Judah Hirsch

Lata 70.

O pierwszej połowie nie będę mówić, bo jeszcze mnie wtedy na świecie nie było. Rodzę się w 1977, zaledwie trzy miesiące po śmierci Elvisa Presleya, którego wielką fanką była nieżyjąca już teraz ciotka od strony babki. Podobno głęboko wierzyła w to, że jego śmierć nie była przypadkiem i musiałem być nim w poprzednim wcieleniu - uparła się na taką wersję szczególnie wtedy, kiedy mając kilka lat fałszowałem śpiewając do mikrofonu, śpiewając stare, izraelskie piosenki dla dzieci. Trochę te czasy jeszcze pamiętam, chociaż o wiele bardziej wolałbym wyrzucić je już z pamięci.

Lata 80.

Przed oczami mam tylko nieliczne wspomnienia z wydarzeń, w których brałem udział już jako zbuntowany pięciolatek, patrzący na świat przez różowe okulary. Cotygodniowe spotkania American Jews w domu kultury, który zburzyli dobre dwadzieścia lat temu, i te obrzydliwe, kruche ciasteczka z galaretką, którymi nas na nich częstowali. Wtedy je uwielbiałem; teraz za to już wiem, że nawet w samym Seattle mogę dostać o wiele lepsze i wypiekane na miejscu, a nie kupne i z pierwszego lepszego marketu po drodze. W międzyczasie rodzice uczą mnie żydowskiej kultury, żebym tak jak oni przekazał ją kiedyś kolejnym pokoleniom, dbając o rodzinną tradycję, a ja dziwię się dlaczego kiedy wszystkie dzieci cieszą się na święta i wyczekują Mikołaja, muszę obchodzić Chanukę.
W '82 Michael Jackson odnosi wreszcie wielki sukces, a ja pod koniec lat 80. na swoje pierwsze imprezy w gronie znajomych zakładam skórzaną kurtkę z postawionym kołnierzem na wzór tej, którą miał w teledysku do piosenki Thriller. Taka była wtedy moda. Wyglądałem w niej komicznie i chociaż mam kilka zdjęć z tamtego okresu, nigdy nie pokazałem ich dzieciakom. Wtedy też poznaję Elizabeth i zaledwie dwa lata później zaczynam się z nią spotykać, ale nasze drogi rozchodzą się na okres studiów.

Lata 90.

Tak, studia. Idę na nie w 1995 roku, wtedy, kiedy w zamachu ginie ulubieniec mojego ojca - Icchak Rabin, ówczesny premier Izraela. Ze studiów rezygnuję szybko, zdając sobie sprawę, że nie potrzebuję ich ani do szczęścia, ani żeby coś w życiu osiągnąć. Zresztą finanse, na które wtedy się dostałem, nawet mnie nie interesują. Elizabeth na swoich zostaje, więc mija kilka lat zanim znowu się spotykamy; i zanim ku uciesze naszych rodzin bierzemy ślub. Pod wpływem chwili, wielu emocji i wiadomości o pierwszej ciąży, o której mówi mi niecałe trzy miesiące przed moimi dwudziestymi pierwszymi urodzinami. Nadal jestem dzieciakiem, ale już wtedy głęboko wierzę w to, że musimy być sobie przeznaczeni, skoro nasze drogi znowu się zeszły.
Nie byliśmy. Kilka lat później wzięliśmy rozwód, ale o tym będzie później.
Za to od koniec lat 90, kiedy jesteśmy już rodzicami, zaczynam pierwszą pracę w restauracji, do której przyjmują mnie tylko dlatego, że urozmaiciłem swoje puste jeszcze wtedy CV. Zawsze lubiłem gotować w domu, brudząc przy tym całą kuchnię, ale nigdy wcześniej nie byłem kucharzem i nie miałem takiego doświadczenia, o jakim z pasją opowiadałem na rozmowie rekrutacyjnej. Szef szybko połapał się, że coś jest nie tak, ale że uczyłem się szybko i byłem w tym całkiem dobry, zostałem tam na kilka lat. Odchodziłem stamtąd cholernie wdzięczny - nie przez szefa, który okazał się kanciarzem i nie płacił nam za nadgodziny, ale głównie dlatego, że w kolejnej pracy nie musiałem już kłamać.

Lata 00.

Po raz drugi zostaję ojcem i jeszcze bardziej utwierdzam się w przekonaniu, że jesteśmy z Elizabeth sobie pisani. W międzyczasie Bush zostaje prezydentem, a w telewizji oglądam wiadomości o zamachu na World Trade Center, co do dziś pamiętam tak dobrze, że nawet teraz jestem w stanie przywołać w pamięci czym się zajmowałem tamtego konkretnego dnia. Pracę zmieniam wreszcie na lepszą i lepiej płatną, ale poza tym i tak dostaję coraz więcej nowych ofert, nawet spoza Seattle, dzięki czemu kiedy kończę dwadzieścia siedem lat jestem w stanie wziąć kredyt na dom, który budujemy na obrzeżach Seattle. Dwa lata później wprowadzamy się do niego i rodzi się nasze ostatnie dziecko, a po roku mieszkania na swoim składam pozew o rozwód, całej rodzinie tłumacząc, że po prostu nie potrafię dalej żyć z Elizabeth pod jednym dachem. Dzieci zostają pod jej opieką, ale przez następne lata widuję się z nimi co najmniej dwa razy w tygodniu, bo nie chcę, żeby zapomnieli, że jeszcze mają ojca. Beznadziejnego, ale mają.
Z czystego sentymentu nie potrafię sprzedać tak od razu naszego wspólnego domu; dopiero kilka lat później zyskuje nowych właścicieli, z którymi do dzisiaj mam całkiem niezły kontakt.

Lata 10.

Z jednej strony wydaje się, że w moim życiu jest coraz gorzej, ale z drugiej wreszcie zaczynam czuć, że żyję tak, jak tego chciałem. Powodzie, wojny, pożary i zamachy terrorystyczne stają się przykrą codziennością, a ja wystarczająco zmęczony swoimi problemami przestaję czytać gazety tak często, jak miałem w zwyczaju robić to kiedyś do porannej, świeżo zaparzonej kawy. O tym już wspominałem, ale tak, sprzedaję nasz dom - dzięki temu jestem w stanie bez kredytu kupić apartament w centrum miasta, bo już mnie na to stać. Zarabiam więcej i lepiej, i wcale nie próbuję tego ukryć.
W 2017 wybory wygrywa Trump, a ja z racji tego, że od zawsze byłem przeciwnikiem republikanów, biorę kilka dni wolnego i z dnia na dzień wyjeżdżam odpocząć na tropikalną wyspę, na której zapominam o problemach z żoną i dorastającymi dziećmi. Oczywiście nie sam; od rozwodu z Elizabeth ciężko znoszę samotność, więc spotykam się z różnymi kobietami, całkiem przypadkiem z roku na rok coraz młodszymi. Nie lubię o tym rozmawiać, więc jeśli ktoś mnie o coś pyta, wzruszam tylko ramionami.

Teraz

Deszczowe Seattle zamieniam na... Australię. Pieprzoną, kurwa, Australię. Nie wiem jeszcze na ile tu zostanę, ale wiem jedno - musiałem wyjechać. Zmienić otoczenie, poznać nowych ludzi i zapomnieć o ostatnim związku, z którym już zawsze kojarzyć mi się będzie Seattle. To że przeprowadził się tu Jacob tylko ułatwiło decyzję. Do tego Elizabeth obiecała, że da sobie radę sama, a dzieci i tak dorosły już na tyle, by nie potrzebować mnie na miejscu, pod telefonem i na każde zawołanie. Mój wyjazd tłumaczą oczywiście jako kolejny przejaw kryzysu wieku średniego... i tym razem muszę przyznać im rację. To jest kryzys wieku średniego.
Ale jakie to ma znaczenie? Żyję przynajmniej tak, jak chciałem od zawsze. Na własnych zasadach.

Judah Hirsch

5 listopada 1977 r.

Seattle, WA

bezrobotny; stara się na odległość współprowadzić restaurację, którą otworzył w Seattle kilka miesięcy przed wyjazdem

-

opal moonlane

dwukrotny rozwodnik, heteroseksualny

Środek transportu
Od przyjazdu ciągle przeklina ruch lewostronny, do którego nie potrafi się przyzwyczaić - z tego względu częściej jeździ taksówką, niż sam wsiada za kierownicę kupionego niedawno samochodu. W ostateczności chodzi na pieszo.

Związek ze społecznością Aborygenów
Poza przypadkowo spotykanymi na drodze osobami - żaden.

Najczęściej spotkasz mnie w:
Jeśli nie ma go w wynajmowanym mieszkaniu, może być wszędzie; choć nie robi tego tak chętnie jak sądził jeszcze przed przyjazdem, próbuje poznać miasto i okolice, żeby w niedalekiej przyszłości określić się, czy chce zostać tu na dłużej.

Kogo powiadomić w razie wypadku postaci?
Matkę - Rachel Hirsch.

Czy wyrażasz zgodę na ingerencję MG?
Tak, tylko bez uszczerbku na zdrowiu.

Judah Hirsch

Michiel Huisman