mieszkania, bo przecież nie miał wiedzieć, gdzie mieszka. I nagle to do niej dotarło – niemal z taką siłą, jakby dostała w twarz. Drgnęła zaskoczona i spojrzała w twarz swojego agenta. – Co tutaj robisz? – To na pewno było lepsze pytanie niż „jak mnie tu znalazłeś?”.
Colton Brooks
Agent jednej pisarki — Pracuje wszędzie
29 yo — 182 cm
Awatar użytkownika
about
Wcale nie niańka, a agent Scarlet Callaway. Poza tym malarz, a pracował w bardzo wielu miejscach, ale jakoś nigdzie nie zagrzał długo miejsca.
Może i wiedział o blokadzie, ale był taki złośliwy, że jak mu się nie powie wprost to on będzie udawał, że nie wie i będzie gnębić dopóki poszkodowana sama się do tego nie przyzna, o. A może właśnie temu pokazywał serce i mimo wszystko dawał jej większą swobodę, że nie nawiedzał w domu do tej pory? Może tak chciał dać jej przestrzeń do odblokowania się? Jasne, wciąż przypominał o terminach, ale taką miał pracę. Mógł to zminimalizować, obejść, zrobić coś innego, ale nie mógł całkowicie tego ignorować. Do dzisiaj oczywiście. Tyle, że w wiadomościach serio pisał. Nie przyszedł z zamiarem męczenia, a okazania wsparcia chorej osobie - która to chorą w ogóle nie była i jeszcze się przeprowadziła, więc jasna sprawa, że cała wina była po stronie Scarlet według Coltona.
- Bo nie rzucam słów na wiatr. Chociaż to chora osoba miała go dostać - przytyk, że wcale na przeziębioną - czy co to jej było - nie wyglądała. No... poza oczyma bo chyba były czerwone, ale o alergii nic nie mówiła czyli nie chora! Detektyw Colton na posterunku! Miało się brata w policji. Szczegół, że fotograf bo na pewno coś tam z miejsc zbrodni wynosił. Osobiście to Colton nieraz i nie dwa zachęcał - i dalej będzie zachęcać - Ezrę do kształcenia się na normalnego kryminologa. Aczkolwiek nie na siłę bo był zwolennikiem "rób co lubisz". No, ale będzie go zachęcał bo zawsze chciał w nim więcej pewności siebie budzić. - Mniejszego nie mieli - kłamstwo, ale musiał "z twarzą" wyjść, prawda? No i mówił jak to on... acz z bardziej złą miną. Swoją drogą ta mordka Lokiego przypominała codzienny wyraz twarzy Brooksa. Nie ma to jak identyfikować się z pluszakiem, który dostaje pewnie na półce w sklepie więcej miłości od ciebie, ech... Dobrze, że teraz Colton był zły, a nie melancholijny.
- To co napisałem. Odwiedzam, jak się okazuje nie tak chorą szefową, która nie raczyła poinformować o przeprowadzce i chce aby głowa Lokiego wylądowała na korytarzu przed jej nowym mieszkaniem - co w wolnym tłumaczeniu znaczy "serio? Chcesz gadać na korytarzu?". Trzeba wiedzieć jak się wpraszać. A i tak nie był takim chamem by siłą do środka wchodzić. Tak więc grożenie zakładnikowi było opcją najlepszą. W zasadzie szkoda byłoby mu tą głowę oderwać bo tanie to nie było, a jego kasa przepadła i... i chyba tylko dlatego się powstrzymywał, więc wolał aby Scarlet nie dawała mu powodu by spełnił groźbę.

scarlet callaway
archeolożka — na świecie
27 yo — 168 cm
Awatar użytkownika
about
Autorka kryminałów i komedii kryminalnych, która powróciła do archeologicznych wyjazdów, bo stęskniła się za grzebaniem w ziemi. Leczy złamane serce, po mieszkaniu biega w okularach i w dresie oraz z butelką wina w ręku, próbując zwalczyć blokadę twórczą.
Wymówki, wymówki. Dla Scarlet w rzeczywistości był to naprawdę jeden z cięższych okresów i prawdę mówiąc była o włos od załamania nerwowego – które mogło nastąpić w każdej chwili. Najgorsze w tym wszystkim było to, że Scar kompletnie nie miała przepisu na to jak sobie poradzić z tą niemocą twórczą. A bardzo by takiego przepisu na sukces potrzebowała. I w tym jednym aspekcie nawet Colton nie mógł jej pomóc, bo z tego dołka pisarskiego musiała się jakoś samodzielnie wygrzebać. Potrzebowała czasu na przetrawienie tych emocji. Czasu i spokoju, którego nie mogła najwyraźniej uzyskać tak łatwo, skoro Colton odnalazł ją nawet tutaj. I to w najgorszym możliwym momencie, kiedy tak wiele rzeczy ją przytłaczało – do czego dodatkowo doszła jeszcze sprzeczka z Cami, której to przecież Scar powiedziała, że Colti nie wie, gdzie ona – Scarlet – mieszka. Co jak widać właśnie się odmieniło.
Kupiłeś mi Lokiego – powtórzyła się, wciąż będąc w olbrzymim szoku, że do tego doszło. Nawet nie zareagowała przez to na przytyk. Jeszcze bardziej zachciało jej się płakać, bo hormony jej buzowały, przez co aktywowały jej się wzruszki. I totalnie nie uwierzyła mu w ten argument, że mniejszego nie mieli, bo zawsze są mniejsze odpowiedniki tego typu pluszaków. Zawsze! To już prędzej tego wielkiego by nie mieli na stanie, ale te mniejsze. Aczkolwiek dotarło do niej, że Colton jest ewidentnie na nią zły. – No dobra, ale przecież napisałam ci, że nie chce byś mnie odwiedzał – powiedziała przez zaciśnięte zęby. Nie czuła się tak w całości winna, bo ewidentnie mu napisała, że chce ten wieczór spędzić sama. Przy tym złoszczeniu się zabolało ją podbrzusze, przez co jęknęła i przyłożyła dłonie do brzucha. A wiadomo, że przy miesiączce emocje zmieniały się jak w kalejdoskopie i zaraz Colti miał być tego świadkiem chcąc czy nie. – No to już wejdź skoro tutaj jesteś. Nie będziemy rozmawiać na korytarzu – warknęła jeszcze i odwróciła się na pięcie, wchodząc w głąb mieszkania. – Jak mnie znalazłeś? – spytała, odwracając się w jego stronę i zakładając ręce na piersi, przyciskając je mocno do swojego ciała. Lepsze to niż drążenie tematu pluszowego Lokiego.
Colton Brooks
Agent jednej pisarki — Pracuje wszędzie
29 yo — 182 cm
Awatar użytkownika
about
Wcale nie niańka, a agent Scarlet Callaway. Poza tym malarz, a pracował w bardzo wielu miejscach, ale jakoś nigdzie nie zagrzał długo miejsca.
Czasem żałował, że nie zna żadnej wróżki. Może by mu powiedziała co tak naprawdę się ze Scarlet dzieje. No, ale nie jego wina, że ta wolała się ukrywać. Był jej agentem! A ona nie upierała się do żadnego urlopu ani nic z tych rzeczy. Nie był po to aby ją dręczyć. Był aby właśnie pomagać! Nawet jeśli nie znał odpowiedzi na wszystko to na pewno by przynajmniej spróbował. Wtedy może nie stałby właśnie w drzwiach w niezbyt dobrym humorze, delikatnie ujmując.
Nie skomentował ponownie kwestii Lokiego. Jakby zastał ją w domu rodzinnym to humory byłyby inne i może coś by tam dopowiedział... a może nie? Kto go tam wie. Wolał nie roztrząsać tego, że jakieś tam serce ma i chorej osobie chciał sprawić przyjemność fundując pluszaka. Widać raz na dłuższy czas i jemu się zdarzają takie odruchy. Może powinien z tym do lekarza pójść.
- Mówisz wiele rzeczy. Nie zawsze się mówi co się myśli. No i tylko potwory nie odwiedzają chorych chociaż na chwilę - a on nie był aż taki zły. No... teraz był zły, ale wiadomo o co chodziło! Ogólnie nie był takim strasznym gościem. Miał po prostu swój styl bycia i tyle. Wiedział doskonale, że np. chore dzieci nie chcą niedobrych lekarstw, które dla nich dobre są. Nie mógł więc ufać przeziębionej Scarlet - która jak widać tylko udawała. - Nie byłoby Lokiego bez odwiedzin - zauważył słusznie. Może ten Loki to specjalnie by złagodzić gniew, ale to było zanim dowiedział się o jej tajnym mieszkaniu, w tajnym miejscu. Albowiem w chwili obecnej w ogóle nie czuł się winny, że tutaj przyszedł i odkrył sekret szefowej. Tak... teraz mogli się złościć na siebie wzajemnie. - To jednak coś ci jest - zauważył to jej skrzywienie, więc i skomentował wchodząc do środka i drzwi kulturalnie za sobą zamykając. Jasne, że mógł strzelać bezczelnie w przyczynę bólu w tych miejscach, ale... chyba ta złość przyćmiła jego złośliwość.
- Czy to nie oczywiste? - zapytał z prychnięciem jakby każdy mógł na to odpowiedzieć. - Poszedłem do twojego rodzinnego domu, gdzie zostałem poinformowany, że już tam nie mieszkasz - rzucił Lokiego na kanapę bo by mu krzywdę jeszcze zrobił. - Żeby się ukrywać przed własnym agentem... Zrozumiałbym, gdybym cię nachodził, ale od czasu przyjazdu tutaj specjalnie dawałam ci czas dla rodziny i nie postawiłem tam nogi. Do dzisiaj - rodzina była ważna, a każdy też potrzebował swojej "oazy spokoju", więc serio się starał do niej nie przyjeżdżać by pokazać, że potrafi dać jej przestrzeń. No... i tak się kończy jego dobroć widać!

scarlet callaway
archeolożka — na świecie
27 yo — 168 cm
Awatar użytkownika
about
Autorka kryminałów i komedii kryminalnych, która powróciła do archeologicznych wyjazdów, bo stęskniła się za grzebaniem w ziemi. Leczy złamane serce, po mieszkaniu biega w okularach i w dresie oraz z butelką wina w ręku, próbując zwalczyć blokadę twórczą.
Wystarczyłoby w zasadzie, gdyby Colton znał kumpelkę Scar – Gię, która być może mogłaby mu wywróżyć z kart, co takiego odczuwa Scarlet. Albo po prostu powiedzieć mu nawet bez rozkładania tychże kart i patrzenia w szklaną kulę, że Scarlet przeżywa nieco mocniej niż powinna ostatnie rozstanie. Dlaczego? Cóż, odpowiedź na to była wręcz banalna. Scarlet naprawdę myślała, że jej były był tym jedynym, tym ostatecznym facetem i nie mogła przeboleć tego, że dystans naprawdę rozdzielił ich wspólną drogę na dwie kręte, poboczne dróżki. Co to za pokręcona metafora – nie pytaj. W każdym razie rzeczona Scarlet nie była w nastroju na odwiedziny, bo nagle te wszystkie emocje się w niej silnie skumulowały.
Ale gdy ktoś mówi jasno i klarownie, że NIE, to znaczy Colton, że NIE. I należy to NIE uszanować – powiedziała przez zęby, deklarując i podkreślając z mocą to jedno słówko, które jednak było dość istotne w całej rozmowie. Zaraz przyszedł jej do głowy potworny przykład, ale miała w sobie na tyle resztek rozsądku, że go na głos nie przywołała. Pokręciła tylko przecząco głową. Była zirytowana i zła, ale chyba tylko dlatego, że ją nakrył na kłamstwie. Poza tym im dłużej się skupiała na swoim gniewie, tym bardziej oddalała się od tematu swojego zastoju pisarskiego, a to jej pasowało. Poza tym wolała się złościć na niego niż na siebie – przynajmniej w tej chwili. Bo normalnie przecież wiedziała, że Colton miał prawo wiedzieć, gdzie mieszka, bo gdyby się coś stało – na przykład ktoś by ją zaatakował to jednak lepiej, żeby wiedział, gdzie się znajduje, prawda? Tym bardziej, że ten atak wbrew pozorom nie był aż tak bardzo nieprawdopodobny.
Nie pytaj – warknęła, bo jeszcze nie zgłupiała, żeby do jej osobistego kalendarza spotkań i generalnie organizera życia, nad którym pewnie Colton sprawował POŁOWICZNĄ pieczę i miał do niego wgląd, dodawać info, że ma okres i będzie marudna. Koszmarny sobie dzień wybrał na wizyty, bo choć przepełniał ją gniew, to dodatkowo miała ochotę płakać rzewnie jak bóbr, co przecież sugerowały jej zaszklone oczy.
I najgorsze było to, że nie miała argumentu odpierającego jego słowa. Bo rzeczywiście Colton dawał jej przestrzeń – choć absurdalnie jeszcze przed chwilą myślała, że to sama sobie ją wytworzyła, nie mówiąc mu o miejscu swojego zamieszkania. Pociągnęła płaczliwie nosem i łzy już totalnie się zebrały w jej kącikach oczu. – Bo ty niczego nie rozumiesz – powiedziała jeszcze i skrzyżowała ręce na piersi. Bo w jej przekonaniu nie rozumiał, nawet nie zapytał jej, dlaczego tak go oszukuje z tymi terminami i dlaczego nie potrafi wykrzesać z siebie słowa.
Colton Brooks
Agent jednej pisarki — Pracuje wszędzie
29 yo — 182 cm
Awatar użytkownika
about
Wcale nie niańka, a agent Scarlet Callaway. Poza tym malarz, a pracował w bardzo wielu miejscach, ale jakoś nigdzie nie zagrzał długo miejsca.
Brooks nie miałby absolutnie nic przeciw aby poznać Gię. Ba, chętnie poznałby całe otoczenie Scarlet! No, ale uważał, że jakby to zaproponował to jeszcze by pomyślała, że chce ją kontrolować i śledzić - co prawdą nie było. Co innego, że we wróżby nie wierzył. Uwierzyłby w to, że kumpela wie co siedzi w głowie Scarlet bo ją zna - to tak. No, ale czyja wina, że Colton nie znał otoczenia szefowej, hmmm? A sam też sądził, że z Cami spędzi resztę życia to wręcz był przekonany, że by zrozumiał o co Callaway z tym chodzi. Nie jego jednak wina, że Scarlet dalej była radosna, a nie popadła w taki stan w jakim on do dzisiaj się znajdował - po nim było lepiej widać i nie musiał się tłumaczyć dzięki temu za bardzo.
- No to NIE uszanowałem - pokręcił głową bo powiedziała by NIE uszanować to nie uszanował! Logika! Tak, ogarnął o co jej chodziło, ale już tu był to nie będzie się tłumaczył. Zwłaszcza, że to ona powinna się tłumaczyć, a nie on! - Nie odwracaj mi tu kota ogonem tak w ogóle. Dlaczego mi nie powiedziałaś o przeprowadzce? Nie mówię nawet pierwszego dnia bo wszystko mi jedno, ale W KOŃCU należałoby powiedzieć swojemu agentowi, gdzie się mieszka - bo inaczej wpadnie zirytowany i niezapowiedziany... Wróć. Zapowiadaj się! Nie powinien więc być tutaj żadnym zaskoczeniem. Cały czas mówił, że wpadnie - z troski zdrowotnej! A ona co? Przeprowadziła się jakiś czas temu i nic nie powiedziała! Jako pracownik powinien to wiedzieć! Zwłaszcza nie byle jaki pracownik bo jednak mieli takie relacje, że prędzej czy później musiałby zacząć znowu do niej wpadać - tak jak to miało miejsce często zanim wrócili do Lorne Bay. I wtedy było to coś normalnego! Od czasu przyjazdu jednak tutaj dał jej ten czas dla rodziny... a ona wywinęła mu taki numer! Rozumiałby, gdyby był prześladowcą, ale właśnie nie był! Dzisiejsze odwiedziny to są wyjątek i tajemnica.
- Jak mam rozumieć jak mi nie mówisz? Serio oczekujesz, że zostanę jasnowidzem? Bo aktualnie to bliżej mi do czarnowidza - odwarknął, ale brwi zmarszczył... czy jej się oczy zaszkliły? Z jakiego powodu? Nie uważał się za aż tak strasznego by płakać dlatego, że wpadł w odwiedziny. Jakby taki był to Ezra ryczałby codziennie. No, ale zapytał, prawda? Zapytał co ma rozumieć i chciał wiedzieć! Dostać wreszcie jakieś informacje, a nie znajdować ją w kolejnym tajnym miejscu, nie wiadomo co robiącą i przed kim się ukrywającą.

scarlet callaway
archeolożka — na świecie
27 yo — 168 cm
Awatar użytkownika
about
Autorka kryminałów i komedii kryminalnych, która powróciła do archeologicznych wyjazdów, bo stęskniła się za grzebaniem w ziemi. Leczy złamane serce, po mieszkaniu biega w okularach i w dresie oraz z butelką wina w ręku, próbując zwalczyć blokadę twórczą.
Z tym całym otoczeniem to jednak bym uważała, bo jeszcze ktoś – Cami bądź Scarlet – mógłby pomyśleć, że zamiary Coltona są nieco inne niż profesjonalne. Choć oczywiście nie było w tym niczego złego, że Colton chciał znać ludzi z otoczenia Scar. Oby tylko Brooks zaraz nie zaczął planować wszystkiego za ich dwójkę i mówić zwroty typu „zapisuję to becikowe spotkanie w naszym kalendarzu”, bo jeszcze przerodzi się to zaraz w relację, którą mieli Nines i Gavin, a Scarlet jak na razie nie chciała słyszeć niczego o ich wspólnym kalendarzu. Nic z tych rzeczy. Od prowadzenia kalendarza prywatnego miała jak na razie swojego francuskojęzycznego asystenta, który co prawda niezbyt się sprawdzał, ale to nieważne w tym momencie. – A powinieneś uszanować! – zawołała z rozdrażnieniem i zacisnęła mocno powieki na kilka sekund, bo podświadomie czuła, że Colton robi to specjalnie, by ją zdenerwować i specjalnie wyłapuje słówka bez kontekstu i odwraca je na swoją korzyść, by tylko ją rozdrażnić jeszcze bardziej. I za reguły jej to niespecjalnie przeszkadzało, bo uwielbiała się z nim szczerze droczyć i zawsze reagowała co najmniej dobrotliwym uśmiechem, ale tym razem niemal wszystko co mówił bądź robił Colton przekraczało granicę. – No, bo nie powiedziałam – oznajmiła z rozgoryczeniem przekornie i uparcie. Zupełnie jakby to już samo w sobie było jakimś wytłumaczeniem, które Colton magicznie miał skumać. Dlaczego mu nie powiedziała? Poza tym, że nie chciała, żeby do niej przychodził, i że wmawiała sobie, że w ten sposób zachowuje namiastkę prywatności. Pozostawała jeszcze kwestia znacznie bardziej ukryta – czyli ta, że chyba podświadomie nie chciała dopuścić, by Colton i Cami kiedykolwiek się minęli pod jej mieszkaniem. Zdecydowanie nie chciała kusić losu i doprowadzać do tego typu spotkania, z którego jak wiadomo, wyniknęłoby tylko jeszcze więcej niepotrzebnych kłopotów. Niewiele więcej tak naprawdę chciała ugrać tym, że nie przyznała się do przeprowadzki nawet po jakimś czasie. I wciąż przecież była zaskoczona trochę tym, że ją znalazł tutaj i tak po prostu bezpardonowo pojawił się w jej progu. Cóż, co prawda z niespodzianką, ale i to na chwilę obecną odeszło na dalszy plan.
Jak mam ci mówić, skoro mnie nie pytasz? – odparowała w odpowiedzi i zamrugała gwałtownie, próbując powstrzymać cisnące się łzy do jej oczu, ale coraz gorzej jej z tym szło. – Nigdy nie zapytałeś co się ze mną dzieje! A ja nie potrafię już pisać i oboje zaraz będziemy bezrobotni – powiedziała rozpaczliwie, pociągając przy tym nosem.

Colton Brooks
Agent jednej pisarki — Pracuje wszędzie
29 yo — 182 cm
Awatar użytkownika
about
Wcale nie niańka, a agent Scarlet Callaway. Poza tym malarz, a pracował w bardzo wielu miejscach, ale jakoś nigdzie nie zagrzał długo miejsca.
Nah, w prawdziwym związku taki nie był. Teraz to była relacja czysto zawodowa, więc się starał swoją pracę wypełniać jak należy. W związku romantycznym starał się jednak być mniej... obojętny? Oczywiście jak mu zależało, ale od pamiętnego porzucenia "przed ołtarzem" to nie był w związku dłuższym niż pół roku, więc możę faktycznie robił coś nie tak. No, ale będąc "chłopakiem" starał się być częścią drużyny, a nie szefem co wszystko ma dopięte na ostatni guzik.
- Sprawdź komórkę bo napisałem parę razy, że przyjdę - przewrócił oczyma. Znał doskonale słowo "nie" i się stosował, ale odwiedzanie chorego to co innego! Zazwyczaj jak chory nie chciał odwiedzin to albo się bał, że kogoś zarazi, albo nie chciał aby go oglądano w tym stanie, albo oszukiwał chorobę jak dzisiaj panna Callaway! Musiał więc sprawdzić co było prawdą, a prawda była większa niż z początku sądził. Nie spodziewał się przecież, że będzie jechał do jej tajnego mieszkania. - I to ma być odpowiedź? To nie jest żadna odpowiedź! Zachowujesz się jak... jak ona! - no, a nie? Cami zwiała bez słowa i może Scarlet nie zwiała, ale coś nie raczyła mu odpowiedzieć czemu nie przyznała się do tego, gdzie mieszka. A nawet nie naciskał na to, więc by jej nie prześladował! Zwłaszcza, że sam miał świadomość przyjaźni Scarlet z jego eks, więc tym bardziej nie chciałby jej tu spotkać - mimo, że teraz wolałby aby do spotkania doszło by zakończyć jakiś etap. No, ale wracając do chwili obecnej... strasznie go zirytowało porównanie szefowej do Cami. Zawsze widział Callaway w o wiele lepszym świetle, więc aktualnie podobieństwo absolutnie nie było komplementem. Nie jego wina, że kobietom najwyraźniej trudno było odpowiadać na najprostsze pytania!
- Jak pytam to coś odpowiedzi nie dostaję - zauważył na sytuację sprzed chwili. Dla takich odpowiedzi to nawet nie ma co języka strzępić na pytania. - No to słucham. Co się z tobą dzieje? Na pewno potrafisz pisać. Tego się nie traci od tak - odrzekł według niego słusznie, ale i odruchowo, więc dopiero po tym ogarnął o co mogło jej chodzić. Acz wkurzające bo dalej uważał, że musiał się domyślać. - Jeśli to blokada to każdy artysta czasem ją przechodzi. Nie znaczy to, że wszystko stracone - i to konkretnie zrozumieć potrafił. Mimo napiętej atmosfery, jego mózg agenta już zaczął układać plany próby odblokowujące pokłady natchnienia. Przy okazji zaczął się rozglądać za chusteczkami bo chyba szło gorzej niż zawsze.

scarlet callaway
archeolożka — na świecie
27 yo — 168 cm
Awatar użytkownika
about
Autorka kryminałów i komedii kryminalnych, która powróciła do archeologicznych wyjazdów, bo stęskniła się za grzebaniem w ziemi. Leczy złamane serce, po mieszkaniu biega w okularach i w dresie oraz z butelką wina w ręku, próbując zwalczyć blokadę twórczą.
Bycie częścią drużyny było naprawdę ważnym aspektem i Scarlet chyba trochę po cichu liczyła, że mają taki właśnie układ również i na stopie zawodowej – i że są drużyną. Tymczasem w tym momencie z irytacją potrafiłaby zapewne przywołać kilkadziesiąt momentów, kiedy to ona czuła się podwładną. – Tak, a ja napisałam KILKA RAZY, żebyś tego nie robił – powiedziała, również przewracając oczyma.
Gdyby Scarlet do tej pory nie stała jak słup, to teraz z pewnością stanęłaby jak wryta po tym, co od niego usłyszała. A tak mogła tylko przyglądać się mu z niedowierzaniem i szeroko otwartymi oczyma. – Nie powiedziałeś tego… – wymamrotała boleśnie i żałośnie, ale nie dało się przecież ukryć, że Colton owszem, powiedział właśnie to. i to jeszcze bardziej zdenerwowało Scarlet, bo ta jego wypowiedź miała wiele wad, począwszy od tego, że Scarlet nigdy by go nie zraniła w ten sposób niezależnie od tego czy byli tylko znajomymi, czy nie. Bo nie uważała, by ukryciem swojego miejsca zamieszkania go w jakikolwiek sposób zraniła. Zraniłaby go gdyby go wymieniła na nowszego agenta bez jego wiedzy. – Obiecałeś mi, tak samo jak ja tobie, że nie będziemy mieszać prywaty z naszą pracą! Jak możesz stać tutaj i mówić mi coś takiego, tym samym łamiąc tą jedną zasadę? Jak możesz w ogóle coś takiego wywlekać? – Złościła się bardzo i sprowokował ją wreszcie do większej wylewności. Pal licho, że z tych nerwów bolało ją jeszcze bardziej podbrzusze i poczuła większe mdłości spowodowane okresem.
Zgrzytnęła zębami, bo jej raczej wydawało się, że owszem odpowiedziała na jego pytanie. Nieważne czy wymijająco. Roześmiała się gorzko i już nawet nie hamowała tych łez tylko ze złością otarła je najpierw palcami z policzków. – Oczywiście, że to blokada! – warknęła od niechcenia i znów pociągnęła nosem. Jednocześnie nie mogła uwierzyć, że serio się przed nim rozkleiła. Nigdy przecież przy nim nie płakała. Nawet zbytnio się nie smuciła, zawsze była radosna i miała dobry humor. – Problem w tym, że zblokowało mnie coś, co poprzednim razem sprawiło, że wydałam książkę w zastraszającym tempie i stała się bestsellerem. Ale jak mam pisać, skoro mam złamane serce, a moje całe szczęście runęło tylko dlatego, że odmówiłam na stałe wyjazdu do Londynu! – wydusiła z siebie szybko i w chaotyczny sposób. I to był pierwszy raz, kiedy mówiła w dość pokrętny sposób Coltonowi, co było powodem jej zerwania z byłym. – Jak mam pisać skoro wszystko się tak bardzo nie układa i w głowie mam pustkę, a nie intrygi, zarys postaci i ironiczny humor sytuacyjny? – dodała ze zmarszczeniem czoła. – I jeszcze Cami, o której tak wspaniałomyślnie postanowiłeś wspomnieć, jest na mnie zła z twojego powodu – wytknęła mu z nowym potokiem łez, które szybko otarła. – A ty nie potrafisz zrozumieć tej jednej rzeczy, że po prostu mam gorszy dzień i nie chcę widzieć NIKOGO i bezczelnie pojawiasz się w moich drzwiach, kiedy ewidentnie tego nie potrzebuję – wytknęła mu z rozgoryczeniem.
Colton Brooks
Agent jednej pisarki — Pracuje wszędzie
29 yo — 182 cm
Awatar użytkownika
about
Wcale nie niańka, a agent Scarlet Callaway. Poza tym malarz, a pracował w bardzo wielu miejscach, ale jakoś nigdzie nie zagrzał długo miejsca.
On uważał ich za drużynę - za partnerów. Nie czuł się "gorszy" jak podrzędny pracownik, ale też był przekonany, że swoje miejsce zna. Z drugiej strony nie był kimś kto błaga i prosi szefa o... o cokolwiek. Poza tym agent nie mógł miękki być. Musiał czasem pomęczyć Callaway dla jej własnego dobra. A i tak dał jej sporo czasu wolnego od kiedy się sprowadzili z powrotem do Lorne Bay.
- A ja powiedziałem, że nie jestem potworem żeby nie wpaść chociaż na chwilę do kogoś kto choruje - w sumie nie powiedział tego, ale to było między wierszami! Tak samo jak "a sprawdzę czy tam nie umiera albo mnie nie oszukuje" - niestety padło na to drugie. Przy pierwszym to by się przejął jak należało! Druga opcja była gorszą bo specjalnie dla niej tutaj przyjechał - i niepotrzebnie! A się zdarzy, że będzie chciała by przyszedł to on na złość zostanie w domu.
- Nie mieszam tych spraw. Nie gadam o niej. Nie moja wina, że migasz się od odpowiedzi jak ona - bo nie jego wina! Za świeżo był po spotkaniu z Cami, która po tylu latach nie dała mu żadnej odpowiedz i w dodatku ZNOWU uciekła. I czy chciał czy nie, wyżył się przez to porównanie na Scarlet. Nie chciał, ale jakby odpowiadała na pytania normalnie, a nie się uchylała to by ich nie porównywał ze sobą. Nie chodziło, więc o tajemnicę przeprowadzki - to swoją drogą, ale porównanie do Cami równało się brakiem odpowiedzi. Nienawidził tego.
Hm... Pierwszy raz Callaway przy nim płakała. Dziwna sprawa. Przygotowywał sobie wiele planów na wiele wypadków, ale nie przewidywał jej płaczu. No chyba, że takiego, że skończyły się słodycze czy jakieś dobroci jak się miało mega ochotę - wtedy aż tak na poważnie by tego nie brał, a teraz to inna sprawa. Wiedział, że powinien się zachować jak człowiek... jakoś... Może lepiej, że dziewczyna dalej mówiła bo chociaż poznał prawdę i wreszcie miał trochę więcej informacji. Teraz to tłumaczyło bardzo dobrze, dlaczego tak migała się od terminów.
- Okej - pomasował sobie skronie, a potem przeszedł się do drugiego końca pomieszczenia - niemal jak u siebie - i podał szefowej chusteczki, które wcześniej zauważył... no... nie podał do ręki bo jeszcze go ugryzie, więc postawił po prostu blisko niej. - Blokadą można się zająć. Gość mógł cię tylko odblokować, ale nie znaczy, że nie potrafisz bez niego pisać - i prawdę mówiąc miał już plany jak jej pomóc. Niestety wrócił temat, którego nie lubił. - Z mojego? To ona jest tą co ucieka i tylko na nią należy być złym - nie, nie miał zamiaru ani trochę przekabać Scarlet bo nie jego rejony, ale nie ogarniał czemu Cami ma być zła na Callaway, ale jak nic nie zrobiła. - Bo może nie czytam w myślach?! Mam ci pokazać smsy? Twierdziłaś, że jesteś chora! Poza tym to ty jesteś tutaj tą milszą. Sądzisz, że jakby ktoś ci napisał, że jest chory i nie chce odwiedzin to byś go posłuchała czy pomyślałabyś sobie, że pewnie nie chce cię zadręczać albo inne wymówki tego typu - on tutaj serce okazał, a jak zwykle mu się dostawało. Powiedziałby, że już tego nie zrobi... i może faktycznie nie zrobi, ale był agentem, więc odwiedzać będzie tak czy siak. Milsze powody to już inna kwestia.

scarlet callaway
ODPOWIEDZ