[Ane Ackerman Weston]

Wiedział. Powinien wiedzieć. Przecież… tak, byli tutaj razem, prawda? Nawet jeśli zniknęła to wcale nie zerwała z nim kontaktu – rozmawiali normalnie, nawet jeśli głównie o łódce, którą dla niej remontował, ale przecież nie tylko… po prostu nie rozmawiali o jej ostatniej wizycie w Monterey. Ale nie wyobrażała sobie całkowicie zrezygnować z kontaktu z nim. Po prostu jakby unikała tematu. Więc tak, uciekała od niego. Musiała zrobić porządek ze swoim życiem, poukładać sobie parę rzeczy w głowie i zastanowić się, co będzie najlepszym rozwiązaniem. Czy wiedziała? Nie. Głównie dlatego, że natrafiła właśnie na tą ścianę związaną ze związkiem na odległość. Nie miała odwagi wymagać od niego przeprowadzki, bo… no jak? Ledwie się znali. Spędzili razem jedną noc. Jak mógłby to zrobić? Albo raczej ona mogłaby go o to prosić? Dlatego nie ukrywała swojego zdziwienia, gdy sam poruszył ten temat. Nie ukrywała też szerokiego uśmiechu, który pojawił się na jej twarzy. Zamiast cokolwiek powiedzieć – pocałowała go. Po prostu, jakby to była najbardziej oczywista i naturalna sprawa na świecie. I w sumie… tak się z tym właśnie czuła.
Ale nie mogli spędzić całego wieczoru w odosobnieniu. Zabrała go z powrotem do reszty gości, gdzie naprawdę nie musiała go przed niczym bronić. Jeśli wcześniej znał tych ludzi tylko ze słyszenia albo widzenia – bo jednak Monterey było wystarczająco małe, żeby mniej więcej kojarzyć ludzi – teraz miał okazję ich poznać, a oni go traktowali jak jednego ze swoich. No i wszyscy byli zachwyceni łódką, którą wyremontował. Po prostu zachwyceni…
Koniec końców wieczór można było uznać za udany. Bawili się dobrze, później wrócili do Skylera i bawili się jeszcze lepiej.
A później jakoś to poukładali by móc żyć długo i szczęśliwie.


/koniec

Skyler Weston