about
Oh won't you come with me where the ocean meets the sky,
and as the clouds roll by we'll sing the song of the sea
and as the clouds roll by we'll sing the song of the sea
Więc chcesz wiedzieć, jak zginęli moi rodzice?
Miałem sześć lat, gdy zdecydowali się na kolejną wyprawę. Po moim urodzeniu przestali podróżować do niebezpiecznych miejsc, nie chcieli ryzykować. Niestety dopadła ich monotonia i tęsknota za przygodami. To w końcu musiało się wydarzyć. Adrenalina była dla nich niczym powietrze, a ja im ją odbierałem. Nieświadomie. W każdym razie zimą wybrali się do Pakistanu. Himalajskie masywy zawsze ich pociągały. Wybrali groźną górę, Nanga Parbat – dziewiąty szczyt świata, który miejscowi nazywają „ludojadem”. Nie brzmi zachęcająco. Kontakt z nimi uciął się po pięciu dnia wspinaczki. Ogłoszono poszukiwania, w które zaangażowało się wiele osób. Ale ich nie odnaleziono. Uznano ich za zaginionych, a następnie za zmarłych. Nigdy nie widziałem ciał, a pogrzebane w ziemi trumny tak naprawdę są puste…
Hugo miał talent do opowiadania bajek. Zmyślał historie, które często przyprawiały o dreszcze. Powyższa opowieść nie ma nic wspólnego z prawdą. Rodzice chłopaka nie byli łowcami przygód, nie zajmowali się również wysokogórską wspinaczką. Za to lubili ryzyko i drwili z własnego życia. Jego matka przedawkowała, gdy miał niespełna dwa lata. Ojciec Hugona, zdecydowawszy się na wzięcie chłopca pod opiekę, nie zapominał, by przypominać mu o tym przy każdej okazji. Wkrótce jednak popadł w długi związane z alkoholem oraz hazardem. Wychowywanie syna ograniczał do włączania programów telewizyjnych emitujących bajki. To nie spodobało się opiece społecznej, która odebrała mężczyźnie prawo do opieki nad małoletnim Hugonem. Wtedy, mając sześć lat, został sam.
Do piętnastego roku życia wychowywał się wśród rodzin zastępczych, dokładnie w pięciu różnych. Najdłużej, ze względu na swój młody wiek, wytrwał z rodziną numer jeden. Spędził z nimi pięć lat. Natomiast najkrócej wśród Petersonów – wytrzymał tam całe dwa tygodnie, zanim przyłapano go wybijaniu szyby w samochodzie, który próbował ukraść i osadzono w zakładzie poprawczym. W zamknięciu spędził dziesięć miesięcy. Choć może się to wydawać idiotyczne, cholernie dobrze wspomina ten czas. Tam poznał wielu ciekawych chłopaków, opowiadających mu o interesach. Już wtedy wiedział, że jego życie nigdy nie będzie nudne.
Odzyskawszy wolność miał prawie szesnaście lat i znacznie lepiej poukładane w głowie niż większość pełnoletnich chłopaków, którzy grzecznie uczęszczali do szkół. Rozeznał się w sytuacji i wiedząc, że za kolejne przewinienie trafi – z dużym prawdopodobieństwem – do pełnoprawnego więzienia, spokorniał. Ale tylko na chwilę. Bo później osiągnął pełnoletność i zniknął.
Wtedy przestał używać nazwiska ojca i zaczął posługiwać się wymyślonym przez siebie samego; Wheelwright miało brzmieć poważniej i nie przypominać mu o dnie, z którego pochodził. Szybko zakasał rękawy i zaczął kręcić się wokół szemranych biznesmenów, jak lubił ich określać. Był młody, zawzięty i lojalny więc szybko zyskał zaufanie i zaczął piąć się w górę po szczeblach niechlubnej kariery. A czym się zajmował? Wszystkim – wielokrotnie miał na rękach cudzą krew, kradł, przemycał narkotyki i prał pieniądze, tak, prał masę pieniędzy.
Trudno powiedzieć, by należał do jednego miejsca. Wprawdzie najbardziej związany jest z Lorne Bay, gdzie przywiódł go jeden ze współpracowników, którego traktował jak brata, jednakże jego dom stojący nieopodal plaży często bywa pusty. A wszystko dlatego, że Hugo ma pełne ręce roboty – jest właścicielem myjni samochodowej w Cairns, która zasadniczo nie ma przynosić zysków, a służyć jako pralnia brudnych pieniędzy, ponadto dwukrotnie w ciągu tygodnia jeździ do Brisbane, gdzie dogląda interesów związanych z siecią hoteli należącą do jego szefa. Zasadniczo jego rola polega na spełnianiu życzeń ważniejszych od siebie oraz wydawaniu poleceń tym, którzy mieli słabszą pozycję.
Więc chcesz wiedzieć, jak zginęli moi rodzice?
Byli nieugięci; matka była waleczną prokurator, a ojciec bezwzględnym agentem federalnym. Za cel postawili sobie wsadzić za kratki człowieka, z którym nie wolno zadzierać. Prawie im się udało. Matka, trzymając na kolanach teczkę z niezbitymi dowodami przeciwko gangsterowi, patrzyła na męża wzrokiem pełnym obawy, gdy ten prowadził samochód z prędkością dalece wykraczającą poza przyjęte normy. Wtedy, zza zakrętu, wyjechała ciężarówka – w środku nie było kierowcy, a na pedale gazu znaleziono cegłę. Zginęli na miejscu. Miałem wtedy siedem lat. A może sześć. W każdym razie to po nich odziedziczyłem miłość do praworządności.
Jest wegetarianinem. Brzydzi się mięsem.
W portfelu ma jedyny zachowany przez siebie dowód na to, że jego prawdziwe nazwisko to Brown; jest to stara szkolna legitymacja.
Posiada broń – jeden pistolet schowany pod materacem, drugi w schowku samochodowym.
Nigdy nie brał narkotyków; może poza paleniem marihuany.
Jest bardzo mobilny, często się przemieszcza, przez co w Lorne Bay nie spędza wiele czasu.
Miałem sześć lat, gdy zdecydowali się na kolejną wyprawę. Po moim urodzeniu przestali podróżować do niebezpiecznych miejsc, nie chcieli ryzykować. Niestety dopadła ich monotonia i tęsknota za przygodami. To w końcu musiało się wydarzyć. Adrenalina była dla nich niczym powietrze, a ja im ją odbierałem. Nieświadomie. W każdym razie zimą wybrali się do Pakistanu. Himalajskie masywy zawsze ich pociągały. Wybrali groźną górę, Nanga Parbat – dziewiąty szczyt świata, który miejscowi nazywają „ludojadem”. Nie brzmi zachęcająco. Kontakt z nimi uciął się po pięciu dnia wspinaczki. Ogłoszono poszukiwania, w które zaangażowało się wiele osób. Ale ich nie odnaleziono. Uznano ich za zaginionych, a następnie za zmarłych. Nigdy nie widziałem ciał, a pogrzebane w ziemi trumny tak naprawdę są puste…
Hugo miał talent do opowiadania bajek. Zmyślał historie, które często przyprawiały o dreszcze. Powyższa opowieść nie ma nic wspólnego z prawdą. Rodzice chłopaka nie byli łowcami przygód, nie zajmowali się również wysokogórską wspinaczką. Za to lubili ryzyko i drwili z własnego życia. Jego matka przedawkowała, gdy miał niespełna dwa lata. Ojciec Hugona, zdecydowawszy się na wzięcie chłopca pod opiekę, nie zapominał, by przypominać mu o tym przy każdej okazji. Wkrótce jednak popadł w długi związane z alkoholem oraz hazardem. Wychowywanie syna ograniczał do włączania programów telewizyjnych emitujących bajki. To nie spodobało się opiece społecznej, która odebrała mężczyźnie prawo do opieki nad małoletnim Hugonem. Wtedy, mając sześć lat, został sam.
Do piętnastego roku życia wychowywał się wśród rodzin zastępczych, dokładnie w pięciu różnych. Najdłużej, ze względu na swój młody wiek, wytrwał z rodziną numer jeden. Spędził z nimi pięć lat. Natomiast najkrócej wśród Petersonów – wytrzymał tam całe dwa tygodnie, zanim przyłapano go wybijaniu szyby w samochodzie, który próbował ukraść i osadzono w zakładzie poprawczym. W zamknięciu spędził dziesięć miesięcy. Choć może się to wydawać idiotyczne, cholernie dobrze wspomina ten czas. Tam poznał wielu ciekawych chłopaków, opowiadających mu o interesach. Już wtedy wiedział, że jego życie nigdy nie będzie nudne.
Odzyskawszy wolność miał prawie szesnaście lat i znacznie lepiej poukładane w głowie niż większość pełnoletnich chłopaków, którzy grzecznie uczęszczali do szkół. Rozeznał się w sytuacji i wiedząc, że za kolejne przewinienie trafi – z dużym prawdopodobieństwem – do pełnoprawnego więzienia, spokorniał. Ale tylko na chwilę. Bo później osiągnął pełnoletność i zniknął.
Wtedy przestał używać nazwiska ojca i zaczął posługiwać się wymyślonym przez siebie samego; Wheelwright miało brzmieć poważniej i nie przypominać mu o dnie, z którego pochodził. Szybko zakasał rękawy i zaczął kręcić się wokół szemranych biznesmenów, jak lubił ich określać. Był młody, zawzięty i lojalny więc szybko zyskał zaufanie i zaczął piąć się w górę po szczeblach niechlubnej kariery. A czym się zajmował? Wszystkim – wielokrotnie miał na rękach cudzą krew, kradł, przemycał narkotyki i prał pieniądze, tak, prał masę pieniędzy.
Trudno powiedzieć, by należał do jednego miejsca. Wprawdzie najbardziej związany jest z Lorne Bay, gdzie przywiódł go jeden ze współpracowników, którego traktował jak brata, jednakże jego dom stojący nieopodal plaży często bywa pusty. A wszystko dlatego, że Hugo ma pełne ręce roboty – jest właścicielem myjni samochodowej w Cairns, która zasadniczo nie ma przynosić zysków, a służyć jako pralnia brudnych pieniędzy, ponadto dwukrotnie w ciągu tygodnia jeździ do Brisbane, gdzie dogląda interesów związanych z siecią hoteli należącą do jego szefa. Zasadniczo jego rola polega na spełnianiu życzeń ważniejszych od siebie oraz wydawaniu poleceń tym, którzy mieli słabszą pozycję.
Więc chcesz wiedzieć, jak zginęli moi rodzice?
Byli nieugięci; matka była waleczną prokurator, a ojciec bezwzględnym agentem federalnym. Za cel postawili sobie wsadzić za kratki człowieka, z którym nie wolno zadzierać. Prawie im się udało. Matka, trzymając na kolanach teczkę z niezbitymi dowodami przeciwko gangsterowi, patrzyła na męża wzrokiem pełnym obawy, gdy ten prowadził samochód z prędkością dalece wykraczającą poza przyjęte normy. Wtedy, zza zakrętu, wyjechała ciężarówka – w środku nie było kierowcy, a na pedale gazu znaleziono cegłę. Zginęli na miejscu. Miałem wtedy siedem lat. A może sześć. W każdym razie to po nich odziedziczyłem miłość do praworządności.
Jest wegetarianinem. Brzydzi się mięsem.
W portfelu ma jedyny zachowany przez siebie dowód na to, że jego prawdziwe nazwisko to Brown; jest to stara szkolna legitymacja.
Posiada broń – jeden pistolet schowany pod materacem, drugi w schowku samochodowym.
Nigdy nie brał narkotyków; może poza paleniem marihuany.
Jest bardzo mobilny, często się przemieszcza, przez co w Lorne Bay nie spędza wiele czasu.
Środek transportu
Posiada samochód oraz motocykl - ani jeden, ani drugi nie jest zarejestrowany na jego nazwisko.
Związek ze społecznością Aborygenów
-
Najczęściej spotkasz mnie w:
Wszędzie tam, gdzie się go nie spodziewasz.
Kogo powiadomić w razie wypadku postaci?
Nikogo.
Czy wyrażasz zgodę na ingerencję MG?
Nie.
Posiada samochód oraz motocykl - ani jeden, ani drugi nie jest zarejestrowany na jego nazwisko.
Związek ze społecznością Aborygenów
-
Najczęściej spotkasz mnie w:
Wszędzie tam, gdzie się go nie spodziewasz.
Kogo powiadomić w razie wypadku postaci?
Nikogo.
Czy wyrażasz zgodę na ingerencję MG?
Nie.
Hugo L. Wheelwright
Jaime Lorente
about
Oh won't you come with me where the ocean meets the sky
And as the clouds roll by we'll sing the song of the sea
And as the clouds roll by we'll sing the song of the sea
witamy
w lorne bay
Cieszymy się, że jesteś z nami! Możesz już teraz rozpocząć swoją przygodę na forum. Przypominamy, że wszelka niezbędna wiedza o życiu w niezwykłej Australii znajduje się w przewodnikach, przy czym wiadomości podstawowe odnajdziesz we wprowadzeniu. Zajrzyj także do działu miasteczko, by poznać Lorne Bay jeszcze lepiej.
Uważaj na węże, meduzy i krokodyle i baw się dobrze!
