Oswald Driscoll

𝚕𝚘𝚜𝚒𝚗𝚐 𝚑𝚎𝚛 𝚠𝚊𝚜 𝚋𝚕𝚞𝚎 𝚕𝚒𝚔𝚎 𝙸'𝚍 𝚗𝚎𝚟𝚎𝚛 𝚔𝚗𝚘𝚠𝚗

Dobry dom, jeden z tych, które zawsze mają równo przystrzyżony trawnik. Ojciec był prawdziwym perfekcjonistą, kochał symetrię, prostotę, szeroko pojęty minimalizm. Dlatego właśnie zarówno ja, jak i mój identyczny z wyglądu brat, od małego musieliśmy wpasować się w jego schemat. Zaczęło się szybko - imiona nadane po dwóch dziadkach, oczywiście tych od strony rodziny Driscollów i łaskawe pozwolenie udzielone matce, by choć na drugie imię mogła dać swoim synom tak, jak jej się podobało. Ale to naprawdę był dopiero początek długiej drogi usłanej niepowodzeniami w kwestii zadowolenia mężczyzny. Zajęło mi wiele lat, by przestać zabiegać o jego poklask i nauczyć się, że pochwały czy uznanie innych są równie, jeśli nie bawet bardziej, wartościowe. W zasadzie by to w pełni pojąć, musiałem się zakochać, wcześniej ta umiejętność była u mnie raczej kulawa, ale o tym później. Wychowywanie się z tyranem nie należało do prostych, to można powiedzieć na wstępie. Mój brat chyba miał więcej cierpliwości, niż ja, a zwłaszcza w momencie, gdy ojciec podjął próby wtrącenia się w naprawdę każdą strefę naszego życia. Zawsze, kiedy nieopatrznie zdarzało mi się wspomnieć, że spotykam się z kimś, że w szkole jest jakaś dziewczyna, która mi się podoba, stary paranoik czuł jakąś palącą potrzebę, by ją znać i wiedzieć o niej wszystko. Popełniłem kilka razy ten błąd i przyprowadziłem kilka dziewczyn na sobotni obiad, ale zawsze kończyło się tak samo - żadna nie chciała mnie dłużej znać po przesłuchaniu przy stole i niewybrednych komentarzach o nazbyt zwyczajnych zawodach jej rodziców. W Lorne Bay ojciec zdawał się znać co drugą osobę i z łatwością przytaczał kompromitujące historie o członkach rodzin moich wybranek, co wszystkich doprowadzało do szału. Wtedy właśnie zabiłem go po raz pierwszy - na papierze, w krótkim opowiadaniu, którego akcja osadzona jest przy świątecznym stole. Nikt nie spodziewa się tragedii, aż nagle...

𝚖𝚒𝚜𝚜𝚒𝚗𝚐 𝚑𝚎𝚛 𝚠𝚊𝚜 𝚍𝚊𝚛𝚔 𝚐𝚛𝚊𝚢, 𝚊𝚕𝚕 𝚊𝚕𝚘𝚗𝚎

Zmądrzałem. Skończyła się jakakolwiek kooperacja z mojej strony z tym człowiekiem, a ja wybrałem piękną, efektowną ucieczkę. Wtedy właśnie po raz pierwszy moja matka tak naprawdę dostała więcej, niż raptem pięć minut w mojej historii, bo musiała mu się postawić, bym w ogóle mógł iść na studia. Wbrew temu, czego ode mnie wymagał, ja nawet przez moment nie myślałem o żadnym prawie, medycynie czy ekonomii i nie oglądając się na nic (i na nikogo) wybrałem coś, co naprawdę leżało w kręgu moich zainteresowań. To było dziennikarstwo na jednej z naprawdę oddalonych uczelni, tak, by czasem nie znajdować się zbyt blisko domu. To właśnie w tamtym czasie zacząłem tak naprawdę żyć, a nie tylko egzystować pod dyktando kogoś innego. Studia były przygodą, której nie da się zapomnieć, a uczelnia naprawdę okazała się strzałem w dziesiątkę. Kochałem to, co robiłem i to, co te studia mogły mi zaoferować na przyszłość, bo na tamtym etapie nie tylko chciałem zdobyć wiedzę i coś osiągnąć, ale też upewnić się, że nigdy więcej po otrzymaniu tytułu nie będę zależny od swojej rodziny. Taki stan rzeczy, ten, w którym jest na odwrót, szybko zaczął występować tylko i wyłącznie w moich koszmarach, a w pierwszej gazecie pracowałem już na studiach, jako stażysta, któremu ledwo płacono, a który miał mieć naprawdę porządne miejsce pracy wpisane w CV. Chociaż wiele osób popychało mnie, bym ze swoją ambicją szukał raczej pracy w telewizji, to nigdy mnie nie interesowało - szukałem wszystkiego, co oferowało mi możliwość pisania, nawet jeśli na samym początku były to co najwyżej króciutkie informacje o remontach drogowych albo inwestycjach budowlanych, które mało kogo interesowały. To nie było tak istotne na etapie, kiedy ja jeszcze sam szukałem czegoś, o czym chciałbym pisać więcej i szerzej. A można mi wierzyć na słowo, to była długa i mozolna droga.

𝚏𝚘𝚛𝚐𝚎𝚝𝚝𝚒𝚗𝚐 𝚑𝚎𝚛 𝚠𝚊𝚜 𝚕𝚒𝚔𝚎 𝚝𝚛𝚢𝚒𝚗𝚐 𝚝𝚘 𝚔𝚗𝚘𝚠 𝚜𝚘𝚖𝚎𝚋𝚘𝚍𝚢 𝚢𝚘𝚞 𝚗𝚎𝚟𝚎𝚛 𝚖𝚎𝚝

Miałem nigdy więcej nie wracać do Queenslandu, ale zrobiłem to po latach, oczywiście z miłości. Miałem wiele kobiet przed nią, ale chyba żadnej nie kochałem tak naprawdę, skoro to dopiero przy niej oszalałem z miłości jak dzieciak, a nie prawie trzydziestoletni mężczyzna. Nie wszystko szło między nami jak z płatka i musieliśmy pokonać sporo przeszkód, nim ta relacja wypaliła, zaczynając od tego, że mnóstwo bliskich nam osób twierdziło, że nie mamy przed sobą przyszłości i jestem dla niej za stary (co było dla mnie oburzające prawie dziesięć lat temu, a co teraz nawet w pewnym sensie rozumiem), kończąc na tym, że ja chciałem trzymać się z daleka swoich rodzinnych stron, a ona wręcz przeciwnie, tęskniła za domem. Byłbym idiotą, gdybym nie zdecydował się tego uszanować. Przez pewien czas mieszkaliśmy więc z daleka od domu, w jednej z metropolii, gdzie ona kończyła studia, a ja robiłem karierę jako dziennikarz. Pewnego razu, podczas kolejnego stażu po studiach, zacząłem pisać o polityce i właściwie to podjęło decyzję za mnie, tak już zostało. To otworzyło dla mnie wiele drzwi, w pewnym momencie miałem nawet oczekującą propozycję pracy w Canberrze, ale odrzuciłem ją bez wahania, wiedząc doskonale, że to nie był kierunek, w który ona chciałaby się udać. Nie zliczę ile razy słyszałem, że zachowuję się jak idiota i stawiam wszystko na jedną kartę ze względu na kobietę lub, jak mówili ci, którzy chcieli mi dopiec jeszcze bardziej, dziewczynę. Chęć na rzucanie takich komentarzy minęła im wszystkim jednak w momencie, kiedy ta dziewczyna została moją żoną, a następnie wyjechała ze mną do Cairns - już jako świeżo upieczona pani Driscoll. Co do samego ślubu - nie było na nim mojego ojca, który w tamtym momencie już poważnie chorował, a jedynie sama matka, brat, kilka osób z jej rodziny i paru niespokrewnionych bliskich. Wszystko wyglądało dokładnie tak, jak sobie to wymarzyliśmy i o dziwo po raz pierwszy wtedy poczułem, że w pełni żyję po swojemu.

𝚋𝚞𝚝 𝚕𝚘𝚟𝚒𝚗𝚐 𝚑𝚎𝚛 𝚠𝚊𝚜 𝚒𝚜 𝚛𝚎𝚍

Powrót nie był łatwy, a to, co miało miejsce, może świadczyć o mnie źle, ale nie chciałbym pomijać sporej części prawdy - zaaklimatyzowanie się na nowo w okolicy nie było proste, a udało mi się to osiągnąć w pełni dopiero po tym, jak zmarł mój ojciec. To miało miejsce na parę miesięcy od naszej przeprowadzki i zupełnie, kompletnie nie ruszyło mnie, a jedynie pozwoliło zaczerpnąć większą porcję powietrza do płuc. Chociaż chciałem, nie pominąłem pogrzebu, a to było nasze pierwsze spotkanie odkąd wyjechałem i bardzo odpowiadała mi jego forma, jak i to, że po stypie mogliśmy z żoną wrócić do Cairns i z powrotem skupić się na swoim życiu. Niewiele później okazało się, że będziemy mieli dziecko, a siedem miesięcy później na świat przyszedł nasz syn, mały Harry. Oszalałem na punkcie małego i swojej nowej roli, stawiając sobie szereg celów, z czego najważniejszym było oczywiście nigdy nie być takim ojcem, jakim był mój własny. Już na początku robiliśmy wszystko, by jego życie nie przypominało mojego, a więc żadnych imion po rodzicach i żadnego słuchania rad osób, które zdawały się wiedzieć wszystko lepiej. Szybko okazało się, że to była nieprawda, a nasza dwójka po prostu musiała sama znaleźć rozwiązania i złote środki, co o dziwo naprawdę szybko nam się udawało. Harry był słodkim, grzecznym malcem i nie sprawiał ani w połowie tyle kłopotów, o których wszyscy ostrzegali, a ja trochę byłem ojcem roku, nawet nie myśląc o pracy w tamtym czasie. To się zmieniło kiedy zaczął rosnąć, a my zrozumieliśmy, że to by było bardzo niezdrowe, by nasze życie kręciło się tylko wokół niego. Wtedy właśnie wróciłem do zawodu, otrzymałem całkiem przyszłościową posadę w The Cairns Post i wszystko pomału zaczynało wracać do normalności. Aż za bardzo, bo z czasem coraz więcej pracy na mnie spadało, co było pokłosiem otrzymanego po dwóch latach od narodzin małego awansu. Kiedy zostałem redaktorem, coraz mniej czasu spędzałem w domu, nawet tego nie zauważając. Dostrzegła to jednak żona, a następnym, co było dane mi zastać, był nasz pusty apartament, kiedy wracałem do domu wieczorami, a jej nie było. Sądziłem, że jest równie zapracowana, ale w życiu nie podejrzewałem jej o zdradę... do niej jednak przyznała się sama. Chociaż do dzisiaj tego żałuję, sam powiedziałem wtedy, żeby się spakowała i wyprowadziła. Nie planowałem z nią walczyć, bo to wszystko bolało za bardzo, ale mój prawnik nalegał na starania się o otrzymanie pełnych praw rodzicielskich, więc nie protestowałem. Finalnie otrzymaliśmy je po równo, a więc Harry ma spędzać z każdym z nas tyle samo czasu, tydzień za tydzień. Choć nie wyobrażałem sobie tego na początku, wreszcie podjąłem tę trudną decyzję o powrocie do Lorne Bay, tylko i wyłącznie ze względu na syna. Połowicznie zdalna praca jest uciążliwa, ale wyjazdy do Cairns i innych miast, gdy przebywa z matką pozwalają mi się trochę oderwać i... wmawiać sobie coraz bardziej, że wcale nie tęsknię za tym, co było i wcale bym jej wszystkiego ot tak nie wybaczył, gdyby tylko mnie chciała.

oswald "wally" driscoll

23.12.1983 (♑︎)

lorne bay

redaktor naczelny

the cairns post

fluorite view

rozwodnik, heteroseksualny

Środek transportu
Najczęściej porusza się własnym autem, chociaż generalnie nie stroni od ruchu i łatwo go dostrzec, kiedy biega - w ten sposób nie załatwia jednak żadnych spraw, to dla niego czysta rekreacja.

Związek ze społecznością Aborygenów
Brak związku.

Najczęściej spotkasz mnie w:
Redakcji, na placu zabaw i w miejscach przeznaczonych dla dzieci, w restauracjach, a przede wszystkim w domowym zaciszu.

Kogo powiadomić w razie wypadku postaci?
Żonę, która nadal widnieje w dokumentach bądź brata bliźniaka, który mieszka poza Lorne Bay.

Czy wyrażasz zgodę na ingerencję MG?
Nie.

oswald driscoll

henry cavill